The Luckiest Man (CD)

"The Luckiest Man" potwierdza status Ronnie Earla jako jednego z najbardziej uduchowionych współczesnych gitarzystów bluesa/ soulu/ jazzu. Trzykrotny zdobywca nagrody Blues Award jako Gitarzysta Roku, Earl pracuje z zespołem The Broadcasters od prawie 30 lat. To jest jego 25 album. Ten album jest poświęcony pamięci długoletniego basisty Broadcastera Jim Mouradiana. Earl ma wielu fanów, którzy oczekują każdego nowego wydania .

Ronnie Earl jest według wielu opinii najlepszym gitarzystą jaki kiedykolwiek pojawił się w muzyce rockowej. Urodził się 10 marca 1953 roku w Nowym Jorku. Z pochodzenia jest Węgrem (właściwe nazwisko - Horvath, ojciec - Akos, matka - Mutcika). Jako dziecko uczył się grać na fortepianie. Interesował się muzyką jazzową, głównie twórczością John'a Coltrane'a, Sonny'ego Rollins'a, West'a Montgomery'ego i Charles'a Mingus'a. 

Wiele wolnych chwil spędzał w różnych klubach jazzowych, głownie w "Village Vanguard". W 1974 roku przeniósł się do Bostonu, by podjąć studia na jednym z bostońskich uniwersytetów. W 1975 roku przypadkowo znalazł się w jednym z bostońskich klubów bluesowych, na koncercie Muddy'ego Waters'a. Koncert ten zafascynował go do tego stopnia, że od tej chwili zaczął słuchać wyłącznie płyt bluesowych (głownie B.B. King'a, Alberta King'a, Magic'a Sam'a, Otis'a Rush'a, Buddy'ego Guy'a oraz T-Bone'a Walker'a).

Postanowił, że będzie grał bluesa, zaczął więc intensywnie ćwiczyć grę na gitarze. W 1977 roku założył swój pierwszy zespół - Guitar Johnny& The Rythm Rockers. W latach 80-tych Ronnie Earl był już członkiem wysoko cenionego w USA big-bandu blusowo-jazzowego Roomful of Blues, gdzie w 1979 roku zastąpił samego Duke'a Robillard'a. W zespole tym występował przez 8 lat, stając się jego pierwszoplanową postacią. 

Roomful of Blues z Ronnie Earl'em w składzie zagrał niezliczone ilości koncertów (wg. niektórych źródeł do 300 rocznie) oraz nagrał 6 płyt. W 1987 roku Ronnie Earl opuścił szeregi Roomful of Blues i poświęcił się karierze solowej. Założył własny zespół - Ronnie Earl & The Broadcasters.

Okres od 1993 do 1997 roku jest bezsprzecznie najlepszym okresem w karierze Ronnie'go Earl'a. Zdobył w tym czasie kilka prestiżowych nagród: w corocznej ankiecie pisma "Down Beat" płyta "Grateful Hearts: Blues & Ballads" została uznana za "Album roku", dwukrotnie uhonorowano go bardzo liczącą się nagrodą W.C. Handy'ego (tzw. "Bluesowy Oskar") dla najlepszego bluesowego gitarzysty roku (1997 i 1998). 

Ronnie Earl będąc wspaniałym muzykiem występował i nagrywał w doborowym towarzystwie. Oprócz muzyków wymienionych w powyższym tekście, w różnych składach The Broadcasters lub gościnnie na płytach Ronnie'go Earl'a wystąpili: Kaz Kazanoff, Jerry Portnoy, Darrell Nulisch, Ron Levy, Curtis Salgado, Robert Jr. Lockwood, David "Fathead" Newman i wielu innych. Ale i Ronnie Earl bardzo chętnie był zapraszany przez innych wykonawców do udziału w sesjach nagraniowych do ich płyt

Skład zespołu :
Bass – Paul Kochanski
Drums – Forrest Padgett, Neil Gouvin (tracks: 8)
Guest [Guest Musician], Baritone Saxophone – Mark Earley
Guest [Guest Musician], Electric Bass [Fender Bass], Double Bass – Michael "Mudcat" Ward
Guest [Guest Musician], Guitar – Nicholas Tabarias, Peter Ward (5)
Guest [Guest Musician], Tenor Saxophone – Mario Perrett
Guitar – Mike Welch* (tracks: 8)
Harp, Vocals – Sugar Ray Norcia (tracks: 8)
Piano – Anthony Geraci (tracks: 8)
Piano, Organ [Hammond B3] – Dave Limina
Producer, Guitar – Ronnie Earl
Vocals – Diane Blue

Tracklista : 

1 Ain't That Loving You
2 Southside Stomp
3 Death Don't Have No Mercy
4 Jim's Song
5 Heartbreak
6 Howlin' Blues
7 Never Gonna Break My Faith
8 Long Lost Conversation
9 Sweet Miss Vee
10 Blues For Magic Sam
11 So Many Roads
12 You Don't Know What Love Is