Radio w mojej głowie. Opowieści o ADHD (okładka  miękka, wyd. 05.2024)

Czy czujesz się zrozumiany? Miałam 33 lata i narodziłam się jako adehadówka. Wtedy pierwszy raz popłakałam się ze współczucia dla samej siebie i wdzięczności, że udało mi się sobą zaopiekować. Być może ADHD to dla Ciebie tylko cztery przypadkowe litery. Dla mnie to było hasło, które wywróciło moje życie do góry nogami. Bo wiesz, u osób takich jak ja – wychowywanych na grzeczne, ciche i skromne – diagnoza przychodzi późno, dopiero wtedy, gdy nieukierunkowana wściekłość i dogłębny smutek nie pozwalają nam żyć. Dopiero wtedy specjalista mówi, że może warto spojrzeć na siebie inaczej, że nie jesteśmy popsuci, że nasz niepokój oraz fakt, że musimy starać się bardziej, mają logiczne uzasadnienie. To czas, by wreszcie posłuchać radia w swojej głowie. Nie jest to poradnik. Może w pewien sposób pamiętnik osób, u których zostało zdiagnozowane ADHD. Czuć niezrozumienie, wyobcowanie i ulgę jaką przynosi diagnoza. Autorka opisała swoje doświadczenie bez namaszczenia. Możemy poczuć jej gonitwę myśli w trakcie tworzenia. Pozwala nam spojrzeć na wszystko od drugiej strony, bez upiększania. Czułam smutek, bo tak wiele jest osób, które wciąż borykają się z problemami i nie mogą uzyskać właściwej diagnozy. Małe dzieci, które słyszą, że kiedyś z tego wyrosną. Podobała mi się koncepcja z radiem w głowie. Ciągłej zmianie stacji i odwołanie do polskich piosenek. Druga część książki to opowieści osób, które zostały zdiagnozowane z ADHD. Nie przypadły mi do gustu aż tak bardzo. Historie były ciekawe, ale czegoś w nich zabrakło. Książka, która pozostawiła we mnie pustkę, ale cieszę się, że miałam okazje ją przeczytać. Jest warta spędzonego czasu.

Do recenzji „Radio w mojej głowie. Opowieści o ADHD” Anety Korycińskiej zgłosiłam się z ogromną chęcią zgłębienia i zrozumienia osób z ADHD. Jest to pierwsza tego typu książka po którą sięgnęłam, wcześniej moja wiedza opierała się tak jak większość „to ruchliwe dziecko zapewne ma ADHD”. Książka otwiera oczy na wszystkie zachowania cechujące osoby cierpiące na ADHD, gdzie w jednej chwili są w stanie przenosić góry, a w drugiej najchętniej zwinęliby się w kulkę pod ciepłym kocem. Książka jest zbiorem opowieści o życiu i trudnościach autorki oraz kilku innych osób. Każda historia napisana jest troszeczkę inaczej, wszystkie są ciekawe, niektóre bardziej smutne. Wszystkie jednak dają do myślenia czy kiedyś nie spotkałam na swojej drodze kogoś, kto wydawał mi się wówczas dziwny, sam nie rozumiał siebie czy to było ADHD? Czy udało mu się trafić na poprawną diagnozę, a dzięki fachowej pomocy mógł poprawić sobie komfort życia. Opisane historie opatrzone są imieniem i nazwiskiem oraz krótką notatką kim jest dana osoba. Dzięki temu są one rzeczywiste, a książka ma wymiar mini reportażu. Historia autorki jest najbardziej rozbudowana, bardzo podoba mi się język jakim operuje dzięki czemu tekst jest lekki i bardzo dobrze się go czyta. Kiedyś słyszałam opinię, ze ADHD mija w okresie dojrzewania, nic bardziej mylnego jest to zaburzenie, które trwa całe życie. Idąc za słowami autorki „ ADHD to nie choroba, nie da się wyleczyć. To odmienna praca mózgu. Nigdy nie minie, mogę jedynie dbać o to, by być dla siebie dobrą i uważną.” Chcecie więcej zajrzyjcie do : Baba od Polskiego

Autorka książki opowiada nam w niej jak to w wieku 33 lat została w końcu dobrze zdiagnozowana i narodziła się jako adechadówka. Obala w niej, po przez przedstawienie historii swojej, jak i innych osób, różne mity na temat ADHD. Okazuje się że diagnoza nie zawsze jest taka prosta, zwłaszcza jeśli nie dostaliśmy odpowiedniego wsparcia, a nasze symptomy nie są typowe. U dziewczynek również jest to często trudniejsze, gdyż od początku oczekuje się od nas bycia grzecznymi, pomocnymi i skromnymi, a my w większości przypadków staramy się dopasować i spełniać oczekiwania innych. Dzięki temu zbiorowi opowiadań pozwala nam z innej perspektywy spojrzeć na ADHD, a jeśli mamy jakieś podejrzenia co do występowania go u siebie, dać iskierkę nadziei na zrozumienie i akceptację tego że jesteśmy inni. Bo ADHD to nie choroba, tylko inna praca mózgu, z niego się nie wyrasta, trzeba nauczyć się uważności i bycia dla siebie dobrym, zawsze warto też szukać pomocy u specjalistów i głośno mówić o swoich emocjach i potrzebach.