Prawdziwe Wiedźmy. Córki tamtych Wiedźm. Tom 2 (okładka  miękka, wyd. 02.2024)

Polecam 👍

Daje tej książce ocenę 3,5 ponieważ fabuła była w niektórych momentach niepotrzebnie rozciągnięta, książka nudziła mnie w większości ale klimat szkoły magii był tak piękny i bajeczny że to rekompensowało całość. Wykreowane postacie naprawdę są z duszą i ciekawym charakterem.

"Prawdziwe Wiedźmy" są kontynuacją dylogii o Julce, młodej wiedźmie, która uczęszcza do szkoły magii, znajdującej się w Polsce i mierzy się z wieloma wyzwaniami oraz problemami, które stają jej na drodze. Z tą dylogią mam pewien problem. Z jednej strony podoba mi się jak został wykreowany świat, to jak autorka stworzyła system magiczny i poruszyła niektóre problemy, ale z drugiej... jest to naprawdę niewykorzystany potencjał i w dalszej części wyjaśnię o co mi chodzi. W porównaniu do 1 tomu, ten był według mnie trochę za bardzo przegadany. Działo się dużo rzeczy, które nijak pchały fabułę do przodu i ani trochę nie były interesujące i w trakcie czytania po prostu się nudziłam, ale do samego końca miałam nadzieję, że jednak wydarzy się coś więcej i zmienię swoje zdanie. Niestety tak nie było. Według mnie, są cztery wątki, które były bardzo, naprawdę bardzo interesujące i zostały poruszone już w 1 części... ale coś poszło nie tak w kontynuacji. (wszystkie wymienione przeze mnie uwagi poniżej, są jedynie moim zdaniem i jak najbardziej możecie się z nim nie zgodzić) Uwaga, mogą się pojawić spoilery, więc jeśli chcecie ich uniknąć, przejdźcie dalej. 1. Wątek rodziców Julki - zaczęło się ciekawie, dostaliśmy pewną "tajemnicę", brak odpowiedzi ze strony babci, nagle pojawia się wątek z ojcem chrzestnym, zaczyna się robić ciekawie, okazuje się, że ojciec Julki miał te samą moc, którą po nim odziedziczyła i na tym się to kończy. Patrząc jaka była kreowana wokół tego otoczka, spodziewałam się jakiegoś szokującego obrotu spraw, ale jedyne co się wydarzyło w tym wszystkim, była dodatkowa wiedza o rodzicach. Koniec. 2. Wątek oddawania magii - tak naprawdę zakończył się tak szybko jak się zaczął. 1 tom wprowadził nam go bardzo dobrze, zostawiając nas z takim znakiem zapytania pod koniec: co dalej? Jak się to rozwinie? Czy będzie z tego coś więcej? Nie. Nie było. 2 tom porusza go tylko na chwilę, wprowadzając również chwilowy wątek podziału między magicznymi a niemagicznymi, który był może przez parę stron. Tak naprawdę jest to wątek po którym oczekiwałam najwięcej, a nie dostałam nic. 3. "Najważniejszy problem: jak odróżnić ludzi, którzy faktycznie chcą jej pomóc, od tych, którzy nigdy nie mieli dobrych intencji?" - jest to fragment opisu, znajdującego się na tyle książki. Czy uważam, że ma jakiś większy wpływ na fabułę lub odnosi się do konkretnych wydarzeń? Nie. Jedyne z czym może mieć on wspólnego, to strach Julki przed wykluczeniem przez rówieśników od których jej magia się różni, ale po ujawnieniu wszystkim tej informacji, tak naprawdę prawie nic się nie zmieniło. Wiem, że jest to w pewnym sensie również mój błąd, ponieważ sięgając po lekturę, sugerowałam się opisem, ale po to on jest i czuję się trochę oszukana. 4. Relacje z babcią - od 1 tomu wiemy, że Julka ma z babcią napięte relacje, ta traktuje dziewczynę bardzo surowo, zbywa ją krótkimi zdaniami i wiecznie pokazuje jakim to Julka jest zawodem. Tak naprawdę tylko w ten sposób wyglądają ich jakiekolwiek interakcje i czasem odczuwałam, jakby zostały tam upchnięte na siłę, aby ta babcia się pojawiła, bo skoro Julka z nią mieszka, to muszą się widywać. Rozumiem, że ich relacja miała być toksyczna, niestety ciężko mi było to poczuć. Wszystkie wymienione wyżej wątki łączy jednak jedna rzecz: w jakimś stopniu wpłynęły na emocje głównej bohaterki i odegrały jakąś rolę, czy to mniejszą czy większą w budowaniu w sobie odwagi i siły. Jeśli chcieliście uniknąć ewentualnych spoilerów, ta część jest ich pozbawiona. Czy kończąc ten tom, uważam, że ta dylogia jest zła? NIE. Uważam, że miała naprawdę spory potencjał i dużo materiału na kolejną część. Jak wspominałam na początku: wykreowany świat był naprawdę bardzo dobry i wspominałam o tym przy okazji recenzji 1 tomu, niestety nie było to wystarczające, aby utrzymać moją uwagę. Nie ukrywam- bardzo męczyłam się w trakcie czytania, o czym również wspomniałam już wyżej i jedyne co motywowało mnie do kontynuacji, to wątek nr 5. Turniej magiczny. Turniej magiczny, tak jak było w przypadku poprzednich wątków, został wprowadzony już w 1 części. Obserwujemy w nim doświadczone uczennice starszych klas, oraz Julkę, która nie radzi sobie ze swoją magią, ale chciała się wykazać i mieć motywację do nauki. Poznaje w nim również pewną uroczą dziewczynę, z którą nawiązuje sojusz, a ich relacja w późniejszych stronach zaczyna się coraz bardziej rozwijać. Wyzwania jakie są im rzucane są jedyną ciekawą dla mnie rzeczą w tym tomie i utrzymywało się to do końca. Widzimy jak w trakcie dziewczyna szlifuje swoje umiejętności i dzięki wsparciu bliskich osób, zaczyna w siebie wierzyć. Jednak patrząc na te książkę całościowo, niestety sam turniej nie wystarczył, aby podbiła moje serce. Nie ukrywam, miałam pewne oczekiwania wobec tej historii i z przykrością stwierdzam, że nie jest ona dla mnie. ALE jeśli zaczynacie dopiero z fantastyką i szukacie czegoś lekkiego na początek, śmiało, sięgnijcie po 1 tom

