Pod skórą (okładka  miękka, wyd. 06.2021)

Zawsze zastanawiał mnie fakt, czy to jacy jesteśmy, to kwestia wychowania, czy genów? Każdy jest ekspertem w wychowywaniu własnego dziecka. I jest w tym ziarno prawdy, bo to przecież rodzice znają swoje dziecko najlepiej. Robią więc wszystko, by było szczęśliwe. Jednak nie zawsze. Rodzice mają ogromny wpływ na to, w jakim kierunku kształtuje się osobowość dziecka. W końcu to oni wpływają na to, jak ich pociecha postrzega siebie i otaczający świat. Ojciec Deli dopuścił do sytuacji, gdy córka chciała być tylko chwalona. Ukształtował tym samym w dziewczynie, osobowość narcystyczną. Bezwarunkowa miłość, jaką jej okazywał i tym, że wciąż podkreślał, że jest ważniejsza i lepsza od innych, spowodował, że Delia ciągle chciała być w centrum uwagi i nie mogła znieść jeżeli ktoś nie wyrażał podziwu wobec jej osoby. Tylko czy ojciec naprawdę kochał ją bezwarunkowo, czy miał w tym swój cel ? Jedno jest pewne, wypaczył psychikę dziewczyny raz na zawsze. Inishcrann, wyspa, na której żyje i mieszka społeczność rządząca się swoimi prawami. Podczas sztormu jej mieszkańcy są całkowicie odcięci od świata na kilka dni i wtedy z każdym problemem, muszą sobie radzić sami. W tej wspólnocie znajduje się ona. Piękna, jedyna w swoim rodzaju. Ojciec, wmawia jej, że urodziła się po to, by być królową wyspy. Faworyzowana i karmiona irlandzkimi legendami Delia o’Flaferty, wychowuje się w przekonaniu o swojej wyjątkowości. Pewnego dnia jednak wszystko ulega zmianie. Jej postrzeganie świata i przekonanie o wyjątkowości doprowadza do tragedii. Już nie mieszka na wyspie i nie ma już nic. Rodziny, pieniędzy, ale ma urodę. Jest przecież wyjątkowa, poradzi sobie, bo jest najpiękniejsza i jedyna. Jest królową, czyż nie tak uważał jej tatuś ? Liz Nuget serwuje mroczną i pokręconą historię, w której perfekcyjnie ilustruje, że postrzegane piękno może być tylko powierzchowne, a pod jego powierzchnią kryć się przerażające zło. Ale to, co kryje się pod powierzchnią, jest fascynujące i pokazane przez autorkę w niezwykle inteligentny sposób. „Pod skórą” to wymowny i ekspresyjny thriller, zapierający dech w piersiach dramat. Książka zaczyna się jak rasowy kryminał, od samego początku już się wie, że wydarzyło się coś strasznego, a potem następuje powrót do przeszłości, aby można było zobaczyć, co do tego doprowadziło. Historia Delii od dzieciństwa aż do dorosłości. Beznamiętna i pozbawiona empatii bohaterka, która na zewnątrz jest piękna, swoją urodą zachwyca i zwraca uwagę wszystkich, w środku jest odrażająca i bezduszna. Nie kocha nikogo, nawet własnego dziecka, uwielbia za to pieniądze, alkohol i wygodny styl życia. Sprytna manipulatorka, która do wszystkiego podchodzi obojętne i wszystkich wykorzystuje. Nie potrzebuje nikogo, wyłącznie wygód, które mogą jej zapewnić. Jest nieszczęściem dla każdego, kto ją spotka na swojej drodze. Powinien się jej wystrzegać, a tak łatwo wpada w sidła sprytnych manipulacji. Delia niszczy wszystkich w swoim życiu bez wyrzutów sumienia. Kiedy wydawało mi się, że nie może stać się już bardziej odpychająca, autorka udowadniała, jak bardzo się myliłam. Delia to kameleon, oszałamiająco piękna, przebiegła i narcystyczna kobieta. Opowiadana przez nią historia jest przerażającym obrazem jej manipulacyjnych działań i motywów. Liz Nugent zapewniła czytelnikowi podróż z psychopatyczną bohaterką, od Irlandii do Londynu, poprzez Niceę aż do Monako. Przedstawiła niepokojącą historię tego, jak jedna istota ludzka może manipulować innymi, powodować