Maxwell Street (CD)

Ronnie Earl tak opisał album "Maxwell Street": "Ten album jest dedykowany mojemu dużemu bratu Davidowi Maxwellowi. Urodziliśmy się tego samego dnia w odstępie dziesięciu lat. Jego gra była tak głęboka, jak ocean, wysoka jak niebo i jasna jak kwazar. Kiedy odszedł, poczułem ogromną stratę, ją odczuwam. Razem z Davidem stworzyliśmy razem kilka płyt. To był zawsze najwyższy honor, aby z nim grać. Grał zarówno bluesa, jak i jazz z niesamowitą ekspresją od Otisa Spanna do Cecila Taylora. On wiedział i kochał to wszystko. Nasz pianista David Limina napisał melodię ("Elegy For A Bluesman"), która oddaje klimat albumu i wszyscy przesyłamy naszą miłość i szacunek rodzinie Davida oraz całą naszą miłość i wdzięczność dla Davida Maxwella". 

Ronnie Earl jest według wielu opinii najlepszym gitarzystą jaki kiedykolwiek pojawił się w muzyce rockowej. Urodził się 10 marca 1953 roku w Nowym Jorku. Z pochodzenia jest Węgrem (właściwe nazwisko - Horvath, ojciec - Akos, matka - Mutcika). Jako dziecko uczył się grać na fortepianie. Interesował się muzyką jazzową, głównie twórczością John'a Coltrane'a, Sonny'ego Rollins'a, West'a Montgomery'ego i Charles'a Mingus'a. Wiele wolnych chwil spędzał w różnych klubach jazzowych, głownie w "Village Vanguard". 

W 1974 roku przeniósł się do Bostonu, by podjąć studia na jednym z bostońskich uniwersytetów. W 1975 roku przypadkowo znalazł się w jednym z bostońskich klubów bluesowych, na koncercie Muddy'ego Waters'a. Koncert ten zafascynował go do tego stopnia, że od tej chwili zaczął słuchać wyłącznie płyt bluesowych (głownie B.B. King'a, Alberta King'a, Magic'a Sam'a, Otis'a Rush'a, Buddy'ego Guy'a oraz T-Bone'a Walker'a). Postanowił, że będzie grał bluesa, zaczął więc intensywnie ćwiczyć grę na gitarze. W 1977 roku założył swój pierwszy zespół - Guitar Johnny& The Rythm Rockers. 

W latach 80-tych Ronnie Earl był już członkiem wysoko cenionego w USA big-bandu blusowo-jazzowego Roomful of Blues, gdzie w 1979 roku zastąpił samego Duke'a Robillard'a. W zespole tym występował przez 8 lat, stając się jego pierwszoplanową postacią. Roomful of Blues z Ronnie Earl'em w składzie zagrał niezliczone ilości koncertów (wg. niektórych źródeł do 300 rocznie) oraz nagrał 6 płyt. W 1987 roku Ronnie Earl opuścił szeregi Roomful of Blues i poświęcił się karierze solowej. Założył własny zespół - Ronnie Earl & The Broadcasters.

Okres od 1993 do 1997 roku jest bezsprzecznie najlepszym okresem w karierze Ronnie'go Earl'a. Zdobył w tym czasie kilka prestiżowych nagród: w corocznej ankiecie pisma "Down Beat" płyta "Grateful Hearts: Blues & Ballads" została uznana za "Album roku", dwukrotnie uhonorowano go bardzo liczącą się nagrodą W.C. Handy'ego (tzw. "Bluesowy Oskar") dla najlepszego bluesowego gitarzysty roku (1997 i 1998). 

Tracklista: 

1. Mother Angel
2. Elegy For A Bluesman
3. In Memory Of T-Bone
4. Kismet
5. Double Trouble
6. (I've Got To Use My) Imagination
7. Blues for David Maxwell
8. You Don't Know Me
9. Brojoe
10. As The Years Go Passing By