Profesor Andrews w Warszawie. Wyspa (okładka  miękka, wyd. 08.2018)

Noblistki się nie recenzuje. Noblistkę się czyta. Jest super.

Wymaga przemyśleń

Króciutkie opowiadanie, które wpisano na listę lektur obowiązkowych w szkole średniej, bo też w pełni na to zasługuje. Z pozoru wydaje się być zwykłą historią angielskiego profesora psychologii, który przybywa do Warszawy na wykłady i trafia akurat na dzień ogłoszenia stanu wojennego. Nie będąc świadomym tego faktu, błąka się po mieście, przygląda warszawiakom, pustym sklepom, obserwuje żołnierzy stojących obok czołgu tuż pod oknem wynajętego dla zagranicznego gościa mieszkania. Olga Tokarczuk z wprawą godną mistrzyni wplata do tej miniatury literackiej liczne smaczki, które dla ludzi z mojego pokolenia są dobrze znane i łatwo zauważalne. To na przykład wystawa dobrze zaopatrzonego w znane cudzoziemcowi towary sklepu (Pewex), czy napełnione przezroczystym płynem butelki, które były jedynym dobrem obok musztardy dostępnym w spożywczaku ( ocet), kolejki po chleb i po karpia, trzymanego zwyczajowo w wannie, czy żołnierze grzejący się przy płonących metalowych koszach (koksowniki). Ciekawy jest sposób, w jaki Tokarczuk przedstawia wrażenia Anglika z PRL-u. Wszystko utrzymane jest w stylistyce snu, urojenia, czy chorej wyobraźni- bohater chodzi po mieście, niczego nie rozumiejąc ( bo nie zna języka) i ma wrażenie, że znajduje się w koszmarze sennym. Próbuje nawet doszukiwać się symboliki, bo dla psychologa marzenie senne to cenne źródło informacji. Kluczowym symbolem jest wrona, która przyśniła się profesorowi dzień przed wylotem do Polski. On interpretuje ją jako zmianę, coś nowego i poniekąd ma rację, ale dla Polaka tamtych czasów wrona to przecież symbol stanu wojennego (WRONa), co zresztą wykorzystał już Jacek Dukaj w świetnym „Wrońcu”. Bardzo mi się to opowiadanie podobało i mam nadzieję, że znani mi licealiści też będą w stanie docenić kunszt tego maleństwa (17 stron).

Tokarczuk przedstawia nam dwa banalne tematy. Osamotnienia i radzenia sobie z przeciwnościami losu, skłania nas do przemyśleń i zadawania sobie pytań: ,, Jaki jest sens życia i tego co nas otacza?", ,,Co zrobimy w trudnej sytuacji?". Zawiera ona również problemy egzystencjonalne, i symbiozę z otoczeniem. Możemy doszukiwać się wątków, przenośni, wrażeń. Prawdopodobnie każdy  zinterpretuje ją w wiele wymiarów.

Bardzo ciekawa historia. Czyta się dobrze, chociaż trzeba czasem odłożyć i pomyśleć. Styl - jak zawsze u Tokarczuk - wspaniały.

Anglik zobaczył karpia w wannie i się popłakał, rel. A Wyspa… ugh, trudna przeprawa

Bezsprzeczne potwierdzenie uznania dla p. Olgi. Połknąłem w trymiga.

Krótkie ale bardzo piękne i mądre opowiadania.

Tokarczuk to marka sama w sobie.

Dwa razy przeczytałem super