Upalne lato Gabrieli (okładka  twarda, wyd. 04.2015)

Trzy lata... Już się bałam, że sięganie po trzeci tom serii po tak długim czasie nie ma zupełnie sensu... Że nie będę pamiętała kto jest kim i o co w ogóle chodziło... Tak, dwie pierwsze części Upalnego lata czytałam w 2015 roku! I od tamtej pory bardzo chciałam serię dokończyć, ale wciąż inne powieści krzyczały do mnie głośniej :) Wreszcie się udało! Jak oceniam spotkanie z bohaterami po przerwie? "Upalne lato Kaliny" zakończyło się w bardzo tragicznym momencie i pozostawiło mnie w ogromnym zawieszeniu - przepełniona wzburzeniem po przeczytaniu listu od Gabrysi Kalina spiesząc się na dworzec ulega wypadkowi... Czy przeżyje? Co zawierał list? 45 lat później W szpitalnej separatce leży... Kalina. Dotychczas uwielbiała podróżować, zwiedzać, poznawać, ale obecnie jej stan zdrowia skłania męża - Macieja - jedynie do rozważań czy oddać ją do hospicjum czy też zabrać do domu. Przeżyli naprawdę wiele przez te wspólne lata, ale teraz na życzenie kobiety muszą wyciągnąć rękę ku przeszłości, bowiem Kalina marzy, by jeszcze raz móc zobaczyć córkę. Tylko zobaczyć... Ale czy Gabrysia zechce przyjechać? Gabriela Kern jest pisarką słynącą z ciętego języka i lekkości pióra. Właśnie ukazała się jej najnowsza powieść "Profesor", która wywołuje niezłą burzę z uwagi na przedstawioną tematykę i postać głównego bohatera. Napisała ją, bo musiała się oczyścić, gdy odkryła prawdę o ojcu. Gaba jest rozwódką i ma dorosłego syna - Jaśka a trzy lata temu uciekła na mazurską wieś, gdzie szuka spokoju i ukojenia. Gdy w jej życie wdziera się dzwonek telefonu a rozmówca z Francji burzy poukładaną codzienność kobieta zaczyna poszukiwać odpowiedzi na pytania a wspomnienia same napływają i zmuszają do refleksji... Trzyletnia Gabi mieszkająca na wsi z opiekunką Gabrielą... Zagubiona, odtrącona, pionek w grze dorosłych. Nastoletnia Gabrysia zmuszona do przeprowadzki do Warszawy i zmagająca się z internowaniem taty... Odmieniec w szkole, samotna w domu, tęskniąca za latami spędzonymi z opiekunką na wsi. Osiemnastolatka, której pozwolono wreszcie wyjechać do Francji i spotkać się utęsknioną od wielu lat mamą... Ale lato 1987 roku we Francji okazało się jedynie powodem do kolejnych krzywd i bólu. Co się wtedy wydarzyło? Co złego zrobiła Gabrysia? I jakie słowa Kaliny popchnęły ją do takiego czynu? Czy pośród pozostawionych w piwnicy warszawskiego mieszkania dokumentów Gaba odnajdzie coś, co pomoże jej w wyjaśnieniu tajemnic sprzed lat i zrozumieniu dlaczego jej przodkowie podejmowali takie a nie inne decyzje? Czy odnajdzie prawdę o sobie i swoim pochodzeniu? Teoretycznie Gabriela ma doskonałe relacje z synem, ale jak okazuje się w praktyce nie są one pozbawione sekretów, o których wie tylko ona i nie chce się nimi dzielić. Jednak to lato udowodniło, że jest między nimi wiele półprawd, niedomówień i ... gówno prawd. Czy bohaterka zdecyduje się na wyjazd do Francji? Czy na wybaczenie i miłość może być już za późno? Najtrudniej będzie podjąć decyzję... "...z czasem każda rana przestaje krwawić." * Powieść jest cudownym podsumowaniem całej trylogii Upalne lato. Zyskowska-Ignaciak rozplątała wreszcie wszystkie nitki, które do tej pory zawiązane w węzeł spowijały przeszłość we mgle tajemnic. Autorka prowadzi współczesną opowieść o niemal pięćdziesięcioletniej Gabrieli, jej problemach, rozterkach i próbie ofiarowania swojemu dziecku lepszego i pełnego miłości życia, jakiego nie miała ona sama. Jednocześnie poprzez wspomnienia wielu postaci powraca do przeszłości, która jest niezrozumiała, niewyjaśniona i pełna łez. Czy gdyby prawda o niektórych wydarzeniach wcześniej wyszła na jaw, relacje bohaterów ułożyłyby się lepiej? Oczywiście w książce pojawiają się inni bohaterowie niż trio babka-matka-córka, czyli Marianna-Kalina-Gabriela, bowiem ta historia i tajemnice rodziny rozpoczęły się już od Marianny (tutaj pojawia się już tylko jej wspomnienie). Ale sporo zamieszania narobią również Błażej, Igor oraz Łukasz. Kim są i jakie odegrają role? To już musicie sprawdzić sami. Podobnie jak teorię o tym, że może lepiej demonów nie warto budzić? Może lepiej niech śpią w zakurzonej i zamkniętej walizce piwnicznego kąta? "...w moim życiu nic nie jest jednoznaczne, nic nie jest ani białe, ani czarne. Chciałabym, żeby tak było, ale między tymi dwoma kolorami, między rzeczywistością a oczekiwaniami, jest jeszcze kilka odcieni szarości, kilka prawd." ** Podsumowując - powieść jest traktatem o porzuconym dziecku, które próbuje po swojemu radzić sobie z kolejnymi wyzwaniami w życiu, choć piętno przeszłości wciąż rzutuje na lepszym jutrze. To historia o straconym czasie, małżeństwie obok siebie, tęsknocie matki za dzieckiem i nadchodzącej śmierci, w obliczu której pojawia się pragnienie wybaczenia, pojednania, ostatniego przytulenia bliskiej osoby. Opowieść o myślach i uczuciach małej dziewczynki, której niezmiernie trudno było się odnaleźć w trudnej rzeczywistości dorosłych. A przecież to ich decyzje nieodwołanie zmieniały jej życie, nie licząc się zupełnie z pr

