Śmierć nie ucieknie (okładka  miękka, wyd. 10.2021)

Świetnie i wartko napisany kryminał. Choć to druga cześć z trzech a w ogóle odrębna. Zaczęłam trzecią i jest podobnie . Polecam . Bardzo przyjemnie i lekko napisane .

Wciągająca, dobrze się czyta. Polecam wszystkiego książki pana Przemka bo dobre!

Ciekawy przez co wciągający kryminał, przyjemnie się czyta.

Polecam autora, bardzo dobre kryminały. świetnie się czyta.

Ciekawy pomysł na książkę. Na pewno oryginalny. Polecam

Poprzednia czesc chyba byla ciekawsza

Wciąga ale poziom średni

Polecam

Prokurator Seredyńska, to twarda babka z zasadami, która nieomal zginęła podczas rozwiązywania poprzedniej sprawy, rok temu. Czy, to wywołało u niej stres pourazowy i chęć większego działania za biurka ? Wprost przeciwnie, im więcej czasu upływa od owego zdarzenia, tym Seredyńska bardziej tęskni za tamtą dawką adrenaliny, ale niestety kolejne zadanie, jakie otrzymuje od szefowej, jest banalne, z którym poradziłby sobie pierwszy lepszy prokurator tuż po aplikacji. Seredyńska jest tym zawiedziona, trudno zmobilizować się jej do działania i zaangażować w śledztwo, bo jest to typowe zabójstwo z użyciem tępego narzędzia, którego sprawcą prawdopodobnie jest partnerka ofiary. Dużo śladów i mało wątpliwości. No może tylko jeden znaczący szczegół. Mieszkanie, w którym znaleziono zwłoki, należy do wschodzącej gwiazdy sceny muzycznej Julii Gierszewskiej, córki byłego prominenta, znanego profesora. Gabriela Seredyńska bardzo szybko orientuje się, że została wystawiona na odstrzał, więc musi dotrzeć do prawdy za wszelką cenę. Determinacja, z jaką angażuje się w sprawę, znów może zagrozić jej życiu, i nie tylko jej. Julia, wychowana w toksycznej rodzinie, nieszczęśliwa od dziecka. Ma wreszcie swoje pięć minut, okupione związkiem z mężczyzną, który zupełnie jej nie szanuje, okrada z zysków i wyładowuje na niej swoje frustracje. Pewnego dnia kobietę budzi dzwonek telefonu partnera i dziwi ją, że ten nie odbiera. Julia, która nie pamięta, co wcześniej się wydarzyło, postanawia odnaleźć nieustannie dzwoniący telefon. Gdy w końcu jej się to udaje, już wie, dlaczego jego właściciel nie odbiera, tylko że na jakąkolwiek pomoc jest już za późno. W tym momencie wraca do kobiety cała przeszłość i to, co kiedyś zrobiła. Nie pozostaje jej nic innego jak ucieczka przed siebie, byle dalej od tego miejsca. Siada do taksówki, która na nią czeka pod blokiem i rusza w drogę. Kierowca doskonale wie kim, ona jest, natomiast Julia nie ma zielonego pojęcia, kim jest człowiek, z którym wybrała się w podróż. Kto znajduje