Niezbity dowód (okładka  miękka, wyd. 10.2020)

Jak zwykle doskonała lektura, polecam gorąco, dzięki temu można szybciej przetrwać zamknięcie.

Dobra jak zawsze Pani Rogala nigdy sie nie znudzi Trzyma fason

Fajny kryminał, ulubiona autorka - to mówi wszystko

Świetna Kontynuacja

Trzy razy swietna

Super

Ok

Dla niektórych osób czytanie jest czynnością mechaniczną, z której nie czerpią żadnej radości. Wykorzystują ją do pozyskiwania informacji. Ze mną jest zupełnie inaczej. Od wielu lat kontakt ze słowem pisanym stanowi dla mnie ogromną przyjemność. To moje lekarstwo na smutki, odpoczynek od obowiązków, siła pochodząca z papieru. Po setkach przeczytanych powieści mam już ukształtowany gust i dokładnie wiem, jakie warunki muszą zostać spełnione, abym poczuła więź z konkretnym tytułem. Pierwszą książkę Małgorzaty Rogali przeczytałam dość dawno i pamiętam, że był to pierwszy tom przygód Agaty Górskiej i Sławka Tomczyka. Charakterystyczna okładka zapadła mi w pamięć tak samo mocno jak treść. To było coś zupełnie innego- napisanego przez osobę, której sposób postrzegania polskiej rzeczywistości był (i jest) mi bliski. Kiedy „Czwarta Strona Kryminału” zapowiedziała, że Autorka przedstawi niedługo zupełnie nową bohaterkę bałam się, że to może być pomysł trudny do zrealizowania. Opis wyglądał niezwykle zachęcająco, jednak romans sztuki z kryminałem to delikatna materia. Nie każdy potrafi ująć kwestie artystyczne w sposób merytoryczny nie obciążając ich balastem wiedzy wyniesionej z encyklopedii, wystaw, czy konsultacji ze specjalistami. Bywa nużąco i niekompetentnie. Rzecz w tym, że nie znałam jeszcze podejścia Małgorzaty Rogali do tworzenia powieści- tak chyba mogę to najkrócej ująć. Z dzisiejszej perspektywy wiem, że jest to jedna z najbardziej kreatywnych osób, potrafiąca zainspirować się dosłownie wszystkim i wszędzie. Jej bystry umysł wyławia niuanse, nad którymi pracuje później przez wiele tygodni, szlifując je aż do całkowitej perfekcji. Cieszę się ogromnie, że Autorka znalazła w sobie odwagę, by przelać swoje pasje na papier, tworząc coś zupełnie nowego i dalekiego poprzednim dokonaniom. Sądzę, że cykl o młodej pani detektyw jest najlepszym dowodem na to, iż warto podejmować wyzwania, dać się poznać czytelnikowi z nieznanej dotąd strony. Rozumiem, że wiele osób mocno przywiązało się do poprzednich bohaterów i trudno im się dziwić, jednak chciałabym zachęcić Państwa do przełamania czytelniczej rutyny i sięgnięcia po „Kopię doskonałą”, Cenny motyw” oraz „Niezbity dowód”. Seria o Celinie Stefańskiej to majstersztyk językowy. Najbardziej adekwatnym przymiotnikiem, który dotychczas udało się do niej dopasować to określenie „analogowa”. Dlaczego? Napisana niezwykle staranną polszczyzną, schematem przypomina najlepsze powieści z czasów, kiedy nikt nie słyszał o wirtualnej rzeczywistości. Operuje emocjami, nie epatuje krwią, wulgaryzmami i zbędną brutalnością. W żadnej z trzech historii nie znalazłam pośpiechu i bylejakości zarówno w wypowiedziach bohaterów, jak i ładzie chronologicznym. Nie odnotowałam zbędnych dialogów, czy tak ostatnio modnego lokowania znanych marek, czy produktów. Liczy się jakość fabuły i relacje między ludźmi, a nie opakowanie. Kolejnym obszarem, o którym warto wspomnieć jest dbałość o szczegóły. Jeśli mowa o konkretnym twórcy, czy dziele zawsze jest to zgodne ze stanem faktycznym (sprawdziłam przygotowując się do pisania kolejnych recenzji). Pisarka nie sięga jedynie po istniejące prace, ale dla potrzeby kolejnych zleceń pani detektyw tworzy własne, które mogłyby istnieć w rzeczywistości. Rzeczowe opisy wprowadzające konkretny temat są zwięzłe, ale niezwykle klimatyczne. To rzadka umiejętność, by mówić krótko, ale precyzyjnie. Małgorzata Rogala jest pisarką świadomą wagi słów - to chyba lubię i cenię w Jej twórczości najbardziej. Ta trylogia została stworzona z umiłowania piękna. Wątki kryminalne zadowolą zwolenników wcześniej wspomnianego duetu Górska-Tomczyk, chociaż to nie one stanowią jedyny cel opowieści. Tutaj chodzi o coś więcej - celebrację sztuki. Celina Stefańska to moja ulubienica i główna bohaterka trylogii. Inteligentna, otwarta na innych, wierząca, że wiele można zyskać pracą i uczciwością. Nie ma w sobie potrzeby podążania za modą, jakakolwiek by ona nie była. To prawdziwa artystka, potrafiącą zdobyć się na bycie indywidualnością. Uwielbiam ją szczególnie za wady, ponieważ to właśnie dzięki nim jest taka wyjątkowa i piękna. Reasumując, „Niezbity dowód” to propozycja dla osób pragnących obcować z literaturą obyczajową na bardzo wysokim poziomie. Małgorzata Rogala nikomu niczego udowadniać już nie musi. Pisze, by dzielić z nami swoje pasje. Serdecznie dziękuję Autorce oraz wydawnictwu za możliwość zamieszkania na stronach „Niezbitego dowodu” oraz objęcia patronatem medialnym tej historii. To prawda, że identyfikuję się z główną bohaterką i w ten sposób spełniło się moje niewypowiedziane nigdy marzenie. Katarzyna Łukaszczyk https://www.pod-malym-aniolem.pl/