ich upadek bez wyrzutów sumienia. Powieść jest absolutnie genialna, przykuwa uwagę mroczną, psychologiczną narracją, która napędza tempo, a ostateczne rozwiązanie jest oszałamiające. Pomimo że w głównej bohaterce nie ma nic do lubienia, bo jest okrutna, samolubna i bezwzględna, to jej historia jest intrygująca i naprawdę fascynuje. Autorka stworzyła niesamowicie wciągający thriller, w którym podobało mi się dosłownie wszystko. Świetnie wykreowane postacie, znakomite dialogi i zachwycające opisy pejzaży. Po ukończeniu lektury niezależnie od tego, czy naprawdę chciałam wczuć się w sytuację Deli, czy nie, to jest to postać, o której jeszcze długo nie zapomnę i przez jakiś czas będzie siedzieć w mojej głowie. Kilka dni po lekturze wciąż wracam do tej historii i jej zakończenia, które zrobiło na mnie wrażenie, zwłaszcza jego symbolika. Liz Nugent nie marnuje ani jednego słowa. Każda część tej powieści jest dopracowana do perfekcji, stworzona z myślą o emocjonalnym wpływie na czytelnika i za każdym razem trafia w cel. Nigdy nie zapomnę Delii ani tych, na których życie wpłynęła. Dobrze napisana powieść, która prowokuje do myślenia. Jeden z najlepszych, najbardziej przerażających thrillerów psychologicznych, jakie czytałam od dłuższego czasu i polecam go wszystkim fanom tego gatunku. Urzekająco piękna i boleśnie smutna. „Piękno jest tylko głębokie, ale brzydkie staje się czyste aż do kości”.

„Pod skórą” Liz Nugent jest książką, która mnie zaskoczyła, jednak nie do końca w pozytywnym znaczeniu tego słowa. To moja druga powieść autorki i jest tak inna niż wszystko, co do tej pory czytałam, że momentami czułam się oszołomiona. Myślę, że największym problemem była wysoko podniesiona poprzeczka, którą autorka postawiła poprzednią powieścią. „Obsesja Lydii” była znakomitym thrillerem, więc w pewien sposób liczyłam na coś jeszcze bardziej spektakularnego. Na początku nie mogłam się wkręcić w historię i czułam się w niej zagubiona, jednak z czasem inaczej zaczęłam patrzeć na wydarzenia, które miały miejsce. Jest to naprawdę bardzo oryginalny thriller psychologiczny, który koncentruje się wokół najbardziej zimnej, nieczułej i zniszczonej osoby, o jakiejkolwiek miałam okazję czytać. Jest to naprawdę ponura, zimna i niepokojąca lektura, która była dla mnie nowym doświadczeniem. Styl pisania Liz Nugent jest żywy i uzależniający i nawet, gdy historia nie do końca nam pasuje, to czyta się ją z zainteresowaniem. To mocna lektura, która wywołała we mnie wiele mrocznych emocji. Przestałam widzieć jej jako thriller, a bardziej jako studium psychologiczne głównej postaci. Im więcej czytałam, tym bardziej nie mogłam uwierzyć w to, z jaką manipulującą postacią mamy do czynienia. Potem przyszła druga część i miałam poczucie, że zaczęłam czytać zupełnie inną powieść. Przesiąknięte krwią ciało, potłuczone szkło i ogarnięta paniką kobietą. Cordelia Russell szuka pomocy, jednak wie, że musi wrócić do domu. Później następuje przeskok pięćdziesiątki lat wcześniej. Wracamy do początku na małą irlandzką wyspę, Inishcrann. Tam, w surowych warunkach wychowywana jest Delia. Nazywana przez ojca królową wyspy, wychowuje się przez niego faworyzowana i wyjątkowa. W tak młodym wieku bardzo dobrze wie, jak manipulować ludźmi. Aż pewnego dnia wszystko przybiera dramatyczny obrót. Cordelia Russell to manipulacyjna, obsesyjna i przerażająca postać, przed którą należy się wzbraniać, bo gdy pozna Cię bliżej, wykorzysta i zepsuje. Trudno mi jednoznacznie zdecydować, jak ocenić tę książkę. Zewnętrzne piękno Delii