TOPR. O psie, który został ratownikiem (okładka  twarda, wyd. 01.2024)

Kocham reportaże o TOPRze Beaty Sabały-Zielińskiej. Są one zdecydowanie na moim prywatnym reportażowym piedestałku i nic tego nie zmieni. Ale książki dla dzieci? To już zupełnie inna kategoria. Po pierwsze - ta książka napisana jest "z punktu widzenia" psa i to takiego punktu widzenia, nad którym nikt się mocniej nie zastanowił (ot, ludzie wartości, reakcje, nawet spektrum widzianych barw jest ludzkie, a nie psie). Gdyby to trąciło zbyt małym cringem, to dodam jeszcze, że jest to postać mocno antropomorfizowana, a przez to autentycznie ciężki mi było ją polubić. Autorka na prawo i lewo próbuje umoralniać czytelnika, stwierdzenie o tym, że "Służba innym to najwyższa wartość" pojawiające się w tym, czy innym kontekście, pada jakieś 3 razy w tej cienkiej książeczce. To nachalne, męczące i zupełnie niepotrzebne. A w dodatku nie jest jedyne. Dalej - Beata ma kompletnie w pompie LATA pracy szkoleniowców, behawiorystów i zwyczajnych psiarzy - lata tłuczenia i uświadamiania ludzi w temacie komunikacji na linii pies-dziecko i pisze beztrosko scenkę, w której szczenię dręczone przez potomka jego "Pana" ostrzegawczo warczy i kłapie zębami, bo ma dość. Na co Pan: Hej, psie, NIE WOLNO. No bo wiecie: pies komunikuje, że czuje się źle w tej sytuacji, prosi o przestrzeń i granicę, której nie potrafią ogarnąć dorośli ludzie. A co na to człowiek: ZAMKNIJ SIĘ. Nie jakieś zarządzanie przestrzenią, tłumaczenie dziecku. Nie. Rypanie po głowie OFIARY za reakcję na naruszanie jej granic. Szkoda, że to nie jest książka edukacyjna, w której takie działania mają konsekwencje. Zamiast tego nasz antropomorfizowany trzy/czteromiesięczny szczeniak stwierdza w końcu, że a, no, chyba nie jestem najważniejszy w tej rodzinie. A potem, że CÓŻ ZA WSPANIAŁY DOM MU SIĘ TRAFIŁ (co?). Cringe leje się tu wiadrami - gdy tylko pojawia się psia ratowniczka, szczenię (!) pierwsze co zauważa, to że ładnie wygląda w ratowniczych szelkach. A potem jeszcze, gdy ona zwraca mu uwagę na coś, co szczeniakowi się nie podoba, że "co prawda to prawda, ale czy musiała wytykać mi ją taka ŚLICZNA ratowniczka.":D Dalej, podkreśl jeszcze pięć razy to, że nomen-omen DZIECIAK przejmuje się takimi cechami płci przeciwnej jak uroda. I to pies, na litość boską. Bo mało dziewczynki mają presji dotyczącej wyglądu, wdrukujemy im, że to się liczy jeszcze w książce O PSACH. Kiedy w pewnym momencie pojawia się psi ratownik-emeryt, jeden z młodych psów wpada mu w słowo i przerywa, bo obawia się, że Elgos zacznie wspominać dawne czasy. "Znał go nie od dziś i wiedział, że staruszek lubił przynudzać." - rewelacyjny szacunek do starszych. SPOILER: Ten pies w żadnym dalszym momencie książki NIE przynudza, a dzieli się cennym doświadczeniem, wykazuje zrozumieniem, pomaga Zuchowi w nauce i opowiada przeciekawe historie o psich ratownikach. Ale hej, przecież jest stary, to pociśniemy mu klasycznym w naszym kraju lekceważeniem starszych. Fajne te wartości. Może to książka dla dzieci, ale takich 15+, które potrafią same wyłapać momenty absurdu, które próbuje im się tu wtykać w ręce. Wisienka na torcie to ilustracje. Więc niech ten potencjalny piętnastolatek nie będzie przypadkiem kimś, kto miłuje się w estetycznych obrazkach. ALE SĄ TEŻ ZALETY. Sneak-peak na szkolenie psów ratowniczych i tego jak ważne są w całej akcji jest świetny. Szkoda, że tak niewiele jest książek (także dziecięcych) o psach lawinowych i ratowniczych w ogóle. Informacje dotyczące samego TOPRu, jego działania, czy przemycanie właściwego zachowania się w górach też wyszło tutaj wspaniale. Opowieści Elgosa o dawnych (i pierwszych) psich ratownikach są też cudownym easter eggiem. Relacja głównego bohatera z przyjaciółką (Doliną) też jest cieplutka i dość miło pokazana. Jednak czytając ją młodszym, miejcie z tyłu głowy to, jakie wartości chcecie im przekazać.

Moje przedszkolaki (6-latki) słuchały z otwartymi buziami. Dużo musiałam im tłumaczyć, objaśniać, ale przecież książka, która nie prowokuje pytań to nie jest dobra książka. Myślę, że lepszej rekomendacji nie trzeba.

"Książka 'Topr - Pies Ratownik' to niezwykła i pasjonująca opowieść, która wciąga dzieci od pierwszych stron. Opowiada ona historię psa o imieniu Topr, który zostaje wyszkolony na ratownika. Przez całą książkę dzieci będą trzymać kciuki za Topra, gdy będzie on pełnił swoją ważną rolę w poszukiwaniu zaginionych osób. Opowieść ta jest tak fascynująca, że dzieci bardzo chętnie słuchają i nie mogą się doczekać kolejnego rozdziału. Każdego wieczoru pytają, co się stanie dalej i niecierpliwie oczekują na kontynuację historii. Książka 'Topr - Pies Ratownik' nie tylko rozwija wyobraźnię dzieci, ale także uczy ich wartości takich jak odwaga, poświęcenie i szacunek do innych. To doskonała lektura dla tych, którzy chcą spędzić przyjemne chwile z dziećmi przed snem. Przy tej opowieści dzieci zasypiają z uśmiechem na twarzy, marząc o przygodach Topra i kolejnych misjach, które go czekają. Ta książka na pewno stanie się ulubioną pozycją w bibliotece każdego malucha."

Książka cudowna,zresztą jak każda książka pani Beaty jest bardzo ciekawa,czyta się z bardzo dużym zainteresowaniem ,każda strona książki wciąga i nie można się oderwać i przestać czytać .. Nam nadzieję że będzie więcej książek tej autorki czekam z niecierpliwością na kolejne ..

W porównaniu do poprzedniej książki nieco nudniejsza, ale to tylko w ocenie dorosłych. Dzieciaki zachwycone i zakochane. I smutne, że taka krótka. Czekają na coś więcej.

Ciekawa pozycja, nie spodziewałam się takiej formy przedstawienia tamatu 🙂 syn 7-letni słucha uważnie, choć wcześniejsze książki ten mu się podobały 🙂

Super książka dla małych i dużych. Opowieść o psie, który został ratownikiem lawinowych napisana z perspektywy... właśnie psa. Świetnie się czyta

Autorki raczej nikomu nie trzeba przedstawiać. Kolejna świetna książka i w rew pozorom nie tylko dla dzieci.

Piękna książka opowiadana z perspektywy psa. Bardzo ciekawi zarówno dzieci ja i dorosłych czytelników.

Syn, 4lata - zachwycony, polecamy! Książka dla miłośników gór i akcji... Przeczytaliśmy w dwa dni 😁