Rigor (okładka  miękka, wyd. 12.2021)

"Rigor" Łukasza Śmigla trafił do mnie fuksem i mega się ucieszyłam, gdy autor postanowił oddać w moje ręce do zrecenzowania ten zbiór. Groza, thriller czy science-fiction to gatunki, które bardzo lubię, a zebrane w jednym miejscu tym bardziej zaostrzały mój apetyt, więc gdy tylko otrzymałam przesyłkę z książką niezwłocznie zabrałam się za czytanie... I przepadłam. *** Wiadomo, nie każde z szesnastu opowiadań jednakowo przypadło mi do gustu, ale każde z nich cechuje doskonały styl i stopniowe budowanie napięcia, sprawiające, że bezzwłocznie chce się dowiedzieć do było dalej. Niejednoznaczni, choć czasem po prostu źli, bohaterowie, są doskonale wykreowani, ich charaktery i emocje poznajemy dzięki gestom, słowom i działaniom, przez co stawali się dla mnie niemal żywymi postaciami. Niezależnie od tego czy Łukasz Śmigiel kreuje świat średniowiecznej Japonii, szesnastowiecznej Hiszpanii czy Ziemi pokrytej wiecznym śniegiem i opanowanej przez obcych przybyszów zachwyca plastyczność i dynamika opisów stworzonego świata oraz zdawałoby się nieograniczona wyobraźnia autora. W snutych opowieściach nie brak uczuć i emocji. Do niektórych rzeczywistości powróciłabym z niekłamaną przyjemnością. Znajdziecie tu miłość, determinację, brutalną walkę o przetrwanie, skrywanie mrocznych sekretów, walkę dobra ze złem czy wędrówkę dusz (oczywiście w doskonałej odsłonie). Spoczywający na półce od bardzo długiego czasu "Daemon" (doprawdy, nie wiem dlaczego nie sięgnęłam wcześniej po ten zbiór) przynajmniej częściowo mi to umożliwi. *** Szczególnie podobały mi się opowiadania, których akcja umieszczona była w świecie postapokaliptycznym oraz te z wątkami kryminalnymi. A tym co mnie niesamowicie ukontentowało i musiałam stoczyć wewnętrzną walkę, by nie rzucić się do czytania przed skończeniem całej książki było parę słów od autora na temat inspiracji do napisania poszczególnych historii. Dla mnie Posłowie, czyli opowiadanie o opowiadaniu stanowiło prawdziwy rarytas. *** Moje ulubione opowiadania... (aby nie przedłużać wybiorę trzy lub cztery, ale bardzo podobały mi się prawie wszystkie) "Prawdziwa historia stracha na wróble" zabrała mnie najpierw do gorących Włoch, po to by chwilę później przenieść do Japonii samurajów, a wykonywane przez jedną z postaci kata wywołało ciarki na plecach. Jest coś niesamowitego w ich wykonywaniu i chociaż miałam przyjemność obserwować je w wykonaniu uczących się sztuk walki dzieciaków, a podczas egzaminów także i dorosłych to wspomnienie do mnie wróciło. Demony, z którymi przyszło walczyć bohaterom moja wyobraźnia przekształciła w obcych i to połączenie ogromnie przypadło mi do gustu. "Śledztwo" wciągnęło mnie od samego początku, gotowa byłam spóźnić się do pracy, byle tylko poznać zakończenie i rozwiązanie zagadki. Ta opowieść od początku owiana była mrokiem, podsycanym przez masę niewiadomych. Mroczne ludzkie sekrety od zawsze mnie fascynują. Jedyny zarzut jaki mam w przypadku tego opowiadania to za mało tropów dotyczących czynu jednej z postaci. Nie wykluczam, że po prostu to ja nie potrafiłam odczytać ich między wierszami i dlatego zakończenie wywołało we mnie takie: no okeej, wszystko rozumiem, tylko prawie nic na to nie wskazywało. Ale pewnie przeczytam tę historię jeszcze raz, z już posiadaną wiedzą i spojrzę na nie z innej strony. "Za minutę północ" zabrało mnie do przyszłości alternatywnego świata, w której wraz z bohaterami odkrywamy skażoną czarnobylską Zonę. Ciekawiło mnie dokąd zawędruję, co zobaczę i kogo poznam. Lubię takie klimaty. Uniwersum "Do samego końca" poraziło mnie bielą śniegu, pokazało brutalność wykreowanej rzeczywistości i stopniowo ujawniało ponurą rzeczywistość bohaterów. Choć opisów jest bardzo dużo są tak barwne i dynamiczne oraz skondensowane, że nie tylko mi to nie przeszkadzało, ale też zdecydowanie pomogło wyobraźni stworzyć obraz jak najbardziej zbliżony do tego, który miał autor podczas tworzenia (a przynajmniej mam taką nadzieję). *** Jeśli szukasz różnorodnego tematycznie zbioru opowiadań w gatunkach groza, thriller i science-fiction zachęcam do sięgnięcia po "Rigor" Łukasza Śmigla. Akcja, niejednoznaczne postaci, oryginalne nowe światy (czasem budowane na gruzach starych), płynna narracja i bardzo dobry styl. Rewelacyjnie spędziłam czas z tym zbiorem i żałuję, że się tak szybko skończył. Pocieszam się myślą, że ciągle czeka na mnie "Daemon" i jedyne co mi pozostaje to kibicować autorowi i trzymać kciuki, aby w miarę prędko pojawiła się kolejna antologia. Zdecydowanie polecam!

