Podłość (okładka  miękka, wyd. 02.2022)

Niezwykle wciągająca. Bardzo udany debiut autorki. Z niecierpliwością czekam na jej kolejne książki.

Z czytaniem kryminałów jest trochę tak, jak z rozwiązywaniem krzyżówek; niektóre hasła są na tyle często powtarzalne, że doskonale wiesz gdzie je umieścić, by doprowadziły Cię do odpowiedniego rozwiązania. Ale czasem, trafisz także na takie, które za nic nie zechcą wpasować się w zbyt ciasne krateczki, ponieważ zwyczajnie – będą uciekać poza ich ramy. Debiut Olgi Mildyn jest właśnie podobnym ewenementem pośród dobrze nam znanych haseł. Jej powieść z powodzeniem można określić jako dwoistą mieszankę gatunku: typowej sensacji o mocnym, kryminalnym zabarwieniu i szalonego romansu literackiego, gdzie thriller zadziwiająco udanie łączy się z literaturą piękną. To historia niepozorna, na pierwszy rzut oka wręcz banalna, kipiąca od prostych, przewidywalnych zagrań, jednak w istocie – wspaniale rozegrana fabularnie; poplątana, chaotyczna, prawie że nieprawdopodobna, ale piekielnie inteligentna i zaskakująca. Pod płaszczykiem zwyczajności Pani Mildyn ukryła absolutnie oryginalne motywy. ⚪ Sama przecieram oczy ze zdumienia, bo niezwykle rzadko trafiam na kryminał wywołujący we mnie tyle emocji; najczęściej już w połowie lektury domyślam się finału intrygi, wyłaniam sprawców wraz ich motywami, pozbawiając się tym samym przyjemności mozolnego odkrywania tajemnic dręczących głównych bohaterów. Natomiast ,,Podłość’’… O tak, ona naprawdę nieźle mną zakręciła - różne linie czasowe, kilka postaci uwikłanych w jakąś nie do końca jasną sprawę, gorączkowy ciąg wydarzeń przyczynowo – skutkowych oraz brak choćby najmniejszych podejrzeń dokąd ta wariacka akcja prowadzi, sprawiły że całkowicie straciłam orientację w bieżących wydarzeniach. ⚪ Autorka poszła na całość. Nakreśliła odważny wątek, który nie tylko wciąga, ale również zadziwia; hipnotyzuje, trzyma w napięciu, rozpala wyobraźnię i jednocześnie czyni ,,Podłość’’ historią wybijającą się na tle pozostałych tytułów zalewających rynek wydawniczy. Jednak pomimo powyższych zachwytów, musicie wiedzieć jedno: książka Olgi Mildyn nie będzie typowym kryminałem. ⚪ Po pierwsze, wbrew wszystkiemu co napisałam, akcja powieści nie pędzi z zawrotną prędkością, przeciwnie. Ma ona swój rytm, dość powolny zresztą, i każący niekiedy się niecierpliwić. Po drugie, Pani Mildyn operuje językiem po prostu… pięknym. Nie liczcie więc na byle jakie dialogi, płaskie zdania czy podobne zapychacze stron. W ,,Podłości’’ zupełnie nie ma na nie miejsca, ponieważ znaczną jej część zajmują ściany tekstu po brzegi wypełnione osobistymi przemyśleniami bohaterów, opisami ich stanów emocjonalnych, wszelkiego rodzaju metaforami, dygresjami, odniesieniami wymagającymi - wcale nie przesadzam - maksymalnego skupienia. Po trzecie, ta historia jest w istocie powieścią o ludziach, o ludziach żyjących w różnych miejscach, ale w jednej takiej samej Polsce – brudnej, szarej, ponurej i bezwzględnej. To opowieść o byle jakim życiu, o pragnieniu posiadania czegoś materialnego oraz czegoś będącego ponad to; opowieść o nieustającej a bezskutecznej pogoni za szczęściem, o lawirowaniu pomiędzy przytłaczającą prozą codzienności a pomiędzy szaleńczymi skokami w ramiona chwilowego uniesienia; o wiecznych zawodach, niespełnionych ambicjach, wielkich marzeniach, tragicznych upadkach. O tym, że MIEĆ czasem znaczy więcej niż BYĆ.

