Sorge (okładka  twarda, wyd. 04.2019)

Piękna okładka, twarda oprawa, książka, którą chce się mieć na półce. Do tego autorka wyróżniana, nagradzana, nadzieja polskiej prozy. Kupiłam więc i przeczytałam. Lektura znośna, bez olśnień, ale i bez szczególnego znudzenia przerzucałam kolejne karty. Kilka ładnych fragmentów udało mi się znaleźć, ale też sporo dłużyzn powtórzeń, powracających tych samych myśli i spostrzeżeń. Młodzi autorzy uparcie zasypują nas czytelników opowieściami o wiejskich lub małomiasteczkowych zamkniętych światach, pełnych okrucieństwa, bólu, wyobcowania. Powtarza się też temat starzenia się, utraty własnej tożsamości, dogorywania w domu opieki w zasikanym pampersie, tak jakby starość i bliskość śmierci była ich osobistym doświadczeniem. Trochę to męczące prawdę mówiąc i nie do końca wiarygodne.

Sorge. Troska lub zmartwienie. Wszechogarniająca krzywda. Początkowo byłam nastawiona sceptycznie, ale z każdym kolejnym cytatem wsiąkałam w tę historię coraz bardziej. Przede wszystkim specyficzny styl autorki nie jest dla każdego, jednak niebanalność i melancholia tej książki opływająca w czyste ludzkie emocje jest warta tego by choć raz przeczytać coś co nie ma dialogów i nie czyta się szybko. Sami musicie spróbować czy Sorge to książka dla was. Jeżeli macie werterowskie poczucie życia pewnie odnajdziecie się w tej fabule, którą nakreśliła autorka. Zastanawiam się jak ubrać w słowa to co o niej myślę. Ona jest tak bardzo w moim charakterze, tak bardzo subtelnie smutna i ociekająca bólem bohaterek, że poruszyła moje najgłębsze struny wrażliwości. Myślę, że to literatura piękna na najwyższym poziomie, zresztą świadczą o tym wszystkie nagrody, które autorka otrzymała. Proza o małym miasteczku gdzie każdy o każdym coś wie i gdzie wszystkich łączy jedno - tragedia. Zdaję sobie sprawę, że absurdalność i dosadność niektórych scen może przerażać, ale takimi prawami rządzi się przecież żałoba, bezdenna rozpacz, która ogarnia z każdej strony. Porusza człowiekiem jak marionetką by odegrać spektakl bezradności w jego duszy. Na tę książkę trzeba być gotowym, być może odłożyć na pewien czas i do niej wrócić. Sorge wywołuje w człowieku dziwne emocje, jakby każda kolejna kartka oddawała prostotę egzystencji pod postacią poetyckiego języka. Czasami jest niepokojąco, mrocznie, duszno i z demonami krzywd czającymi się między wersami. Przecież jednak każdy z nas doświadczył w życiu większego lub mniejszego trzasku, a jako, że każdy z nas zmagał się z utratą, tęsknotą, strachem - każda jedna negatywna emocja, którą przywołuje ta książka nie jest nam obca. Można te odczucia albo przemielić i zapoznać się z ich smakiem albo od razu połknąć, przetrawić i zapomnieć by nie popaść w odrętwienie. Druga część książki jest bardziej bezwstydna, nieprzyzwoita wręcz odrażająca i pewnie te sceny niewielu wydadzą się przystępne. Mnie także zniesmaczyły, dlatego jestem większa zwolenniczką pierwszej połowy historii, a drugiej już trochę mniej. To najtrudniejsza z książek, z którymi przyszło mi się zmierzyć, jednak nie żałuję i podziwiam styl autorki. Podsumowując: nie na raz i nie dla relaksu.