Dzisiaj na tapetę bierzemy "Prawdziwe wiedźmy", czyli drugi tom dylogii fantasy autorstwa Weroniki Łodygi. Tak jak przypuszczałam, kontynuacja podobała mi się znacznie bardziej niż część pierwsza. Naprawdę polubiłam styl pisania autorki - jest prosty i przyjemny. Jedyna rzecz, która mi przeszkadzała, to narracja trzecioosobowa, której, jak mogę, staram się unikać. Jednak wiem, że w narracji pierwszoosobowej nie dałoby się tak dokładnie i z sensem wszystkiego opisać, więc wybaczam, hahah. Fabuła przez pierwszą połowę książki jakoś mnie nie zachwycała, raczej nie była nadzwyczajna. Jednak w drugiej połowie akcja zaczęła się rozwijać, i dokończyłam ją w jeden wieczór. Wydarzenia są spójne i logiczne, opisane w sposób dający nam możliwość wejścia do świata czarownic. Julia to bohaterka, którą pokochałam. Dziewczyna żyje pod dachem z toksyczną babcią, która jest jej jedyną rodziną. W tym tomie problem ten został ukazany szerzej, możemy dowiedzieć się więcej o ich relacji. Dostrzegamy, jak bardzo dziewczyna chce widzieć tylko dobre cechy babci i broni ją, choć tak naprawdę cierpi. Mimo wszystkich okrucieństw, które ją spotkały, zaczyna rozumieć, jak bardzo była krzywdzona, i staje się coraz bardziej pewna siebie. Jestem z niej bardzo dumna, bo odnalazła siebie i walczyła ze wpajanymi przez całe życie schematami. Cieszyłam się jak głupia, gdy przyznała przed sobą, że jest zdolną i mądrą wiedźmą, a jej magia jest piękna. W tym tomie dostajemy również więcej informacji o rodzicach Julki, czego strasznie nie mogłam się doczekać. Dziewczynie udało się znaleźć o nich więcej informacji i bardziej ich poznać. My, dzięki temu wątkowi, możemy zrozumieć wiele rzeczy, które pozostawały dla nas nie wyjaśnione. Relacja między Julką a Emi jest przesłodka. Dziewczyny coraz bardziej zaczynają się lubić, a później przechodzi to w coś więcej. Bohaterki są dla siebie wielkim oparciem, nie tylko w turnieju. Wspierają się i nie zostawiają siebie same ze swoimi problemami, łapią wspólną nić porozumienia. Podsumowując, polecam sięgnąć po tę powieść, jednak jest to spokojna młodzieżówka, więc nie nastawiałabym się na nic więcej.

