Pamięć ciał (okładka  miękka, wyd. 10.2020)

Jest to moje pierwsze spotkanie z autorką, jeśli się nie mylę, jest to również pierwsza wydana w Polsce powieść pisarki. Czyta się lekko, szybko i przyjemnie. Jak na pierwsze spotkanie wyszło całkiem nieźle, jednak mam jedno "ale", no może dwa, które mi tutaj przeszkadzały. Przeczytałam ją dość szybko ze względu na to, że bardzo się irytowałam, ale jednocześnie chciałam poznać zakończenie. Miałam swoją wizję i niemal do samego końca byłam przekonana, co się wydarzy. Jednak zakończenie, jakie zafundowała nam pani Marina, przeszło wszystko... Irytowałam się ogromnie głównym bohaterem. Moim zdaniem przez 90% książki, był naiwnym głupcem, który myśli członkiem, tylko i wyłącznie. Widzi piękną kobietę i mimo tego, że gdzieś tam mu się ostrzegawcza lampka zaświeciła, to brnie dalej. Uzależnił się od osoby, której praktycznie nie znał. Widać było, że coś przed nim ukrywała, ale co tam, lepiej było iść do łóżka i zagłuszyć myśli. Strasznie mnie irytował tym zachowaniem oraz tym, że gdy było śledztwo, w ogóle nie wspominał o swej kochance. On, prawnik. Takie rzeczy! No nie mogłam tego znieść. A to, co wydarzyło się na końcu... Ależ byłam zdziwiona. Wy też będziecie, bo nic na to nie wskazywało. Nie na to... Jest tu też Giulia. Ta dziewucha, kłamliwa i bezczelna. Bezczelna, bo wykorzystywała swoje atuty, by zranić Giorgia. Uwierzcie mi, jak tylko pojawiła się w książce poczułam, że się nie polubimy. Do niemal samego końca byłam przekonana, że to ona stoi za całym złem, jakie się dzieje. Ale im dalej w las, zaczynałam się zastanawiać, czy to faktycznie ona? Postacie są dobrze wykreowane, być może celowo są dość irytujące, może dlatego, by nas zmylić? By jakimś cudem nie wpaść na pomysł, co tak naprawdę się tutaj wydarzy... Cała recenzja na blogu

Książka niezbyt przypadła mi do gustu. Czytało mi się ją dosyć ciężko a fabuła niespecjalnie wciągała. Jedynie zakończenie wywarło na mnie ogromne wrażenie i było wręcz nieprawdopodobne. Będziecie mega zaskoczeni gwarantuję. Cały wątek kryminalny był dla mnie zbyt płytki i nieciekawy. Miałam większe oczekiwania co do tej powieści. Główny bohater Giorgio Saveri strasznie mnie denerwował i go nie polubiłam. Wydawało mi się, że nie myślał głową tylko tym co miał w spodniach. Jego kochanka Giulia była kłamliwą suką i wykorzystywała go przy każdej sposobności. Akcja książki toczy się we Włoszech. Mężczyzna po rozwodzie zamieszkał sam w luksusowej willi w okolicach Piacenzy. Posiadłość była pełna drogich obrazów i dzieł sztuki. Giorgio dobiegał czterdziestki ale po samobójstwie ojca w górach, zakończył pracę w kancelarii i zaszył się w domu. Odwiedzała go tylko Agnese, która była jego gosposią. Pewnego wieczoru, gdy wracał do domu, spotkał kobietę, której zepsuł się samochód. Mężczyzna zabiera Giulię do siebie i zapewnia jej nocleg. Po kilku dniach zostają kochankami. W niedługim czasie ginie kilka kobiet w tym i jego gosposia, która była dla niego jak matka. Nie odradzam Wam czytania tej powieści. Wręcz zachęcam do czytania, byście mogli sami poznać tę historię i wyrobić sobie o niej zdanie. Możliwe, że Wam przypadnie do gustu. Ja się okropnie wynudziłam i tylko chęć poznania zakończenia zmusiła mnie do czytania.