Potęga zemsty (okładka  miękka)

Tę część historii o synach Ragnara czytało mi się póki co najlepiej. Przy poprzednich dwóch tomach dużo narzekałam i w zasadzie dalej podtrzymuję wszystkie zarzuty. Postacie są papierowe, dialogi sztuczne, nie czuć w ogóle klimatu tych czasów - to tak w skrócie. Nie wiem, być może już się przyzwyczaiłam do takiego stylu? Albo tak pomogła zmiana lokalizacji na południową Europę? Czasami są takie tytuły, które z niewiadomych powodów ciągną nam ku sobie, nawet jak są źle zrobione. Lubię wikingów po prostu. Tak jak wspomniałam, lądujemy razem z Ivarem na nowym terenie - Sycylii. Walczył tam z Arabami, a potem wplątał się w pewną intrygę pałacową, żeby nie zaspoilerować za dużo. To dla mnie najlepsze fragmenty z tej powieści, chociaż Amira dalej mnie irytuje samym swoim byciem, a wrogowie Bezkostnego zachowują się, jakby bardzo daleko było im do legendarnych strategów. Nawet zaczęłam się przejmować losem Fenrira, wilka Ivara. Z drugiej strony długo czekałam na wątek postaci w masce (również enigmatyczny opis, żeby nie zdradzić za dużo), niestety bardzo wolno się to rozwija. Z książką po części zapoznałam się w formie audiobooka. Od początku tej serii towarzyszy Jakub Wieczorek jako lektor. Podoba mi się jego sposób czytania, ale przyznaję, że musiałam trochę podkręcić tempo, żeby słuchało mi się lepiej. Najgorsze były te błędy, które co jakiś czas pojawiają się w powieści, a wypowiedziane na głos dostają jeszcze większej mocy. Błędy w rodzaju "ostrze na końcu kończy się" albo z poprzedniego tomu - "wpłynęli do zatoki, która powitała ich szeroko otwartymi ramionami". Rozumiem takie wpadki w brudnopisie, kiedy pisarz myślami już jest gdzieś dalej, ale nie w finalnej wersji tekstu. Można tylko złapać się za głowę i spróbować jakoś to przełknąć. Myślę, że "Potęga zemsty" spodoba się fanom serii i tego autora. Było tu wszystko, do czego zostaliśmy już przyzwyczajeni w poprzednich tomach. Książka jest dostępna w abonamentach, w sklepie - warto dać jej szansę i samemu się przekonać. Egzemplarz do recenzji otrzymałam od wydawnictwa.

Uwielbiam tą serię 😁

Moja przygoda z cyklem Daniela Komorowskiego dobiegła końca. Trochę oddycham z ulgą, a trochę się krzywię, ponieważ nadal utrzymuję, że pomimo kilku poważnych potknięć, ta seria miała w sobie jakiś potencjał; może nieduży, ale jednak na tyle spory, by z całości uczynić całkiem przyzwoitą (choć lekką) opowieść o dziejach Ludzi Północy. Niestety, zawiodło zbyt wiele istotnych elementów – mowa tu o warsztacie pisarskim, niejednolitym języku narracji i stylu nijak pasującym do klimatu historii; o nieścisłościach fabularnych, o prawie całkowitym pominięciu istotnych zagadnień związanych z mitologią nordycką, o błędach logicznych, a żeby już wreszcie skończyć - o braku podstawowej korekty oraz redakcji - jedynie napomknę. Sporo zarzutów, prawda? Dlatego po ostatnią część trylogii, sięgałam raczej z przymusu niż z ciekawości. ,,Gdyby warchlaczki wiedziały, jak umiera stary dzik!’’ Synowie Ragnara nie znają litości. Po śmierci ojca ruszają do Northumbrii, aby dokonać okrutnej zemsty na tym, który za nią odpowiada. Król Ella umyka w popłochu, jednak los Anglosasów został przesądzony – gniew mężów Północy dosięgnie każdego, kto stanie na ich drodze, zaś sam Demon Śmierci… Wymierzy ludowi krwawą sprawiedliwość. Właśnie w tak krótkich słowach należałoby streścić ogólny zarys ,,Potęgi zemsty’’. Nie dlatego, że powieść bazuje jedynie na wikińskiej pomście, przeciwnie – ponieważ dzieje się naprawdę sporo; fabuła aż kipi od bitewnych potyczek, zaciekłych pojedynków, spisków i knowań. Jest ostro, brutalnie, krwawo. To akurat nie wzbudza zdziwienia, bo już kilkukrotnie wspominałam, że najmocniejszymi punktami cyklu ,,Furii…’’ są dynamiczne sceny, zmyślnie poprowadzone intrygi oraz ekspresowe tempo akcji, zwłaszcza to ostatnie pozytywnie zaskakiwało czytelnika. Jednak tym razem, zdumiewało coś jeszcze – widoczny progres twórczy. Co prawda nie na tyle duży, by można było mówić o absolutnej literackiej metamorfozie, ale już o jej dobrze rokującym początku, owszem. Wybrane fragmenty brzmiały po prostu odpowiednio – napisane poprawnie, bez współczesnych powiedzonek, za to utrzymane w typowo ‘starodawnym stylu’ wypadały lekko, naturalnie, a przede wszystkim – przekonująco oddawały ducha historii. I o ile w scenach obyczajowych czy batalistycznych, Komorowski radził sobie całkiem nieźle, o tyle całkowicie pogubił się przy opisywaniu romantycznych uniesień - poległ zarówno na polu fabularnym, jak i językowym. Kończenie każdego wątku erotycznego słowami: ,,…złączyli się w miłosnym uścisku’’ wcale nie dodawało mu atrakcyjności, tym bardziej pikanterii. Natomiast schematyczność, którą się owe akty charakteryzowały (szybkie macanko klatki piersiowej dziewki, łapy lądujące pod jej spódnicą, pchnięcie na dowolną powierzchnię, no i jakże – punkt kulminacyjny, czyt. ‘miłosny uścisk’) wywoływały głównie zażenowanie przerywane częstymi ziewnięciami. Zawiodła także kreacja bohaterów, a właściwie jej brak. Lagerta, bo to o niej będzie mowa, zasłynęła za sprawą niesamowitej waleczności i odwagi. Pamięć o niej przetrwała wieki, zupełnie odporna na upływ czasu – od zawsze przedstawia się ją jako wielką wojowniczkę, zaś w ,,Furii wikingów’’, autor czyni z niej jedynie kochanicę króla oraz ofiarę wielokrotnych gwałtów. Kurtyna. W moimi odczuciu, cykl wypada słabo na tle innych powieści traktujących o życiu Ludzi Północy. Był potencjał, były ciekawe pomysły, jednak to zdecydowanie za mało, by wzbudzić we mnie entuzjastyczne odczucia.

„Oni walczą przez całe życie, dla walki żyją i najważniejsze dla nich to umrzeć właśnie w walce z bronią w dłoni”. Ragnar nie żyje. Druga część skończyła się śmiercią tego niesamowitego, odważnego, silnego wodza, którego sława obiegła cały świat. Jakby tego było mało, Ivar zostaje ukąszony przez węża. Nie wiadomo, co z nim będzie. Czy przeżyje? Czy prawda o niecnych czynach Halfdana, następcy Ragnara ujrzy światło dzienne? I krwawy Eryk, który uwięził swojego ojca, a sam pognał w nieznane. Liczne pytania, brak odpowiedzi, z tym zostałam. Autor bardzo płynnie i od razu przechodzi do dalszego ciągu tej przejmującej historii. Ivar dochodzi do siebie, jest prawie pewny, jakiego czynu dopuścił się jego starszy brat. Wyrusza w kierunku Sycylii, chce zdobyć ognistą broń. Tam natrafia na liczne przeszkody. Przyjaciele okażą się zaciekłymi wrogami. Eryk napadła na Hedeby, bracia Ivara wpadają w pułapkę… Od pierwszych stron tej części ponownie całkowicie przepadłam w świecie Wikingów. Akcja powieści toczy się bardzo dynamicznie, autor nie oszczędza nikogo i niczego. Fabuła dopracowana w każdym szczególe, pisarz bazuje na prawdzie historycznej, tworząc własną wizję tamtejszego świata. Robi to z dużym realizmem, szczerze, bez zbędnego, niepotrzebnego „upiększania”. Narracja toczy się naprzemiennie z perspektywy kilku bohaterów, krótkie