"Prawdziwe wiedźmy" to kontynuacja pierwszego tomy "Córki tamtych wiedźm" Weroniki Łodygi. Pamiętam jak cieszyłam się, że przeczytam pierwszą część. Uwielbiam wszystko co magiczne i bardzo chętnie po to sięgam, każda książka choć trochę związana z magią jest dla mnie cudowna. Pierwsza część pochłonęła mnie do reszty i tak szybko się skończyła, że z niecierpliwością wypatrywałam kolejnej. Druga część także spełniła moje oczekiwania. A o czym są "Prawdziwe wiedźmy" ? To dalszy ciąg losów Julki i jej przyjaciółek: Karo, Łucji i od niedawna także Emi. Julia to bardzo wrażliwa dziewczyna, która nie potrafi poznać swojej magii. Nie dlatego, że nie chce, po prostu nie potrafi, a nikt do tej pory nie chciał jej w tym pomóc. Od kiedy pamięta jest niechciana przez babcię, która ciągle nie poradziła sobie ze śmiercią jedynej córki, a mamy Julki. Babcie nie opowiada dziewczynie niczego o jej rodzicach, jedynie powtarza, że ona nigdy nie będzie taka jak jej matka. Julia wzięła sobie to tak głęboko do serca, że gdy nauczycielka widzi w niej magiczny potencjał, ona nie potrafi jej uwierzyć i boi się "pokazać" swoją magię. Z pomocą jak zawsze przychodzą jej przyjaciółki. W tym tomie Emi i Julia nadal kontynuują udział w Turnieju i próbują "przeżyć". Obydwie zapisały się z chęcią nieudowodnienia innym, że są czegoś warte. Dodatkowo Julia poznaje Oskara, który znała jej rodziców i bardzo chętnie opowiada o nich. Okazuje się, że jej magia jest taka sama jak magia jej ojca - jest wyjątkowa. Jesteście ciekawi jak dziewczyny poradziły sobie w Turnieju ? W książce znajdziecie wiele przyjaźni, wsparcia, zrozumienia i determinacji w dążeniu do odkrywania nowego o sobie, ale też o magii. Będziecie też mogli obserwować rozwijające się uczucie. Dla mnie fabuła książki była bardzo ciekawa choć w tym tomie zabrakło mi zaczętego wcześniej wątku smoków. Bardzo podobały mi się odmienne charaktery przyjaciółek - każda jest inna, ale potrafią być dla siebie najważniejsze na świecie i sobie pomagać. Autorka pisze w taki sposób, że zachęca czytelnika do lektury. Osobiście nie mogłam się oderwać od książki.