„Kiedy spojrzeć na obrazek, widać na nim to, co mieści się w ramie. To, co poza nią, jest dla nas niewidoczne, nieosiągalne, ale wciąż istnieje i, co najważniejsze, daje nam o sobie znać, mimo braku obecności”. News dnia! Polska. 13 stycznia o godz. 11.10 – zwykły zimny dzień powszedni. Wypadek samochodowy. 4 osoby nie żyją. 1 jest ranna. Ojciec wiozący 3 swoich małych dzieci zderzył się z rozpędzoną ciężarówką. Brakujący członek tej tragicznej rodziny: żona swojego męża, matka dzieci – tego samego dnia zostaje zamordowana we własnym łóżku. Rozpoczyna się śledztwo w sprawie wypadku drogowego ze skutkiem śmiertelnym. I drugie – w sprawie zabójstwa. No i oczywiście burza medialna nabiera tempa. To jeden z obrazów jakie pokazuje nam w swojej książce „Podłość” Olga Mildyn. A jest tu ich całkiem sporo. Trzeba być uważnym, by nie dać się zwieść. Tu cienkie linie tworzą grube kreski. Historia kipi treścią. A fabuła trzyma ramę, choć.. zorientować się, gdzie jest ta rama nie jest wcale łatwo, a widząc jedynie część obrazu z oswojonej perspektywy, tak lekko dopowiedzieć sobie całość według własnego widzimisię. Na obrazie jest też pewien doktor nauk społecznych usilnie uskuteczniający swój autorski i we własnym mniemaniu genialny eksperyment, policjanci, nie jeden prokurator, notariusz, dziennikarka, gangster, sklepowa ekspedientka. Nic tu nie jest czarno-białe. Dostrzegasz jakiś szczegół, wydaje Ci się, że rozumiesz. A potem przechodzisz do całości i sprawa się mocno komplikuje. Dużo tu znaków zapytania. Jeszcze więcej wykrzykników. Kilka den. Patrzysz na ten wielobarwny obraz i wydaje Ci się, że trzymasz dystans, bo na początku trzymasz. A potem, to już niczego nie można utrzymać, ze szczególnym uwzględnieniem własnych emocji, bo rozwiązanie przeraża bardziej niż niewiadoma. „Podłość” – trudno uwierzyć, że jest to debiut literacki. To przerażająco autentyczny obraz ludzkich pragnień i słabości. Autorka częstuje nas ludzką udręką, śmiercią, cierpieniem, rozpaczą, bezradnością systemu sprawiedliwości, medialną manipulacją. Pyta i krzyczy. O tym wszystkim co ludzi przeraża, zawstydza, ale i intryguje. Tak po polsku. O tym, jak łatwo konstrukcja zwana człowiekiem może runąć w przepaść – w pogodni za władzą, pieniędzmi, „dobrobytem”, marzeniami. O prawdzie i postprawdzie. A najbardziej przeraża fakt, że o wszystko co jest tu napisane codziennie się ocieramy, choć nikt nie chce tego dotknąć. „Podłość” to brutalna prawda rzucona między oczy, bo czasem tak właśnie trzeba. Polecam.

