Rozstajne drogi (okładka  miękka, wyd. 01.2024)

Powieść oparta na faktach.

🗡️ Współpraca Reklamowa 🗡️ Q – Lubicie czytać książki historyczne? Książka, która zdecydowanie skłania nas do refleksji. Ukazuje losy trzech przyjaciół oraz trudności, z jakimi przyszło im się mierzyć w czasie drugiej wojny światowej. W trakcie wydarzeń, które miały miejsce ich losy się rozchodzą. Czy będą mieli okazję się jeszcze spotkać? Co takiego się wydarzy? Z czym przyjdzie im się mierzyć? Jak bardzo obecna sytuacja wpłynie na ich życie? Każdy z nich nie miał łatwo i musieli stawić czoła wielu zmianom oraz zmierzyć z osobistymi tragediami, jakie nastąpiły w ich życiu. Nie chcę wam za dużo zdradzać, ale zdecydowanie nie mieli lekko… W obliczu wojennego zagrożenia ludzie czuli się niepewnie odczuwali strach przed tym, co nadejdzie. Dodatkowo rozpoczęły się masowe aresztowania miejscowych obywateli. Tutaj idealnym przykładem będzie historia Ludwiki i Ksawerego którzy zostali deportowani i jechali wagonem prawie trzy tygodnie na Sybir. Kobiety z dziećmi bez informacji co się stało z ich mężami, czy nadal żyją? Wyobrażacie sobie tamte czasy? Bo mi naprawdę ciężko ze względu na to ile tamci ludzie musieli przeżyć. Strach/ niepewność przed tym, co nadejdzie tak wyglądała ich codzienność. Ciągłe dążenie do przetrwania i odnalezienia swoich bliskich. Ale chciałabym zdradzić wam jedną z historii, która nie ukrywam bardzo nie poruszyła. Zbyszek, który stał się fachowcem od konstruowania ładunków wybuchowych przez jego prace musiał rozstać się ze swoją żoną i dzieckiem. Mimo tego, że starał się ich odwiedzać często, to i tak nawet w najgorszych koszmarach nie wyobrażał sobie takiego obrotu wydarzeń otóż pewnego dnia najechali na chałupę esesmani i zabili jego żonę zaś dzieciątko przed śmiercią uratowała jego siostra. Nie chce wam za dużo zdradzać, dlatego polecam samemu zapoznać się z tą historią. Co do samej książki uważam, że było za dużo informacji i momentami wszystko mi się mieszało. Ale myślę, że warto przeczytać tę pozycję ze względu na ważne tematy, które porusza. Historia skupia się na tym, jak wojna wpływa na życie i relacje między bohaterami. Często przyjaciele stawali się dla siebie wrogami. Cegiełka, która liczy 548 stron, ale momentami ich nie odczuwamy. Według mnie wyłania nam się również obraz silnej kobiety Marysi… Na koniec chciałabym podziękować za egzemplarz recenzencki @proszynskiemocje @wydawnictwolroszynski ❤️! |Cytaty | „Miłość przyjdzie z czasem – powtarzała uparcie, zastanawiając się, czy kiedykolwiek doświadczy takiego porywu serca, o jakich czytała w książkach, ale nie zawracała sobie głowy szukaniem odpowiedzi”. „Lada chwila rozpocznie się wojna na świecie i nie o letniakach nam teraz myśleć trzeba, lecz o własnych sprawach.”. „Wszystko wskazywało na to, że dobry czas już minął”. „Za mądry jest, by na wojnie ginąć”. „Ludzie odsuwali się od siebie, bo w ich serca wsączany był jad nieufności i wzajemnych podejrzeń”. „Przypadkowo stanęli na rozstroju dróg, ale kiedy to siebie uświadomili, w sercach pojawił się żal”. „Skoro więc w ojczyźnie nie można było już nikomu ufać, to co mówić o miejscu, gdzie zamarzła dusza”. „A kiedy zdrowie podupadało, do tęsknoty dołączała pojawiająca się coraz częściej rozpacz”. „Wojennych czasach ludzka wrażliwość była wystawiana na próby, a wobec powszechnie panującego zła niełatwo było o kojące pocieszenie”. „-A który to ten wróg, bo ja już całkiem skołowaciała jestem – podniosła głos Leoniła. – My samych wrogów wszędzie mamy”. #wilenszczyzna, #powieschistoryczna, #elzbietajodkokula, #losypolakow#polacynakresach.

