Stacja (okładka  miękka, wyd. 05.2023)

Całkiem spoko, zakończenie bez rewelacji

Przeczytałem i nie żałuję. Warto było

szamalek jak zwykle mnie nie zawiodl

Genialna. Szacun za szczegółowość.

Świetna wciągająca lektura.

Extra pozycja polecam

B. Dobrze się czyta.

Polecam.

Lucy Poplasky, ambitna młoda kobieta zostaje dowódczynią międzynarodowej misji na stacji kosmicznej. Wkrótce po przybyciu na stację kosmiczną dochodzi do incydentu, po którym poziom amoniaku zaczyna rosnąć. Procedury nakazują monitorować stężenie amoniaku, a w przypadku przekroczenia poziomu, konieczna będzie ewakuacja stacji. Problem z amoniakiem to nie jedyny problem, z jakim musi się zmierzyć załoga. Atmosferę na stacji najlepiej przedstawiła Lucy podczas przesłuchania przed komisją: „Stacja od dłuższego czasu przypominała beczkę prochu (...) Nasi rosyjscy partnerzy, świadomi, że żywot stacji w jej obecnym składzie i konfiguracji dobiega końca, szukali pretekstu, aby zerwać współpracę, bo wiedzieli, że to znacznie utrudni zbudowanie nowej platformy do lotów na orbitę, chociażby na Księżyc.” A jakby problemów z Rosjanami było mało, w samej amerykańskiej załodze zaczyna dochodzić do nieporozumień i walki o władzę. Nie wszyscy załoganci godzą się, z tym że misją dowodzi kobieta. Czy wydarzenia, które zmuszają załogę stacji do pośpiesznej ewakuacji to sabotaż, czy tylko seria niefortunnych zdarzeń? „Stacja” to moje kolejne spotkanie z twórczością Jakuba Szamałka, i tak jak trylogią „Ukryta sieć” byłam zachwycona, tak „Stacja” podbiła moje serce i uczyniła dozgonną fanką autora. „Stacja” to inteligentny thriller technologiczny, którego akcja przebiega z zamkniętych, wręcz klaustrofobicznych przestrzeniach stacji kosmicznej, czterysta kilometrów nad Ziemią. Załoga stacji jest w pełni zdana na siebie i swoje umiejętności, jeśli coś pójdzie nie tak, nikt nie przybędzie z pomocą. Bohaterowie zostali świetnie skonstruowani: mamy tutaj ambitnych kosmonautów, dla których lot w kosmos jest zwieńczeniem marzeń i ukoronowaniem kariery, kosmiczną turystkę, która za spełnienie swoich marzeń płaci olbrzymią cenę, ale stara się również być cennym członkiem załogi. Dodatkowo jako, że żyjemy w latach 20-tych XXIw. i wszyscy przestrzegają parytetów, mamy zarówno mężczyzn jak i kobiety, oraz przedstawicieli mniejszości etnicznych. Autor nie zapomniał również o tych, którzy zostali na Ziemi, czyli zespoły NASA odpowiedzialne za kontrolowanie parametrów misji, rodziny astronautów, zwłaszcza rodzinę dowódczyni misji Poplasky, a także polityków, którzy zawsze są chętni do grzania się w świetle jupiterów. Pełny kalejdoskop postaci, a jakby tego jeszcze było mało, odwieczny konflikt pomiędzy USA i Rosją. Tło polityczne stworzone przez autora, bardzo przypomina aktualną sytuację geopolityczną, a przemyślenia, która wkłada w usta lub umysł swoich bohaterów są niezwykle trafne. Na uwagę zasługuje również świetny research wykonany przez Szamałka, a ciekawi podróży kosmicznych mogą przeczytać więcej, posiłkując się m.in. załączoną bibliografią. Najbardziej przerażające w całej trzymającej w napięciu historii, jest posłowie, w którym autor zdradza, co jest prawdą a co fikcją. Skomplikowana intryga, indywidualne i polityczne niesnaski, brak zaufania pomiędzy członkami załogi i niewyczuwalny jeszcze, ale śmiertelnie niebezpieczny amoniak, to wszystko tworzy wybuchową mieszankę, która sprawia, że trudno odłożyć powieść, zanim nie dotrze się do ostatniej strony. Serdecznie polecam i pierwszy raz w życiu cieszę się, że nie zostałam wybrana jako kandydatka Europejskiej Agencji Kosmicznej do szkolenia do lotu na ISS, jednak zostaję na Ziemi.

