Pan Taro w Krainie Śpiących Talentów (okładka  twarda, wyd. 10.2019)

IG- inia.recenzuje ///// BLOG- iniarecenzuje.wordpress.com //// FB- @inia.recenzuje ;ub @inia.inia.inia Lubimy się przechwalać swoimi umiejętnościami. Chcemy być docenieni, ale czy każdy ma talent?Tylko trzeba go odkryć czy zdobyć ciężką pracą? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie w najnowszej książce Jolanty i Małgorzaty Berezowskich „Pan Taro w Krainie Śpiących Talentów”. Jest to piękna baśń, historia dzieje się w odległej Japonii, gdzie kwiaty wiśni pięknie pachną i ozdabiają krajobraz. Poznajemy tam nauczyciela muzyki, tytułowego Pana Taro. Mężczyznę można nazwać oazą spokoju i cierpliwości, codziennie dziękującemu światu, że go otacza. Pewnego dnia do jego drzwi zawitał pewnie chłopiec o imieniu Kaito i pragnie, by pan Taro nauczył go grać na skrzypcach. Początkowe próby gry są nieudane, chłopiec z lekcji na lekcje staje się smutniejszy, bo nie potrafi pięknie grać. Nauczyciel muzyki postanawia poradzić się innych mistrzów muzycznych, w jaki sposób ma odnaleźć talent chłopca. Postanawia wyruszyć w podróż, do mistrza Yoshi i Shiro. Po wizycie u nich trafia jeszcze w jedno niezwykłe miejsce, do Krainy Śpiących Talentów. Gdzie czekają na niego największe wyzwania, a nawet poświęcenie siebie na rzecz przyjaźni i odszukania talentu chłopca. Książka mówi o przyjaźni, oddaniu i zaangażowaniu nauczyciela w pomoc uczniowi. O tym, że talent nie wystarczy tylko odnaleźć, ale trzeba o niego dbać i go szlifować. Jest to też dobra nauka dla rodziców, aby nie szukali na siłę talentów w sowich dzieciach tylko wsłuchali się w ich potrzeby.

Cała recenzja https://www.zaczytanaemigrantka.eu/2019/10/pan-taro-w-krainie-spiacych-talentow.html zapraszam :) Ta książka to pozycja, jaka powinna znaleźć się wśród Mikołajowych i Gwiazdkowych prezentów. Dla dzieci - podany wiek to 6-12 lat, ale moja 4-latka również słuchała z zainteresowaniem. Niektórzy dorośli również mogą zachwycić się taką historią. Przykładowo ja - której cały Pan Taro, nie jest obcy... Pan Taro jest japońskim nauczycielem muzyki. Podjął się pewnego zadania - ma nauczyć chłopca gry na skrzypcach. Problem w tym, że uczeń ma dwie lewe ręce, a dodatkowo na ucho nadepnął mu przysłowiowy słoń. Kompletnie nie potrafi grać i niestety nic nie jest w stanie tego zmienić. Nauczyciel wierzy jednak, że każdy z nas ma jakiś talent. Musi go tylko odkryć. Ale samemu bywa ciężko, a pomocnikiem w odkryciu sekretnych umiejętności, powinien być właśnie belfer... Dlatego wyrusza do Krainy śpiących Talentów, by pomóc chłopcu. Po drodze czeka go kilka przeszkód, niespodziewanych spotkań i groźny potwór, który również nie wierzy w siebie i swoje umiejętności... Jak skończy się ta historia? Talent... To takie coś, co sprawia, że czujemy się wyjątkowi i jesteśmy wyjątkowi. Sprawia, że zaczynamy wierzyć w siebie, a naszych bliskich, czy też rodziców w przypadku talentów dziecka, rozpiera prawdziwa duma. Chcemy się chwalić na lewo i prawo. Co jednak, jeśli nie potrafimy sprostać wymaganiom swoim czy najbliższych? Kiedy myślimy, że wszyscy mają talent, tylko nie ja?

