Piramidy dni (okładka  miękka, wyd. 11.2021)

3,5/5 Życie składa się z krótkich momentów - często bardzo ważnych, innym razem pozornie błahych i niewiele znaczących. Czasami ktoś lub coś mignie nam na chwilę i zniknie w otchłani, a niekiedy rozsiądzie się w naszym życiu - najpierw delikatnie przysiądzie na skrawku naszego ramienia, żeby w końcu zawłaszczyć całą naszą przestrzeń, aż zabraknie nam tchu. W każdym przypadku ogarnia nas dziwny niepokój... bo nigdy nie wiadomo, co spotka nas za rogiem. Zbiory opowiadań rządzą się swoimi prawami - są nierówne, inne przechodzą bez echa, aby kolejne chwyciły za serce. Tak właśnie jest przy książce Dainy Opolskaite - pierwsze opowieści szybko wyleciały z mojej pamięci, za to wszystkie od "Madlena i ja" trafiały do mnie dużo bardziej. Jedne są lepsze, inne słabsze, ale każde napisane z ogromnym wyczuciem, obfitujące w przepiękny styl oraz okraszone trafnymi refleksjami. "Piramidy dni" to moje pierwsze spotkanie z wydawnictwem Marpress, ale zdecydowanie nie ostatnie. Mimo tego, że sama lektura miała mocniejsze i słabsze momenty, to mam przedziwne uczucie (pierwszy raz w życiu), że owo wydawnictwo będzie moim ulubieńcem i pewnie, prędzej czy później, sięgnę po wszystko, co wydadzą. Ich książki mają w sobie coś nieuchwytnego, zachęcającego i niemal magicznego... Aż dziwię się sama sobie, bo ja raczej jestem czytelniczką mocno stąpającą po ziemi, ale tutaj zadziało się coś dziwnego. Najważniejsze, że lubię to. "A przecież człowiek nie żyje własnym życiem. Robi się dziwnie i smutno na samą myśl. Nigdy nie możesz wstawać, kiedy naprawdę chcesz, robić tego, co ci się rzeczywiście podoba, albo nie robić tego, czego nie chcesz robić, ponieważ nie żyjesz sama, obok ciebie jest inny człowiek. On także z tobą żyje, jemu nie jest lepiej, na pewno powiedziałby to samo: że jest straszliwie zmęczony, że chciałby żyć sam, że wszystko, a raczej ciągle to samo przez cały czas doprowadza go do szału, i to byłaby najprawdziwsza prawda."