Agla. Aurora (okładka  twarda, wyd. 10.2023)

Gdyby noc była dłuższą, to przeczytałabym za jednym zamachem. Sofija i jej przygody... Styl pisania autora... To wszystko sprawia, że nie można się oderwać. Już czekam na kolejną część.

Świetna powieść. Drugi tom wciąga jeszcze bardziej, nie wiadomo, kiedy się skończyła. Z niecierpliwością czekam na tom 3.

Rewelacja. Pomysły, język, bohaterowie - wszystko mnie zachwyca w tym cyklu. Czekam na trzecią część.

Uwielbiam prozę Radka Raka. I tym razem nie zawiodłem się. Polecam

Radek Rak nadal w formie ❤️

Powolna ale wciągająca

Wspaniała ❤️

Z rozmachem i inteligencją obrazująca porywające oblicze przygody. Z wrażliwością eksplorująca nieoczywiste portrety psychologiczne ludzi i osobliwych istot. Wdzięcznie oferująca wzniesiony na fundamencie barwnej wyobraźni świat, w którym z łatwością można się zatracić. „Agla. Aurora” to druga odsłona i zarazem bezpośrednie rozwinięcie antyutopijnej historii osnutej na kanwie fantasy, meandrującej po filozoficznej i industrialnej materii, ujętej z zaakcentowaniem istoty natury, a przy tym intertekstualnej, ożywczo rozbudowanej oraz oddanej z zachwycającymi detalami. Tym razem zakamarki pomroczonego złym miasta Tybil wzbogacono fabularną przestrzenią ulokowaną w oprószonej śniegiem i spowitej obezwładniającym zmysły mrozem Dalekiej Północy. To opowieść kontynuowana odważnym głosem Sofji Kluk, ale także zainicjowana narracją Tymiana Drakowa, który w tym tomie wyrasta na niezależnego protagonistę – oba brzmienia niosą się echem rewolucji, która oscyluje wokół niebanalnie zdefiniowanej wolności. Radek Rak, podejmując się rozpisania zajmujących losów obu kreacji, stworzył niejako osnowę jeszcze bardziej absorbującą w czeluść mrocznych zdarzeń, jeszcze mocniej zanurzoną w awanturniczej i wywrotowej toni, jeszcze jaskrawiej podkreśloną metaforyczną wymową fundamentalnych dla człowieka wartości. I wciąż niestroniącą od brawurowego humoru, którym zmyślnie operuje, traktując o rzeczywistości – również tej naznaczonej dojmującymi emocjami. Holometabolia i w tej aranżacji otula charakterologiczne rysy bohaterów – okrutne okoliczności bytowe zmuszają do wytworzenia w głowie silnego pancerza, zamknięcia uczuć i delikatności w ciemnej otchłani poczwarki, ukrycia iskry człowieczeństwa przed bezwzględnym wzrokiem obcych, do zrzucenia warstwy lęku i wyzbycia się tchórzowskich odruchów. By finalnie dokonać przeobrażenia, by dorosnąć do zrozumienia bolesnej prawdy, by wreszcie stanąć do świadomej walki z przeciwnościami, z systemem, z własnymi słabościami. Tym samym to książka w moim odczuciu znacznie dojrzalsza niż poprzednia, dotykająca śmiało kwestii życiowych błędów, których nie sposób już naprawić, które należy zaakceptować, oswoić i uznać za część osobowości, a następnie przekuć w doświadczenie i siłę. Choć tak uwierają na dnie duszy, choć strata rani tak dotkliwie, choć opresyjne dylematy moralne tak wyniszczają, a śmierć staje się nieodłączną towarzyszką podróży… To proza piękna w swojej brutalnej wizji egzystencjalnego przetrwania, inspirująca do wolnego od paraliżującego strachu zrzucenia łańcuchów ograniczeń, refleksyjnie nakreślająca wewnętrzną metamorfozę determinowaną zderzeniem się z realiami dorosłości – mimo że osadzona w oderwanej od rzeczywistości scenerii, nierozerwalnie korelująca z naturą, to tak bliska odbiorcy i wiarygodna. To powieść o niewoli, która przybiera nie tylko dosłowne formy więzienia w miejscu i czasie, ale w otchłani, z której nie da się uciec i uwolnić – we własnym umyśle. Literacka kreska baśniowości ewidentnie się tu zaciera, nietuzinkowy język znów zniewala artystycznym słowotwórstwem, a przejmująca treść mimowolnie chwyta za serce. Fabule niewątpliwie nie brak dynamizmu, ale i melancholijnych rozważań, iskrzy się tu indywidualizm nakreślonych postaci, ale również skąpane w zawiłych emocjach relacje. Fragmentarycznie solidnie zakorzeniona w autentyzmie, innym razem intencjonalnie oderwana, chaotyczna i kuriozalna – książka pisana kontrastami, z magnetyzmem opowiadająca o sprawach nie do końca przeniknionych i tajemniczych. Teraz czas na ostateczne imago tego okazu!