„Pan Taro w Krainie Śpiących Talentów” Jolanty i Małgorzaty Berezowskiej to kolejna magiczna, ciepła i pouczająca pozycja na naszym dziecięcym, czytelniczym koncie. Choć opis wydawcy na okładce trochę mnie zmylił, to mimo wszystko książka okazała się na tyle tajemnicza i baśniowa, że wzbudziła nasz zachwyt – mój i moich małych czytelników. Książka przeznaczona jest dla dzieci w wieku 6 - 12 lat. Opowiada o Panu Taro – nauczycielu muzyki, który musi odnaleźć talent swojego małego ucznia Kaito. Wyrusza więc w podróż, by poradzić się innych sławnych nauczycieli, w jaki sposób mógłby obudzić talent chłopca. Otrzymane rady nie są przekonywujące, aż Pan Taro trafia do magicznej Krainy Śpiących Talentów, strzeżonej przez Ospalca, który nie pozwala talentom połączyć się ze swoimi właścicielami. Z pomocą małego szarego ptaszka i Strachu, Pan Taro odkrywa historię Ospalca, pomaga mu zrozumieć, że nie powinien usypiać talentów, tylko uwalniać je zawsze wtedy, kiedy przyjdzie ich pora. Morał płynący z tej opowieści nie jest dla mnie tak zupełnie jasny. Na pewno prowadzi do wniosku, że w każdym z nas drzemie jakiś talent, który tylko czeka, aby go obudzić. Aby do tego doszło, nie możemy jednak czekać i siedzieć z założonymi rękami, ale aktywnie go poszukiwać, przy czym kluczowa okazuje się rola nauczyciela – zaangażowanego i cierpliwego, potrafiącego, mimo zniechęcenia, walczyć o wytrwałość ucznia. I ćwiczyć, ćwiczyć. Wątki Ospalca i płaczącej Ondyny dodatkowo pokazują, że warto czasami spojrzeć na świat inaczej, przełamać się i dostrzec jego piękno. Zbyt często żyjemy zgodnie z raz wczytanymi schematami, które zaciemniają nam obraz rzeczywistości i nie pozwalają cieszyć się życiem – pełnym przecież barw i możliwości. Czytając, zwróciłam uwagę na piękny język tej opowieści. Jest melodyjny, kojący, przepełniony łagodnością. Takie same są ilustracje wykonane przez Dorotę Rewerendę-Młynarczyk – w pełni oddają baśniowy nastrój w opowieści. Wspominałam o mylącym opisie wydawcy, mówiącym o tym, że książka będzie prowadziła śladami mistrzów muzyki, z którego wywnioskowałam, iż opiera się na spotkaniach z wielkimi kompozytorami i przekazuje informacje o nich. Nic bardziej mylnego. Choć w tekście pojawia się Mozart i Szopen, nie dowiadujemy się wiele o ich dokonaniach. Polecam tę lekturę czytelnikom, którzy może odrobinę nie wierzą w siebie, nie dostrzegają swojej wyjątkowości lub zniechęcają się łatwo na drodze do mistrzostwa w dowolnej dziedzinie. By talent mógł się rozwinąć, potrzebna jest wytrwałość i wsparcie. Wtedy dzieją się cuda.

Trafiła nam się bardzo wyjątkowa i magiczna pozycja z Wydawnictwa Bis. Odkryć w sobie talent wcale nie jest tak prosto. Zazwyczaj dzieciaki, zastanawiają się, co jest ich prawdziwym talentem. Dorosły człowiek zapytany o talent czasami nie potrafi odpowiedzieć na to pytanie. Talent jest czymś, co nas wyróżnia, dzięki czemu czujemy się wyjątkowi, pomocni i po prostu umiemy robić coś lepiej, ale także ćwiczymy i udoskonalamy go. ,,Pan Taro w Krainie Śpiących Talentów" Jolanty Berezowskiej i Małgorzaty Berezowskiej to przepiękna opowieść o chłopcu, który bardzo chciał grać na skrzypcach, ale niestety nie miał do tego talentu i nauczycielu, który bardzo chciał mu pomóc i wyruszył w niebezpieczną i emocjonującą podróż, aby poradzić się innych nauczycieli i odnaleźć odpowiedź na pytanie, jak obudzić w chłopcu talent. Po drodze otrzymuje wiele rad, które są mądre i trafione. Ta książka jest idealną pozycją, aby rozbudzić talent w dziecku, gdyż nie zawsze jest tak, że rodzimy się z nim i już wszystko super umiemy. Czasami nasz talent wymaga ćwiczenia przez długi czas. Talent nie spada z nieba, talent trzeba sobie wypracować i przede wszystkim nie poddawać się, dążyć do celu, iść za marzeniami. Nie trzymać się sztywno schematów, nie poddawać się, a już na pewno nie wierzyć w słowa typu ,,nie nadajesz się do tego" Mądra książka, która przenosi dzieciaki w baśniowy świat, gdzie zmierzą się ze swoimi dylematami i uwierzą w siebie, a właśnie ta wiara w siebie jest bardzo ważna. Ważny jest też rodzic, który w świadomy i racjonalny sposób kibicuje i pomaga w rozwijaniu i spełnianiu marzeń, oczywiście dziecka marzeń, nie swoich. Polecamy