Jak odróżnić nieszczęśliwy wypadek od przemyślanego samobójstwa? Dlaczego ojciec miałby celowo zabić siebie i trójkę dzieci, a w dodatku ryzykować życie kierowcy ciężarówki, gdy wjechał w niego swoim samochodem? I kto zabił jego żonę, której zwłoki leżały w domu? Świadków brak, poszczególne elementy zdają się do siebie nie pasować, śledztwo utknęło w martwym punkcie, sprawa została zapomniana. Ale nie w internecie. Tam wszystko żyje swoim życiem. „Podłość" to opowieść o wykorzystywaniu naiwności ludzi, codziennych kłopotach, matactwach i chciwości ważniejszej niż życie innych. Jest to kryminał, ale nieco inny niż te, do których przywykliśmy. Już sam jego język jest wyjątkowo zgrabny jak na ten gatunek. Raczej przywodzi na myśl literaturę piękną, właściwie to Piękną, a jedynie postępujące śledztwo dziennikarki oraz policjantki przypomina, co tak właściwie czytamy. Zasługuje to na ogromny plus ode mnie, bo brakowało mi takich tytułów, szczególnie naszych rodzimych autorów. Mam jednak problem z tą powieścią i problem ten sprawił, że nie polubiłam się z debiutem Olgi Mildyny, choć wszystko wskazywało na to, że będzie na odwrót. Zgubiłam się mianowicie w jej świecie. Poplątałam w bohaterach, by później całkowicie stracić wątek, wybić się, a potem zgubić ponownie. Na koniec byłam już zwyczajnie zmęczona. Najwyraźniej nie okazałam się odpowiednim odbiorcą "Podłości". Powieść ma potencjał, którego nie mogę jej odmówić, ale w ogólnym rozrachunku nie dość, że nie była dla mnie, to jeszcze po prostu mi się nie podobała. Za dużo bohaterów, za dużo linii czasowych, za dużo wszystkiego. Na kolejnych stronach panował zbyt duży chaos, bym mogła odczuć przyjemność z lektury, ale wciąż nie potrafię jednoznacznie powiedzieć, że nie warto się z nią zmierzyć, bo ma w sobie coś, co przyciąga. Co mówi, że w autorce tej kryje się wiele dobrego i nie jeden raz podbije serca czytelników. Ładny styl, zaskakujące zakończenie i starannie kreśleni bohaterowie, to duże atuty. Następnym razem po prostu mam nadzieję, że Olga napisze swoją powieść mniej chaotycznie. Wtedy już na pewno się z nią polubię.

„Podłość” to tak naprawdę brutalny obraz otaczającej nas rzeczywistości. Dodając do tego świetny styl pisania autorki oraz dramaturgię otrzymujemy książkę genialnie wpływającą na emocje czytelnika doprowadzając go do istnego emocjonalnego rollercoastera. A wszystko to zaczyna się od katastrofalnego wypadku samochodowego i morderstwa, które bezpośrednio się z nim wiąże. W książce tak naprawdę dzieje się wiele, a fabuła jest świetnie dopracowana. Autorka jest dziennikarką, która w genialny sposób wnika do ludzkiej świadomości i potrafi przelać to na papier. Owszem, na czytaniu trzeba się dość mocno skupić, aby nie pominąć żadnego z faktów, a uwierzcie, że wszystkie one są niezwykle ważne. Jesteśmy świadkami działań policjantów, prokuratorów, dziennikarzy, gangsterów… Każdy z nich tworzy swoją barwną historię, która pozostawia wiele znaków zapytania i ponury obraz rzeczywistości. Przyglądając się z boku autorskiemu eksperymentowi pewnego doktora nauk społecznych dochodzimy do niezwykle gorzkich i smutnych wniosków, gdzie światem rządzą media, obłuda, manipulacja, zemsta i gniew. Postacie zarówno te główne, jak i drugoplanowe zostały bardzo dobrze stworzone. Nie są przejaskrawione i nie brakuje im ludzkich cech. Nikt tutaj nie jest jednoznaczny, a znaczenie tych postaci dla całej powieści jest ogromne. „Podłość” to smutna prawda o Polsce, ale i nie tylko. To prawda o ludzkiej naturze i mediach, w których sprzedaje się słabość i kpina która może dotknąć każdego z nas. Musiałam dwa razy spojrzeć czy aby na pewno jest to debiut, ponieważ kompletnie go nie przypomina. Mam nadzieję, że o autorce usłyszy cały świat i będziemy mieli okazję przeczytać jeszcze niejedną jej książkę.

