W objęciach gwiazd (okładka  miękka, wyd. 10.2015)

Ksiazke polecam z 3ech powodow. Po pierwsze opisany swiat jest tak spojny, ze czytajac ja czulam sie, jakbym byla na pokladzie Zorzy Polarnej; ksiazka pozwala “odleciec”, zapomniec o zyciu I jego problemach. Po drugie – dla kazdego, kto ma juz bycie nastolatkiem za soba, jest to podroz sentymentalna, bo kazdy doswiadczyl pierwszej milosci, pierwszego zawodu, przyjazni na cale zycie. I te takie zwykle ludzkie doswiadczenia sa zawarte w historii dziejacej sie w niezwyklym miejscu. Prawda o ludziach pozostaje zawsze ta sama – czy sa na Zorzy, czy na Ziemi, czy na Geminie. A po trzecie autorka skrupulatnie dopracowala I humorystycznie przedstawila jak to jest urodzic sie na statku kosmicznym I nie rozumiec rzeczy, ktore my Ziemianie bierzemy za oczywistosc np. niebo. Jest tych perelek wiecej. Mnie najbardziej rozsmieszylo jak Rosa nie moze zrozumiec relacji miedzy dmuchanym materacem I basenem. Dla niej sa to dwie rzeczy, ktore sluza do zupelnie roznych celow I nie uzywa ich sie w tym samym miejscu jednoczesnie (nie bede wiecej pisac, zeby nie psuc niespodzianki). Ach I jeszcze jest w ksiazce “zorzopolarne” okreslenie na nasze “Zrobic sie na bostwo”; kto wie, moze wejdzie do powszechnego uzytku? Ja w kazdym razie zamierzam je zapozyczyc :)

Bardzo lubię książki, przez które się płynie. Od pierwszego momentu można zanurzyć się w historii i trwać w niej do ostatniej strony. Książka opowiada ciekawą historię. Z powodu przeludnienia Ziemi, cześć osób zostaje, wysłana statkiem kosmicznym na odległą planetę Geminę w celu jej zaludnienia. Podróż trwa wiele dziesięcioleci co prowadzi od reorganizacji życia społecznego i politycznego na pokładzie. Z jednej strony tworzą się republiki segregujących obywateli od siebie i tworzące podwaliny społeczeństwa klasowego. Natomiast z drugiej każda ze społeczności dzieli się pracą i kolektywnie wykonuje obowiązki. Wiedząc że są sobie wzajemnie potrzebni. W to wszystko wplecione są losy zwykłej dziewczyny (tak jej się przynajmniej wydaje), jej pierwszych miłości, mierzenia się z dorosłością, a w szczególności odkrywania po której stronie musi się opowiedzieć.

Świetna pozycja, czekam na więcej.

Polecam książke dla młodych czytelników.
Książkę czyta sie bardzo lekko. Posiada ciekawa fabułę i utrzymana jest w miłym i ciepłym klimacie.
A jednocześnie jest mądra i niesie pozytywne przesłanie.
Główna bohaterka nastoletnia Rosalita mieszka na statku kosmicznym, na którym potomkowie Ziemian podróżują w nieznane im miejsce, na planete Gemina.
Bohaterka próbuje znależć swoje miejsce w tym trudnym i niepewnym świecie.
Pokazuje jak zachować dumę, godność, jak być wierną sobie i swoim ideałom i jak można starać się odmienić swoje życie determinacją i ciężką pracą.
Książka niesie dobrą energię i optymizm. Jest pelna niesamowitych przygód, tajemnic, ciekawych pomysłów i humoru.

Do Lucy Lomar: Rosa nie jest Ziemianka, ona urodzila sie na statku,ona jest Zorzopolarka (takie zlozenie mi przyszlo do glowy) i nic dziwnego, ze broni swojej "planety", ktora dla niej jest Zorza Polarna (statek). Rosa jest nastolatka a statek leci juz ponad 100 lat. Z tego, co pamietam nie byla hibernowana, wiec musiala urodzic sie na Zorzy. I jeszcze - rzeczywiscie autorka opisuje codziennosc na statku, ale to nie jest nudna codziennosc - w koncu to statek! Rozumiem, ze ksiazka nie zachwycila ale dziwi mnie, ze akurat te czesci opowiesci Ciebie zawiodly.