dobrze służy jej socjopatycznej osobowości i zaczęłam zastanawiać się nad tym, jak inaczej mogłoby potoczyć się jej życie. Nie jest to zwykła książka i nie sądzę, że kiedykolwiek jeszcze ją przeczytam, ale na pewno nie żałuję, że to zrobiłam. Bardzo podziwiam umiejętność Liz Nugent w tworzeniu aspektu psychologicznego, który zmusza do myślenia. Bardzo podobały mi się ludowe historie o wyspach przeplatane w całej opowieści, czyli historyjki, które opowiadał Delii, jej ojciec. Wszystkie z nich miały jakiś związek z tym, co obecnie działo się w życiu dziewczyny. Wiem, że celem autorki nie było stworzenie osoby, którą się lubi, ale czasami nie obchodziło mnie, co się jej stanie. Jestem pewna, że ta książka ucieszy wielu fanów Liz, bardziej niż mnie, ale z niecierpliwością będę wyczekiwała jej kolejnej powieści.

"Pod skórą" w moim przypadku jest to druga książka Liz Nuget, jaką przeczytałam. Wcześniej sięgnęłam po "Obsesję Lydii" i podobała mi się bardzo. Dlatego, kiedy tylko Wydawnictwo Wielka Litera zaproponowało mi tę do przeczytania i zrecenzowania, nie wahałam się ani chwili :) Nazwisko to nie jest jedyny powód, dla którego zakładałam, że ta książka może okazać się świetna. To kryminał, thriller psychologiczny. Taka ot mieszanka, która w moje gusta trafia idealnie. Uwielbiam gdy autor umiejętnie łączy te dwa gatunki i potrafi wstrząsnąć czytelnikiem tak, że dosłownie czuje w sercu i kościach, że coś jest nie tak. O czym zatem jest ta książka? Z początku standardowym kryminałem więc fani będą zadowoleni. Co to oznacza? Trupa, oczywiście. Ale w tym samym momencie autorka wciąga nas w wir dreszczowca, zostawiając na długą chwilę nieboszczyka. Poznajemy główną bohaterkę, która dziwnym trafem zmywa z siebie krew. Dziwne? Pewnie można by z góry założyć, że to podpucha, albo wręcz przeciwnie, że to ona zabiła. Zaczynamy się kręcić w kółko. Ale spokojnie, z tego twista Liz Nuget nas zabiera do lat siedemdziesiątych i pokazuje nam tak naprawdę skąd wzięła się Cordelia i co nią ogólnie w życiu kieruje, jakie ma za sobą traumy, dzieciństwo, przeżycia. Autorka zabiera nas na irlandzką wyspę, a na tej klimat jest... no właśnie, musicie przekonać się sami. Ja mam ostatnio szczęście do książek, w których właśnie pojawia się Irlandia i mam wrażenie, że to idealne tło dla zbrodni, tajemnic, dziwnych wydarzeń, małych społeczności zadufanych w sobie. Tylko, jeśli zagłębicie się w lekturę, to spostrzeżecie, że rodzicielska miłość może być niszczycielska. Tak jak brak pochwał, ciągłe krzyki, tak i nadmierne chwalenie kosztem pozostałych członków rodziny może zostawić traumę na całe życie. I myślę, że właśnie ten trudny temat chciała poruszyć autorka, natomiast, zamiast stworzyć obyczajówkę, napisała świetny thriller psychologiczny. Nie można powiedzieć, że nie było pomysłu, a bohaterkę stworzyła tak, jak by ją doskonale znała. Przez to jest ona jeszcze bardziej przerażająca, choć niekoniecznie z własnej woli. Ale nikt się nie rodzi psychopatą czy socjopatą, prawda? A przynajmniej mam taką nadzieję. Przy tej powieści nie można się nudzić, ale też trzeba brać pod uwagę to, że wstrząsa czytelnikiem, daje do myślenia i zostawia z kacem książkowym. To tak ostrzegawczo, bo niektórzy sięgają po takie książki wieczorem i... ups, noc zarwana, a później pół dnia myślą o bohaterce, której współczują, chcą pomóc, a jednocześnie całym serduszkiem jej nienawidzą. Takie sprzeczne uczucia powodują, że zapamiętuje się takie książki na długo. Polecam! A Wydawnictwu Wielka Litera dziękuję za egzemplarz!

