Rumowiska (okładka  twarda, wyd. 10.2023)

„Rumowiska” to historia wielowątkowa, wieloaspektowa i wielowymiarowa. To powieść nakreślona tak wspaniałą polszczyzną, że ciężko jest wyrazić mi słowami. To niesamowita rozprawa o życiu, o przemijaniu, o tym jak bardzo jesteśmy zakorzenieni w przeszłości naszych przodków. W końcu to powieść o naszych marzeniach, lękach i tym, co skrywamy głęboko w sercu… Bez względu na to jak bardzo będę się siliła, żeby napisać cokolwiek na temat fabuły tej książki, za nic nie jestem w stanie opisać tego, czego możecie doświadczyć zanurzając się w jej treści… Zachwycona jestem ilością metafor, porównań czy tego w jaki sposób autor ukazał wszystko to, co otacza człowieka. Jak bardzo uwikłani jesteśmy w bieg zdarzeń, jak nasza codzienność nieustannie i z mozołem porusza się na przód, ku przyszłości i jednocześnie ciągnie za sobą walizkę pełną życiowych wspomnień. „Rumowiska” to książka wyjątkowa. Przepełniona nostalgią i żalem za tym co utracone, a równocześnie oczekująca tego, co będzie. Poszukująca kolejnych prawd, zakładająca kolejne dogmaty i ciągle próbująca poddać czytelnika refleksji. Zgłębiająca istotę egzystencji i próbująca wyłuskać z niej prawdę. To historia niespiesznie odkrywająca pewnik w skomplikowanym świecie wielowymiarowości i banalności. Wit Szostak bez wątpienia zwraca uwagę na to, że przeszłość ciągle jest obecna w naszym życiu, bez względu na to, jak dalece nierealne i nieoczywiste są nasze marzenia. To, co nas ukształtowało zawsze będzie w nas. I jeśli pewnych traum, czy wspomnień nie przepracujemy w głębi siebie, nie uwolnimy się od wątpliwości czy od życiowego lęku. Zdaje sobie sprawę z tego, że „Rumowiska” to nie jest książka dla każdego. Nie każdy czerpie radość z obcowania z literaturą piękną. I choć powieść ta wymaga skupienia i poświęcenia jej swojej uwagi, zachęcam do poznania, do zatracenia się w tej literackiej uczcie!

O emocjach zamkniętych w słowach... 💭 Dlaczego Twoim zdaniem warto sięgać po literaturę piękną? * Mnie zachwyca jej język, który sprawia, że emocje zapisane w słowach są jeszcze silniejsze. * Między innymi dlatego literatura piękna tak przenikliwe dotyka najczulszych strun mojego serca. Wzrusza, skłania do refleksji, zachwyca i rozwija. Spotkania z tego typu książkami to zawsze dobrze spędzony czas. * Jedną z takich wartościowych nowości wydawniczych są "Rumowiska" Wita Szostaka, w których język jest wręcz oddzielnym bohaterem, zapraszającym nas do swojego świata pełnego emocji. * Urzeka nas, fascynuje, hipnotyzuje, kusi i prowokuje do myślenia. Za jego sprawą cała metaforyka tego tekstu jest jeszcze bardziej wymowna. * A przecież to ona właśnie sprawia, że najnowszą książkę Wita Szostaka czytamy w skupieniu, delektując się każdym słowem. * Chcemy te zdania zachować dla siebie na dłużej i zapisać na dnie serca... * Opowieść o dziadku Tomaszu - pośle i opozycjoniście, tajemnice babci Heleny, dom z przeszłością i ukrytą w nim tajemnicą, wnuk Tomasza i Heleny, który próbuje poznać rodzinną przeszłość i w końcu ktoś jeszcze, o kim się w tej rodzinie nigdy nie mówi, a z kim związany jest jej cały los. To tylko pierwsza warstwa tej książki. Drugą stanowi poruszająca metaforyka, która sprawia, że odczytujemy ją bardziej jako esej filozoficzny. * Przyrównanie powieści oraz ludzkiego życia do rzeki, która ma swój początek i kres, która płynie mimo licznych przeszkód, która mierzy się z licznymi wyzwaniami i przeszkodami na swojej drodze, która łączy się w jedną całość z różnymi jej odnogami sprawia, że spotkanie z najnowszą książką Wita Szostaka to prawdziwa uczta literacka, która prowokuje nas do filozoficznej zadumy. * Jeśli szukacie tego typu literatury koniecznie miejcie na uwadze ten tytuł.