Bardzo ciekawa fabuła, książkę czyta się szybko i z zaciekawieniem. Polecam szczególnie dla młodszych czytelników, ale i starsi znajdą w książce odskocznię od dnia codziennego.

W 2015 roku wydawnictwo Lucky wydało książkę W objęciach gwiazd, która była debiutem Oliwii Tybulewicz. Mimo świetnej okładki, interesującego opisu oraz – co najważniejsze – ciekawej treści, książka nie cieszy się specjalną popularnością. Czas to zmienić!
Opis powieści kojarzy mi się mocno z serialem The 100 i książkami, na podstawie których powstał. I jest co całkiem dobre skojarzenie, bo podobieństw jest dość sporo, z tym że wykonanie okazało się zupełnie inne. Serial The 100 polecam – jest bardzo dobry (choć trzeci sezon okazał się nieco słabszy od pozostałych), natomiast książkę Misja 100 radzę omijać szerokim łukiem, bo jest naprawdę denna. Oliwia Tybulewicz pisała w zasadzie o tym samym, co Kass Morgan, ale w przeciwieństwie do amerykańskiej autorki nie spłyciła swojej książki. Jej bohaterka, mimo że również jest nastolatką i przeżywa miłosne perypetie, jest sympatyczną dziewczyną, z którą każdy mógłby się utożsamić. Ale zacznijmy od początku.
Zasoby Ziemi, jak również jej powierzchnia, są skończone. W pewnym momencie doszło do przeludnienia i ludzkość musiała poszukać innej szansy. Okazała się nią Gemina – planeta dość podobna do Ziemi. Ludzie wysyłają na nią roboty, które mają zbudować dla nich miasto. W następnej kolejności w kosmos leci statek Zorza Polarna, już z ludźmi na pokładzie. Akcja książki rozpoczyna się sto lat później, gdy na statku mieszka już któreś pokolenie – zupełnie nie pamiętające życia na Ziemi. Dla nich to Zorza jest domem. Na statku doszło jednak do podziałów – utworzyły się cztery republiki – Złotka, jak można się domyślić, są najlepiej rozwiniętą republiką, dwie kolejne: Republika Terra oraz Republika Futura stoją na średnim poziomie, natomiast Republika Gwiezdna jest najbardziej zacofana. Główna bohaterka, Rosalita, zamieszkuje Terrę. To zwykła dziewczyna, która ma najlepszą przyjaciółkę i niczym specjalnym się nie wyróżnia. Właśnie kończy szkołę i musi zdecydować, co chce robić w przyszłości. A Rosalita pragnie zostać analitykiem. Pod wpływem impulsu zdaje również egzaminy, które mogą zapewnić jej wymarzone przez wszystkich stypendium w Złotej Republice i… dostaje je. Opuszcza rodzinną kajutę i zamieszkuje w akademiku z dwiema dziewczynami – Ingą ze Złotej Republiki oraz Dianą z Republiki Gwiezdnej. Dziewczyny zostają przyjaciółkami.
Na razie brzmi dość nudno, co? Akcja książki rozwija się powoli, autorka nigdzie się nie spieszy – i dobrze, bo wszyscy znamy te powieści, w których akcja zupełnie bez sensu pędzi na złamanie karku. Autorka daje nam szanse na poznanie Rosality i jej koleżanek oraz polubienie ich. To naprawdę zwyczajne, sympatyczne dziewczyny, z którymi można by się zaprzyjaźnić w rzeczywistości. Ale jak się domyślacie, Rosalita nie jest tak zwyczajna, jak by się mogło wydawać. W wyniku splotu okoliczności zostaje zaangażowana do opieki nad Ziemianami, którzy zostali wybudzeni z hibernacji, a wkrótce okazuje się, że Zorza zbliża się do celu podróży. Wychodzą na jaw skrywane fakty i tajemnice, daje o sobie znać niesprawiedliwy podział, do którego doszło na statku. Pojawiają się także wątki miłosne, ale nie są nachalne i nie wychodzą na pierwszy plan.
Oliwia Tybulewicz zadbała o dobrą kreacje swojego świata, tworząc specjalnie na jego potrzeby nowe kosmiczne powiedzonka i słownictwo. Całkiem obrazowo opisała życie na statku, ale jeśli ktoś się martwi, że jej książka to twarde science fiction, robi to zupełnie niepotrzebnie. Oczywiście mamy elementy science fiction, ale są one delikatne i tak naprawdę powiedziałabym, że to nie książka z gatunku science fiction, ale powieść obyczajowa dla młodzieży z elementami science fiction.
W objęciach gwiazd to udany debiut. Może nie ma tu jakiejś spektakularnej akcji, pościgów i wybuchów, ale przynajmniej powieść nie jest płytka jak kałuża, jak to było z Misją 100. Nie bójcie się tego science fiction. Sama nie przepadam za książkami z tego gatunku, ale w wypadku powieści Oliwii Tybulewicz zupełnie mi ta konwencja nie przeszkadzała. Jej powieść rzeczywiście pokazuje, że nic nie jest dane raz na zawsze, a to, co niewyobrażalne, czasem nadchodzi. Polecam, dajcie szansę tej książce, a nie będziecie żałować!

