Tajemnica dziesiątej wsi (okładka  miękka, wyd. 03.2017)

Dobra

Kiedy pół roku temu przeczytałam „Listy z dziesiątej wsi” (http://zielonomi939.blogspot.com/search?q=Listy+z+dziesi%C4%85tej+wsi) , moją pierwszą reakcją był spontaniczny e-mail do Wydawcy z zapytaniem o ewentualną kontynuację, bo instynktownie czułam, że tak to się skończyć nie może – niby jednoznacznie, ale z wieloma niewiadomymi, niby wszystko się wyjaśniło, ale nic konkretnie i czytelnik pozostawał ze sporym niedosytem. I tak, jest kontynuacja – „Tajemnica dziesiątej wsi”. W tej części spotykamy bohaterów dobrze znanych z poprzedniego tomu - co nie znaczy, że lubianych: Beatę, Pawła, Zefiryna, ciotkę Zośkę, Kubę, ale i pojawiają się nowi: choćby Tadeusz i jego żona czy Małgośka. Mamy też do czynienia z taką samą narracją: retrospekcjami, opowieściami prowadzonymi z perspektyw kilku bohaterów, a co najciekawsze: wątki, sceny czy tematy tej części (a obce poprzedniej), spotykają się z tymi z tomu wcześniejszego - ale ich nie powtarzają, lecz traktują skrótowo i z perspektywy kogoś innego (np. wątek przyjęcia Beaty do pracy w fast foodzie w części pierwszej przedstawiono z perspektywy jej samej, a w drugiej z punktu widzenia pracodawcy, z kolei motyw sprzątania rodzinnego domu w pierwszej potraktowano raczej neutralnie, a w drugiej scenę tę oglądamy oczami Pawła). Takim sposobem czytelnik ma wrażenie, że niektóre opowieści stykają się z sobą, by zaraz się oddalić i wejść w interakcje z innymi – jak pasma warkocza: niby są osobnymi elementami, ale przeplatając się, tworzą całość. Również fabularnie ta część spójna jest z poprzednią: dotyka mieszkańców Zwierzyńca i Starszego Folwarku. W pierwszej części poznajemy ich dzięki Beacie – powracającej do rodzinnego domu matki dwójki chłopców a zdradzonej przez męża i przeoranej przez życie młodej kobiecie, a w tej za sprawą Pawła - życiowego, duchowego i moralnego rozbitka, który chcąc nie chcąc musi osiąść na wsi. I jak tamta odsłaniała kulisy oraz niuanse życia protoplastów rodów ze Zwierzyńca i Starszego Folwarku – i to życia osadzonego w głębokiej komunie niechętnej wszystkim niezaangażowanym w idee, tak ta odkrywa pełne antagonizmów, zawiści, niechęci i złośliwości układy łączące mieszkańców tych dwóch posiadłości. A z tego wszystkiego wyłania się mroczna opowieść z przeszłości, która zaczyna żyć nowym życiem w umysłach żyjących – opowieść o szalonym Zefirynie i jego demonicznych obsesjach, których ofiarą był nie on jeden. Z kolejnymi rozdziałami czytelnik próbuje sobie odpowiedzieć na pytanie: Jak bardzo jesteśmy podobni do przodków i ile z nich nosimy w sobie? I czasem, patrząc na reakcje Pawła i naiwność Beaty, wydaje się, że całkiem sporo. Nie będę udawać, że „Tajemnica z dziesiątej wsi” nie ma cech negatywnych. Ta histeryczna osobowość głównej bohaterki, ckliwe zakończenie (ten dosłownie ostatni akord), zbyt skrótowe potraktowanie niektórych wątków (na przykład relacji Pawła z siostrą) mogą rozczarowywać, ale nie przytłaczają tych zdecydowanie dopracowanych i wiarygodnie rozwiniętych elementów konstrukcji narracyjnej i fabularnej. Całościowo „Tajemnica dziesiątej wsi” okazuje się być jedną z wielu ostatnio bardzo popularnych powieści obyczajowych, ale ze względu na ciekawy i nietypowy tok snucia opowieści, ten motyw warkocza – w narracji i fabule – czynią spotkanie z powieścią Agnieszki Olszanowskiej ciekawym przeżyciem. I choć nie jestem zafiksowaną fanką tego typu książek, na pewno sięgnę po tom trzeci. Bo zapewne się ukaże.