Zachłysnęłam się literacką obfitością "Rumowisk", ich wieloznacznością, niebagatelną metaforą i nieuchwytnością. Śmiało mogę powiedzieć, że to jedna z lepszych powieści, jakie miałam przyjemność czytać w tym roku. Znaczących, takich, które długo w nas zostają. A czym są "Rumowiska"? Opowieścią o ulotności, źródle, przemijaniu i pamięci. Barwnymi perypetiami rodu Chodnikiewiczów. Rozważaniami o istocie opowiadania historii. Szukaniem początku, środka i końca. Esejem o naturze rzeki, który tnąc tę historię na części jednocześnie pięknie ją spaja i nadaje wyjątkowości. "Rumowiska" okazały się być dla mnie bardzo udanym i wielce satysfakcjonującym spotkaniem z osobliwą prozą Wita Szostaka. Zachwyciły mnie już pierwsze zdania. Im dalej płynęłam z nurtem rzeki tym ten zachwyt był większy. Rozkoszowałam się lekturą. Dawkowałam ją sobie. Nie chciałam kończyć. Ta poniekąd fragmentaryczna powieść zaskakuje nie tyle konwencją, co wyzwaniami, które stawia przed czytelnikiem. Wit Szostak sprawnie rzuca czytelnika w potok myśli, strumień pamięci, która zarazem jest doskonała i nieudolna. Sprawia, że mierzenie się ze strzępkami własnych historii nabiera innego wymiaru, uczy słownej uważności. Często przez ich zbytek, jednakże zawsze celny. Nie brak tej historii melancholii, wielopoziomowej nostalgii, autor wręcz zmusza do dumania, a przerywnikowy charakter daje temu przestrzeń. Daje w tym wszystkim przyzwolenie na myślową wolność. Cenię "Rumowiska" za ich nieoczywistość, za możliwość wyłuskania dla siebie tego co akurat z nami rezonuje. Wit Szostak doskonale włada słowem ujmując gdzieś między wierszami sedno ludzkich historii. Poszukiwanie z nim życiowej prawdy, a może jej braku, staje się literacką przyjemnością o lekkim filozoficznym zabarwieniu. A doskonałe ironiczne poczucie humoru dodało temu lekkości. "Rumowiska" zostaną ze mną na długo. To pewne. Polecam tę powieść szczególnie jeśli oczekujecie od literatury czegoś więcej prócz poczytnej historii. Mówię Wam, to jest literacka uczta. Warto się na nią udać.