Nasza planeta została przeludniona. Aby znaleźć nową nadzieję dla ludzkości naukowcy i astrolodzy odkryli Geminę. Statek Zorza Polarna już od stu lat przemierza zakątki kosmosu, by dotrzeć do upragnionego celu.W tym oto miejscu żyje Rosalita Rosario, dziewczyna, której świat nieoczekiwanie staje na głowie.
Statek podzielony jest na Republiki, a każdą z nich cechuje coś innego. Rosa pochodzi z Republiki Terry, czyli nie najbiedniejszej, nie najbogatszej - tej szarej, zwyczajnej. Pewnego dnia dowiaduje się, że dostała stypendium i będzie uczyła się w największej i najbogatszej Złotej Republice. Czy jednak można dryfować w nieskończoność?
Ostatnio każdy zaczynał bez najmniejszej blokady zasypywać mnie wrażeniami/spojlerami oraz informacjami na temat Gwiezdnych Wojen. Bo premiera i tak dalej. Decyzję o przeczytaniu W objęciach gwiazd podjęłam dość długo przed premierą następnej części Gwiezdnych Wojen, zupełnie nieświadoma, że powstanie z tego taki raban.
Rosa jako główna bohaterka była po prostu... nijaka. Zwyczajna, niczym specjalnym się wyróżniała i to mnie irytowało. Była także egoistką, bo niedość, że nie chce się dowiedzieć nic o swojej rodzimej planecie, to jeszcze wścieka się o to, że ktoś obraża statek! Rozumiem, że się na nim wychowała, ale jednak to, że jest ziemianką trochę ją obowiązuje. Jednak ona nie zwraca na to uwagi, a do bycia ziemieninem się nie przyznaje.
Szkoda czasu na zamartwianie się rzeczami, których nie da się zmienić. To te, z którymi można coś zrobić, są warte uwagi.
Akcja W objęciach gwiazd była ciekawa, owszem, ale nie fascynująca, spontaniczna, czy niebezpieczna. Przez większą część książki toważyszymy głównej bohaterce, o zgrozo z narracją pierwoszoosobową, w jej nudnej codzienności. Co z tego, że największym jej szaleństwem było upicie się na imprezie i wracanie do domu w objęciach obcego chłopaka, który notabene nie jest obcy, bo się znają. Dopiero w ostatnich stu stronach coś się dzieje, jednak element zaskoczenia, który próbuje wprowadzić autorka jest nużący i tak na prawdę wcale nie jest elelementem zaskoczenia.
Jak tak patrzę na całą tą historię po jej przeczytaniu wydaje mi się, że raczej już nie sięgnę po tę książkę. Losy Rosality niezbyt mnie fascynują, a opisywanie jej dni po kolei, mało fascynujących, nie jest moją bajką.
Język autorki czasami mnie dobijał. Moja przyjaciółka stwierdziła, że pisze podobnie jak ona, jednak to porównanie to przepaść. Styl jest taki sobie, miejscami dziecinny. Z w ł a s z c z a zdrabnianie nazw poszczególnych Republik do na przykład Gwiezdna - Gwiazdki, Złota - Złotka. Z czasem staje się to tak dziecinne, że aż irytuje.
W objęciah gwiazd jest ładnie wydane. Gwiazdy i Rosalita na okładce mi się w sumie podobają, lecz opis z tyłu pozostawia wiele do życzeia.
Cóż mogę jeszcze powiedzieć? Jako podsumowanie powiem, że ta książka nie jest żadną skarbnicą mądrości, co jest plusem, bo takich książek dla rozywki jest coraz mniej. Jednak pozostawia wiele do życzenia.