mamakawaiksiazki.blogspot.com "Rozstajne drogi" to historia trzech przyjaciół, których losy rozdzieliła wojna. Może pomyślicie, że to książka jakich wiele,wszak temat jest dosyć popularny, jednak nic bardziej mylnego. To,co wyróżnia tą pozycję spośród innych to bardzo dobrze i starannie zarysowane tło historyczne oraz miejsce akcji, bo jest to Wileńszczyzna i okolice. Część postaci i ich historie są autentyczne,wiec tym bardziej powieść chwyta za serce i nie pozostawia czytelnika obojętnym. Myślę,że losów bohaterów nie trzeba tutaj przedstawiać, bo najlepiej zapoznać się z nimi czytając książkę. Warto jednak wiedzieć, że należeli oni do pokolenia Kolumbów,wojna mocno wpłynęła na ich życie i wkraczanie w dorosłość. Na przykładzie Jurka,Zbyszka i Stefana widać dramatyzm ich położenia i silną potrzebę walki o ojczyznę i bliskich. Niejednokrotnie rozdarci,stawiani przed trudnymi wyborami,skazani na tułaczkę, samotność czy porażki próbują przetrwać i zachować choć cząstkę siebie. To,co urzekło mnie w tej historii i sprawiło, że się w niej rozkochałam, a jednocześnie mam łzy w oczach to fakt,że bardzo dużo tu prawdy,historii i realnego życia. Dwór Paukszteliszki istniał naprawdę,a poprzez osadzenie tam młodości i szczęśliwych lat bohaterów jawi się jako idylla i bezpieczna przystań. Niestety wojenne lata niszczą ten obraz bezpowrtonie... nikt już nie ma swojej przystani,rodzinne strony przestają byc azylem,tym bardziej,gdy znikają z nich bliscy. Opisując sytuację,jaka miała miejsce na północno-wschodnich terenach dawnej Polski autorka uświadamia czytelnikowi w jak ciężkim położeniu znaleźli się mieszkańcy tamtych terenów,okupant zmieniał się pięciokrotnie,a przesiedleńcy czy uciekinierzy nawet długo po wojnie nie mogli wrócić w rodzinne strony. W bohaterach i ich rodzinach możemy dostrzec odbicie losów ludzi żyjących w tamtych latach i pochylić się nad ich wyborami i krętymi drogami,jakie przyszło im przejść. Zagrożenie życia,drżenie o bliskich,miłość bez szans na przetrwanie,samotność i wyrzuty sumienia,lata w ukryciu i nieustającej walce, wyczekiwanie na choć strzępki wiadomości,modlitwa o ukochanego,syna brata,ojca... Ciężko czytać, jednak zdecydowanie ciężej doświadczać było tych losów i dźwigać na barkach odpowiedzialność za los ojczyzny. Bardzo ważna lektura,przez którą się mknie,mimo dużej liczby stron. Rzetelnie napisana, wywołująca smutek i zostawiająca zadrę w sercu,ale przede wszystkim upamiętniająca tamten fragment historii i jej uczestników.

„Rozstajne drogi. Nie ma powrotu do domu” to powieść, która wciąga a jednocześnie uczy. Oparta na losach ludzi z północno-wschodnich terenów Polski, które po wojnie pomijano milczeniem, daje możliwość odkrycia kart historii, o której mówi się niewiele. Na Wileńszczyźnie od września 1939 r. do końca wojny pięciokrotnie zmieniali się okupanci, a po wojnie uciekinierzy i przesiedleńcy przez lata nie mogli odwiedzać rodzinnych stron. Książka ta opisuje historię przyjaźni trzech młodych mężczyzn: Jurka Zbyszka i Stefana, którzy po wybuchu wojny zostają rzuceni w różne miejsca i różnymi drogami przychodzi im kroczyć. Czy przyjdzie im jeszcze kiedyś się spotkać i podzielić swoimi przeżyciami? W czasie lektury towarzyszyła mi gama różnych emocji, od radości po zwątpienie, smutek i rozczarowanie. Napisać książkę, w którą zostaje wpleciona historia naszych rodaków, to nie lada wyczyn. A napisać ją w taki sposób, aby zainteresować, jeszcze większy. Jednak autorce udało się to bardzo dobrze. Elżbieta Jodko - Kula zmusza nas do refleksji, do zastanowienia się nad swoim życiem. Mimo że mamy w tych czasach tak wiele, to nie potrafimy niekiedy tego docenić. Książka „Rozstajne drogi” porusza bardzo ważne tematy. Cała historia pokazuje nam, jak wojna wpływa na losy ludzi, jak mimo ogromnego strachu, można było liczyć na pomoc innych. Mimo to, kiedy do głosu dochodzi polityka, to nawet najlepsi przyjaciele stają się dla siebie największymi wrogami. Z powieści tej wyłania się również obraz silnych kobiet, które mimo niewiedzy o losach swoich bliskich, dzielnie znosiły każdy kolejny dzień. Zakończenie książki było bardzo smutne i nie takie, jakbym się spodziewała. Myślę, że to był celowy zabieg, aby historia ta została w nas na dłużej. Pomimo tego, że powieść liczy ponad 500 stron, to kompletnie tego nie odczuwałam, dlatego zachęcam do lektury każdego, nie tylko miłośników historii.