Gabriela Kern to znana i ceniona pisarka. Od rozwodu mieszka na wsi, ma wspaniałego syna, którego kocha ponad wszystko. Jednak jej życie nigdy nie było łatwe. Jako dziecko wychowywała się bez matki, która po dość poważnym wypadku wyjechała do Francji i tam osiadła na stałe. Wychowywała ją opiekunka i ojciec. To z nimi Gabriela wiąże najlepsze wspomnienia z dzieciństwa. Już jako dorosła kobieta, po śmierci ojca, ucieka z Warszawy i zamieszkuje na Mazurach. Tam oddaje się pisaniu najnowszej powieści, do której skłoniły ją dość kontrowersyjne dokumenty, które znalazła w rzeczach ojca. Mają one związek z jego przeszłością, która jak się okazuje wcale nie była taka, jak się Gabrieli zdawało. Dodatkowo wszystko się komplikuje, gdy pewnego dnia odbiera telefon z Francji z informacją, że jej matka, Kalina, umiera i przed śmiercią chciałaby się z nią zobaczyć. Gabriela będzie musiała zmierzyć się ze swoją przeszłością i spróbować rozwiązać rodzinne tajemnice.

"Upalne lato" to seria opisująca losy trzech pokoleń kobiet. Gabriela jest bohaterką trzeciej części, osadzonej w czasach współczesnych. Jest to również moje pierwsze spotkanie z cyklem, jak również z twórczością autorki. I muszę przyznać że jak na początek, dość udane. Książkę czytało mi się naprawdę dobrze i szybko, a historia Gabrieli bardzo mnie zaciekawiła. Autorka pisze niezwykle lekko, co sprawia że nie sposób oderwać się od książki.

Bohaterowie są dopracowani i niezwykle realni, dzięki czemu historia tchnie autentycznością. Główna bohaterka na początku trochę mnie denerwowała, a zwłaszcza jej upór i pasywność. Jednak im dalej czytałam, tym bardziej przyzwyczajałam się do stylu bycia Gabrieli i nawet udało mi się ją trochę polubić. Nie ma się co dziwić że, autorka przedstawiła Gabrielę, w taki, a nie inny sposób. Kobieta od dzieciństwa nie miała lekko. Już sam fakt, wychowywania się bez matki stanowił dość poważny problem, co miało znaczący wpływ na jej dalsze życie. Opiekunka, ani ojciec, nie byli w stanie zastąpić jej matki, której mała Gabriela tak bardzo potrzebowała. Jako dziecko wciąż żyła nadzieją, że któregoś dnia matka wróci do domu i znów będą mogli być kochającą się rodziną. Jednak z upływem lat, zaczęła sobie uświadamiać, że szanse na powrót Kaliny są znikome. Powoli zaczął się w niej rodzić bunt i nienawiść, za to że została porzucona przez kobietę którą tak bardzo kochała.