,,Pod skórą" Liz Nugent ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐/10⭐! 80/2021 · Chyba mogłabym być aktorką. Udawanie kogoś innego nie jest trudne. Czyż nie robiłam tego przez prawie całe życie? Potłuczone szkło, krew na podłodze. Roztrzęsiona Cordelia Russell wybiega z mieszkania. W barze rozpaczliwie wypatruje znajomych, którzy mogliby poratować ją pożyczką. Dojada stek pozostawiony przy sąsiednim stoliku, dwie godziny później na imprezie wciąga kokainę. O świcie zniesmaczona kelnerka pomaga jej wstać z brudnego parkietu. Czas wrócić do domu. A tam zleciały się już muchy zwabione zapachem trupa. Pięćdziesiąt lat wcześniej w surowych warunkach irlandzkiej wysepki Inishcrann dorasta Delia O’Flaherty – córeczka tatusia bezkrytycznie przez niego uwielbiana i faworyzowana. Karmiona irlandzkimi legendami, nazywana przez ojca królową wyspy, dorasta w przekonaniu o swojej wyjątkowości. Zazdrosna o uczucia ojca do matki i braci zręcznie manipuluje dorosłymi. Aż pewnego dnia posuwa się o krok za daleko. Jedno kłamstwo będzie miało dramatyczne konsekwencje. · ,,Piękno sięga jedynie skóry, natomiast brzydota przenika do kości" ,,Nigdy nie potrzebowałam ludzi, jedynie wygód, jakie mogli mi zapewnić" Są to idealne cytaty opisujące główną bohaterkę, jaką jest Delia (Cordelia). Pierwszy raz spotykam się z głównym bohaterem, który jest tak narcystyczny, samolubny, infantylny i zepsuty do szpiku kości. Delia od zawsze była zepsutą intrygantką, która wykorzystywała i niszczyła życia tym którym na niej zależało. Nie liczył się dla niej nikt ludzie, którzy ją wychowali, chłopak, mąż, a nawet jej własne dziecko, które przez jej nieodpowiedzialność najbardziej ze wszystkich ucierpiało. Jedyną rzeczą, jaką kochała, było morze i jej Tatuś (tutaj to bym nawet pokusiła się o stwierdzenie jakiegoś ,,kompleksu tatusia). Zakończenie było dla mnie bardzo satysfakcjonujące i chodź, nie skończyło się dobrze dla głównej bohaterki, to w pewny sposób poczułam ulgę. Książka nie należy do łatwych, ale warto ją przeczytać, by spojrzeć na historię Delii z własnej perspektywy. Podziwiam autorkę za stworzenie takiego portretu psychologicznego, na pewno nie było łatwo. Książka niesie ze sobą ogrom emocji i nie raz musiałam ją odłożyć i przemyśleć to, co się tam działo, ale za każdym razem mnie z powrotem przyciągała. Aktualnie jest to najlepsza książka, jaką w tym roku przeczytałam i ciężko będzie ją przebić. Muszę przeczytać inne książki autorki, bo ta wywarła na mnie niesamowite wrażenie. Książkę oczywiście ogromnie polecam! Dawno żadna nie wywarła na mnie aż takiego wrażenia. · · · Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu @wielkalitera

