Profesor Stoner (okładka  zintegrowana, wyd. 10.2014)

Ciekawy temat, w miarę czytania zwiększa się chęć poznania co będzie dalej.

Niewiele książek potrafi doprowadzić mnie do tego, że chwytam się pojedynczych zdań, nagle zaskoczona i dotknięta tak głęboko, że nie zostaje mi nic innego jak tylko dać upust wzruszeniu w najbardziej prosty sposób. Płakałam przy tej książce, choć nie jest ona rozdzierająco smutna. Śmiałam się, chociaż nie jest ani trochę zabawna. Ta książka to opis życia, od urodzin aż do śmierci. John Williams nie opisał jednak życia człowieka niezwykłego, fantastycznego, nie opisał życia, które byłoby na wskroś ekscytujące lub dramatyczne. To zwykłe życie i zwykły człowiek. Zwykły opis zwykłych wypadków. To przeciętny życiorys i przeciętne przypadki, przeciętne problemy, przeciętne radości. A jednak powieść jest tak ponadprzeciętna, że brak mi słów. Nie mogłam po niej zasnąć, nie mogłam się w sobie odnaleźć. Jak ogromną moc ma zwyczajność Williama Stonera - nie zrozumie tego nikt, kto nie przeczytał tej książki.

To mądra książka. Narracja prowadzona jest w, powiedziałabym, klasyczny, świetnie zrównoważony sposób. Nie jest to narracyjny minimalizm, język tej prozy jest zręczny i harmonijny. Jednocześnie nie można mówić o kunsztowności, ale należy podkreślić rzeczowość i porządek narracji. Wprawiła mnie w głęboki spokój. Filozofia egzystencjalna skupia się na indywidualnej egzystencji człowieka, na jego roli i miejscu w świecie. I właśnie o tym jest Profesor Stoner, całkowicie pozbawiony wielkości, pozbawiony patosu znanego z życiorysów wielkich i sławnych. Ważne kwestie ujęte są w prostotę życia, czasem szczęśliwego, czasem nie. Może niekiedy, zwłaszcza zbliżając się do końca, Stoner analizuje pewne rzeczy w nieco bardziej filozoficzny sposób, ale jest to, nadal, bardzo ludzka refleksja wynikająca z jego wieku, doświadczeń i zawodu. Intensywność i moc tej powieści tkwią w prostocie. Po kilkudziesięciu stronach byłam nią nieco przygaszona, by nagle zdać sobie sprawę z tego, że nie jestem już w stanie oderwać się od tej powieści, od tego życia. Musiałam je poznać do końca, do rozwiązania, do ostatniej sceny. Wiedziałam, jak ułożą się losy profesora Stonera, bo przed lekturą głównej treści przejrzałam wstęp analizujący tę powieść. Nie ujęło mi to wrażeń, wręcz przeciwnie, w jakiś sposób przepracowywałam sens tej lektury w trakcie czytania. Nie sądzę, żeby można przeczytać Profesora Stronera od deski i deski i rozejść się łatwo z jego życiem. Choć to jeden z wielu - jeden z wielu synów, mężów, profesorów, kochanków, to jednak jego egzystencja w jakiś sposób wpływa na czytelnika. Mocniej niż notatki prasowe przedstawiające listę ostatnio zmarłych ludzi, mocniej niż wspomnienie kogoś, z kim mijaliśmy się przez jakiś czas, by później rozmyć sobie w głowie jego obraz. Stoner to, w jakiś sposób, everyman, czyli bohater, na którego miejscu możemy się postawić, na którego miejscu postawić można każdego. I tak właśnie go traktuję, widząc, że jego życie nie było idealne, nie było też tragiczne. To po prostu było życie, a Stoner po prostu je przeżył. I choć to tak nieskomplikowane, nie chcę, żeby został zapomniany; chcę, żeby żył w moim wspomnieniu.

Pełna opinia: http://pannakac-pisze.blogspot.com/2016/03/profesor-stoner-john-williams.html

Nieufnie podchodzę do książek określanych mianem arcydzieł literatury. Ale po przeczytaniu obawiam się, że postać profesora Stonera będzie mi już towarzyszyła w życiu, podobnie jak postać Florentina Arizy z zupełnie innej a jednak podobnej książki. „Profesor Stoner” to powieść o zależnościach, miłości, pasji, pełnym stoicyzmu trwaniu i przemijaniu w rzece czasu, jaką jest nasze życie. Przepięknie napisana i przetłumaczona, po prostu zachwyca swoim rytmem. Uczynić z historii życia podrzędnego wykładowcy uniwersyteckiego pasjonującą opowieść którą czyta się jednym tchem, to naprawdę literackie mistrzostwo, zwłaszcza kiedy nie ma w tym wszystkim żadnych fajerwerków. Po prostu jest tylko życie. Przepiękna i niesamowita powieść

Jest to jedna z tych książek, o których po przeczytaniu trudno zapomnieć. Mało tego zaraz gdy ją skończyłem w głowie pojawiło mi się wiele pytań. Uwielbiam właśnie tego typu literaturę, która wzbudza w czytelniku refleksje. Ta właśnie taka jest. Warto ją również przeczytać z tego względu, że autor ma lekki styl i szybko się ją czyta.

"Profesor Stoner", to historia po przeczytaniu której nie mogłam zasnąć. Bardzo długo rozmyślałam o fenomenie Johna Williamsa i o tym, że coraz mniej jest autorów, którzy tworzą dzieła, poruszające do głębi i prowokujące do refleksji. Powieść jest świetna, wzruszająca, prawdziwa i dla każdego. Szczerze polecam!

Książka smutna ja po jej przeczytaniu nie mogłam się ogarnąć. Jednak biorąc pod uwagę inne aspekty, to uważam, że jest świetna, jedna z lepszych jakie przeczytałam w tym roku. Fabuła wciągająca a emocje których czytelnik doświadcza podczas lektury są nie do opisania. Wspaniała lektura na zimę J

Książka Johna Williamsa, jest opowiadaniem, które czyta się z zapartym tchem, bardzo ciekawie utkana powieść, choć może bez szybkiego tempa akcji i zawrotnych scen, to i tak uważam tę książkę za jedną z lepszych pozycji wydawniczych w tym roku. Polecam.

Hasło powieść uniwersytecka z reguły mnie skutecznie odstrasza. Po tę książkę sięgnęłam za namową koleżanki i należą się jej podziękowania. Jak określić tę książkę w kilku słowach? Dla mnie to siła prostoty w najlepszym stylu.

Poruszająca fabuła napisana pięknym językiem, świetnie przetłumaczona. LIteratura z najwyższej półki!