Opowiadania bizarne (okładka  twarda, wyd. 03.2022)

Jako całość jest to pozycja dobra, a niektóre z opowiadań wręcz bardzo dobre. Dla miłośników OT, pozycja must have!

Dosyć kiepskie, nie da się wciągnąć w fabułę, bo co rusz zmiany rzeczywistości. Większość wątków bez sensu!!!

Tak bardzo bliskie memu sercu...

‘Bizzare’ oznacza ‘dziwny’, ‘nieprzewidywalny’ i w istocie, sporo tej dziwności oraz nieprzewidywalności w prozie Olgi Tokarczuk jest. Oczywiście niekoniecznie pod względem językowym, czy stricte warsztatowym - jej pisarstwu żadnego kuriozalnego nowatorstwa zarzucić nie można, przeciwnie – autorka w piękny sposób łączy prostotę z wszelkimi wymyślnymi motywami - lecz właśnie, na myśli mam tu po prostu ciekawe wykorzystanie elementów nieoczywistych, które składają się na niezwykłą całość. I cóż mogę rzec… Są to opowieści owszem, niekiedy szalenie osobliwe, ale jednocześnie kameralne, powiedziałabym nawet – intymne i ciche, przywodzące na myśl krótkie, nieme spektakle oglądane z rosnącym zaciekaweniem, jednak także i z pewną dozą niepokoju, specyficznego zawstydzenia wynikającego z czynu podglądactwa; bo musicie wiedzieć, że podobna atmosfera cechowała większość z tych utworów i przywodziła na myśl nic innego, jak potajemną nocną schadzkę, konieczną do utrzymania w najskrytszym sekrecie. Wspaniałe to było doświadczenie, bardzo dwojakie, wręcz czarujące; w historiach opartych na zwykłej prozaiczności dostrzegało się odrobinę uroku podszytego prawdziwą groteską i nienachalnym poetyzmem. Sporo można również odnaleźć w ,,Opowiadaniach bizarnych” refleksyjności prowadzącej do pewnych przemyśleń i wniosków, które samoistnie nasuwają się po przeczytaniu każdego tekstu. Tokarczuk zresztą sama niejako zmusza czytelnika do zadumy, do zatrzymania się na moment, pochylenia głowy, nieśpiesznej analizy; umieszcza w swoich tekstach całe mnóstwo metafor oraz przenośni będących ich siłą napędową i katalizatorem wyzwalającym autentyczne zdumienie, rodzaj niejasno określonego zachwytu gnieżdżącego się gdzieś głęboko w środku, nie dającego o sobie zapomnieć.   Równocześnie nie mogę powiedzieć, by każda z tych mini historii wzbudzała we mnie tyle emocji; skłamałabym pisząc, że to antologia w pełni satysfakcjonująca, angażująca pod każdymi względami, zdecydowanie nie ­– przeplatają się w ,,Opowiadaniach bizarnych” zróżnicowane opowieści i nie każde z nich będą tak mocno uderzające czy poruszające. Niekiedy nawet, miałam wrażenie jakby przytaczane przez Olgę Tokarczuk motywy – w alegorycznych, dziwnych formach – były dla mnie niemożliwe do przyswojenia; jakby gdzieś mi umykały, wykraczały znacznie i gwałtowanie poza fasadę otaczającej, pozornie zrozumiałej rzeczywistości.      

Zdecydowanie bizarne. Bardzo bizarne.