Piękna Zośka. Sztuka zbrodni. True monsters. Tom 11 (okładka  miękka, wyd. 10.2023)

Cykl historii kryminalnych pt. TRUE MONSTERS liczy sobie już osiem tomów, zaś ja sama miałam okazję sięgnąć po część piątą. Ogromnym ułatwieniem dla czytelników jest informacja mówiąca o tym, że cykl ten w żaden sposób nie spaja wszystkich części, a zatem nie musimy dbać o chronologię. Cztery pisarki stworzyły opisy prawdziwych lub domniemanych zbrodni, pokazały nam zróżnicowane motywy zabójstw i dowiodły, że szokujący mord wcale nie musi dotyczyć tylko najniższego szczebla społecznego, czyli patologii. To bardzo mylny pogląd. Dla mnie cztery dość krótkie historie opisane w tomie piątym to także udowodnienie, jak trudna i żmudna jest praca techników policyjnych. Po wielu przeczytanych książkach z cyklu true crime zrozumiałam, że praca przy zwłokach, często zmasakrowanych, nie jest łatwa.. Nasze wyobrażenie o tej pracy pochodzi głownie z telewizji, a tam to, co widzimy, to bardzo delikatna odsłona. Opowieści zawarte w książce Pauliny Stępień dowodzą też temu, że choć obecna forma wykrywania sprawców zabójstw jest dużo bardziej rozwinięta, to i tak ówczesne sprawy wciąż czekają na sprawiedliwe rozwiązanie. Mija jednak kilka dekad, a sprawa nadal się nie zmienia. Dlaczego tak jest i dlaczego wielu morderców wciąż cieszy się wolnością? Odpowiedzi znajdziemy właśnie w tym krótkim tomie. Autorka udowodniła także, że morderca wcale nie musi być kimś strasznym z wyglądu, nie musi ociekać krwią i trzymać noża czy innego ostrego narzędzia w ręce. To raczej wizja horrorów, a nie prawdziwych zbrodni, które wciąż się dzieją. Nie mogę powiedzieć, by tom stworzony przez Paulinę Stępień mi się podobał, nie tak przecież ocenia się prawdziwe zbrodnie. Za najbardziej szokujący i zapadający w pamięć uznaję jednak tekst pt. „Kolekcja cynkowych trumien”. Gdy go czytałam, momentami ciarki przeszły po moim ciele. Jestem przekonana, że moją rekcję odczują także inni odbiorcy. Pozycja ta odpowiednia jest dla osób o mocnych nerwach, a także dla takich, którzy dawno już zrozumieli, że filmy czy seriale kryminale to nie to samo, co rzeczywistość.

Coś strasznego. Każde z tych opowiadań przyprawia o dreszcze. Aż się bałam czy nie będzie mi się to śniło, bo czytałam wieczorem przed snem. Szczególnie, że zostały napisane na faktach, te sytuacje naprawdę się wydarzyły gdzieś w świecie. Coś okropnego