Współpraca recenzencka @wydawnictwoyoung Recenzja drugiej części , mogą wystąpić spojlery do poprzedniego tomu. Lubicie czytać dylogie? Dla mnie najczęściej dylogie są w sam raz. Czasami trudno zamknąć wszystkie wątki w 1 tomie a za mało ich na to, aby napisać trylogię. Julkę i jej przyjaciół już poznaliśmy, a teraz razem z nimi stajemy przed trudnymi wyborami. Mamy tutaj turniej magiczny, na którym tak naprawdę opieramy całą fabułę. Jednak mi się ten motyw nie do końca podobał. Był tak za lekko opisany. Nie czułam emocji, które powinny temu towarzyszyć. Miałam też ogromny problem z główną bohaterką. W tym tomie totalnie straciła iskrę. Jak w poprzednim tomie była bardzo charakterna i walcząca o siebie, tak tutaj coś nie zagrało. Według mnie „prawdziwe wiedźmy” mogły nie być dylogią, tylko jedną dłuższą książką. Trochę, a nawet bardzo mi się dłużyła ta część. Rzeczy, które robili bohaterowie, były wrzucane dosyć mocno na siłę i powtarzane wielokrotnie. Co do bohaterów i ich uczuć. Z poprzedniego tomu wiemy, że babcia Julii jest paskudną osobą, nienawidzą się wzajemnie i pielęgnują tę nienawiść. Totalnie nic więcej z tym nie robi, zdaje sobie sprawę, że ta relacja jest okropnie toksyczna, ale wystarczyłoby porozmawiać z kimś dorosłym i powiedzieć wprost co się dzieje. Przechodząc do wątku romantycznego, no on mi się tak nie podobał. Był okropnie przeciągnięty, tak aby powstała powolna, ale napięta relacja i tak się nie stało. Wolałabym, aby dziewczyny pozostały jedynie przyjaciółkami. Niestety ten tom jest dla mnie dużym rozczarowaniem, liczyłam na coś lepszego i bardziej rozbudowanego. Oceniłam tę pozycję 3,5 /5 ⭐️ i jest to najsłabiej przeze mnie oceniana książka autorki. Mocno się rozczarowałam, ale to też może wynikać z faktu, że jest to jednak książka dla młodszych czytelników. #bookstagrampolska #bookstagrampolska📚 #book #bookfan #bookcommunity #bookfan #witch #witchaesthetic #prawdziwewiedźmy #córkitamtychwiedźm #wydawnictwoyoung #weronikałodyga #ksiazka #czytam #polskaksiazka #czytanie #fantasy #fantasybooks

2,5 ⭐️ Z całą pewnością ten tom był o niebo lepszy od poprzedniego, ale nadal w mojej opinii historia była absolutnie niepotrzebnie przegadana i rozciągnięta w czasie. Cały czas najdrobniejsze czynności bohaterek były rozciągane w nieskończoność przez co książka po prostu mi się dłużyła i momentami czułam się przez nią zmęczona. Niesamowicie irytowało mnie to jak długo główna bohaterka chłonęła nienawiść od swojej babci i nic z tym nie robiła i kiedy już postanowiła się postawić zostało to przedstawione dosyć pobocznie, mimo, że to był naprawdę ważny wątek dla całej historii. Szkoda, że tak naprawdę jedna sytuacja odcięła grubą krechą wszelkie relacje Julki z jej babcią, bo jestem bardzo ciekawa, co starsza kobieta powiedziałaby na to wszystko już po fakcie. Lubie przyjaciółki Julki, bo są niesamowicie charakterne i w przeciwieństwie do Julki „żywe”, ale nie podobał mi się wątek romantyczny, który w moim mniemaniu był „wepchany” trochę na siłę do powieści a spokojnie moglibyśmy się obyć bez niego. Tak naprawdę ciężko mi powiedzieć o czym dokładnie ta książka była, bo z jednej strony mamy tutaj turniej magiczny, na którym opiera się cała historia, ale jest on wprowadzony bez jakichkolwiek emocji przez co czułam się jakby to było po prostu coś mało znaczącego na drodze naszej głównej bohaterki, a z drugiej mamy przedawnione trudne relacje z babcią, tęsknotę za rodzicami i niezwykle silną przyjaźń i mam wrażenie, że po prostu było tego wszystkiego za dużo jak na jedną powieść, bo tak naprawdę jest ona o wszystkim i niczym jednocześnie. Myślę, że książka miała ogromny potencjał, ale niestety absolutnie niewykorzystany. Mimo wszystko, prawdopodobnie ta książka przypadnie do gustu młodszym czytelnikom.