IG: @zaczytana_archiwistka „Agla. Aurora” autorstwa Radka Raka (wraz z poprzednią częścią) to jedna z tych książek, która na pierwszy rzut oka wydawała się pozycją, z którą się niestety nie polubię. Czy tak się stało? Nie, wydarzyło się coś magicznego, wręcz zakochałam się w tej historii oraz stylu pisania autora. Nie sądziłam, że historia pełna metafor sprawi, że będę wręcz rozpływać się po każdym kolejnym zdaniu. Sofja, zesłana na Daleką Północ, pozna prawdę o dramatycznych losach ekspedycji naukowej swojego ojca. W rzeczywistości, w której liczy się po prostu przetrwanie, Sofja musi zachować w sobie iskrę człowieczeństwa. Przede wszystkim będzie musiała zmierzyć się z pragnieniami swego serca. Tymian zaś za wszelką cenę chce udowodnić, że nie jest tchórzem, ze wszystkimi tego konsekwencjami. Oboje nie są już tymi samymi osobami, co na początku pierwszego tomu (Agla. Alef). Przechodzą złożone wewnętrzne metamorfozy – odmieniają się i zmieniają świat wokół siebie. „Agla. Aurora” oraz „Agla. Alef” to jedne z tych książek, które zdecydowanie wyróżniają się na tle innych pozycji, które miałam okazję przeczytać w ciągu tych ostatnich 10 lat. Pierwszy elementem, który rzucił mi się w oczy po skończeniu lektury to przede wszystkim gatunek oraz krąg potencjalnych odbiorców tego tytułu. Dostaniecie tutaj elementy powieści obyczajowej, fantastyki oraz young adult - przez ten miks gatunkowy wydaje mi się, że jest to pozycja dla starszych jak i młodszych czytelników. Czemu? Ponieważ jest to jedna z tych powieści, którą każdy z nas odbierze na swój sposób. Skąd to wiem? Ponieważ rozmawiałam o tej książce z moją koleżanką, która tę lekturę ma już dawno za sobą i okazało się, że niektóre sceny każda z nas odebrała zupełnie inaczej. Przyznam, że autor bardzo ciekawie przedstawił świat, który jest pełen mroku, tajemnic i zupełnie inny od tego, który znamy, a dodane do niego elementy fantastyczne sprawiły, że nie raz musiałam odłożyć czytnik, by poukładać wszelkie ochy i achy, które spowodował światy przedstawiony. Niestety mam dość mieszane uczucia, co do bohaterów. Oczywiście nie wrzucam każdej postaci do jednego worka, ponieważ znajdziecie tutaj bohaterów, którzy zdobędą Wasze serca, jednak znajdzie się też kilka takich, w których charakterystyce zabrakło mi przysłowiowej kropki nad i. Radek Rak bawi się nie tylko swoimi bohaterami, ale również słowem. Dobór wyrazów, a do tego liczne metafory są po prostu cudowne. Do tej pory jestem w szoku, jaką ucztą zmysłów była dla mnie ta lektura. „Agla. Aurora” to również pozycja, której fabuła może i na pierwszy rzut oka wydaje się nieskomplikowana, to jednak im więcej stron przeczytacie, tym zaczniecie coraz bardziej rozumieć, że cała historia jest tylko przykrywką, pod którą ukrywa się drugie dno, które każdy czytelnik zrozumie zupełnie inaczej. Czy książkę polecam? Tak, „Agla. Aurora” to prawdziwa uczta dla wymagających czytelników. Do tej pory nie potrafię uwierzyć jak szybko złapałam wspólny język z tą pozycją - Radek Rak ma dar do tworzenia historii, które zdecydowanie każdy z nas zrozumie na swój sposób oraz przeżyje całym sobą.