Jaki był Wasz ulubiony przedmiot w szkole? W moim przypadku była to historia. Do tego stopnia, że wybrałam ją jako przedmiot zdawany na maturze. Niemal każdy dzień pokazuje mi jednak jak wiele nadal nie wiem. Tematem, który jest dla mnie mglisty są losy mieszkańców Kresów w okresie międzywojennym, a także podczas drugiej wojny światowej oraz po jej zakończeniu. To właśnie tu swoją opowieść umiejscowiła Elżbieta Jodko-Kula. W swojej powieści Rozstajne drogi. Nie ma powrotu do domu opisała losy trzech przyjaciół - Jurka, Stefana i Zbyszka oraz ich rodzin. Poznajemy ich jako młodych mężczyzn w przededniu wybuchu drugiej wojny światowej. Mają swoje plany, marzenia, przeżywają pierwsze miłości. To wszystko runie jak domek z kart, a trójka przyjaciół będzie musiała stawić czoła niewyobrażalnym przeciwnościom. Skomplikuje się także sytuacja mieszkańców Kresów. Byłam świadoma tego, że bardzo mieszały się tam wpływy polityczne, ale nie miałam pojęcia, że od września 1939 na tych ziemiach pięciokrotnie zmieniali się okupanci! Do tej pory niewiele się o tym mówi. Zmieniło to znacząco życie wielu rodzin. Wcześniej na Wileńszczyźnie, która była różnorodna narodościowo wszyscy żyli ze sobą w symbiozie w jako takim spokoju. Wpływy polityczne i wybujałe ambicje zburzyły tę kruchą harmonię. Wielu mieszkańców, którzy w pośpiechu opuszczali swoje domy nigdy już do nich nie wróciło. Ci, którzy zostali szybko zapomnieli o dotychczasowym życiu i często po czasie również decydowali się na wyjazd. Ta książka poruszyła we mnie mnóstwo czułych punktów. Poznałam wiele nieznanych dotąd faktów, wiele sobie odświeżyłam. Tło historyczne tej historii jest niezwykle przejmujące i momentami łamiące serce. Po tych przeżyciach żaden z ich uczestników nie był już taki sam. Lektura nie należy do łatwych, ale jest warta uwagi. We mnie wywołała wiele refleksji i zostawiła po sobie wiele goryczy.

