Wiatrołomy (okładka  miękka)

Piątek po pracy, spokój w domu, biorę szklankę soku, nową książkę od Roberta Małeckiego i cieszę się, że mam czas tylko dla siebie. Nowe wydawnictwo, nowa seria i stary dobry Robert Małecki. Zasiadam więc w fotelu, otwieram książkę i czytam... "Blade ciało niemowlęcia przez całą noc pływało w starym ocynkowanym wiadrze pełnym roztworu formaliny." Co?! Wróć! Aż musiałam sprawdzić, czy dobrą książkę wzięłam do ręki. Sprawdzam tytuł, no zgadza się, imię i nazwisko autora również poprawne. Aż dostaje dreszczy, ale myślę sobie "lecimy dalej". Och, co to była za lektura! Mocna, konkretna, z wyrazistymi bohaterami, którzy mają skazy i wady. Autor pokazuje mroczną otchłań uzależnienia i to, jak mozolnie się z nim walczy. Dostajemy nierozwikłaną sprawę sprzed trzydziestu lat, w której wydaje się, że już nic nie można odkryć. Dla jednego ze śledczych miała być jedynie pretekstem, aby znaleźć się w Grudziądzu. Jednak niespodziewanie ekipa Archiwum X zbliża się do rozwikłania zagadki niczym nieokiełznany żywioł. Robert Małecki z każdym kolejnym tytułem przebija sam siebie. "Wiatrołomy" zaś przeszły moje najśmielsze czytelnicze oczekiwania. Widać, że autor jest w swoim żywiole i jak zawsze cały research wykonał drobiazgowo przy pomocy specjalistów, którym dziękuje na końcu książki. Po tej lekturze jestem nasycona i zadowolona. Nie zdziwiłabym się, gdyby historia opisana w "Wiatrołomach" wydarzyła się w rzeczywistości. Jest tyle nierozwiązanych spraw, które czekają na zamknięcie i mogą być inspiracją dla autora. Śmiało mogę rzec, że Bernard Gross może czuć się zagrożony, nadciąga bowiem duet Herman i Borewicz!

Jak ja żałuję, że zabrałam się za tę książkę tak późno! Od pierwszych stron, ba! od pierwszego zdania, zostałam wbita w fotel. Z resztą cały prolog sprawił, że poleciały mi łzy a skórę przeszedł dreszcz. Autor świetnie zbudował napięcie. Po mocnym początku, przyszła kolej na środek fabuły, która była doskonale przemyślana i poprowadzona. Wątki i bohaterowie się przeplatali. Statyczna i pozwalająca zatopić się w historii środkowa część trzymała w napięciu. Tak mnie wciągnęło, że nawet się nie orientowałam jak przekręcam kartki. Chciałam wiedzieć co będzie dalej. Nie. Ja musiałam to wiedzieć! Aż nastąpiło zakończenie. Mocne, nieprzewidywalne, a akcja rozwijała się błyskawicznie. Złapałam się nawet na tym, że miałam wrażenie jakbym oczami wyobraźni oglądała jakiś film akcji! Na duży plus dla Roberta Małeckiego za stworzonych głównych bohaterów. Jezuu! Jak ja się cieszę, że w końcu główni bohaterowie nie flirtują ze sobą, nie ma między nimi chemii ani napięcia seksualnego. Są wyraziści, oczywiście ze swoimi problemami, co pozwala nam się z nimi utożsamić, mają swoje za uszami i mocno dają się polubić. Ta książka to perełka kryminalna a jedyny jej minus to to, że nie ma jeszcze drugiej części! Panie Robercie...pisz Pan! 😊🥰