Przed oczami staje mi dziewczyna, która jeszcze nie weszła w wiek dorosły, a już od pewnego czasu naiwność młodości musiała zostawić za sobą. Otacza ją mróz pogody oraz serc ludzi, a doświadczenie uwięzienia w łagrze wypala na niej piętno. Przed oczami staje mi chłopak, który odcina własną pępowinę, by poświęcić swoje bezpieczeństwo na rzecz czegoś, co wydaje mu się konieczne. Porzuca dziecinne spojrzenie na rewolucję, by w końcu zrozumieć złożoność świata, w którym żyje. Przed oczami stają mi jednostki o dobrych zamiarach i nie do końca moralnie właściwych działaniach. Jednostki, które stają się marionetkami w systemie totalitaryzm, które pragną jedynie spokoju, ale nie potrafią bezrefleksyjnie funkcjonować w świecie, który je otacza. Ich losy nieustannie się przeplatają, a szczęśliwe zakończenie nie jest obiecane nikomu. Drugi tom Agli jest jeszcze mroczniejszy i poważniejszy, więcej w nim brutalności czy polityki, a mniej humoru, który i tym razem jest nieco czarny i wyważony. Dziury w historii losów Sofji i Tymiana powoli się zapełniają, a wokół nich pojawiają się nowi bohaterowie, którzy niejedno mogą zdradzić na temat świata, w którym żyją. Rozdział po rozdziale wyłania się obraz rzeczywistości jeszcze mroczniejszej, jeszcze groźniejszej niż po pierwszym tomie podejrzewaliśmy. Wszystko to nadchodzi niespiesznie, w tempie, którego autor nie stara się przyspieszać. Każdy element ma swoje miejsce i swój czas, w którym znajdować się powinien, więc tam jest. Radek Rak wykazuje bowiem wyjątkową kontrolę nad fabułą, a przy tym nie zapomina o dawce emocji, garści humoru czy ogromnych pokładach kreatywności do mieszania w dobrze znanej nam rzeczywistości, by przetworzyć ją i poukładać na nowo, na własną modłę. Jak podpowiada wydawnictwo: „«Agla. Aurora» to książka o tym, jak dobrzy ludzie przez przypadek budują totalitaryzm. I o tym, że odpowiedzi na nasze pytania brzmią często inaczej, niż sobie życzymy“. Podsumowanie to jest na tyle zgrabne, że zamiast dobierać samej słowa, zdecydowałam się na przytłoczenie go. Dodać do tego należy jeszcze, że Radek Rak niezmiennie mnie zachwyca i budzi mój ogromny podziw przez swój kunszt literacki, a gdy już to wiemy — „Agla“ to jedna z najlepszych serii fantastycznych, jakie w życiu spotkałam. Mało tego! To jedna z niewielu serii, która niezmiennie wzbudza tak dużą moją sympatię. Wszystko w niej jest na najwyższym poziomie.