rozdziały potęgują przyjemność czytania. Pan Daniel ma niesamowicie lekkie, płynne i bardzo barwne pióro. Z wyczuciem i dużą empatią potrafi oddać emocje, jakie targają naszymi bohaterami. W powieści pojawiają się postacie autentyczne jak i fikcyjne. Wyraźnie nakreślone, charakterne, niejednolite osobowości. Do większości z nich poczułam ogromną sympatię, Ivar całkowicie skradł moje serce. Prawdziwy, męski, odważny, niepokonany, inteligentny Wiking. Jego miłością jest Amira, kobieta dzielnie mu towarzyszy, jest jego ostoją, przyjacielem i kochanką. Na postępowanie Halfdana brak mi słów, syn takiego ojca i takie czyny… Lagerta na myśl o tej dzielnej wojowniczce serce mi się kraje… Bardzo wyraźnie nakreślony i ukazany świat Wikingów. Ich odwaga, niezłomność, żądza krwi i pragnienie śmierci w chwale, aby zasiąść do uczty razem z bogami. Krwawe, bardzo realne bitwy, krew się leje, trup się ścieli, ludzkie członki… przerażające widoki. Autor oddaje je z mocą, realistycznie i wyraźnie. Często miałam wrażenie, że byłam tam i razem z nimi przemierzałam ich życiowe ścieżki. Zdrada, zakłamanie, odrażające, niecne czyny. Brak odwagi, knowania, intrygi, a obok honor, niezłomność, siła, męstwo. Kobieta traktowana jak przedmiot, ma służyć do zaspokajania męskich potrzeb. Ogromna wiara w bogów, składanie darów, prośby o przychylność. W tej historii prawda historyczna idealnie przeplata się z fikcją literacką. Powieść jest rewelacyjną mieszanką kilku gatunków literackich. Obyczajowość, historia, kryminał, thriller, romans. Czytanie od początku do końca było ogromną przyjemnością, niespodzianką i intrygującą przygodą. Przez całą opowieść towarzyszyły mi ogromne, często bardzo skrajne emocje. Z niecierpliwością czekam na kontynuację. Bardzo polecam, Tatiasza i jej książki:)

Wikingowie są wojownikami, którzy nie tylko są wprawni w boju, ale istotną sprawą jest dla nich chwała. Wierzą, bowiem, że dzięki niej trafią po śmierci do zasłużonego miejsca, gdzie wstęp mają najlepsi wojownicy. Nic, więc dziwnego, że kiedy coś idzie nie do końca po ich myśli, albo pojawiają się drobne niepowodzenia tak istotna staje się zemsta. Daniel Komorowski powraca ze swoim cyklem Furia wikingów, całe szczęście, że mam już trzeci tom, ponieważ autor potrafił sprawić, że wciągnęłam w świat tych nieokrzesanych, brutalnych i walecznych mężczyzn. Autor sprawia, że po każdym tomie odczuwa się niedosyt i pragnie więcej, myślę, że posiadł jakieś mroczne moce, dzięki nim sprawia, że wyczekuje się kolejnych przygód i jego książek. Wraz ze śmiercią przychodzi nowy ład i początek. Ragnar zginął, a jego syn Ivar jest nieprzytomny, walka niesie za sobą nie tylko chwałę, ale także klęski i ofiary. Każdy wiking pragnie tylko jednego, pomszczenia śmierci ich przywódcy. Czas na zemstę, a jej ofiarą musi paść, nie, kto inny, jak Elli. Władza, jak i jej dziedziczenie bywa skomplikowana. Haldan ma prawo władać, jednak to Ivara chcą słuchać wszyscy wojnicy. Zupełnie tak, jakby w ten sposób chcieli ukazać, kim jest ich przywódca, kogo pragną zobaczyć na tym miejscu. Sytuacja jest na ostrzu topora. Eryk Krwawy Topór marzy o tym, aby stanąć do walki z Ivarem i go pokonać, uważa, że dzięki temu zdobędzie chwałę. Kiedy Ivar odzyskuje przytomność rozpoczyna się atak i droga zemsty. Zamek należący do Elliego, walka jest zażarta, jednak nie przynosi zamierzonego efektu. Ivar jest świadomy tego, że wśród nich przebywa zdrajca i chce się przekonać, kto nim jest. Plotka