"W objęciach gwiazd" przyciągnęło moją uwagę ciekawym opisem, a z racji tego, iż jest to debiut naszej rodzimej autorki, wprost nie mogłam się doczekać tego, co też może się kryć w środku.

Trzeba przyznać, że Oliwia Tybulewicz miała interesujący pomysł, z pewnością nie oryginalny, bo podobne historie już na swojej drodze spotkałam i zapewne mogłabym znaleźć jeszcze kilka innych. Jednak autorce nie można odmówić bardzo dobrego rozwinięcia tej powieści. Wplotła w nią wiele różnych wątków oraz zaskakujących wydarzeń. Nie raz można być zdumionym tym, w jakim kierunku poprowadzono akcję i z jaką łatwością czyta się poszczególne fragmenty.

Choć wszystko dzieję się na statku kosmicznym Zorza Polarna i z opisu zapowiada się typowa powieść science fiction, to jednak ta część została lekko zepchnięta na dalszy plan. Tak więc ci, którzy liczą na coś mocniejszego i ostrzą sobie łapki na fantastykę, mogą się lekko rozczarować. Miałam wrażenia, że Oliwia Tybulewicz posłużyła się tym jedynie jako tłem, a główne skrzypce gra dojrzewanie Rosality, wkraczanie w dorosłość. Towarzyszymy jej przy pierwszym zauroczeniu, wzlotach i upadkach, poznajemy wagę przyjaźni i próbę odnalezienia własnego siebie w całkiem nowym środowisku.

Oliwia Tybulewicz używa prostego, lekkiego języka. Widać w nim pewne niedociągnięcia, miejscami brakowało mi napięcia, niemniej jednak naprawdę łatwo udało mi się wciągnąć w historię. Można poznać wielu bohaterów o rożnych osobowościach, jak lekko ponurą Dianę czy energiczną Ingę. Są to raczej typowe postacie, jakie znajdziemy w pozycjach kierowanych do młodzieży i nie wyróżniają się niczym szczególnym, ale nie sprawiają wrażenia płaskich czy papierowych.

"W objęciach gwiazd" uważam za udany debiut, na który warto zwrócić uwagę. Historia być może i ma swoje słabsze strony, ale jest miłym towarzyszem na wieczory i myślę, że nastoletnie osoby znajdą tu coś dla siebie. To refleksyjna powieść z nutką fantastyki.

----
http://mojeksiazki-ola.blogspot.com

Oliwia Tybulewicz stworzyła niezwykły fantastyczny świat, mocno przekonywujący, ze świetnie wykreowanymi postaciami, ciekawymi opisami zdarzeń i bardzo sympatycznym klimatem. Z wielką ciekawością podróżowałam w objęciach gwiazd na statku kosmicznym do planety Gemina. Wspólnie z główną bohaterką, młodziutką Rosalitą, czytelnik ochoczo odkrywa tajemnicze fakty z przeszłości, z zapałem śledzi przygody nastolatki, próby odnalezienia własnej ścieżki życia, przeżywa pierwsze miłosne zauroczenia. Zmierza się z wyzwaniami pojawiającymi się po dotarciu do celu podróży. Cztery Republiki - Złota, Futura, Terra, Gwiezdna, i ona jedna - planeta Gemini.

