O równowadze, której nie było. Opowieści z Gór Lawendowych. Tom 1 (okładka  miękka, wyd. 06.2023)

Po książkę Mateusza Edera sięgnąłem przez przypadek, kierując się tylko wyglądem okładki. Sama opowieść jest niepełna (albo ja nie znalazłem klucza do zrozumienia treści), akcja raz wydaje się powolna i chaotyczna, żeby następnie przyspieszyć, co daje wrażanie chaotyczności. Niemniej jednak niedoróbki fabularne ratuje interesujący styl pisania, warsztat potrzebuje jeszcze solidnej pracy, ale autor jest jeszcze młody, wyrobi się. Sama książkę opisanym jako opowieść miedzy Dukajem i Bulhakowem. Z czystej ciekawości czekam na drugi tom.

Wiecie co mnie ciągnie do książek? Czym musi zwrócić na siebie uwagę, bym ją przeczytała? Przede wszystkim to okładka, a później kilka linijek jej opisu. Mam taką zasadę, że nigdy nie czytam opisu do końca, by historia mogła mnie zaskoczyć, a nie zasugerować o czym jest i jak mniej więcej może się zakończyć. To wszystko właśnie sprawia, że czasami jestem ogromnie zaskoczona, tak jak w przypadku tej książki. Oprócz treści, chyba najbardziej zwróciłam tutaj uwagę na opisy miejsca, rzeczy, wydarzenia czy też sytuacji, gdyż albo były tu idealnie trafione i to porównanie było dobrane z najmniej oczekiwanym zdarzeniem. Ale były też i takie, które pasowały do siebie jak kot do sera, czym mnie rozbawiały. Wiecie, mi się wydawało, że nikt nie ma tak bujnej wyobraźni jak ja, gdzie w swoich historiach dobierałam postacie, by były ostatnimi osobami, które można tam spotkać. Teraz jednak widzę, że Mateusz Eder ma równie twórczą wyobraźnię. Normalnie rozłożył mnie na łopatki moment w którym kogoś porwało dwóch ludzi, olbrzym i karzeł wraz z instrumentami muzycznymi. Mało tego, że każda postać jest normalna, mamy tu bowiem postać jakby z kosmosu i przez jakiś czas nic o niej nie wiemy. Zamknęli ją we więzieniu, po czym ta osoba została porwana. Na jakiś czas ten wątek zostaje urwany i przechodzimy do osoby, która stara się odnaleźć uciekinierów. Niby pełni ona poważną funkcję, jednak jego zamyślenie powodowało, że nie zawsze zachowywał się logicznie. Tutaj chcę zwrócić uwagę na sposób napisania tej książki. Jeśli wyobrazicie sobie pewien tekst, rozłożony na rozdziały, to tutaj widziałam to jakby wycięcie środka i wstawienie go do tej książki. Mamy takie urywane momenty z domniemanym zakończeniem i cokolwiek się tu dzieje jest przerywane poprzez śpiew jednego z bohaterów. Oczywiście piosenka jest tak dobrana do sytuacji, aby z ironią zdołować słuchacza:-) Ktoś powie, że to okrutne, a ja wam powiem, że to było śmieszne:-) Te wszystkie momenty pochłaniały mnie na tyle, że reszta wydarzeń gdzieś tam mi zanikała. I nawet mi to nie przeszkadzało:-) To jest chyba druga taka książka, która wiem, że sprawiła mi radość, wywołała zaskoczenie, nastroiła pozytywnie, ale o czym konkretnie była, to nie potrafię powiedzieć:-) Mowa tu również o małym chłopcu, który zapoczątkowuje tą książkę. Jest dosyć tajemniczy, gdyż nie pochodzi z ich świata. To, co będą z nim robić będzie i straszne i śmieszne. A co wy byście zrobili, gdyby was ktoś zabrał do innej rzeczywistości? Według mnie jest to tak nieokreślona powieść, że aż warto ją przeczytać:-)