Nowa seria kryminalna, nowi bohaterowie i sprawa z bydgoskiego Archiwum X. Fabuła opiera się na sprawie zaginięcia dwumiesięcznego Filipa Witberga, do której wracają po 30-stu latach nowi bohaterowie serii. A zmierzam tu do przedstawienia Wam Marii Herman i Olgierda Borewicza "Zero Siedem". Ten duet jest dość specyficzny. Maria to nałogowa hazardzistka, która dotknęła dna i powoli, ale wciąż niepewnie się z niego odbija, próbując spłacać liczne długi. Olgierd to z kolei młody tata, który ucieka od żony i malutkiej córeczki w świat pikantnych rozrywek. Autor poświęcił sporo uwagi tej dwójce policjantów. Co wydłużyło książkę i odciągało moją uwagę od sprawy. Fabuła okazała się dość skomplikowaną zagadką i bardzo ciekawą. Mnogość tropów, ale tylko nieliczne z nich mają znaczenie w kontekście prowadzonej sprawy. Książka nieco mi się dłużyła. Kiedy już wciągałam się w akcję, to za chwilę znów pogrążałam się w zadumie nad problemami osobistymi Herman i Borewicza. Liczę na to, że kolejne części będą miały co najmniej sto stron mniej i dzięki temu, że tutaj doskonale nakreślono portrety psychologiczne policjantów, akcja będzie bardziej wartka i spójna, jak w drugiej połowie Wiatrołomów. A jak Wasze odczucia po lekturze? Pełna petarda, czy trochę się Wam dłużyło?

"Wiatrołomy" to zaskakujący poczatek serii kryminalnej Roberta Małeckiego. Powieść rozpoczyna cykl o niezamkniętych i nierozwiązanych zbrodniach sprzed lat, o tzw. Archiwum X. Książka pozytywnie mnie zaskoczyła. Pierwsze strony były dla mnie dość przerażające, a im dalej wciagnęłam sie w akcję, tym bardziej nie potrafiłam się oderwać. Świetna kreacja dwójki głównych bohaterów Marii Herman i Olgierda Borewicza. Akcja jest bardzo dynamiczna, a wydarzenia potrafią nie raz odwrócić całą historię o 180 stopni. Polecam! Dobra lektura!

Małecki tak konstruuje swoje postacie, że każdy z nas mógłby stać się jedną z nich. Historie zwykle zaczynają się tak normalnie, że przypominają fragmenty życia wielu ludzi. Jeśli jeszcze do tego dołożymy znajomość miejsc opisanych w jego książkach (mam to szczęście, że mieszkam w okolicy), niespodziewanie wpadamy w środek opowieści, która mąci nam spokój i sprawia, że z dozą niepewności zaczynamy się poruszać po znanych nam terenach. Tym razem nie jest inaczej. „Wiatrołomy” wciągają, pochłaniają i niosą ze sobą.

Pierwsze część nowej serii. Akcja powieści dzieje się w Grudziądzu, zachaczajac o inne pobliskie miasta. Głowni bohaterowie to Maria i Olgierd, policjanci z bydgoskiego Archiwum X. Czyli można się już domyśleć jakim sprawami się zajmują. Świetny kryminał, mocna trzymający w napięciu pozwalający czytelnikowi niejako wejść w buty bohaterów, poczuć że jest się obok nich. Polecam miłośnikom kryminałów i nie tylko.

Solidnie napisana powieść w której śledztwo w sprawie porwania małego chłopca przed 30 lat prowadzi mloda detektyw po przejściach, z partnerem który też ma swoje za palcami...fajnie się to czytało za co pochwały należą się Panu Małeckemu.. W mojej ocenie czekają nas następne śledztwa tej pary z akt ,, archiwum X"

Robert Małecki w formie. Za co go najbardziej cenię? Po pierwsze bardzo wyraziste postacie, po drugie mistrzowska fabuła i pomysł. Jest doskonałym przykładem na to, że aby stworzyć dobry triler nie potrzeba fajerwerków, strzelanin i innych Jamesow Bondów. Gorąco polecam.

Ten autor trzyma zawieszoną poprzeczkę wysoko i to się nie zmienia przy żadnej z jego książek. Wciągająca z dreszczykiem emocji. Koniec zaskakuje, a autor… jestem wielką fanka pióra Roberta Małeckiego.

Bardzo dobra książka. Ciekawe alegorie do tytułu... Jak zwykłe charakterystyczni bohaterowie -co lubię. Robert Małecki jest jak dobre wino- z każdym rokiem (książką) coraz lepszy...Polecam