„Stacja” to moje pierwsze spotkanie z twórczością Jakuba Szamałka, chociaż słyszałam wcześniej dużo dobrego o jego książkach. Tym bardziej cieszę się, że pierwszą, jaką poznałam z jego dorobku, była właśnie ta najnowsza. Akcja „Stacji” w głównej mierze rozgrywa się… na stacji. Kilkoro Amerykanów i dwoje Rosjan wyruszyli na kilkumiesiaczną misje w kosmos. To miała być misja, jak wiele innych przed nią. Ale tak naprawdę już od samego początku pojawiają się komplikacje. Kiedy w odczytach pojawia się informacja o rosnącym stężeniu amoniaku, nerwowość i brak zaufania zaczyna się rozrastać w członkach załogi. Lucy Poplasky, dowodząca ekspedycją, będzie musiała odkryć, co lub kto stoi za rozprzestrzenianiem amoniaku, balansując na granicy przepisów i moralności. Już od pierwszych stron ta opowieść przyciąga i zatrzymuje uwagę czytelnika tak, że trudno rozstać się z lekturą na dłużej. Oczywiście oprócz samych rozdziałów pokazujących nam życie załogi na stacji, mamy także historię z perspektywy kontrolerów i innych ludzi odpowiedzialnych za bezpieczeństwo i przebieg misji, ale także dostajemy opowieść o mężu Lucy. Dzięki temu przedstawiony zostaje czytelnikowi pełen obraz sytuacji, przebieg wielu wydarzeń. Szamałek powoli buduje napięcie podczas obserwowania poczynań załogi, I chociaż przed startem każdy z uczestników ekspedycji przeszedł długie miesiące szkoleń i wystawiany był na przeróżne czynniki, które miały potwierdzić zasadność jego obecności na stacji, trudno zapanować nad psychiką w stu procentach. W pewnym momencie każdemu mogą puścić nerwy, każdy może poczuć się do tego stopnia przytłoczony czy wystraszony, że może posunąć się do ostatecznych kroków. Szczególnie kiedy ma się poczucie, że nikt nie jest w stanie przyjść im z pomocą. Przyznam, że nieco zawiodła mnie sama końcówka, rozwiązanie zagadki. Być może „zawiodła” to zbyt duże słowo, niemniej spodziewałam się jednak czegoś innego. Oczywiście, nie mogę powiedzieć, żeby na tych ostatnich stronach zabrakło emocji, absolutnie, tak naprawdę do samego końca czytelnik jest trzymany w napięciu i ostatecznie samo zakończenie może nieco zaskoczyć. Niemniej, sama podczas czytania stworzyłam sobie oczekiwanie, co do rozwiązania zagadki, przez co ostatecznie liczyłam na coś innego. Autor stworzył naprawdę kawał dobrej historii, zdecydowanie jest to coś niecodziennego. Mimo że rzecz dzieje się w kosmosie, a my obserwujemy poczynania astronautów, nie obawiajcie się - nawet jeśli pojawiają się jakieś techniczne, naukowe zwroty, wszystko jest napisane tak zgrabnie, że nie ma się podczas czytania poczucie obciążenia czy niezrozumienia niektórych wątków. To na pewno też duży plus tej historii - czyta się ją zaskakująco lekko. „Stacja” to na pewno książka, na którą warto zwrócić uwagę. Dopracowana, wciągająca, z ciekawą zagadką i wieloma emocjami. Czy ta historia mogła wydarzyć się naprawdę? Pewnie tak. Z pewnością jednak jest to także dobry materiał na film!