głosi, że władca Scylii posiada niesamowitą broń, która może dać Ivarowi zwycięstwo niemalże w każdym boju. Wyrusza, więc w podróż pozostawiając brata, jednak nie samego, ktoś, a konkretnie Floki ma zachować czujność i sprawdzić, czy nie okaże się zdrajcą. „Potęga zemsty” jest trzecim tomem cyklu Furia wikingów autorstwa Daniela Komorowskiego. W tej powieści autor pokazuje, że nic nie jest takie oczywiste, jak można by było się tego spodziewać, a przede wszystkim pragnąć. Nasi wikingowie musza stawić czoła wielu problemom, które nie tak ławo będzie zażegnać. W trzecim tomie stykamy się ze zdradą, nie tylko wśród wojowników, ale co gorsza wśród przyjaciół także. Daniel Komorowski, jak w przypadku poprzednich tomów zostawił nas z takim zakończeniem, które zaskakuje i nakłania do ułożenia własnych teorii i możliwości jego rozwikłania. Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że w książkach, jak i w życiu nic nie może pójść lekko, a im więcej problemów tym ciekawiej. Nie mogę powiedzieć żeby Komorowski lubił prowadzić do celu zbyt szybko i po łebkach, wszystko rozgrywa się ze smakiem i każde wydarzenie w jego powieściach czemuś służy. Daniel Komorowski w „Potędze zemsty” pokazał, że doskonale operuje zwrotami akcji, sprawiając, że nie można przewidzieć zakończenia. Mam nadzieję, że na czwarty tom nie będziemy musieli zbyt długo czekać.

POPKULTUROWY KOCIOŁEK >> Niespodziewana śmierć Ragnara mocno odbiła się na jego synach, jak i wielu innych wojownikach. Jego potomkowie nie mogli pozostawić sprawy nierozwiązanej i pod przywództwem Ivara, byli gotowi na dokonanie krwawej zemsty. Pomszczenie ojca, to jednak dopiero początek wyzwań, jakie czekają na Ivara i jego braci. Nie obejdzie się tutaj bez masy walki, „odwiedzenia” nowych zakątków starego kontynentu i wszechobecnej zdrady. Nikt nie będzie mógł się tutaj czuć bezpiecznie i zbyt pewnie. W każdy bowiem momencie sojusznik/przyjaciel może okazać się śmiertelnym wrogiem, gotowym do wbicia topora w plecy. Autor kontynuuje tutaj historię rozpoczętą w części drugiej. Stanowi ona trzon całej przedstawionej fabuły, wokół której twórca rozmieszcza masę innych równie ciekawych wątków. Wspomniana zemsta za śmierć ojca jest jedynie początkiem opowieści. Czytelnik ma tutaj okazję obserwować wyprawę Ivara na Sycylię, jego potyczki na arenie gladiatorów, problemy jego braci i wszechobecną zdradę. Kolejne strony powieści wypełnione są więc akcją, dramaturgią, gniewem, lejącą się krwią oraz miłością i poświęceniem. Podobnie jak w dwóch poprzednich częściach, twórca stawia na dużą „dynamikę” rozdziałów. Umiejętnie przeskakuje on pomiędzy różnymi miejscami akcji i różnymi postaciami, tak aby zapewnić czytelnikowi rozbudowany obraz wykreowanych przez niego wydarzeń. Sprawia to, że przy powieści na pewno nie można się nudzić i z wielką ciekawością pochłania się każdą kolejną stronę. Do ogromnych zalet książki, należy zaliczyć również, pojawiające się tutaj liczne mocne zwroty akcji. Niejednokrotnie autor postanawia poprowadzić fabułę w dość zaskakującym dla czytelnika kierunku. Pokazuje on jednak przy tym elemencie powieści, że wszystko ma świetnie rozplanowane i przemyślane. Powiadają, że od przybytku głowa nie boli. Nie zawsze jednak można się z tym zgodzić. Tak jest w przypadku całej masy postaci przewijających się przez karty powieści. Autor, decydując się na umieszczenie w swoim dziele dużej ilości bohaterów, sprawił, że pojawiają się tutaj