Płomienie (okładka  zintegrowana, wyd. 06.2023)

„Płomienie” Danieli Krien to moje pierwsze spotkanie z twórczością niemieckiej Autorki, choć Wydawnictwo Sonia Draga wydało już u nas trzy Jej książki z gatunku literatury pięknej. W przypadku tej liczącej niespełna 250 stron powieści zwrócił moją uwagę jej opis sugerujący emocje, którym w moim odczuciu mniej miejsca poświęca się w literaturze. Bo wiadomo, że zawsze chętniej czytamy o pierwszym etapie związku, motylach w brzuchu i szalonej miłości niż emocjach związku dojrzałego z bagażem doświadczeń i urazów, w którym bliskość i namiętność z czasem zeszły na dalszy plan. "Zwłaszcza w małżeństwie suma tego, co nie zostało powiedziane, znacznie przewyższa sumę tego, co powiedziane zostało." Autorka bardzo subtelnie, stosując narrację w czasie teraźniejszym przetykaną kadrami z przeszłości wprowadza czytelnika w relacje pary z niemal trzydziestoletnim stażem. Pary, która najlepszy okres ma dawno za sobą, a teraz, choć nadal razem, tak naprawdę żyje obok siebie. W ich związku nie ma swobody i radości. Chodzą koło siebie na palcach starając się wzajemnie nie urazić, ale nie potrafiąc się zbliżyć. Tak trudno jest zrobić pierwszy krok, a drugiej osobie go przyjąć. Zawiedzione zaufanie, brak wsparcia w trudnym momencie postawiło pomiędzy nimi niewidzialny mur trudny do przebycia. Odmowa fizycznej bliskości ze strony Petera z pewnością nie ułatwia sprawy, podobnie jak klimakterium Rahel i dorosłe dzieci angażujące ich w swoje problemy. Czy wspólny wyjazd i wymuszona nim konfrontacja sprawią, że odnajdą się na nowo? To tak życiowa historia, prawdziwa i trudna, w której bardzo ujmuje wzajemny szacunek pomimo wszystko i ta chęć, by trwać, by przejść przez to razem. Wiele w niej jednak samotności w związku i zawiedzionych oczekiwań. Wątki skomplikowanej relacji Rahel z córką, tajemnicy tożsamości kobiety i niepogodzenia się z chorobą i niepełnosprawnością również nie zostały potraktowane powierzchownie dodając jej głębi i realizmu. Wiele emocji zawarła Autorka w tej niepokaźnej książce. Bez wątpienia silniej trafią one do osób na podobnym etapie życia, którym łatwiej utożsamić się z bohaterami i odnaleźć podobieństwa do własnej obecnej lub minionej sytuacji. Radzenie sobie z pustym gniazdem, starzejącym się ciałem i miłością, która gdzieś po drodze się zapodziała może dotknąć każdego z nas. Ta historia jest drogowskazem dla tych, którzy nawet po wielu latach nadal potrafią dostrzec w partnerze tę osobę, w której się zakochali i chcą walczyć o swój związek. Pozostaję pod ogromnym urokiem tej opowieści.

Po karuzeli emocji, wydarzeń i sensacyjnych, niekiedy przerażających, książkowych porywów (nie tylko serca), w moje ręce przywędrowała książka o skrajnie odmiennej dynamice. "Płomienie "Danieli Krien to intymny, zatopiony w leśnym powietrzu obraz małżeństwa, które zaskakujący bieg wydarzeń rzuca do wiejskiego domu ich przyjaciół. Para, która ma za sobą blisko 30-letni staż jest na rozdrożu. Zdaje się, że darzą się uczuciem, ale związek napotkał przez ostatnie lata wiele przeszkód. Niezrozumienie, brak wrażliwości, rutyna. Ona - psycholog, on wykładowca akademicki. Inteligentni, światli ludzie. I wiejski dom, w którym bohaterka spędzała wakacje w dzieciństwie. Poruszają się po tej znanej, ale jakże obcej teraz przestrzeni, parząc kawę, ucinając raz krótkie raz pogłębione rozmowy, siedząc w milczeniu na ławce. Dzień po dniu śledzimy ich relacje, w których próżno szukać gwałtowności. Z pozoru proste gesty, czy urwane zdania niosą ze sobą duży ładunek emocjonalny i niemal namacalną intymność sprawiającą, że czujemy się jak intruzi, którzy podeszli za blisko. Tak blisko, jak podejść może tylko ktoś, kto stoi obok ponad ćwierć wieku. To nie jest książka dla każdego. To niespieszna opowieść na leniwy wieczór, dawkowana po małym rozdziale, których jest tyle, ile dni spędzają bohaterowie na prowincji. Kunsztowna, ale jednocześnie boleśnie prosta. Tak jak emocje o których czytamy: odrzucenie, tęsknota, lęk, miłość. Prosta z pozoru opowieść o karmieniu bociana i szukaniu zasięgu telefonicznego przy wielkim głazie, która nie wiedzieć kiedy i jak, dławi nas wzruszeniem gdzieś bardzo głęboko.

Bardzo emocjonalna opowieść Wciąga szarpie płynie wiele wątków do przemyśleń Wcale niekoniecznie tzw kobieca opowieść Czytałem z zapartym tchem Samo życie Ciekawe poruszające Do ponownego przeczytania i zadumania O tak napewno