współpraca reklamowa z Wydawnictwo Young Po pierwszej części tej dylogii, która okazała się naprawdę dobrą książką z świetna fabuła wyczekiwałam z niecierpliwością jej kontynuacji. Gdy zaczynałam drugi tom trochę ciężko było mi się wkręcić w jego historię, rozdziały tego niestety nie ułatwiały bo są dość długie. Na szczęście później było dużo lepiej i nie mogłam się od niej oderwać. Historia Julki była wręcz wspaniała. Bardzo przywiązałam się do bohaterek i z wielkim zainteresowaniem śledziłam ich kolejne losy. Przyjaźń dziewczyn była tak cudownie przedstawiona, mimo różnych osobowości razem świetnie się dogadywały. Relacja głównej bohaterki z Emilką była naprawdę bardzo interesująca. Od samego początku kibicowałam dziewczynom i czekałam aż w końcu ich wątek się bardziej rozwinie. Razem były naprawdę bardzo słodkie 😍 W drugim tomie mamy jeszcze więcej magii co jest zdecydowanie na plus bo po przeczytaniu pierwszej części czułam spory niedosyt. Mamy tutaj również opisane kontynuacje turnieju magicznego, który dostarczał jeszcze więcej emocji. Również pomoc nauczycielki i to jak wspierała Julię na każdym kroku było naprawdę urocze💗 Historia głównej bohaterki bardzo mnie poruszyła, cała opowieść o tym jak straciła obojga rodziców, przedstawienie jej stosunków z babcią, musiałam użyć do zaznaczenia tych fragmentów dużo znaczników. Jeśli szukacie dylogii z świetna fabułą, cudownymi bohaterkami, wątkiem wlw oraz pełną magii to naprawdę zachęcam do jej przeczytania.

W drugim tomie Julia wraz z przyjaciółką bierze udział w turnieju magicznym, oprócz tego, z powodu że jej magia jest odrobinę inna, chodzi na dodatkowe lekcje u pani Wasiak. Próbuje również poznać prawdę o swoich rodzicach, jednak jej babcia nie chce w tym pomóc, a wręcz to uniemożliwia, powtarzając w kółko, że jej tata był najgorszym co spotkało rodzinę Juli, a ona sama nigdy nie będzie tak dobra jak jej mama. Na szczęście ma przyjaciółki i nauczycielkę, które ją wspierają i powtarzają że jest cudowną, wyjątkową osobą. Jak dziewczynki poradzą sobie w turnieju? Czy babcia ma rację, a może to przyjaciółki i pani profesor jednak ją mają? Czy Julia będzie miała szansę poznać historię swoich rodziców? Jak ja w tej historii nie znosiłam babci Julki, już od pierwszych stron miałam ochotę nią potrząsnąć. Okrutne relacje rodzinne jakie tu panowały, były wręcz przytłaczające, na szczęście dziewczyna nie została z problemem sama i mogła liczyć na wsparcie. Pomysł na historię bardzo mi się podobał, jednak początek książki mi się strasznie dłużył, nie mogłam się wciągnąć w czytanie. Dopiero od połowy, gdy akcja się rozkręciła, zaczęły wychodzić na jaw rodzinne tajemnice i pierwsze uczucia, naprawdę dobrze bawiłam się czytając. Książkę przechwyciła już moja córka, zobaczymy co ona powie, ale kocha wiedźmy i wszystko co magiczne więc wyfmdaje mj się że jej się spodoba.

( ig -> studencko) współpraca reklamowa z @wydawnictwoyoung 💚] Czytaliście książki z motywem magii oraz przyjaźni? Jeśli odpowiedź brzmi nie to koniecznie musicie sięgnać po drylogię przedstawioną na zdjęciu. „Prawdziwę wiedźmy” jest bardzo wartościową książka, a przede wszystkim kontynuacją 1 tomu, czyli „Córki tamtych wiedźm” Jest to idealna historią dla młodszych czytelników (12 ), ponieważ porusza bardzo istotne tematy. Jednym z nich jest pięknie pokazana przyjaźń pomiędzy Julią, Łukcją, Karo oraz Emi. Dziewczny pomimo różnic, są dla siebie ogromnym wsparciem w trudnych chwilach. Ważną kwestią jest też relacją głównej bohaterki (Julii) z jej babcią. Nastolatcę nie jest łatwo przez ciągła krytykę babci oraz wiecznego porównywania do swojej matki. Wyniku czego Julka wątpi w siebie oraz w swoje zdolności. Jednak nie poddaje się i cały czas z pomocą nauczycielki poprawia swoje zdolności. Minusem dużym dla mnie jest to że przez kilka naście stron musiałam zmusić się do czytania, ponieważ nie mogłam wkręcić w fabułę. Mówią krótko nudziło mi się. Jednak po przejściu początku fabuła bardzo mnie wciągnęła, wręcz nie mogłam oderwać się od lektury. Myślę, że jeszcze sięgnę to oba tomy by ponownie towarzyszyć Julii.