Krótka wycieczka na tamten świat (okładka  twarda, wyd. 04.2020)

Książka, która wpadła mi w ucho a potem otworzyła oczy dzięki genialnemu podcastowi #poodwyku, w którym obok Juliusza Strachoty współprowadzącym jest mój uwielbiany Jakub Żulczyk. Książka petarda. Pokręcona forma i styl, zakręceni bohaterowie i zaskakujące sytuacje. Od pierwszej strony lądujesz w głowie głównego bohatera i na długo po przeczytaniu ostatniej nie możesz z niej wyjść. I tak oto wybierasz się z nim na jak dla mnie zdecydowanie za krótką wycieczkę na tamten świat a raczej światy, bo w tej książce jest podróż, poszukiwanie, szczęście, nadzieja, przemijanie, nałóg, retrospekcja, autoironia, jest wszystko. Panie Julku, celujący.

Strachota ma taką dziwną przypadłość, że odnoszę wrażenie, że jestem jedynym odbiorcą jego literatury. Okazuje się, że nie, ponieważ każdy gdzieś w głębi ma swojego Strachotę. Najbardziej lubię bezpośredniość, z którą opisuje rzeczywistość i nie do końca juz obchodzi mnie czy to wszystko prawda. Na tym polega wiara! Napady śmiechu murowane, szczękopad murowany, wciągnięcie w historię murowane. Więc to murarz-literat jest...

Super książka, bardzo ciekawie opisane poszukiwanie swoich korzeni i rodziny.

Ta książka jest lepsza od dwóch poprzednich tego autora. Piękna rzecz.

Juliusz Strachota Krótka wycieczka na tamten świat, Wschód wydaje się być ulubionym kierunkiem autora. W ubiegłym roku towarzyszyłam narratorowi Turysty polskiego w ZSRR w oczyszczającej podróży do krajów byłego Związku Radzieckiego. Tym razem wybrałam się z nim na Wschód, śladami tajemnic dziadka Janka, jak okazało się lata później - bigamisty, który z armią Berlinga przeszedł szlak spod Lenino i trafił do Warszawy. Przy okazji w Miadziołce Iwan Gierasimowicz, bo tak się nazywał, zostawił żonę i trójkę dzieci. Życie nie znosi jednak próżni, w Polsce ożenił się ponownie, nawet dwukrotnie, choć tu już z zachowaniem norm prawa. O drugim małżeństwie za dużo nie wiadomo. A z trzeciego z babcią Ireną miał syna, który jest ojcem narratora. W dodatku z pierwszą rodziną nigdy nie zerwał kontaktów, przez lata prowadząc korespondencję. Historia mogłaby służyć za scenariusz filmu. Narrator, praktykujący zen, niepijący alkoholik, któremu w końcu mniej więcej udaje się ustalić szczegóły dziadkowej tajemnicy, postanawia wyruszyć na Wschód, w poszukiwaniu swojej rodziny. Tak jak w Turyście polskim tak W krótkiej wycieczce autor bardzo dobrze czuje się będąc w drodze, kiedy opisuje to, co mija, widzi zza okien, odkrywa podczas trasy, a specyficzny klimat krajów dawnego Związku Radzieckiego nadal mu służy. Tym razem takim odkryciem jest również odnaleziona rodzina, z którą spotyka się podczas swojej podróży. Wydawałoby się, że będą to raczej chłodne relacje, bo przecież nikt nikogo nie zna i nigdy nie widział, jednak jest raczej swojsko i miło. "Nic nie planuję. Na nic nie czekam. Nic sobie nie wyobrażam. Na nic się nie przygotowuję. Niczemu się nie opieram." - mówi narrator pomiędzy kolejnymi odwiedzinami. Jest trochę refleksyjny, nieco autoironiczny, nie nastawia się na nic, raczej daje się ponieść chwili. Przemieszcza się, trochę zwiedza, spotyka się z rodziną, słucha opowieści, by potem wrócić do swojego świata. Jest bezinteresowny, nie burzy jeszcze bardziej już i tak zagmatwanej przeszłości, w grę wchodzą przecież ludzkie uczucia. Opowiedzianą historię podzielić można na dwie części, "tu" - związaną z życiem codziennym, a potem planowaniem podróży i "tam" - kiedy już podróż w poszukiwaniu przeszłości trwa. Mnie wciągnęła szczególnie ta druga.