Śmierć pewnej rodziny i umorzone dochodzenie. Czy ktoś okryje jednak prawdę? Nie mogłam się wciągnąć. I to długo nie mogłam. I nie chodzi o to, że to jest zła książka. Bynajmniej! Ja po prostu nie spotkałam się z takim typem powieść jak dotąd i trudno było mi się przestawić. „Podłość” to jakby fabularyzowany reportaż, ale z szalą przechylającą się na stronę powieści fabularnej. Kiedy w końcu złapałam bakcyla, to leciałam z książką jak szalona, ponieważ byłam wybitnie ciekawa wyniku eksperymentu. Bo właśnie to eksperyment dotyczący dziennikarstwa, przeprowadzony przez jednego z bohaterów, porwał mnie najbardziej. Dziennikarstwo w naszych czasach wygląda trochę inaczej niż kiedyś. Jak łatwo można sprzedać fake newsa? Jak można manipulować społeczeństwem? Jak bardzo może zaszkodzić plotka w gazecie czy wiadomościach? Przecież to nie ważne. Najważniejsze, żeby się klikało. Wokół tego tematu autorka zbudowała fabułę i muszę przyznać, że zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie. Olga Mildyn jest niezwykle dobrą obserwatorką otaczającej nas rzeczywistości i potrafi przelać to na papier w sposób intrygujący. Brawo! Ponura, pełna goryczy i tytułowej podłości debiutancka powieść autorki to po prostu kawał dobrej książki. Daje do myślenia i zwraca uwagę na realne problemy naszych czasów. Dorzućmy do tego przyjemny język, ciekawą formę i właściwe mamy hit. Bardzo jestem ciekawa kolejnych książek autorki, bo przecież będą, prawda?

Dajecie sobą manipulować? Łatwo jest Was okręcić wokół palca? A może jesteście nieufni wobec innych? Ja jestem taka po środku, przyglądam się czyjemuś zachowaniu, wolę słuchać niż mówić, nie tak łatwo zdobyć moje zaufanie. Jednak wystarczy opowiedzieć mi o ludzkiej krzywdzie i wierzę bez mrugnięcia okiem, bo czy ktoś może kłamać że jest w nieszczęściu... Opowiem Wam teraz o świetnym debiucie, uwielbiam takie książki, gdzie autor, w tym wypadku autorka, potrafi pierwszą książką mną zawładnąć. "Podłość" to powieść trudna i nie zrażajcie się gdyby na początku był problem z połapaniem się, tu właśnie o to chodzi. Nieświadomy niczego czytelnik daje się wodzić za nos, pisarka doskonale się nami bawi, manipuluje, ale to tylko i wyłącznie wychodzi na plus. Troje dzieci i ojciec giną w wypadku samochodowym. Policja jedzie poinformować o tragedii matkę dzieci, ale ta leży w swoim łóżku martwa. Co się wydarzyło? Dlaczego cała rodzina nagle ginie, co było tego przyczyną? Odpowiedzi na to pytanie szuka prokurator, policja i zawzięta pani dziennikarz. Czy im się uda? Nie każdemu zależy na tym żeby znaleźć prawdę, a niektórzy wręcz pragną by to była ich prawda, nawet jak nie ma związku z rzeczywistością. Przeczytajcie tą książkę, debiut majstersztyk, Olga Mildyn ustawiła sobie poprzeczkę bardzo wysoko We współpracy z wydawnictwem W.A.B.