się w większym niebezpieczeństwie? Dziewczyna, czy wiozący ją mężczyzna? W miarę rozwoju fabuły napięcie wzrasta. Z jednej strony mrożące krew w żyłach śledztwo, które nagli czas, a z drugiej powieść drogi, z uciekającą podejrzaną w roli głównej. Stała się rzecz dziwna, bo bardziej kibicowałam Julii niż Gabrieli. Nie wiem, czy to zasługa przedstawienia historii i kreacji bohaterów, czy moje nastawienie. Przeważnie w kryminałach stoi się po stronie śledczych, tym razem nastąpiło odwrócenie ról. Postać Gabrieli Seredyńskiej jest zaledwie tłem, dla dwójki antagonistów. Bardziej fascynowała mnie nieustająca gra pomiędzy Julią a mężczyzną, który pomaga jej w ucieczce, niż to, czy dopadną ich depczący im po piętach śledczy. Oboje z trudnym dzieciństwem, mrocznymi tajemnicami, bez widoków na lepszą przyszłość, niczym Bonnie i Clyde. Cały czas zastanawiałam się, kto i kiedy pociągnie drugie w dół. Gdy kończyłam czytać „Rytuał łowcy”, nie sądziłam wtedy, że autor postanowi kontynuować przygody Gabrieli Seredyńskiej. „Śmierć nie ucieknie” i „Rytuał łowcy” owszem łączy postać nieustępliwej pani prokurator, ale to zupełnie inna historia, równie świetnie napisana, lecz moim zdaniem bardzo różni się od swojej poprzedniczki. Brzmi to jak zarzut, ale to naprawdę jest dobra powieść, świetnie napisana, wciągająca z bardzo dobrą intrygą kryminalną. Może tylko zabrakło mi rozwinięcia życia prywatnego Gabrieli i wyjaśnienia jak to się stało, że Serdyńska została nagle prokuratorem Prokuratury Okręgowej w Warszawie (chyba po sukcesie spektakularnego śledztwa z poprzedniej części). Lekko drażniło mnie też, nieustanne wspominanie o maseczkach i niedwuznaczne odwołania do polityki (dość mam tych tematów w mediach na co dzień, sięgam po książkę, żeby się od tego odizolować), ale można przymknąć na to oko i cieszyć się z lektury bardzo dobrze napisanego kryminału. Ta część jest mniej krwawa, mniej drastyczna, ale za to bardziej dynamiczna, pełna zaskakujących zwrotów akcji, bez zbędnych wątków pobocznych. Jestem pod ogromnym wrażeniem po mistrzowsku skonstruowanej intrygi, znakomitych scen pościgu, rodem z filmów sensacyjnych i nieoczekiwanego i zaskakującego finału. Ogólnie rzecz ujmując, powieść bardzo mi się podobała i pomimo maleńkich zastrzeżeń, w mojej ocenie klasyfikuje się dość wysoko. Przemysław Borkowski kolejny raz udowadnia, że potrafi tworzyć niebanalne kryminały, które zachwycają dynamiką i świetną kreacją postaci. Sądzę, że na kolejne perypetie Gabrieli Seredyńskiej przyjdzie mi poczekać, ale z wielką ochotą i przyjemnością po nie sięgnę.