Jako dorosła kobieta, dalej żywi w sobie nienawiść do matki, a telefon z Francji, całkowicie wyprowadza ją z równowagi. Gabriela nosi w sercu ogromny żal i gniew, co sprawia że nie potrafi wybaczyć matce krzywd jakie jej wyrządziła. Porzucenie, ucieczka z Polski, a do tego zdrada. Jak uporać się z tym wszystkim? Jak sobie to poukładać? I w końcu jak wybaczyć? Nie jest to łatwe, zwłaszcza gdy doświadczyło się w przeszłości tyle zła ze strony bliskich. Gabriela będzie musiała spróbować zrozumieć postępowanie matki, a także rozwikłać tajemnice swojego ojca.

Katarzyna Zyskowska-Ignaciak pięknie opisuje emocje i uczucia targające bohaterami. Ich losy są zagmatwane i czasem ciężko połapać się w tych zawiłych relacjach. Wszystko ma początek w czasach Marianny, babki Gabrieli, która dała początek tej historii. Dopiero pod koniec dowiadujemy się co było przyczyną konfliktu między Kaliną, a Gabrielą. Otrzymujemy dokładny obraz sytuacji, który zaskakuje i sprawia że patrzymy zupełnie pod innym kontem na obie kobiety i ich historię.

"Upalne lato Gabrieli" to świetnie napisana powieść pokazująca trudne relacje matki z córką. Opowiadająca o krzywdach i utraconych marzeniach, o poszukiwaniu bliskości i miłości. Ale przede wszystkim o odzyskiwaniu zaufania, o poszukiwaniu prawdy i sztuce wybaczania. To bardzo piękna i ujmująca historia, której tło stanowią malownicze i zapierające dech w piersiach opisy prowincji, co sprawia że aż chciałoby się tam być i zatopić w tych niesamowitych krajobrazach.

Katarzyna Zyskowska-Ignaciak stworzyła niebanalną historię, która porusza i zmusza do refleksji. Choć zaczęłam od trzeciej części, jestem pewna że sięgnę po dwa pierwsze tomy. To historia, która skrywa głębsze dno, a ja bardzo chciałabym je poznać i dowiedzieć się co spotkało Mariannę i Kalinę. Was zachęcam do zapoznania się z tą wyjątkową serią i przekonania się na własnej skórze co skrywa upalne lato.

Gabriela Kern, to uznana pisarka i świetna matka. Najlepiej czuje się w małym domku na Mazurach. W jej życiu był tylko ojciec i ukochana opiekunka Gabriela. Matka kobiety dawno temu wyjechała do Francji i tam osiadła na stałe. Po śmierci ojca Gabriela odnajduje kontrowersyjne dokumenty na jego temat. Na ich podstawie pisze książkę, która budzi spore dyskusje w różnych kręgach. Kobieta musi zmierzyć się z wojną jaką wywołała swoimi oskarżeniami. Na domiar złego kontaktuje się z nią partner jej matki. Okazuje się, że jej rodzicielka umiera i przed śmiercią spotkać się z córką. Te wiadomości sprawią, że pokrzywdzona kobieta będzie musiała zmierzyć się z przeszłością i rozwikłać rodzinne tajemnice, które nie pozwalają osiągnąć jej spokoju.

Początkowo myślałam, że „Upalne lato Gabrieli” okaże się typowym czytadłem, jednak mile się rozczarowałam. Pisarce udało się w ciekawy sposób uchwycić klimat małej wioski i wielkiego miasta. Dodatkowo stworzyła autentyczne postaci głównych bohaterów. Gabriela denerwowała mnie swoim zachowaniem i uporem, ale chodzi o to, że bohaterowie powinni budzić w nas jakieś emocje. Nie zawsze musimy ich lubić, możemy również nienawidzić. Pisarka w prosty sposób pisze o sprawach trudnych, dylematach i problemach. Gabriela borykała się z trudną przeszłością, nie potrafiła przebaczyć matce, ale i sobie nie mogła wybaczyć błędów młodości. Podejmowała różne decyzje nie zawsze przemyślane i dobre. Była takim człowiekiem jak każdy z nas.