🧩PODŁOŚĆ🧩 „𝒲 𝓉𝓎𝓂 𝓀𝓇𝒶𝒿𝓊 𝓃𝒾𝒸 𝓃𝒾𝑒 𝒹𝓏𝒾𝒶𝓁𝒶” „Podłość” to debiutancka powieść Olgi Mildyn, którą miałam okazję przeczytać. W tej niepozornej cegiełce autorka przedstawia nam coś na wzór kryminału? A może jednak reportażu, ukazujący smutne realia dzisiejszej Polski? Książka zaczyna się od tragicznego wypadku, gdzie ginie trójka dzieci i ojciec. Tego samego dnia, we własnym łóżku ginie kobieta (żona i matka). Poznajemy historie dziennikarki Kasi, policjantki Miry i Bruna - doktora socjologii. Na pierwszy rzut oka zwykły kryminał. Są zwłoki, są policjanci i dziennikarze, jednak nic bardziej mylnego. Mildyn w swojej powieści przekazuje nam drastyczny obraz dysfunkcyjnego państwa, w którym swoją drogą żyjemy, prawda? „Podłość” mimo że nie należy do krótkich książek, czyta się z zapartym tchem. Pełna różnych wątków. Pozbawiona złudzeń. Niezwykła historia o zwykłych ludziach. Ponura, przerażająca, ale jak bardzo aktualna. Uważam, że książka znajdzie wielu zwolenników, jak i przeciwników. Kontrowersyjna, jednak ja znalazłam w niej wiele dla siebie. Skłania do refleksji, zostawia z wieloma pytaniami bez odpowiedzi. Myślę, że nazwisko autorki powinno zostać zapamiętane! Konkretne wejście na rynek. @shadowbookczyta

Olga Mildyn „Podłość” Akcja książki zaczyna się dość niepozornie, od wypadku jakich wiele na polskich drogach. Dochodzi do czołowego zderzenia samochodu osobowego z tirem, w wyniku czego ginie ojciec z trójką dzieci. Policja chcąc zawiadomić najbliższą rodzinę o tragedii odkrywa w mieszkaniu poszkodowanych martwą kobietę, matkę dzieci i żonę. Po moim wstępie możecie pomyśleć, że macie do czynienia z klasycznym kryminałem. Nic bardziej mylnego. Autorka książki, swoją drogą literacka debiutantka, próbuje przekazać nam coś głębszego. Stara się abyśmy każdego jej bohatera poznali dogłębnie, skupiając naszą uwagę na ich słabościach i lękach. Poznajemy m.in. Bruna, doktora socjologii, wykładowcę, który nie umie poradzić sobie z obawami o własne zdrowie. Katarzynę, dziennikarkę, działającą na rzecz wykorzystywania niepełnosprawnych osób, a następnie starającą się rozwiązać zagadkę tajemniczej śmierci rodziny. Czy parę policjantów. Jest to do bólu prawdziwy obraz polskiego społeczeństwa, opisany z niezwykłą starannością. Trudno uwierzyć, że ta niespełna pięćset stronnicowa powieść jest tak dobrym debiutem literackim. Nie da się przejść obok niej obojętnie.

"Z kącika oczu wypadły jej emocje i zbiegły na dół. Kapnęły z urwiska na brodzie i stały się sporą plamą na piersi. Zamknęła oczy. Anna wciąż mogła znaleźć w sobie tylko głos służący do czytania bajek. Czuła to, chociaż nie mogła sprawdzić, cała setka pytań, które chciała zadać, przetoczyła jej się w tempie rewolucji przez głowę, ale utknęła jak gula w przełyku i koniec, teraz ani w tę, ani w tę. Nie da się ich zadać. Wyjść bez zadania też nie." Elektryzujący i mocny debiut, jedna z najciekawszych książek, jakie do tej pory czytałam. Trudna do zaklasyfikowania, mieszanka literatury pięknej, thrillera psychologicznego i reportażu. Nie będę was oszukiwać "Podłość" to nie jest łatwa lektura, to wielowymiarowa, brutalna opowieść, która dobitnie i bez filtra portretuje Polskę i jej mieszkańców, która zmusza do myślenia. Przygnębiająca i bezwzględna, gdyż do bólu prawdziwa i aktualna. To co zasługuje na uznanie to to, z jaką starannością jest napisana, zarówno sceny jak i bohaterowie są dopracowane do perfekcji, naprawdę trudno uwierzyć, że to debiut. Czytajcie i zachwycajcie się głośno, bo tego typu historie nie powinny przejść bez echa.