Przez ostatnie dni dużo myślę o życiu, o tym co nas spotyka i jak udaje nam się wyjść na prostą. Doświadczyła mnie pewna sytuacja i próbuje się z tym pogodzić, póki co nie umiem, ale przeżyłam większe tragedie i wiem, że w końcu dam radę, bo życie płynie, bo nie zatrzymało się w miejscu, bo cały czas mam możliwość zmienienia go na lepsze, bo życie jest jak rzeka… @wit_szostak w swojej najnowszej książce Rumowiska opowiada o codzienności, o życiu i o rzekach właśnie… Mogłoby się wydawać, że to dość dziwne połączenie, ale uwierzcie mi, że nasz los i strumienie mają ze sobą wiele wspólnego. To była opowieść inna niż wszystkie, historia, która zmuszała mnie do wielu przemyśleń i właśnie dzięki niej próbuję sobie pomóc w obecnej sytuacji, próbuje zrozumieć i zaakceptować życie. „Czy wiesz jak trudno jest zrozumieć milczenie dorosłego, bo milczeń może być wiele….” ja teraz milczę z bezradności, ale w końcu się odezwę. To historia pewnej rodziny, gdzie dziadek i wnuk mieli takie same imiona. Chłopiec zaczął interesować się historią dziadka i dostrzegać go, kiedy tego już nie było na tym świecie. Pozostały tylko zdjęcia, wspomnienia… Czytelnik wkracza do życia rodziny i poznaje jej emocje, chwile, zdarzenia jakie miały miejsce i jak wpłynęły na późniejsze ich losy, stoi również na brzegu rzek i z bardzo dużą zaciekłością przygląda się im. Stara się, razem z autorem, poznać ich źródło (choć czy to jest w ogóle możliwe?) i każdą ich kroplę. Rzeki mają w sobie niesłychaną siłę i tajemniczość, tak jak ludzkie losy. Rzeki potrafią opowiadać. „Powieść jest rzeką. To jasne? A jeśli rzeka jest powieścią?” …. jest, pełną sekretów i niedopowiedzeń. Rumowiska to opowieść pełna metafor, opowieść iście filozoficzna, ale przez to piękna i głęboka… „Wysychanie rzeki, jest jak uchodzenie życia.” To właśnie te fragmenty dotyczące „życia” rzek najbardziej trafiały do mojego serca i dawały mi wiele siły i przemyśleń, naprowadzały na pewną drogę, czy właściwą, to się jeszcze okażę…

O emocjach zamkniętych w słowach... 💭 Dlaczego Twoim zdaniem warto sięgać po literaturę piękną? * Mnie zachwyca jej język, który sprawia, że emocje zapisane w słowach są jeszcze silniejsze. * Między innymi dlatego literatura piękna tak przenikliwe dotyka najczulszych strun mojego serca. Wzrusza, skłania do refleksji, zachwyca i rozwija. Spotkania z tego typu książkami to zawsze dobrze spędzony czas. * Jedną z takich wartościowych nowości wydawniczych są "Rumowiska" Wita Szostaka, w których język jest wręcz oddzielnym bohaterem, zapraszającym nas do swojego świata pełnego emocji. Urzeka nas, fascynuje, hipnotyzuje, kusi i prowokuje do myślenia. Za jego sprawą cała metaforyka tego tekstu jest jeszcze bardziej wymowna. * A przecież to ona właśnie sprawia, że najnowszą książkę Wita Szostaka czytamy w skupieniu, delektując się każdym słowem. * Chcemy te zdania zachować dla siebie na dłużej i zapisać na dnie serca... * Opowieść o dziadku Tomaszu - pośle i opozycjoniście, tajemnice babci Heleny, dom z przeszłością i ukrytą w nim tajemnicą, wnuk Tomasza i Heleny, który próbuje poznać rodzinną przeszłość i w końcu ktoś jeszcze, o kim się w tej rodzinie nigdy nie mówi, a z kim związany jest jej cały los. To tylko pierwsza warstwa tej książki. Drugą stanowi poruszająca metaforyka, która sprawia, że odczytujemy ją bardziej jako esej filozoficzny. * Przyrównanie powieści oraz ludzkiego życia do rzeki, która ma swój początek i kres, która płynie mimo licznych przeszkód, która mierzy się z licznymi wyzwaniami i przeszkodami na swojej drodze, która łączy się w jedną całość z różnymi jej odnogami sprawia, że spotkanie z najnowszą książką Wita Szostaka to prawdziwa uczta literacka, która prowokuje nas do filozoficznej zadumy. * Jeśli szukacie tego typu literatury koniecznie miejcie na uwadze ten tytuł.