Rigor" to zbiór szesnastu opowiadań w konwencji horroru, fantastyki, thrillera i sci-fi. W niektórych opowiadaniach mamy narrację pierwszoosobową, w innych trzecioosobową. Jak to nieczęsto się zdarza w takiej mieszaninie WSZYSTKIE opowiadania są naprawdę dobre! Dużą zaletą jest tu doskonały styl autora. Narracja pierwszoosobowa prowadzona jest tak, że mamy wrażenie jakby to stary znajomy snuł opowieść przy kufelku piwa. Nastrój w niektórych opowiadaniach trochę przypomina mi nastrój z opowiadań Stephena Kinga, jednak uważam, że Łukasz Śmigiel lepiej odnajduje się w krótkiej formie. Język, jakim posługuje się Autor jest przyjemny i bogaty, lektura daje sporą satysfakcję. Ogromne wrażenie robi na mnie wiedza, jaką Autor posiadł by napisać tą książkę: mamy tu między innymi demonologię japońską, historyczne fakty o nauce i szczepionkach, hiszpańskiej inkwizycji, Inkach, bożonarodzeniowych tradycjach. Czytamy o podróży w czasie czy kolonizacji innych planet w przyszłości, sztucznej inteligencji i o ile nie przepadam za tymi wątkami, tu pomysły wypadły naprawdę fajnie. Znalazło się miejsce dla Czarnobyla i Zony i mimo, że to ostatnio oklepany temat, uważam, że Autor podszedł do niego w ciekawy sposób. Napisał o drugiej katastrofie i o dziwnych istotach, zamieszkujących okolicę Zony- to jeszcze ludzie, czy już zwierzęta? Ogromnie podoba mi się krwawe opowiadanie rozpoczynające się od pochówku wampirycznego. Ogólnie w swoich opowiadaniach Łukasz nie szczędzi nam krwi i flaków, a także szoku, ale umie o tym pisać w taki sposób, że jest to fascynujące, a nie do końca obrzydliwe. Natomiast demony, które tu spotykamy są naprawdę przerażające. Znalazło się też miejsce na dwie historie miłosne, które są jednocześnie mroczne jak cała reszta. Jedną z nich przypomina mi lovecraftowskie historie ze względu na pozornie prostą rasę, która podbija i zmienia nasz świat. Druga z nich opiewa o zmianach i zamianach, które ostatecznie też mają prowadzić do końca świata, jaki znamy, jednak prawie wszystkie są przesłonięte przez ogromną beznadziejną miłość głównego bohatera. "Rigor" jest drugą z trzech części ciekawego pomysłu wydawniczego: trzy zbiory opowiadań, których bohaterowie przewijają się przez wszystkie tomy a czytelnik ich szuka i rozpoznaje w kolejnych historiach, jak starych znajomych. Pierwszy tom to "Daemon", trzeci, który dopiero się tworzy- "Misteria". Ja w "Rigorze" spotkałam opowiadanie, które znam z innego zbioru i to spotkanie po latach sprawiło mi sporą frajdę. Na uwagę zasługują też ilustracje- pobudzające wyobraźnię, mroczne jak cała treść, jednak nie zdradzające zbyt wiele, jeśli oglądamy je przed lekturą, czyli takie, jakie lubię najbardziej. Reasumując "Rigor" to gratka dla miłośników szeroko pojmowanego mroku w literaturze. Każdy znajdzie tu coś dla siebie 🖤. 