momenty, kiedy czytelnik może poczuć się odrobinę zagubiony. Problemy z „ogarnięciem” niektórych bohaterów są najbardziej widoczne, wtedy kiedy miało się dłuższą przerwę pomiędzy kolejnymi odsłonami. Przydałby się na końcu książki jakiś mały wykaz postaci, przypominający kto jest kim. Jest to jednak naprawdę mały (i dość subiektywny) problem, niknący pod masą zalet. Potęga zemsty to naprawdę solidna porcja lektury, po którą powinien sięgnąć każdy miłośnik mocnej akcji w realiach historycznych. Nikt nie powinien się tutaj czuć zawiedziony treścią, o ile tylko nie będzie od tytułu oczekiwał ścisłego trzymania się faktów. Cykl od samego bowiem początku nie pretendował do grona powieści próbujących dokonywać prahistorycznej rekonstrukcji przeszłości. Zamierzeniem autora było zapewnienie odbiorcy porcji prostej wciągającej treści i zdecydowanie się mu to udało.

To już trzeci tom z serii opowiadającej o walkach i wszystkich trudnościach wikingów, zwłaszcza tych najsłynniejszych. Mówię tu o sławnym Ragnarze Lothbrok i jego synach, chociaż i inni mniej znani wikingowie mają tutaj swoje przysłowiowe trzy grosze do wtrącenia. ,,Gniew Północy" skończył się najgorzej, jak tylko mógł, pozostawiając nas w napiętym oczekiwaniu na kolejny tom. A chodzi mi tu o śmierć legendarnego wojownika i paskudną zdradę. I to nie jedną, jak możemy się przekonać już na pierwszych stronach trzeciego tomu gdzie Eryk Krwawy Topór najechał na Hedeby, gdy synowie Ragnara wraz z wielką zebraną armią udali się do Northumbrii. Dlaczego tam się udali? A to dlatego, aby mścić się za paskudną śmierć ich wielkiego wodza.  Gdy dochodzi do tak wielkiego starcia na terenach Anglii, nikt nie jest bezpieczny i nikt nie ucieknie przed furią wikingów. Jednak gdy powstaną pewne niedogodności, to trzeba wyjść im naprzeciw... i to właśnie zamierza uczynić niesamowity Ivar Bezkostny, dla którego sława oraz dobra strategia jest wszystkim.  Pozostaje mi zostawić tutaj tylko dla was takie pytanie: Jak daleko jest w stanie się posunąć ten Demon Śmierci, aby dopiąć celu? Odpowiedź na to znajdziecie w tej oto książce, to mogę wam obiecać ;) Przez takie książki, jak te cieszę się, że widać progres w pracy autora. Trzeci tom zdecydowanie różni się od pierwszego. Wciąż zdarza mi się pogubić przy tym kto mówi... ale i tak widać tu kawał dobrej zmiany. Bohaterowie też są coraz mniej płascy, chociaż dalej nie mogę przecierpieć jaką rolę do odegrania dostał najstarszy syn Ragnara... no ale mówi się trudno. Wracając. ,,Potęga Zemsty" jest zdecydowanie bardziej rozbudowana i ciekawa niż poprzednie tomy. I chociaż czasami irytował mnie ciągły przeskok między perspektywami, to rozumiem skąd ten zabieg i dlatego aż tak go nie potępiam. Co do fabuły, to mi się podobało (zwłaszcza końcówka, przy których autor zawsze coś tak dowali, że aż rwie do czytania kolejnego tomu). Cała ta seria jest o walkach, ale w tej książce było coś wyjątkowego, czego nie było w poprzednich dwóch tomach - Ivar miał prawdziwe kłopoty - za co jestem wdzięczna panu Komorowskiemu, bo bez tego ta postać byłaby wręcz zbyt wyidealizowana. I to przejęcie Hedeby i to, co tam się działo... no warto po to sięgnąć, żeby dowiedzieć się, jak to wszystko tam wygląda. Na koniec tylko dodam, że bardzo zaskoczyła mnie Amira, która przeszła chyba najbardziej gwałtowną zmianę ze wszystkich postaci i to jest super, bo dzięki temu widać jak działania Ivara mają na nią wpływ. ,,Potęga Zemsty" dostaje ode mnie 3/5. 