Czy ktokolwiek z Was nie udawał kogoś innego, chociaż przez chwilę, aby zrobić wrażenie na drugiej osobie? Bądź ukryć niewygodną prawdę o Was samych?🤔 Kto jeszcze nie zapoznał się z twórczością Liz Nugent, koniecznie musi nadrobić jej książki, dla mnie jest to ogromne odkrycie literackie. Moja przygoda z tą autorką zaczęła się od "Obsesji Lydii", która wysoko postawiła poprzeczkę, okazała się świetnym thrillerem psychologicznym. "Pod skórą" to powieść z tego samego gatunku literackiego, równie mocna i przerażająca, chociaż jak dla mnie ociupinkę słabsza, ale to tylko minimalnie, z powodu jednego momentu w życiu głównej bohaterki, który czytając zaczął mnie po prostu nużyć. 🤍 W głowie mi się nie mieści i brakuje słów na opisanie głównej bohaterki i jej zachowania. Kobieta zepsuta do szpiku kości, rozchwiana emocjonalnie i psychicznie chora, bo inaczej nie można tego nazwać. Od małego dziecka była faworyzowana przez ojca, traktował ją jak królową i wpajał do głowy, że jest wyjątkowa. Całą swoją ojcowską miłość przelewał tylko na nią, tym samym zaniedbując swoich synów i żonę. Dziewczynka wykorzystywała swoją sytuację i przewagę, jaką miała nad rodziną. Wszystko zmieniło się pewnego dnia, gdy jedno, wielkie kłamstwo, którego Delia się dopuściła, doprowadziło do wielkiej tragedii. Tragedii, która niosła za sobą konsekwencje i ciągnęła się za nią latami. Zakończenie wyrwie Was z kapci, więc trzymajcie je mocno😉 🤍 Najstraszniejsze było ta znieczulica i obojętność, którą obdarzała swojego syna. Od samego początku go nie chciała, a gdy już się pojawił na świecie, to każdego dnia tego żałowała, że pozwoliła mu się urodzić. Delia przez swoją nieuwagę dopuściła się straszliwej tragedii, przez którą najbardziej ucierpiał jej syn, doprowadzając do jego okaleczenia i oszpecenia, tym samym zabierając mu szansę na normalne życie. Nawet przez moment nie było jej szkoda chłopca, nie odczuwała żadnych wyrzutów sumienia związku z powstałym pożarem, kompletnie nie interesowała się jego stanem zdrowia, po prostu kobieta zepsuta, aż do szpiku kości 🤍 Główna bohaterka Delia, świetnie wykreowana przez autorkę, ale czytając czułam na nią takie wku... , że aż mnie ściskało🤬 Książka ta potwornie targa emocjami, więc bądźcie przygotowani na najgorsze, a najlepiej dawkujcie ją sobie stopniowo, bo czy będziecie wstanie udźwignąć tyle skrajnych uczuć...