Dziś coś dla prawdziwych poszukiwaczy przygód, odkrywania tajemnic i podróży w różnych rzeczywistościach. A ta niesamowita przygoda godne przeżyjecie dzięki: Opowieści z Gór Lawendowych. O równowadze, której nie było. Tom I- Mateusz Eder, wydawnictwo Nowoczesne Opowieści z Gór Lawendowych to seria, której pierwszy tom właśnie przed Wami i już za mną. To zdecydowanie książka gdzieś pomiędzy fantasy, a trochę science-fiction. Sama historia wydaje się być ciekawa i wciągająca, tak jak język autora, chociaż momentami wszystko wydaje się nazbyt pogmatwane, jest kilka ciekawych zwrotów akcji i akcji z dobrym tempem, jednak częściowo są tak zawiłe, że czytelnik ma wrażenie jakby nie łapał już o co chodzi. Niemniej jednak sam pomysł historii bardzo mi się spodobał, a resztę zawsze można wypracować, ew autor ma taki charakterystyczny styl pisania. Na prawno będę wyczekiwać kolejnych części bo sama opowieść bardzo interesująca. Chłopiec dzięki portalowi przedostaje się do Góry Lawendowych. Jednak tam zostaje aresztowany i wtrącony do więzienia. Sąd Gor Lawendowych chce dowiedzieć się co kryje się za tym niespodziewanym przybyciem. Jednak wizyta więźnia w celi nie trwa długo. Kiedy strażnicy zmierzają na własne warty w windzie pojawiają się dziwne postaci, słychać wybuch i już jeden ze strażników zostaje z kartką w ręce z informacjami, że więzień zostaje przejęty, a cała historia nie osiągnęła jeszcze swojego finału. Jak dalej potoczą się dalsze dziwne wydarzenia?

Dziś coś dla prawdziwych poszukiwaczy przygód, odkrywania tajemnic i podróży w różnych rzeczywistościach. A ta niesamowita przygoda godne przeżyjecie dzięki: Opowieści z Gór Lawendowych. O równowadze, której nie było. Tom I- Mateusz Eder, wydawnictwo Nowoczesne Opowieści z Gór Lawendowych to seria, której pierwszy tom właśnie przed Wami i już za mną. To zdecydowanie książka gdzieś pomiędzy fantasy, a trochę science-fiction. Sama historia wydaje się być ciekawa i wciągająca, tak jak język autora, chociaż momentami wszystko wydaje się nazbyt pogmatwane, jest kilka ciekawych zwrotów akcji i akcji z dobrym tempem, jednak częściowo są tak zawiłe, że czytelnik ma wrażenie jakby nie łapał już o co chodzi. Niemniej jednak sam pomysł historii bardzo mi się spodobał, a resztę zawsze można wypracować, ew autor ma taki charakterystyczny styl pisania. Na prawno będę wyczekiwać kolejnych części bo sama opowieść bardzo interesująca. Chłopiec dzięki portalowi przedostaje się do Góry Lawendowych. Jednak tam zostaje aresztowany i wtrącony do więzienia. Sąd Gor Lawendowych chce dowiedzieć się co kryje się za tym niespodziewanym przybyciem. Jednak wizyta więźnia w celi nie trwa długo. Kiedy strażnicy zmierzają na własne warty w windzie pojawiają się dziwne postaci, słychać wybuch i już jeden ze strażników zostaje z kartką w ręce z informacjami, że więzień zostaje przejęty, a cała historia nie osiągnęła jeszcze swojego finału. Jak dalej potoczą się dalsze dziwne wydarzenia?

Autor bardzo ciekawie prowadzi Czytelnika przez fabułę. Podziwiam lekkość języka. Podziwiam styl, zdaje mi się trochę surrealistyczny, trochę detektywistyczny, filozoficzny. A przy tym właśnie napisany "z łatwością" językową. Styl jest na tyle dla mnie nowatorski, że nieraz nie do końca nadążam za tym, gdzie dzieje się akcja - może to przez wielość przemyśleń bohaterów? Ciekawa lektura, interesuje mnie jaki będzie dalszy ciąg.