Kiedy zobaczyłam zapowiedź tej książki, wiedziałam, że ją przeczytam. Moja praca magisterska była oparta na rzekach, więc czułam, że ta historia może być da mnie czymś inspirującym. "Bez opowieści miejsca i rzeczy pozostają nieme i potrafią wiele ukryć." To nie była prosta przeprawa. Siedziałam w tej pozycji dłużej niż zamierzałam, bo ściany tekstu mnie pokonały. Moim zdaniem to nie będzie dobra pozycja na pierwsze spotkanie z tym autorem. Odradzam, bo niestety taka forma może Was odrzucić a to byłaby wielka strata. Wit Szostak tak pięknie dobiera słowa, że choć jego książki nie są takie "moje" to i tak są dla mnie mega dobre. Lubię to, jak i w tej powieści oczarował mnie słowem. Jak meadrował, kluczył pomiędzy opowieściami, pomiędzy bohaterami i jak wplótł w to wszystko odrębny (a może jednak wcale nie odrębny?) esej o rzece. To książka poruszająca wiele ważnych tematów. Przewija się tu zarówno młodość, jak i starość. Miłość i rozczarowanie. Smutek i radość. Mamy żałobę, stratę, odkrywanie rodzinnych sekretów. Mamy emigrację, która wcale nie jest taka bajeczna, jak się ją przedstawia w listach. Mamy historię ukrytą w służbówce, która wywołała we mnie mnóstwo emocji. Ostatnie strony wiele wyjaśniają, rozwiewają wątpliwości czytelnika. Warto było do tego dotrzeć. Warto było poznać prawdę. Wszystkie furtki zostały zamknięte. Wszystkie rzeki wpłynęły w swoje koryta.

Nie ukrywam, że ta książka mnie wymęczyła i nie zrozumcie mnie źle, to jest naprawdę dobra książka, tylko jest w niej coś co sprawia, że jest przeznaczona do powolnego czytania, a ja aktualnie nie miałam chyba ochoty na wolną lekturę. Mimo to, jeśli szukacie czegoś co was wyciszy, czym będziecie się delektować z każdą stroną, to ta książka będzie dla was idelana! „Rumowiska” to książka, którą trzeba po prostu przeczytać żeby wiedzieć o czym jest, trzeba po prostu pozwolić jej przeniknąć w głąb swojej duszy i rozgościć się na jakiś czas. To książka, o której nie sposób powiedzieć „dobra” albo „zła”, ta książka niesie w sobie tyle niuansów, metafor i po prostu wszelakich radości, że nie da się tego sklasyfikować lub zrównać z jednym słowem. Mam wrażenie, że ta powieść poruszyła we mnie coś o czym nawet nie widziałam i pozwoliła mi wniknąć w świat, którego nigdy nie widziałam na oczy, którego nigdy nie doświadczyłam. Było to niezwykle ciekawe, ale też bardzo bolesne doświadczenie, tak bardzo różne od tego, jakie mam okazję poznawać we współczesnym świecie. Płaczę za wszystkimi marzeniami, które zostały w mieszkaniu na Sarego i nad tymi, o których mieszkańcy nawet nie wiedzieli. Może w innym życiu, uda im się je wszystkie spełnić a ja będę za to mocno trzymać kciuki. Pozwólcie sobie na poznanie historii tej rodziny, bo naprawdę warto.

Rumowiska mają metaforyczne znaczenie. W pierwszej kolejności możemy myśleć o ludzkim losie, tak przewrotnym i obfitującym we wzloty i przede wszystkim upadki. Przeplatające się zdarzenia, szarzyzna codzienności, powracające wspomnienia doprowadzają nas w końcu do ostatniego rozdziału, który jest nieodłączną częścią ludzkiej egzystencji. Bez wątpienia w powieści odnajdziemy nostalgiczne tony, dzięki którym możemy płynąć niespiesznie przez rozdziały, przy okazji rozmyślając i analizując. Momentami miałam wrażenie, że opowieść zamieniała się w strumień świadomości, ale cały czas stykał się on z fabularnymi wątkami. Dziadek Tomasz był ważną postacią rodziny Chodnikiewiczów, jako poseł na sejm oraz działacz opozycji zapisał się w pamięci wielu. Znaczną część tajemnic poznajemy z perspektywy wnuka, który dzierży imię po dziadku. 𝘙𝘶𝘮𝘰𝘸𝘪𝘴𝘬𝘢 zbierają pozytywne recenzje oraz wysokie oceny. Jednak zaznaczam, że nie jest to lekka opowieść, określiłabym ją jako intensywną. Z pewnością do podczytywania podczas kilku długich wieczorów. Piękna, ale wymagająca uczta 💚