„Rozstajne drogi. Nie ma powrotu do domu” to historia burzliwych losów trzech młodych przyjaciół – Jurka, Stefana i Zbyszka oraz ich rodzin w obliczu wydarzeń II wojny światowej. Akcja powieści skupia się na Wileńszczyźnie, o której rzadko się mówi w kontekście działań wojennych. Los nie oszczędzał żadnego z trzech przyjaciół i wielokrotnie byli oni stawiani przed ciężkimi wyborami, niejednokrotnie mające odbicie w ich patriotyzmie, potrzebie ochrony bliskich oraz woli walki i przetrwania. To bardzo wymagająca lektura będąca cenną lekcją historii. Losy wspomnianych mężczyzn oraz ich rodzin poprzeplatane zostały typowo historycznymi faktami, które przybliżają czytelnikowi autentyczne wydarzenia mające miejsce na Kresach, związane z agresją wojsk rosyjskich i niemieckich. Autorka nie szczędziła wielu szczegółowych opisów miejsc, zdarzeń, a także działań partyzanckich bądź okupacyjnych. Historie o czasach wojennych każdorazowo uświadamiają czytelnika, czym jest prawdziwe bestialstwo oraz ślepe postępowanie zgodne z ideałami jednostki. Nie inaczej było w przypadku tej książki, w której przedstawione zostały także prawdziwe zachowania patriotyczne młodych Polaków oraz wola walki w imię ojczyzny, nie tylko na polach bitewnych. Książkę tę czytało mi się bardzo dobrze, choć niektóre fragmenty wymagały większej koncentracji i wzmożonego skupienia, dlatego też musiałam ją sobie dawkować. Jestem pod wrażeniem dokładności tła historycznego tej powieści oraz rzetelności, z jaką Autorce udało się uchwycić obraz ówczesnych kresów wschodnich, mieszkających tam ludzi oraz najcięższych wyborów, z jakimi przyszło im się zmierzyć. To przejmująca opowieść o smutku, bólu, cierpieniu i niedającej się opisać tęsknocie, będąca swoistym hołdem dla Polaków walczących o wolność ojczyzny podczas II wojny światowej. Polecam wszystkim miłośnikom literatury wojennej!

Mieli przed sobą całe życie lub czas kiedy mogli cieszyć się owocami swojej pracy i patrzeć jak kolejne pokolenie wchodzi w dorosłość. Młode lata i te dojrzałe, jedno i drugie warta równie wiele. Wszystko zmieniła wojna. Prawie w mgnieniu oka sąsiedzi stali się wrogami, koledzy przeciwnikami, równie szybko trzeba było dorosnąć i podjąć trudne wybory, zresztą dotyczyły wszystkich, bez względu na wiek. Niektórzy nie potrafili pogodzić się z nowymi realiami, drudzy rozpoczęli walkę, jeszcze inni poszli na kompromisy, czasem bolesne i pozostawiające po sobie uczucie wstydu i porażki. Elżbieta Jodko-Kula doskonale połączyła tło historyczne, prawdziwe sylwetki ludzi oraz fikcyjne postacie w jedną opowieść, w jakiej odbijają się losy tych, których losy zbyt często zostały zapomniane lub zatarł je wicher wielkiej historii, chociaż ona właśnie składa się z nich. „Rozstajne drogi. Nie ma powrotu do domu” jest zapisem Drugiej Wojny Światowej, jednak nie od takiej strony od jakiej najczęściej ukazana. To nie bezpośredni front, lecz to jedynie pozory, to też nie walcząca Warszawa, a Wilno, Lida oraz polskie dwory rozsiane na Kresach północno-wschodnich. A przede wszystkim ludzie, rodziny, przyjaciele, znajomi, jak się okazało w trudnej chwili zostały zweryfikowane więzi jakimi byli oni wszyscy połączeni. Oczywiście wiadomo co tam się działo, ale czy pamiętamy? Pisarka przedstawia je nie tylko z subiektywnego punktu widzenia swoich bohaterów, przekazuje również sporą porcję obiektywnych wiadomości historycznych. Jedne i drugie składają się na trudną prawdę o tym, co miało miejsce i wpłynęło na kolejne pokolenia oraz wbrew pozorom wciąż odbija się echem.

"I tak znalazły my tutaj swoje rozstajne drogi... Daleko od domu przyjdzie nam się żegnać, ale co robić, taki los..." Trzej młodzi mężczyźni Jurek, Stefan oraz Zbyszek zamieszkujący dawne Kresy i burzliwe tło historii, które odcisnęło ogromne piętno na ich rodzinach. Każdy z nich pełen zapału, z planami na życie do tej pory mieszkający w spokojnych i przyjaznych okolicach. Nie spodziewali się zmian jakie przyniosła wojna, kiedy ich drogi się rozeszły a życie zamieniło się w przetrwanie. Elżbieta Jodko - Kula w swojej książce sięgnęła po temat, który powojenna historia pomijała milczeniem. O losach polskich rodzin zamieszkujących Wileńszczyznę próżno było szukać informacji w szkolnych podręcznikach. W okresie wojny pięć razy zmieniali się na tym terenie okupanci. Tam kiedyś była Polska, dlaczego nikt nie chciał o tym mówić? Polityka może zburzyć wszystko, potrafi z sąsiadów zrobić wrogów a propaganda zmienić myślenie na takie, które jest wygodne władzy. W powieści widać ogrom pracy jaki wykonała autorka przekazując rzetelną wiedzę historyczną, na której oparła fabułę, pokazując jak różnie potoczyło się życie wielu ludzi w czasach wojny. Część bohaterów to postaci autentyczne na przykład właściciele dworu Paukszteliszki, który niestety nie przetrwał i zniknął bezpowrotnie jak wiele podobnych budynków. Tam pewnego dnia wkroczył okupant i kazał się wynieść jego mieszkańcom. Dziś trudno wyobrazić sobie aby ktoś przyszedł do domu, kazał go opuścić i nigdy do niego nie wrócić. Takie niestety to były czasy i miejmy nadzieję, że podobne nigdy się nie zdarzą.