2 czerwca premierę miała kolejna książka liz nugent "Pod skórą". Autorkę na pewno znacie, bo jej poprzednia książka "Obsesja Lydii" zgarnęła świetne recenzję i opinie czytelników. Czy i tym razem autorka stanęła na wysokości zadania i uraczyła nas świetnym thrillerem? Moim zdaniem jest to dobra książka z duszącą i mroczną atmosferą.  Główna bohaterka - Delia przekonała się na własnej skórze, że jedno kłamstwo z dzieciństa ma dramatyczne konsekwencje i zaważyło na jej dalszym życiu. W książce nie ma zaskakujących zwrotów akcji, wręcz przeciwnie ze spokojem śledzimy losy głównej bohaterki. Ale nie ma tutaj miejsca na nudę, bo z kartki na kartkę chcemy dowiedzieć się kim naprawdę jest tajemnicza dziewczyna i jakie wydarzenia wpłynęły na jej charakter i zachowanie. Kreując swoją bohaterkę autorka chciała pokazać w jaki sposób dzieciństwo determinuje dorosłe życie.  Można powiedzieć, że jest to pewnego rodzaju studium tego, jak na dorosłość wpływa wychowanie dziecka, jakie traumy dziedziczymy z pokolenia na pokolenie.  Bo Delia wychowywała się karmiona przez ojca zapewnieniami o swojej wyjątkowości, uwielbiana i faworyzowana przez niego. Zaburzyło to jej psychikę to tego stopnia, że jest zazdrosna o uczucia ojca do matki i braci, co powoduje że pewnego dnia ma odwagę posunąć się o krok za daleko… Jako dziecko nauczyła się zręcznie manipulować dorosłymi. Dlatego jako dorosłej kobiecie z łatwością przychodzi jej oszukiwanie i ranienie bliskich jej osób. Uważam, że autorce udało się stworzyć dobry thriller psychologiczny, w którym przez pryzmat silnej kobiecej bohaterki porusza pomijane społecznie tematy. Jest to historia skrzywdzonej dziewczyny, która boryka się z alkoholizmem, depresją poporodową, niechcianym macierzyństwem, trwałym oszpeceniem twarzy. Książka jest pełna niepokoju i zagadek, czytając ciągle zadawałam sobie pytanie: czy zanim historia dobiegnie końca polubię główną bohaterkę…? Bardzo cenię takie powieści, które angażując emocjonalnie czytelnika w fabułę, zmuszają jednocześnie do snucia własnych przemyśleń i wyciągania wniosków. Dziękuje @wielkalitera za możliwość przeczytania książki przed premierą. Zapraszam na mój bookstagram: https://www.instagram.com/p/CPnMjW1BNkh/?utm_medium=copy_link

Jeszcze nigdy w książkach nie spotkałam osoby tak kłamliwej jak Delia. Nieludzka intrygantka, manipulatorka i zadufana w sobie intrygantka. Bardzo lubi przywdziewać różne maski, które mają na celu przypodobanie się swojej ofierze. Z wolna osaczała je starając wykonywać wszystko, co tylko chcieli, byleby tylko była dla nich kimś najważniejszym na świecie. Ukochana córeczka tatusia, który miał ją za chodzący ideał. Wpajał jej niestworzone rzeczy, a ona wciągała je niczym kamfora. Teraz już dorosła nie zapomniała nauk tatusia i zacnie podąża do celu by wyjść na piedestał. Niestety zaabsorbowana swoją wyjątkowością nie zauważa, kiedy popełnia błąd. Od tej pory jej waleczne maski spadają w dół zdeptane przez naturę, która dała o sobie znać. Książka nie kończy się tylko na historii Delii. Niesamowite były w niej przeskoki czasowe w których poznamy inną kobietę Cordelię. To od niej zaczyna się książka. Nie bardzo wiedząc o co chodzi widzimy tylko, że w totalnym bałaganie pozostawia swoje mieszkanie. Nic nie byłoby dziwnego, gdyby chodziło tylko o rzeczy. W tej scenerii poznamy szanownego trupa, który zmasakrowany jeszcze trochę poleży zanim cokolwiek się z nim stanie. Tu można uznać ją za chorą psychicznie, choć to dopiero