Porzucenie (okładka  miękka, wyd. 05.2021)

Super! Pozycja dla kobiet, ale ja jako mezczyzna plakalem czytajac

bardzo dobre i aktualne

,, Przez dwadzieścia lat sekret, którego przez niego musiała dotrzymywać, jej wstyd, dręczył ją jak choroba, jak chroniczny stan zapalny wściekłości". Przyznam szczerze, że powieści biograficzne zaskakują mnie coraz bardziej. Czasami pisane w bardzo pobieżny i surowy sposób, w ogóle nie potrafią przyciągnąć czytelnika. Tutaj, wręcz emanuje niecodziennymi frazami i opisami odczuć, które docierają prosto do naszego serca. Książkę czytałam z lekkością i zachętą, gdyż co chwila była mowa o ważnej tajemnicy, którą jeszcze z niewiadomych powodów Rita musiała przed wszystkimi utrzymywać. Jej życie brnęło do przodu w bezbarwnych kolorach, gdyż szczęście uleciało z niewiadomych powodów. A kiedy już ma nadejść, coś sprawia, że zanika. Bohaterka ma bardzo pesymistyczne myśli i ciężko jest powiedzieć, czy kiedykolwiek i gdziekolwiek jest jej dobrze. Powiedziałabym nawet, że samotność jest jej przyjaciółką i wrogiem jednocześnie. Jednak książka nie kończy się tylko na Ricie. W drugiej części poznamy wspomnienia jej wnuczki, kiedy to poszukiwała swoich rodaków w Salonikach. By było barwniej, pisarka wciela się tu w trzy postacie, które łączy nieokiełznana samotność, niesprawiedliwość losowa i nienawiść do tego, co zostało niewypowiedziane. Przeżywają tragedię, gdyż nie mogą przyznać się do swoich korzeni z obawy przed odrzuceniem przez społeczeństwo. Trzecia część przeznaczona jest Katherine, która najbardziej zapadła mi w pamięci. Oprócz swojej historii przedstawiała nam opisy miejsc, gdzie kiedyś mieszkał jej dziadek. To bardzo wrażliwa kobieta, która czasem zbyt mocno i obszernie opisywała nam uliczki, czy też inne miejsca, które wywoływały w niej wiele wspomnień. Jedne był dobre, drugie mniej pozytywne. Ogólnie książkę przedstawiłabym jako nostalgiczną, podkreślającą niezrozumienie wśród społeczności. Miłość ma tutaj bardziej obszerne znaczenie, gdyż ludzie, którzy zobowiązali się kochać i szanować, tak naprawdę tego nie robili. Powieść skłania nas do refleksji nad własnym życiem i nad momentem wartym zatrzymania się. Tutaj każda z bohaterek bardzo potrzebowała bliskości i uczucia, które w jakiś sposób zawsze je omijało. Śliczna:-)

𝙿𝙾𝚁𝚉𝚄𝙲𝙴𝙽𝙸𝙴 [𝚛𝚎𝚌𝚎𝚗𝚣𝚓𝚊] Roztapiam się. Dosłownie. Temperatury powyżej 27 stopni Celsjusza są zdecydowanie nie dla mnie. Łapczywie korzystam z każdego, nawet najmniejszego podmuchu wiatru, który łaskawie zaszczyca mnie co kilkanaście minut. A Wy jak znosicie takie temperatury? A może macie jakieś sprawdzone sposoby na schłodzenie się? • „Porzucenie” to powieść niełatwa, przesycona emocjami, bolesnymi wspomnieniami oraz wieloma osobistymi uwagami. Nie czytało mi się jej dobrze, ale też nie czytało mi się jej źle. Czyli jak? Właśnie nie wiem. Dużo czasu poświęciłam tej biografii (?), mój reseach zajął mi zdecydowanie więcej niż sama lektura książki. Lubię biografie, autobiografie też (chociaż mniej!), jednak ta za mocno weszła mi w głowę, te pozornie uporządkowane zdania wydawały mi się pozbawione tego co pragnęłam znaleźć na kolejnych stronach. Za najciekawsze fragmenty uważam te związane z Londynem oraz Salonikami, poza tym, niestety, książka mnie nie poruszyła. Moje pierwsze spotkanie z twórczością Elisabeth Åsbrink nie należy do najbardziej udanych. Nie przemówił do mnie styl oraz temat i dalej zastanawiam się czy to był zły moment na tę książkę, czy może zły pomysł na sięgnięcie po nią.

"Porzucenie" to bolesna i poruszająca książka. Opisuje losy trzech pokoleń kobiet, którym przyszło żyć w ciężkich czasach. Autorka wciela się w postać swojej babki, matki oraz swojego alter ego. "Porzucenie" to świat samotności, odrzucenia i nienawiści. To szukanie swego miejsca w życiu i odnajdywanie siebie samego, swojej tożsamości, swoich korzeni. Książka, po którą warto sięgnąć i pomimo, że czyta się ją momentami dosyć ciężko warto dać jej szansę.