Dzięki wielkiej uprzejmości autora cyklu Furia Wikingów otrzymałam kolejny tom świetnej duńskiej sagi. Śledzimy w niej życie i podboje Ragnara i jego potomków, a w szczególności jego syna Ivara Ragnarsona zwanego Ivarem Bezkostnym. ✨Oczywiście są gusta i guściki i nie zdarzyło się jeszcze, aby coś okazało się ideałem dla całej rzeszy żyjących na świecie. Zawsze będzie ktoś, komu brutalność i brak cenzury przy niektórych scenach zwyczajnie nie będzie odpowiadać. Każdy z nas jest inny i patrzy na świat swoimi oczami. Dzięki temu powstał dialog i stworzono argumentację pozwalającą nam wyrażać własne opinie. ✨Dla mnie ta książka miała wciągać, balansować na moich emocjach i być prosta w przekazie oraz zaskakiwać zwrotami akcji czy zakończeniem, a w tym przypadku, ponieważ jest to powieść pisana na podstawie historii, ukazywać życie wikingów tak, jak ono mniej więcej wyglądało. Tak właśnie dzieje się w tej sadze. Opowieść nasączona jest akcją, język prosty w odbiorze, jej zwroty zaskakują czytelnika, a niektóre sytuacje nawet przerażają i zniesmaczają, choć starałam się nie brać tego do siebie, bo w końcu wszyscy dobrze wiemy, że ci specyficzni wojownicy nie zachowywali się łagodnie i na pewno nie byli pacyfistami stroniącymi od przemocy, czy gwałtu. ✨W „Potędze Zemsty” dochodzi do rozwarstwienia książki i wprowadzenia przez autora wielowątkowego trybu akcji. Wielka Armia pogan rozdziela się, a intrygi, zdrady czy knowania przyjaciół i bliskich wprowadzają u czytelnika dodatkowe emocje. Halfdan pozostaje w Brytanii, Hwitserk z Ubbe i Sigurdem wracają do Hedaby, a Ivar wraz z Amirą udają się po grecki ogień do Syrakuz. A skoro po grecki to czemu nie wpleść greckich zwyczajów i nie wtopić w akcję areny i gladiatorskich wyczynów dodających smaczku dla wszystkich zwolenników krwawych jatek. Tak, autor łączy wydarzenia historyczne różnych lat w sobie tylko znaną epokę i wcale się nie zdziwię jak na końcu Ivar wyląduje na kolacji z 12 apostołami. ✨Autor umiejętnie dodaje drewna do ognia, aby nie tylko płomień nie zgasł, ale również palił się długo w karmazynowym odcieniu.