"Sorge" to opowieść o trzech kobietach, których codzienność to próba radzenia sobie z wielkim żalem i smutkiem. Kiedy sięgałam po tę książkę, nie wiedziałam czego się spodziewać. Tajemniczy flaming na okładce absolutnie nie zapowiadał, że będę czytać o tak niewyobrażalnych nieszczęściach i tak głębokiej rozpaczy. Moim zdaniem to nie jest książka, którą można czytać szybko, to nie jest historia z tych na jeden wieczór, bo wydarzenia nie płyną wartko, i szalenie. To książka, którą trzeba przeczytać ze zrozumieniem, z szacunkiem do każdego uczucia bohaterek. Mała miejscowość na Lubelszczyźnie, Boża Wola czyli Sorge, w niej Adela, która przeżywa powolny zanik pamięci, i godzenie się z mijającym życiem; Tula, która nie może w żaden sposób pogodzić się ze śmiercią swojej małej córeczki, i Dziewczyna, która jako jedyna wychodzi cało z wypadku, który jest tym Trzaskiem, w którym ginie cała grupa podczas wycieczki, którą sama zorganizowała. Żałobę przeżywa cała miejscowość, żal do Dziewczyny mają wszyscy, każdy przecież stracił córkę, wnuczkę, młodego członka rodziny w tym nieszczęsnym wypadku. Poza teraźniejszą tragedią, nad miejscowością ciąży jeszcze przeszła zbrodnia, dokonana przez Niemców podczas wojny na całej rodzinie, mieszkającej wtedy w dworku w Sorge, więc od lat mieszkańcy czują zmarłych pod stopami. Autorka w sposób rewelacyjny opisuje uczucia, z jakimi próbują sobie radzić bohaterki tej historii, ale i ich bliscy. Robi to w taki sposób, że ma się wrażenie, że ta żałoba, żal i smutek przechodzą na czytelnika. Nie jest to książka dla każdego, bo wprowadza trochę w ciężką nostalgię. Niemniej jednak, jest to książka szalenie warta uwagi. Przede wszystkim świetnie napisana co podkreślam już po raz kolejny, ale naprawdę warto docenić coś, co jest tak nieszablonowe i poruszające. Polecam bardzo mocno!

Sorge? W tłumaczeniu z niemieckiego - niepokój, kłopot... Nazwa miasteczka odzwierciedla jego losy. Wypadek. Z tej szkolnej wycieczki nie wróci dwanaścioro dzieci. Taka tragedia musi się odbić na wszystkich ale my poznajemy ją z perspektywy trzech kobiet. Matki, która straciła dziecko. Opiekunki, która jako jedyna katastrofę przeżyła. I babci tej opiekunki. Każdą z kobiet łączy w jakimś stopniu ta tragedia, ale też każda niesie osobisty bagaż ciężkich doświadczeń. Książka jest przejmującym stadium żałoby. Jest o utracie bliskich, nadziei.. I dalszej egzystencji z tym ciężkim jarzmem. Miałam problem z tą książką, np. początkowo trudno było mi rozdzielić historie bohaterek. Przez kilkadziesiąt stron wątki tworzą jednolitą całość, przenikają się bez wyraźnego rozbicia. Ponadto w książce nie ma dialogów, za to dużo szczegółów. Trzeba przywyknąć do specyficznej, "innej" formy pisania. Gdy już się przestawiłam a historie zaczęły nabierać kształtu, nie mogłam przestać czytać. Napisana ładnym językiem. Smutna. Bolesna. Typowo kobieca. Polecam głównie tym z Was, które w książkach nie potrzebują szybkiej akcji ale lubią poczytać dla zwykłego rozkoszowania się słowem. Nie jest to proste pisanie ale warte poznania. Nie jest to lektura, o której napiszę fajna/niefajna ale cieszę się, że nie porzuciła jej po pierwszych stronach. To lektura przejmująca, z tych które się pamięta. https://www.gwfoksal.pl/search/?q=Sorge

"Sorge" to literatura wymagająca, ale dająca satysfakcję. Nie jest to literacki fast food, który można pochłonąć w pośpiechu w komunikacji miejskiej. To powieść, której musimy poświęcić swój czas i uwagę, by móc delektować się każdym słowem. Tylko wtedy poczujemy w pełni ból i ciężar, który dźwigają jej bohaterki. Nie wszystkie elementy w pełni mi zagrały – czy to wspomniana wcześniej konstrukcja, czy powtarzające się, drażniące drobiazgi (w powieści kilka, a może nawet kilkanaście razy, przewija się motyw środków i dofinansowań unijnych – po co? Nie wiem). Nie przeszkodziły mi one jednak w pełnym rozsmakowaniu się lekturą, by poczuć nasycenie i satysfakcję po jej zakończeniu. Czy warto sięgnąć po "Sorge"? Bez wątpienia – warto.

"Sorge" to poruszająca to piękna powieść o stracie i żałobie. Na pewno sięgnę po kolejne powieści Aleksandry Zielińskiej.