Przeludnienie na Ziemi zmusza ludzi do wyprawy w nieznany kosmos, mijają pokolenia zanim podróżnicy docierają do nowej planety. Niewiele już pozostało wiedzy na temat życia na Ziemi, a jedynie jej skrawki. Dokąd zaprowadzą ich dalsze wyzwania? Czy ludzie będę potrafili stworzyć przyjazny dla siebie świat? Jak bardzo urodzeni już na statku kosmicznym obywatele nowej społeczności różnią się od mieszkańców Ziemi? Co jest pomostem łączącym obie społeczności? W jakim stopniu zmieniła się mentalność podróżników? Czy nadal potrafią marzyć, wierzyć we własne możliwości, kochać, przyjaźnić się, albo kłamać, zdradzać, walczyć ze sobą? A co z tolerancją i rasowymi uprzedzeniami?

Książka trzyma w napięciu od początku do końca, wszystkie wątki zgrabnie zazębiają się, podsycając naszą czytelniczą uwagę. Powieść zabawna, z naturalnym humorem, romantyczny tonem, tajemniczym klimatem. Zaskakuje, intryguje, ale też wypełnia nas nadzieją na lepsze jutro dla ludzkości. Niesamowicie ciepła, optymistyczna i pełna pozytywnych myśli opowieść. Czyta się ją wyjątkowo przyjemnie i lekko, z entuzjazmem przewracamy kolejne strony. Delikatnie skłania czytelnika do refleksji. Zachęcam do tej podróży w objęciach gwiazd, autorka zaprezentowała nam niezwykły świat. Która z gwiazd okaże się Waszą? :)

bookendorfina.blogspot.com

O tej książce przeczytałam kilka dość pochlebnych recenzji. Przeczytałam opis- ok ciekawy, przeczytam. Liczyłam na naprawdę dobrą książkę i ciekawą literacką przygodę, kierując się przeczytanymi opiniami. Naprawdę podeszłam do niej z wielkim zapałem i zainteresowaniem. Niestety lekko się zawiodłam. Brakowało mi tu pewnych elementów, ale o tym w dalszej części.

Fabuła jest faktycznie ciekawa choć początkowo bardzo przypominała mi "Ocaloną" Alexandry Duncan. Podobny ustrój świata, w którym żyją bohaterowie, był dla mnie powodem do domniemywań iż reszta jest równie podobna. Dlatego po kilku pierwszych rozdziałach moje zainteresowanie książką osłabło. Ale postanowiłam kontynuować czytanie. I może zdarzenia były przewidywalne, ale nie wszystkie! Książka kilka razy mnie zaskoczyła zwrotem akcji i nietypowymi rozwiązaniami danych sytuacji. Poza tym resztę wydarzeń byłam w stanie przewidzieć. I to trochę mi tu przeszkadzało bo czułam się jakbym czytała zlepek znanych mi już scen z innych książek czy filmów uformowany w jedną dość składną całość.

Co do bohaterów mam dość mieszane uczucia. Jednocześnie każdy z nich był na swój sposób inny i wyjątkowy, miał odrębny charakter i się tym wyróżniał. Ale tego wyróżniania się było jednak za mało. Przy tym wszystkim Rosalita wypadała na bardzo nijaką i wcale nie przypominała głównej bohaterki, która powinna się jakoś wyróżniać na tle innych postaci.

W gruncie rzeczy to nie jestem zadowolona ze spędzonego czasu. Historia sama w sobie była ciekawa i czytało się ją dość szybko i łatwo,jednak brakowało mi wyżej wymienionych elementów. Raczej do niej nie powrócę, a jeśli miałabym ją polecić to zdecydowanie młodszym czytelnikom.