"Krótka wycieczka na tamten świat" czyli gdzie? Juliusz Strachota, w swojej autobiograficznej powieści, zabiera nas na wielowątkową wyprawę w głąb samego siebie, człowieka, któremu nic co ludzie, nie jest obce. Bohater, dojrzały mężczyzna, trzeźwy alkoholik, który otarł się o uzależnienie od narkotyków próbuje odnaleźć wewnętrzną równowagę dzięki naukom pobieranym u buddyjskiego sensei. Przeszłość naszego bohatera, pełna różnego rodzaju uzależnień, powoduje, że ciężko jest mu się odnaleźć w otaczającej go rzeczywistości. Oczekiwania i obowiązki wynikające z bycia tu i teraz zdecydowanie go przytłaczają. Teraźniejszości książkowego Juliusza nie definiuje jedynie próba odnalezienia samego siebie, ale również chęć poznania rodzinnych tajemnic zapisanych na starych fotografiach. Postać dziadka, którego przeszłość próbuje poznać Juliusz, skłania naszego bohatera do odbycia podróży w głąb byłego ZSRR. Czy poznanie sekretów dziadka i historii życia nowo poznanych członków rodziny pomogą Juliuszowi lepiej zrozumieć samego siebie? Chociaż "Krótka wycieczka na tamten świat" jest książką autobiograficzną, to nie jest to typowy wycinek z historii życia autora spisany w formie wspomnień. Historia opowiedziana w książce jest zapiskiem przemyśleń autora o otaczającej go rzeczywistości, jego stosunku do życia i śmierci. Czytając książkę chwilami miałam wrażenie, że była ona dla autora swojego rodzaju terapią, zapiskiem spotkania u psychoterapeuty. Zdecydowanym plusem "Krótkiej wycieczki na tamten świat" jest autoironia, dzięki której opowiedziana historia nabiera dodatkowego kolorytu. Autor kończąc "Krótka wycieczka na tamten świat" pisze: "Największy kłopot z przemijaniem jest taki, że nie trwa ono wiecznie." Zanim więc przeminiemy postarajmy się poznać to co jest niezapisane i żyje jedynie w pamięci świadków wydarzeń. Być może historie które poznamy sprowokują nas do zmian w naszym życiu. Zachęcam Was do sięgnięcia po najnowszą książkę Juliusza Strachoty, bo warto:)

Główny bohater zmagający się w przeszłości z alkoholizmem, wyrusza w pewną podróż na Wschód. Podążając śladami dziadka, próbuje odnaleźć drugą rodzinę, ale i również samego siebie. . Nawet nie wiecie, jak ciężko mi się tę książkę czytało. Powoli traciłam wiarę, że ją skończę. Jednak po kilku próbach, udało mi się wytrwać do końca. Przede wszystkim, nie trafiła do mnie forma, przez co ciężko mi było się wbić w rytm książki. Ponadto mam wrażenie, że momentami historia jest bardzo chaotyczne, co powodowało, że musiałam się cofać w lekturze, by wszystko zrozumieć. Z samymi bohaterami również się jakoś nie zżyłam, więc ich losy mi były raczej obojętne. Fakt, postaci są dobrze wykreowane i przede wszystkim bardzo oryginalne i nietypowe, jednak czegoś mi w nich brakowało. Co do samej fabuły, to pomysł był bardzo ciekawy. Motyw podróży, jest zdecydowanie jednym z moich ulubionych motywów, jednak tutaj nie do końca mi się spodobało wykonanie. Wielka szkoda! . Podsumowując, to nie jest książka zła czy źle napisana. Ona jest po prostu dla mnie inna i dość osobliwa. Zdecydowanie, to nie jest literatura dla mnie.