Rigor" to zbiór szesnastu opowiadań w konwencji horroru, fantastyki, thrillera i sci-fi. W niektórych opowiadaniach mamy narrację pierwszoosobową, w innych trzecioosobową. Jak to nieczęsto się zdarza w takiej mieszaninie WSZYSTKIE opowiadania są naprawdę dobre! Dużą zaletą jest tu doskonały styl autora. Narracja pierwszoosobowa prowadzona jest tak, że mamy wrażenie jakby to stary znajomy snuł opowieść przy kufelku piwa. Nastrój w niektórych opowiadaniach trochę przypomina mi nastrój z opowiadań Stephena Kinga, jednak uważam, że Łukasz Śmigiel lepiej odnajduje się w krótkiej formie. Język, jakim posługuje się Autor jest przyjemny i bogaty, lektura daje sporą satysfakcję. Ogromne wrażenie robi na mnie wiedza, jaką Autor posiadł by napisać tą książkę: mamy tu między innymi demonologię japońską, historyczne fakty o nauce i szczepionkach, hiszpańskiej inkwizycji, Inkach, bożonarodzeniowych tradycjach. Czytamy o podróży w czasie czy kolonizacji innych planet w przyszłości, sztucznej inteligencji i o ile nie przepadam za tymi wątkami, tu pomysły wypadły naprawdę fajnie. Znalazło się miejsce dla Czarnobyla i Zony i mimo, że to ostatnio oklepany temat, uważam, że Autor podszedł do niego w ciekawy sposób. Napisał o drugiej katastrofie i o dziwnych istotach, zamieszkujących okolicę Zony- to jeszcze ludzie, czy już zwierzęta? Ogromnie podoba mi się krwawe opowiadanie rozpoczynające się od pochówku wampirycznego. Ogólnie w swoich opowiadaniach Łukasz nie szczędzi nam krwi i flaków, a także szoku, ale umie o tym pisać w taki sposób, że jest to fascynujące, a nie do końca obrzydliwe. Natomiast demony, które tu spotykamy są naprawdę przerażające. Znalazło się też miejsce na dwie historie miłosne, które są jednocześnie mroczne jak cała reszta. Jedną z nich przypomina mi lovecraftowskie historie ze względu na pozornie prostą rasę, która podbija i zmienia nasz świat. Druga z nich opiewa o zmianach i zamianach, które ostatecznie też mają prowadzić do końca świata, jaki znamy, jednak prawie wszystkie są przesłonięte przez ogromną beznadziejną miłość głównego bohatera. "Rigor" jest drugą z trzech części ciekawego pomysłu wydawniczego: trzy zbiory opowiadań, których bohaterowie przewijają się przez wszystkie tomy a czytelnik ich szuka i rozpoznaje w kolejnych historiach, jak starych znajomych. Pierwszy tom to "Daemon", trzeci, który dopiero się tworzy- "Misteria". Ja w "Rigorze" spotkałam opowiadanie, które znam z innego zbioru i to spotkanie po latach sprawiło mi sporą frajdę. Na uwagę zasługują też ilustracje- pobudzające wyobraźnię, mroczne jak cała treść, jednak nie zdradzające zbyt wiele, jeśli oglądamy je przed lekturą, czyli takie, jakie lubię najbardziej. Reasumując "Rigor" to gratka dla miłośników szeroko pojmowanego mroku w literaturze. Każdy znajdzie tu coś dla siebie 🖤.

Szesnaście twarzy koszmaru. Martwi ludzie spadają z nieba a kanibal pracuje w kostnicy. Ziemia uległa zlodowaceniu a wybuch w Czarnobylu stworzył zupełnie nowe organizmy. Łukasz Śmigiel nie boi się sięgać po mitologie i nie boi się podróżować w czasie. Można przenosić się z nim z kontynentu na kontynent, a różnorodność bohaterów nie pozwala się nudzić. Dzieje się wiele i dzieje się różnie. Tym razem nie dostajemy tyle gore (jak w zbiorze „Daemon"), a pojawia się więcej fikcji wszelakiej z jedynie posmakiem horroru. Są tutaj elementy kryminału, fantastyki czy science-fiction. Bardzo dużo science-fiction z dodatkiem horroru. Tworzy to literacki misz-masz, w którym trudno szukać porządku. Po każdym opowiadaniu najlepiej wziąć głęboki oddech, by dopiero po chwili przejść do kolejnego stworzonego przez autora świata. Nie ważne, o czym Śmigiel pisze, zawsze robi to dobrze. W całym zbiorze nie znalazło się opowiadanie, które nie podobało mi się wcale, a w tak obszernym zbiorowisku różności to niespotykane. Nie znalazło się jednak też nic, co na długo zapadnie w pamięć. Teksty były dobre, ale nic ponad ten poziom. Lektura więc nie osiada na duszy, ale pozwala miło spędzić czas w towarzystwie dobrze wykreowanych historii z pogranicza horroru i science-fiction. Horroru i masy innych gatunków. Osobiście Śmigiela czytać lubię i czytać będę.

Niezwykle ciekawy zbiór opowiadań w którym każdy znajdzie coś dla siebie. Od horroru, poprzez siciene-fiction i klimaty postapokaliptyczne, aż do (prawie) klasycznego kryminału - to wszystko i znacznie więcej można znaleźć w "Rigorze". Całość łączy charakterystyczny klimat niepokoju i grozy oraz umiejętnie budowane przez Autora napięcie. Bez wątpienia warto zanurzyć się w te fantastyczne światy i dać się ponieść przygodzie.