Początek powieści był nieco nużący. Jednak akcja bardzo szybko zaczęła się rozkręcać i to na, tyle że nie mogłam oderwać się od opowieści. Ta pozornie przyjemna historia stała się nagle siecią skomplikowanych uczuć, relacji i problemów. Losy bohaterów były zagmatwane. Prawdziwy powód konfliktu Kaliny i Gabrieli, to, co stanowiło barierę nie do przejścia dla obu kobiet poznajemy na końcu. Zakończenie wbiło mnie w fotel. Oj, autorka sprawiła, że w mojej głowie toczyła się batalia, kto jest bardziej pokrzywdzony matka, czy córka.

Katarzyna Zyskowska-Ignaciak pokazała w opowieści to, co ma najcenniejsze…swój talent. W pięknym stylu opisała trudne relacje matki i córki oraz całą tajemnicę jaka się z nimi wiąże. Autorka perfekcyjnie przybliżyła nam klimat prowincji, wielkiego miasta i światopogląd bohaterów. Każde słowo, zdanie było dopracowane i przemyślane. Autorka dopieściła wszystkie części opowieści.


Pozycja zmusza do przemyśleń i wyciągnięcia wniosków. Uwrażliwia na chorobę i proces odchodzenia. Ciężko było mi się rozstać z Gabrielą. „Upalne lato Gabrieli”, to książka, o której się nie zapomina, o której się myśli i do której chce się wracać. W te zimne i deszczowe dni przynosi ciepło. Myślę, że będę musiała zagłębić się w poprzednie powieści autorki.

"Upalne lato Gabrieli" jest trzecią częścią sagi o Polkach żyjących na prawie trzech stuleci. Gabriela jest najmłodszą z nich, najbardziej współczesną.
Gabriela jest dojrzałą kobietą, matką dorosłego już Janka, pisarką. Wydaje się być pewną siebie, poukładaną i mocną osobowością. Właśnie wydała nową, skandaliczną powieść. Główny bohater do złudzenia przypomina bowiem jej ojca.
Spokojne, choć w gruncie rzeczy raczej smutne życie zakłóca informacja o jej matce- Kalinie. Gabriela nie widziała matki odkąd zdała maturę. Teraz Kalina umiera.
W tej książce nikt tak naprawdę nie jest bez winy, co dowodzi, że, podobnie jak w życiu, nic tu nie jest czarne lub białe. Nic też nie jest w stu procentach dopowiedziane. Autorka, (co w dzisiejszej literaturze jest zjawiskiem niestety coraz rzadszym) nie podaje czytelnikowi wszystkiego na tacy. Na szczęście! Książka skłania do myślenia, wywołuje emocje. Nie koniecznie pozytywne. Gabriela w pewnym momencie zaczęła mnie naprawdę denerwować. Co wcale nie oznacza, że nie podobała mi się książka. Wręcz przeciwnie. Wciągnęła i...zakończyła się dokładnie tak, jak powinna. Tak, że została ze mną trochę dłużej.
Na ostatnie dni upalnego lata. Albo pierwsze chłodne letnie wieczory-idealna!
Lucyna Tomoń/ www.today-ornever.blogspot.com

[...] Gabriela Kern jest pisarką, odpowiednio dziwną i kontrowersyjną, nawet wtedy, kiedy nie musi udawać. Życie jej się nie poukładało – mimo że dużo wspomnień z dzieciństwa wiąże się wiejską sielanką, na wszystko rzuca cień matka. Matka, która po wypadku, kiedy Gabriela była mała, wyjeżdża z nowym mężczyzną do Francji na leczenie swoich chorych nóg, zostawiając córeczkę z ojcem, profesorem historii i znanym opozycjonistą w czasach Solidarności. Konflikty z rodzicielką, na Gaby przecież obcą osobą, doprowadzają do tego, że nie chce o niej słyszeć, żyjąc w Polsce i po czasach PRL-u rozwijając swoją karierę. Jednak pewnego dnia Maciej, mężczyzna żyjący z jej matką we Francji, dzwoni do niej z wiadomością o chorobie matki i spodziewanej bliskiej śmierci. Kobieta z początku nie chce tam jechać, broni się, ale ten telefon zapoczątkuje wyprawę w głąb siebie, w swoje wspomnienia – te dobre i te złe – oraz rozpocznie wyprawę ku wybaczeniu, takiemu prawdziwemu, jak z książki, którą główna bohaterka napisała, nie do końca chyba rozumiejąc jej sens[...].

"Upalne lato Gabrieli" to jedna z tych książek, w których pozornie prosta historia podsuwa czytelnikowi całe mnóstwo trudnych tematów do rozważań. Duże brawa należą się również autorce za bardzo ciekawą kreację głównej bohaterki. Polecam zarówno tę, jak i inne powieści pani Katarzyny Zyskowskiej Ignaciak.