początek jej niedoskonałości. Kiedy bowiem nikt nie widzi dojada stek pozostawiony przez klienta. Ten postanawia ją nakarmić nie tylko jedzeniem. Kiedy po nakrapianej imprezie zostaje zbudzona przez dyżurującą kelnerkę nie przejmuje się jej wywodami. W sumie ma dużo gorszy problem. Musi wrócić do denata, który jawnie się u niej zadomowił:-) Niesamowita i najlepsza z wątkiem psychologicznym. Im bardziej Delia była odpychająca, tym bardziej podziwiałam autorkę za tak doskonały portret psychopaty. Niemal widziałam jej szaleńcze oczy, rozbiegany wzrok i cień, który przemykał po nim ilekroć się do kogoś zwracała. Cordelia, prawdziwa szajbuska, która podąża w wybranym kierunku, ale korzysta ze zmian, kiedy czuje, że coś ugra. Wartka akcja, niespotykanie doprecyzowane historie i rozgardiasz, który pozostawiają tam, gdziekolwiek się pojawią. Dla mnie sto na dziesięć:-)

Jeszcze nigdy w książkach nie spotkałam osoby tak kłamliwej jak Delia. Nieludzka intrygantka, manipulatorka i zadufana w sobie intrygantka. Bardzo lubi przywdziewać różne maski, które mają na celu przypodobanie się swojej ofierze. Z wolna osaczała je starając wykonywać wszystko, co tylko chcieli, byleby tylko była dla nich kimś najważniejszym na świecie. Ukochana córeczka tatusia, który miał ją za chodzący ideał. Wpajał jej niestworzone rzeczy, a ona wciągała je niczym kamfora. Teraz już dorosła nie zapomniała nauk tatusia i zacnie podąża do celu by wyjść na piedestał. Niestety zaabsorbowana swoją wyjątkowością nie zauważa, kiedy popełnia błąd. Od tej pory jej waleczne maski spadają w dół zdeptane przez naturę, która dała o sobie znać. Książka nie kończy się tylko na historii Delii. Niesamowite były w niej przeskoki czasowe w których poznamy inną kobietę Cordelię. To od niej zaczyna się książka. Nie bardzo wiedząc o co chodzi widzimy tylko, że w totalnym bałaganie pozostawia swoje mieszkanie. Nic nie byłoby dziwnego, gdyby chodziło tylko o rzeczy. W tej scenerii poznamy szanownego trupa, który zmasakrowany jeszcze trochę poleży zanim cokolwiek się z nim stanie. Tu można uznać ją za chorą psychicznie, choć to dopiero początek jej niedoskonałości. Kiedy bowiem nikt nie widzi dojada stek pozostawiony przez klienta. Ten postanawia ją nakarmić nie tylko jedzeniem. Kiedy po nakrapianej imprezie zostaje zbudzona przez dyżurującą kelnerkę nie przejmuje się jej wywodami. W sumie ma dużo gorszy problem. Musi wrócić do denata, który jawnie się u niej zadomowił:-) Niesamowita i najlepsza z wątkiem psychologicznym. Im bardziej Delia była odpychająca, tym bardziej podziwiałam autorkę za tak doskonały portret psychopaty. Niemal widziałam jej szaleńcze oczy, rozbiegany wzrok i cień, który przemykał po nim ilekroć się do kogoś zwracała. Cordelia, prawdziwa szajbuska, która podąża w wybranym kierunku, ale korzysta ze zmian, kiedy czuje, że coś ugra. Wartka akcja, niespotykanie doprecyzowane historie i rozgardiasz, który pozostawiają tam, gdziekolwiek się pojawią. Dla mnie sto na dziesięć:-)