Walhalla była dla Wikingów celem ostatecznym. Każdy wojownik, który wierzył w starych bogów, przekraczając jej bramy, oddalał się od ziemskich trosk. Chwalebne zwycięstwo w boju przynosiło mu sławę oraz korzyści materialne, a śmierć w walce stawała się zaszczytem. Bohater, który umierał od ciosów mieczem, miał szansę przenieść się do domu Odyna. Z walecznością Wikingów w parze idzie ZEMSTA, która stała się tematem przewodnim trzeciego tomu serii Daniela Komorowskiego zatytułowanego „Potęga zemsty”. Rewanż za śmierć jednej z najważniejszych postaci poprzednich części sprawił, że mamy tutaj do czynienia ze spektakularnymi walkami i całym wachlarzem emocji, zwykle tych negatywnych. Do postaci już dobrze nam znanych dochodzą nowe, a wraz z nimi coś niszczycielskiego! Ogień bizantyjski! Daje on władzę, niesie zniszczenie i może być powodem pewnych nieporozumień. Wielowątkowość w przypadku tej serii absolutnie mi nie przeszkadza bo wszystko zgrabnie się ze sobą łączy tworząc niezwykle ciekawą historię. Niespodziewane zwroty akcji, barwni bohaterowie oraz opisy walk i zwyczajów Wikingów sprawiają, że nie ma tu miejsca na nudę. Z każdym rozdziałem chce się więcej i więcej… Brawa dla autora za genialny wątek walk na arenie, który przyprawiał mnie o gęsią skórkę i rozdziały poświęcone porwanemu Aidanowi/Egilowi oraz Erykowi - uzurpatorowi. Krwawy Topór pomimo pewnej niesprawności nieźle namieszał, a ten pierwszy trafił do miejsca w którym odkrył swoją przeszłość. Czy odkrycie tajemnic rodzinnych i zobowiązania będą miały wpływ na jego relacje z Ivarem i braćmi? Książka posiada pewne drobne błędy, takie jak na przykład literówki, ale oceniając całość jest to najlepsza część i z tego co zaobserwowałem (czytając opinie innych) autor z każdą kolejną rozwija się coraz bardziej. W przypadku całego cyklu „Furia Wikingów” czuć pomysł, pasję i zaangażowanie. Mnie ta seria wciągnęła bez reszty. Ta dość swobodna opowieść, bez sztywnego trzymania się faktów historycznych, to naprawdę udana podróż do świata wikingów. Za chwilę sięgam po kolejny tom!

"Furia wikingów" to niesamowita seria powieści historycznych autorstwa Daniela Komorowskiego. Tom trzeci tej serii nosi tytuł "Potęga zemsty" i został wydany nakładem Wydawnictwa Replika. Wikingowie wyruszają by zemścić się za śmierć Ragnara. Jego synowie pragnął pozbawić angielskiego króla życia w zamian za życie ich kochanego ojca. Niestety nie każdy rusza z nimi na tą wyprawę, okazuje się, że wśród osób, które darzą zaufaniem czai się zdrajca i staje przeciw nim. Ivar podróżuje z częścią wojów by zdobyć niszczycielski ogień na Sycylię i udaje im się przegnać najeźdźców z wyspy. Jednakże do czego doprowadzi próba zjednania się z sycylijczykami oraz ile będzie kosztować to naszego wikinga dowiecie się tylko sięgając po tą książkę. W świecie gdzie honor jest wszystkim i liczy się tylko chwała, ile przyjdzie poświęcić wojownikom by wznieść się ponad innych, komu przyjdzie przypłacić walkę życiem? Moja ulubiona postać traci życie, jest mi bardzo smutno z tego powodu ale cóż powiedzieć, spodziewałam się tego. Bardziej od jej śmierci zabolało mnie to jak bestialsko została potraktowana. Zdecydowanie ta powieść obudziła we mnie ogrom emocji, negatywnych jak i pozytywnych. Również i tym razem jestem zadowolona z wyprawy wraz z Wikingami, poznawaniem świata i tamtejszych zwyczajów. Podoba mi się ukazanie, że nie można nikomu zaufać i należy zachować czujność na każdym kroku. Nowe miejsce akcji i przygotowane tam dla Ivara doświadczenie zdecydowanie bardzo mi przypadło do gustu. Przemiana w berserka, bez użycia magicznego proszku, sprawia, że jeszcze bardziej uwielbiam tą książkę. Z przyjemnością poznaję losy bohaterów i zawsze z chęcią wyruszam z nimi na wyprawę będąc pewna, że będzie to świetna przygoda. Osobiście ogromnie polecam Wam tą powieść jak i poprzednie tomy tej serii. Za egzemplarz książki do recenzji w ramach współpracy barterowej dziękuję bardzo autorowi oraz wydawnictwu.