Rozpoczynając działalność, czy to na własny rachunek, czy też w danej firmie, zwykle chcemy być docenieni, wyróżnieni. Jesteśmy gotowi na wiele poświęceń, na godziny wytężonej pracy, by zostać pochwalonym, mieć swój upragniony moment sławy. Do niej też dąży większość artystów, a choć może sama w sobie nie jest celem, to jest pewnym wyznacznikiem zdobytej pozycji. Choć w dzisiejszych czasach sławny jest nie ten, kto solidnie wykonuje swoją pracę, ale ten, kto jest bohaterem skandalu, to jednak wciąż artyści na tę sławę czekają. Piosenkarka Julia Gierszewska też oczywiście chce być sławna, ale zdecydowanie lepiej niż na ściance, czuje się w swojej niszy nieszablonowej piosenkarki popowej. A przynajmniej czuła się, bo teraz jej manager, a jednocześnie partner, robi wszystko, by o Julii usłyszeli wszyscy. Szczególnie, że właśnie wydała nową płytę, zatem kampania promocyjna obejmuje znacznie więcej aktywności, niż samo śpiewanie. Oczywiście, im więcej Julia ma fanów, tym więcej pieniędzy zarabia też Janusz Kozera, skwapliwie korzystając z pieniędzy partnerki. A że przy tym wszystkim jest sfrustrowanym, słabym mężczyzną, który samodzielnie kariery nie zrobił, z tym większą zaciekłością znęca się nad Julią. Przemoc fizyczna w ich związku stała się już codziennością, a mężczyzna już nawet nie stara się rozdzielać ciosów w taki sposób, by nie było nic widać, bowiem jest świadomy, że makijaż sceniczny wszystko ukryje. Kiedy pewnego ranka Julia budzi się we własnym domu nie za bardzo wie, co się działo poprzedniego dnia. Na sobie ma elegancki strój, co oznaczało kolację z Januszem, ale kobieta nie jest w stanie niczego sobie przypomnieć. Nie ma jednak bólu głowy, jak po winie, wszystko raczej wskazuje na narkotyki, tyle tylko, że Julia ich nie bierze. Wciąż dzwoniący telefon Janusza świadczy o tym, że mężczyzna też nieźle zabalował. Przynajmniej tak mogłoby się wydawać, bo w istocie leży martwy w swoim gabinecie, z roztrzaskaną głową. Jako narzędzie zbrodni posłużyła statuetka Fryderyka, którą Julia otrzymała, co wydaje się pewnym paradoksem, bowiem Januszowi pławienie się w cieniu sławy Julii rzeczywiście uderzyło do głowy. Julia, widząc zamordowanego partnera, wpada w panikę. Szczególnie, że niczym lady Makbet, sama ma krew na rękach,. Jedyne, co jej w takiej sytuacji przychodzi na myśl, to ucieczka. Pakuje się zatem szybko, wzywa taksówkę i … odjeżdża w nieznane. Osobliwy taksówkarz poznaje dziewczynę, ale jest mocno zaaferowany kursem, który mu się trafił. Konstancin, a następnie Zakopane, to wystarczająca odległość, by zarobić mnóstwo pieniędzy. Czy jednak tym kieruje się taksówkarz? Zbrodnia bardzo szybko wychodzi na jaw, a niemal równocześnie z ucieczką Julii, do dzieła wkracza policja. Szybko wydają wyrok na Julię, a przynajmniej tak by było, gdyby nie prowadząca sprawę Gabriela Seredyńska, prokurator Prokury Okręgowej w Warszawie. To ona sprzeciwia się zbyt szybkiemu ferowaniu wyroków szczególnie, że w tej sprawie nic się nie zgadza. Znana piosenkarka podejrzewana o morderstwo to łakomy kąsek dla prasy, tyle tylko, że na narzędziu zbrodni nie ma odcisków palców Julii. Na jaw wychodzi też agresja Janusza, a przemocowy związek świadczyłby na korzyść piosenkarki, nawet jeśliby rzeczywiście zabiła swojego partnera. Tyle, że ona nie może się nawet bronić, bo zniknęła, nigdy też nie wsiadła do zamówionej przez siebie taksówki. Gdzie jest zatem Julia i kim jest wiozący ją mężczyzna? Jakie ma zamiary? Co takiego rzeczywiście wydarzyło się w domu Julii i czy to ona zamordowała Janusza? Jaki związek z tym, co się obecnie dzieje, mają wydarzenia z przeszłości? Przekonamy się o tym dzięki niezwykle wciągającej książce, kolejnej już znakomitej pozycji autorstwa Przemysława Borkowskiego. Książka pt. „Śmierć nie ucieknie”, opublikowana nakładem Wydawnictwa Czwarta Strona, to znakomity kryminał, który angażuje nas do ostatniej strony. I mimo iż istnieje wyraźny podział na tych dobrych i złych, to w niczym nie przeszkadza to lekturze i … zagadce, którą musimy rozwiązać. Po książkę sięgnąć mogą zarówno wielbiciele Borkowskiego, jak i miłośnicy kryminałów, a także te osoby, które cenią sobie doskonale skonstruowane opowieści, pełne nieoczekiwanych zwrotów akcji. Zakończenie zaskakuje. Nawet jeśli w pewnym momencie wpadliśmy na dobry trop, zaś emocje towarzyszące lekturze sprawiają, że chcemy je znów przeżywać.