𝙿𝙾𝙳 𝚂𝙺𝙾́𝚁𝙰̨ [𝚛𝚎𝚌𝚎𝚗𝚣𝚓𝚊] Po lekturze „Obsesji Lydii” z ogromną niecierpliwoscią czekałam na kolejną książkę Liz Nugent. W końcu do moich rąk trafiła średnio gruba powieść z intrygującą okładką „Pod skórą”. Już w trakcie lektury wiedziałam, że Autorka obrała zupełnie inny kierunek budowania fabuły. Czy ten zabieg się sprawdził? • Delia O’Flaherty dorastała na małej, irlandzkiej wysepce i w poczuciu absolutnej wyjątkowości. Faworyzowana przez ojca dziewczynka posiadała niezwykłą umiejętność manipulowania ludźmi, a każdy dziej utwierdzał ją w przekonaniu, że należy jej się szczególne traktowanie. Jedno kłamstwo Delii wystarczyło, żeby jej dotychczasowe życie stanęło na głowie… Pięćdziesiąt lat później Cordelia Russel rozpaczliwie stara się zdobyć pieniądze i ukryć fakt, że w mieszkaniu, w którym się obudziła znajduje się nieboszczyk, a wspomnienia o małej, irlandzkiej wyspie wciąż przychodzą do niej w snach… • Liz Nugent przedstawia kwintesencję zła. Zła, które zaczyna kiełkować w sercu małej dziewczynki, a przez kolejne lata jest szczególnie pielęgnowane. Delia jest przedziwną bohaterką - jej małe, złe uczynki przynoszą przeróżne skutki. Bohaterce od najmłodszych lat towarzyszy aura mroku, chłodu i niepewności. Dawno nie spotkałam tak narcystycznej bohaterki, która potrafi kochać wyłącznie siebie, a jej natura socjopatki daje o sobie znać na każdym kroku. Po raz kolejny Autorka przedstawia swoją główną bohaterkę z różnych perspektyw, które pozwalają zobaczyć ją oczami innych bohaterów. Po raz kolejny jestem oczarowana duszną, gęstą i pełną niepokoju atmosferą, która przenika aż do szpiku kości. „Pod skórą” czyta się dobrze, o ile czytelnik nie ma problemu z przebiciem się przez mocną analizę psychologiczną bohaterów. Polecam! Świetna narracja, która zabierze Was do dziwnego, mrocznego świata manipulacji, gdzie uczucia nie grają żadnej roli, a są jedynie przeszkodą w drodze do celu! Bardzo nieoczywista, nieszablonowa historia, zdecydowanie w moim typie!

Po „Obsesji Lydii” liczyłem na coś w podobnym klimacie, ale niestety mam dość ambiwalentne odczucia po przeczytaniu tej pod skórnej powieści (ale gra słów mi wyszła, łauł). Pomysł był ciekawy, jednak prowadzenie i rozwój niestety nie dojechały. Książka była nieco przydługawa i nudnawa. Sporo było zbędnych dialogów, które były zapychaczem. Thriller powinien mnie porwać, a tutaj niestety tak nie było. Co do postaci to przyznaję, że autorka pod względem kreowania zwichrowanych socjopatek jest w TOP. O ile Lydiia w poprzedniej książce mnie irytowała, tak tutaj Delia to już sprawiła, że odpaliłem się totalnie. Tak zła do szpiku kości osoba, tak zdegenerowana uczuciowo, że aż chciało się ją zakopać w ziemi, tak by wystawały tylko stopy i zostawić ją sam na sam z samicami szczura workowatego, żeby ją łaskotały liżąc te racice harpii. Nugent zdecydowanie potrafi stworzyć kreacji, które wzbudzają skrajnie silne emocje i tego nikt jej odebrać nie może. Na wstępie podkreślam, że ja oświadczam, że ja Was miłe Panie szanuje, poważam i tak dalej… Historia Deli pokazuje co się dzieje, gdy ktoś zbyt mocno próbuje dowartościować kobietę, to właśnie później odbywają się takie spektakularne tak zwane hocki-klocki… Ja mam tylko nadzieję miłe Panie, najmilsze Panie, Panienki, Niewiasty nie macie w zwyczaju bezwzględnie wykorzystywać miłych, czy nawet niemiłych Panów do swoich niecnych celów, bo to by było jak to się mawia, mało rozsądne i naturalnie niezbyt miłe. Pewnie, gdyby od małego w domu Delii była tak zwana kindersztuba, to do całego tego zamieszania by nie doszło, no pewnie jakieś zamieszanie to by było, bo jak to kobiety i brak zamieszania to jak pustynia i brak piasku, jak morze bez wody, jak lato bez komarów, jak zdanie bez czasownika, jak zebra bez pasków chyba dostatecznie sytuacja została, jak to się mawia kolokwialnie uplastyczniona. Sama historia ratowała się trochę finałem, który był nieco bardziej dynamiczny i zaskakujący. https://www.instagram.com/mad.book.worm/