Piękno ludu (okładka  miękka, wyd. 02.2022)

Książka przyszła lekko zabrudzona i z zagiętym rogiem okładki ☹️

W na poły autobiograficznej powieści Dunki Merete Pryds Helle poznajemy losy Marie - dziewczyny urodzonej w ubogiej wielodzietnej wiejskiej rodzinie zamieszkującej zapomnianą przez świat wyspę Lan­ge­land. Historia rozpoczyna się w latach przedwojennych i przez kolejne burzliwe - zarówno w życiu osobistym głównej bohaterki jak i całym kraju - dekady śledzimy życie Marie przypadające na okresy rewolucji i przemian społecznych w Danii. To na wskroś depresyjna i ciężka powieść, bije z niej smutek i beznadziejność, uderzają koszmar traumatycznego dzieciństwa, nierówności społeczne i liczne upokorzenia wynikłe z ubóstwa. Życia Marie zdecydowanie nie można określić mianem sielanki. Już od najmłodszych lat los nie oszczędzał dziewczyny. Od narodzin w domu rodzinnym zamiast ciepła i czułości zaznała przemocy, molestowania i skrajnej biedy przez skromne i trudne samodzielne początki dorosłego życia w wielkim mieście - Kopenhadze, aż po awans do klasy średniej pozornie dający szczęście i spokój ducha za sprawą bezpieczeństwa finansowego, dobrego samochodu i dużego domu na przedmieściach. Jednak Marie - nawykła od lat dziecięcych do ciężkiej fizycznej pracy i patriarchalnego systemu rodziny w tych nowych czasach kompletnie odnaleźć się nie może. Każdy kolejny dzień to walka z samą sobą, chęć wpasowania się w obowiązujące ramy społeczne, życia zgodnego z modelem wielkomiejskiej kobiety sukcesu. Powieść Pryds Helle to historia kobiety nieustannie poszukującej swojej tożsamości. Ach, jak szalenie „Piękno Ludu” to moja literatura! Merete Pryds Helle napisała książkę idealnie wpasowująca się w mój gust - surową, naturalistyczną, nieszczędząca od paskudztwa i dosadności. Za sprawą głównej bohaterki, będącej centralnym punktem powieści przesiąkniętą kobiecością, a jednocześnie miejscami męsko brutalną i brudną. Dunka swoją prozą wywołuje całą gamę emocji, wybitnie realistyczną historia porusza i dotyka najczulszych strun wrażliwości. Hipnotyzująca, wdzierająca się głęboko pod skórę powieść. https://www.instagram.com/joannaoksiazkach/

Rzadko tak bardzo współodczuwam z bohaterką książki, jak miało to miejsce z Marie podczas czytania „Piękna ludu” Merete Pryds Helle. Co chwilę chciałam ją wyrwać ze stron książki i uchronić przed cierpieniem. Poznajemy życie kobiety od okresu dorastania w wielodzietnej rodzinie na duńskiej wsi do czasów założenia przez nią własnej rodziny i awansu społecznego do klasy średniej. Przez wszystkie lata czy to żyjąc w biednym domu czy mieszkając na nowym osiedlu na przedmieściach cierpiała przez mężczyzn. Ojciec, brat, potem mąż, patriarchalni brutale wyładowujący swoje frustracje i seksualne żądze na Marie. Tym co dla mnie wybija się w tematyce jest właśnie sytuacja kobiet, w tym przypadku duńskich kobiet w latach przed, w trakcie i po II wojnie, ale myśle, że czas i miejsce akcji w tym kontekście nie jest aż tak istotny bo ta historia mogłaby się to wydarzyć w różnych miejscach na mapie i różnych czasach (o zgrozo, nawet w obecnych). Kobiety traktowane przedmiotowo, jak własność najpierw ojca, potem męża. Kobiety, od których wymaga się poświęcenia rodzinie i porzucenia własnych ambicji. Kobiety, które zawsze muszą z uśmiechem podawać do stołu obiadki swoim mężom, mimo tego, że w środku przepełnia je mrok i smutek. Kobiety, na które zawsze spada pełna odpowiedzialność za wychowanie dzieci. Kobiety, które zamknięte są w klatkach swoich patriarchalnych domów. A w tle czas duńskich przemian i poszukiwanie lepszego życia w powojennej atmosferze. Uwielbiam takie powieści. Językowo proste, ale piękne. Historie bohaterów jak z prawdziwego życia, naturalistyczne i surowe, bez koloryzowania i filmowych happy endów. I to co bardzo doceniam - autorka nie musi dokładnie nazywać nam uczuć bohaterki/bohatera, nie robi z czytelnika bezmyślnej masy, opisuje wszystko tak, że mimo minimalizmu w nazywaniu emocji, historia tymi emocjami kipi. Ogromnie polecam!