Tego lata znów się pożegnamy (okładka  miękka)

Imogen i Natlie są jak papużki nierozłączki. Pierwsza jest inteligentna, utalentowana, ale bardzo bojaźliwa, druga jest sprytna i odważna, ale za to brakuje jej wiary w siebie. Obie się dopełniają, jedna podciąga drugą w słabszych punktach. Kiedy niespodziewanie Imogen umiera, Natalie nie może się pozbierać, po roku myśli, że już się z tym uporała, ale to tylko pozory. Wraca do hotelu Harlow - w miejsce, które kojarzy jej się z przyjaciółką, jej celem jest realizacja szkolnego projektu i choć nie wierzy w duchy, coraz bardziej zastanawia się nad tym, czy jest możliwy kontakt z osobami, które odeszły. Po lekturze książki czuję smutek i ucisk w sercu. Znam doskonale uczucie, które pochłonęło Natalie. Ja też straciłam nagle przyjaciela, w tamtym momencie runął mój cały świat, myślałam, że się nie podniosę, ale dalej tu jestem i choć minęło prawie trzynaście lat i rany w pewnym momencie się zabliźniły, to gdzieś tam w sercu mam wrażenie, że czas jedynie przyzwyczaja do bólu. W takim momencie choćby człowiek nie wierzył w zjawiska nadprzyrodzone, to mimo wszystko wciąż ma nadzieję, że znów spotka ukochaną osobę, która odeszła, widzi ją w tłumie, czuje jej dotyk, a miejsca, które kojarzą nam się z nią, wywołują wręcz fizyczny ból. Rozumiem Natalie i jestem pewna, że większość z Was też ją rozumie. Jeśli oczekujecie, że będzie to powieść o wywoływaniu duchów, seansach spirytystycznych, tablicy ouija i innych nadprzyrodzonych rzeczach, to zdecydowanie tego tu nie znajdziecie. Jest za to kobieta podająca się za medium, która twierdzi, że kontaktuje się ze zmarłymi. Natalie wraz ze swoim znajomym próbuje dociec prawdy. Czego się dowie? „Tego lata znów się pożegnamy” jest pełną bólu historią o tęsknocie, stracie, ale również o próbie stanięcia na nogi i wierze w to, że jeśli po „drugiej stronie” coś jest, to nasi bliscy są szczęśliwi, że nie trzymają urazy za jakieś dawne sprzeczki i nie czują już smutku, ani bólu. Nie myślcie jednak, że jest to dramat. W tej historii znajdzie się również miejsce na mnóstwo humorystycznych dialogów i zabawnych scen. Na oczach czytelników rozkwitnie nowa przyjaźń, a może nawet coś więcej. Natalie straciła Imogen, ale zyskała równie sympatyczną osobę. Leander nie jest jak jej przyjaciółka, jest inny, ale równie wyjątkowy. Nie ma dwóch takich samych osób i nikt nie jest w stanie zająć miejsca tej, która odeszła. Zastanawiam się, jakbyście się czuli, gdybyście zobaczyli ducha znajomej osoby? Balibyście się, czy wręcz przeciwnie? Ja nie mam pojęcia, jak bym się zachowała, ale na samą myśl po plecach przechodzi mi dreszcz.

[ współpraca reklamowa neonywab] Tego lata znów się pożegnamy utrzymana jest w lekkiej tonacji a mimo wszystko opowiada o żałobie, dotyka lekko realizmu magicznego i próbuje pokazać nam dwie strony istnienia duchów. Najlepiej czyta się na raty, szczególnie że niektóre fragmenty bardzo mocno działają na wyobraźnię. Zagorzali fani serii Lux docenią to gdzie przenosi się akcja. Co znajdziemy w środku; ✻ przyjaźń, która przetrwa wszystko; ☾ nawiedzony hotel oraz piękną scenerię do której aż chce się przenieść; ✻ dwie ścieżki czasowe teraz i przeszłość; ☾ wydarzenia opisane od strony Natalie w 1 osobie; ✻ cienką granicę między kłamstwem a nadzieją: ☾ bardzo ciekawie wykreowanych bohaterów, którzy dają nam do myślenia; ✻ różne relacje rodzinne i to jaki mają one wpływ na dzieci; ☾wplecenie w fabułę show o poszukiwaniu duchów. "Metaforyczne duchy mogą okazać się bardziej przerażające niż horrory, bo nie trzymają reguł gatunku. Nie sposób ich odesłać starożytnym zaklęciem ani potężnym artefaktem. Mogą Cię nawiedzać do końca życia. Ale może to dobrze. Bo takie nawiedzenie nie musi być przerażające. To może być ciepłe, znajome uczucie. Czyjąś obecność lub głos, które przywołują wspomnienia, pobudzają do śmiechu i każą mocniej uwierzyć w siebie". Jakakolwiek strata nigdy nie jest łatwa, a sam proces uzdrawiania jest różny, wcale nie szybki i jednorazowy. Autorka w bardzo ciekawy sposób opisuje jak żyć bez najlepszej przyjaciółki. W pewnym momencie duchy wydają się prawdziwe a w kolejnej czujemy, że daliśmy się nabrać, ale wciąż mamy nadzieję przez opisy jakie pojawiają się po pewnych ważnych scenach. Książka w jakimś stopniu zapada w pamięć, możemy z niej wycisnąć bardzo dużo dla siebie samych. Opis książki bardzo mnie zauroczył, bo dzięki Lockwood i spółka nie potrafię przejść obojętnie koło żadnej książki o duchach. Proces żałoby jest bardzo dobrze opisany. Sam pomysł bardzo mi się spodobał. Nie jest to łatwa książka, ale warto po nią sięgnąć i poczuć jak niewiele trzeba by uwierzyć w siebie. Polecam ❤

Jeśli myślicie, że to miła i sympatyczna młodzieżówka - to jesteście w błędzie. Ta różowa okładka kryje trochę smutną, trochę pokrzepiającą historię o stracie i o tym czy czas leczy rany. Historia jaką stworzyła autorka to rozbudowana i wielowątkowa opowieść o żałobie, przyjaźni, o szukaniu siebie, odwadze, ale i zagubieniu. Akcja toczy się w letnim ośrodku, do którego zjeżdżają się fani zjawisk paranormalnych, i gdzie główna bohaterka ma za zadanie nakręcenie zgłoszenia do programu o łowcach duchów. I do pewnego momentu, doskonale wiemy co się dzieje, jednak z każdą stroną sytuacja się gmatwa i nagle w rękach mamy thriller od którego ciężko się oderwać. Autorka dotyka trudnych tematów z którymi walczą nastolatki, ale i dorośli, przedstawia je w przystępny sposób, jednak niczego nie wygładza. I chociaż mogłabym napisać, że przekaz jest delikatny, to jednak trafia w samo sedno. Książka podobała mi się, że względu na pomysł oraz za odwagę w trudnych tematach. Może trochę brakło emocji? Ale i tak uważam, że jest to historia warta poznania.