Na dziesiątą wieś, po pobycie na oddziale psychiatrycznym i ośrodku od uzależnień, przyjeżdża Paweł, dwudziestokilkuletni mężczyzna na życiowym zakręcie. Nie mając wyboru, zamieszkuje stare i opuszczone gospodarstwo po wuju. Nie ma nic, pieniędzy, jedzenia, przyjaciół, nadziei. Jest sam, a wizja jutrzejszego głodowego dnia nie zapowiada się najlepiej. Uważa się za rozbitka, którego morze wyrzuciło na brzeg oszczędzając mu życie, jednocześnie skazując na mękę. Czy od dna można się odbić i wstać? Skoro wyczerpało się już w swoim życiu limit klęsk, co jeszcze złego może się stać? Czy z każdej sytuacji jest wyjście? Na głuchej, pustej i odległej od miasta wsi, w zupełnie niezrozumiałym dla Pawła miejscu, zaczynają ważyć się losy głównego bohatera. Skoro żyje, zabierając wcześniej życie bliskiej osobie, postanawia spróbować, spróbować jakoś żyć i przystosować się do nowych warunków. Jak się okazuje w Starszym Folwarku ktoś nie pozwala mu umrzeć. Znajduje się sąsiad, który mu pomaga stanąć na nogi, czy jednak bezinteresownie? Co kryje się za wsparciem obcych ludzi? A może nie do końca obcych... Dom. Stary budynek, który ponoć ściąga nieszczęście, w którym mieszkają demony. Dlaczego Paweł nikogo nie chce wpuścić do środka i dlaczego postępował tak samo jego wuj? Jedno jest pewne, że tajemnica domu jest paraliżująca. A tajemniczy pokój, zamknięty na klucz skrywa tajemnice sprzed wojny. Książka warta uwagi, tajemnicza i intrygująca. Nie niesie ze sobą zbiegów okoliczności, akcja dojrzała i poważna. Fabuła dająca do myślenia i wiele wprowadzająca do życia czytelnika. Porusza trudne tematy głodu, otrząśnięcia się z życiowych porażek i stawienia czoła wyzwaniom. Po przeczytaniu tej ckliwej i zarazem zimnej książki, zdałam sobie sprawę, że niektórym w życiu bywa jeszcze trudniej, niż możemy się domyślać... więcej na: http://iczerwoneszpilki.blogspot.com/2017/03/tajemnica-dziesiatej-wsi.html

Mnogość cudownych premier sprawia, że mimo szczerych chęci nie daję rady przeczytać książki w okolicy premiery. Boleję nad tym bardzo. Po drugą książkę Agnieszki Olszanowskiej sięgnęłam z wielkim zainteresowaniem. Wiedziałam, że będzie to miły czas. W końcu "Listy dziesiątej wsi" bardzo mi się spodobały. Tym razem byłam pewna, że nie będę żałować czasu poświęconego na "Tajemnice". Jeśli liczycie na podobne wrażenia co przy "Listach dziesiątej wsi" oraz na kontynuacje wątków w niej poruszanych to możecie możecie się odrobinę zawieść. Recenzowana dziś przeze mnie książka dotyczy wątku jak nietrudno się domyśleć- tajemnic wioski, do której trafiła Beata. O niej samej, o jej przeżyciach jest niewiele, co mnie zaskoczyło. Poprzednia część dotyczyła głównie jej problemów, więc sądziłam, że i tym razem tak będzie. O nie! Tym razem skupiono się na postaci Pawła Zarządcy i jego rodziny. Dowiadujemy się co nieco o trudnym życiu mężczyzny oraz jego przyjaźni z Kubą, bratem Beaty. Bardzo podoba mi się ta książka- opisuje sytuacje, dzięki którym robi się ciepło na sercu. Mowa tu pomocy bez oczekiwania rekompensaty za nią. Miło się czyta, że istnieją ludzie, którzy pomagają stanąć na nogi. Kto wie, co jak potoczyły by się losy Pawła gdyby nie rodzina Cichych czyli Tadeusz, jego żona i Kuba. Dali mu moc wsparcia. Gdybym miała powiedzieć, która część mi się bardziej podobała to chyba nie potrafiłabym wybrać. W pierwszej części zainteresowała mnie historia Beaty, w kontynuacji zaś- Pawła. Wychodzi więc na to, że w obu- wygrała współczesność, zaś przeszłość zeszła na dalszy plan. Polecam!