Serwus Książki grubaski czy jednak historie do 300 stron ? U mnie to wszystko zależy od tego czy książka mnie wciąga i zainteresuje mnie od razu. ,,Rozstajne drogi " Nie ma powrotu do domu od Elżbiety Jodko-Kuli. To ciekawa pozycja i spora dawka historii. Od września 1939 roku na Wileńszczyźnie pięciokrotnie zmieniali się okupanci, ale po wojnie nie uczono o tym w szkołach nie wspominano też, że przed wojną tereny te należały do Polski (nie było to miłe widziane). Rozstajne drogi to opowieść o trzech młodych mężczyznach, którzy są przyjaciółmi od zawsze Jurek, Zbyszek i Stefan. Kiedy wybucha II wojna światowa los ich rozdziela. Czy kiedyś jeszcze się spotkają? Przeżywałam razem z bohaterami trudy wojennych dni, aresztowania, choroby, głód, ale także małe radości. Część bohaterów tej książki to prawdziwe postaci co dodaje smaczku. Kiedy kończy się wojna nie mogą wrócić do swoich domów. Przesiedleńcy i uciekinierzy, sąsiedzi żyjący kiedyś w zgodzie po wojnie stają się dla siebie wrogami. Ta książka bardzo dobrze opisuje życie i wydarzenia z tamtego okresu. Wileńszyzna przed wojną należała do Polski, po zakończeniu wojny zostały nam odebrane, a ludność cywilna została przesiedlona na tereny Ziem Odzyskanych. Polityka prowadzona przez Związek Radziecki jest bezwzględna zarówno ta podczas trwania wojny jak i po jej zakończeniu. Choć książka momentami mi się dłużyła 550 stron o mieszkańcach dawnych Kresów to myślę, że jest warta przeczytania bowiem temat jest interesujący.

Coraz częściej sięgam po powieści z tłem historycznym. Wpływają na mnie bardzo emocjonalnie, zmuszają do refleksji i doceniania tego co mamy - pokoju. Dla wielu młodych to coś oczywistego. Wojna była, minęła. To tylko historia. Czy oby napewno ? Sentencje "Historia lubi się powtarzać" lub "Naród, który nie zna swojej historii, skazany jest na jej powtórzenie" nie są przecież wyssane z palca... Powieści z II wojną światową w tle przeczytałam kilka. Z fabułą o Kresach wschodnich dopiero pierwszy raz. Teraz jestem bogatsza o wiedzę, która gdzieś mi przez lata umknęła lub była w szkole traktowana "po macoszemu", dlatego nie pamiętałam tych wydarzeń zbyt dokładnie. Autorka na przykładzie trójki przyjaciół i ich rodzin opowiada o życiu ludzi, Polaków na Wileńszczyźnie w czasie przedwojennym, wojennym j powojennym. Losy głównych bohaterów, których dzieje przeplatają się z wydarzeniami historycznymi, przedstawiają nam obraz bardzo wiarygodny i autentyczny. W moim przypadku był to też obraz bardziej przejmujący. Życie tego pokolenia było bardzo ciężkie. Sytuacja polityczna zmieniająca się bardzo dynamicznie przysporzyła dodatkowych problemów i zmartwień. Razem z bohaterami przeżywałam ich tułaczkę, żałoby czy aresztowania. Ich tęsknota, prawdziwe postawy patriotyczne wzruszały i zmuszały do głębokich przemyśleń. Książka jest naprawdę dopracowana i wspaniałym hołdem złożonym każdemu Polakowi, który był skazany na bestialstwo okupantów.