Małgorzata Rogala zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie opowiadaniem, które znalazłam w "Awersie". Był to powód, dla którego sięgnęła po najnowszą powieść autorki, czyli "Niezbity dowód". Historia rozpoczyna się w momencie, kiedy pracownica antykwariatu, Adela Naczyńska, orientuje się, że w sklepie znajduje się nietuzinkowa, bardzo oryginalna lampa, która dwadzieścia lat temu rzekomo spłonęła razem z jej rodzinnym domem i ojce. To odkrycie w bardzo szybkim czasie doprowadziło Naczyńską do śmierci. W tym momencie rozpoczyna się śledztwo prowadzone dwutorowo - przez policję oraz przez detektyw Celinę Stefańską. "Niezbity dowód" to trzecia część cyklu o Celinie Stefańskiej. Nie czytałam poprzednich części, jednak zbytnio tego nie odczułam. Czytając, wiedziałam, że historia Celiny, jej przyjaciółki oraz dwóch policjantów jest kontynuacją poprzednich części, jednak wcale nie przeszkadzało to w odbiorze. Śledztwo w sprawie śmierci Naczyńskiej oraz zaginionych zabytków prowadzone było dwutorowo. Sprawą tą zajmowała się Celina wraz ze swoją przyjaciółką pisarką oraz policjant Ksawery z partnerem. Było to bardzo ciekawe rozwiązanie, gdyż obydwie pary co rusz odnajdywały nowe poszlaki i wymieniały się informacjami. Widać było zgranie zespołów, które zaowocowało rozwiązaniem zagadki. Zakończenia w ogóle się nie domyśliłam, pisarka doskonale wyprowadziła mnie w pole, podsunęła trop, który ani trochę się nie sprawdził, za co ogromny plus. Ogromnym atutem powieści jest artystyczne tło. Czytelnik podczas lektury poznaje historię sztuki, zagłębia się w cudowne zagadnienia związane z secesją oraz wielkim twórcą dekoracyjnych lamp - Tiffanym. Mnie bardzo ujął ten wątek, gdyż sama zdawałam rozszerzoną historię sztuki na maturze, by dostać się na architekturę. Poza tym, pokazuje on, że autorka bardzo dojrzale podchodzi do swoich powieści, stara się dać czytelnikowi nie tylko dobrą historię, ale również kawałek wiedzy, która z pewnością wymaga wcześniejszego przestudiowania. Atutem książki jest przykuwająca wzrok okładka. Jest jednak jedna rzecz, która mnie irytowała, a mianowicie - zbyt rozbudowane nazwy rozdziałów, coś jakby streszczenia. Rzucone hasła mówiące, co mniej więcej wydarzy się na następnych kilku stronach. Jak dla mnie jest to zbędny zabieg, który może wybić z lektury. Polecam Wam "Niezbity dowód", jest to fantastyczna historia dojrzałych kobiet pochylających się nad nie lada zagadką. Bardzo dobrze napisana, wciągająca, można przy niej spędzić parę miłych wieczorów!

Bardzo lubię poznawać polskich autorów. Już od dłuższego czasu miałam w planach poznać twórczość pani Małgorzaty Rogali. Na mojej półce pojawiła się nawet jedna jej książka, ale nie miałam jeszcze okazji jej przeczytać. Ta książka nadal czeka, a ja zabrałam się już za poznawanie cyklu z Celiną Stefańską. Pierwsza część bardzo mi się spodobała. Nie zdążyłam przeczytać drugiej, a pojawiła się już trzecia. Nie lubię czytać cykli w losowej kolejności. Lubię zachowywać porządek. Jednak dla tego cyklu zrobiłam wyjątek, gdyż pojawiła się okazja przeczytania trzeciej części. Mimo, że nie czytałam drugiej to zabrałam się za nią i postanowiłam, że później wrócę do poprzedniczki. Czytanie książki „Niezbity dowód” to czysta przyjemność. Z wielką radością wróciłam do świata Celiny Stefańskiej. Kobieta zdecydowanie zmieniła się od pierwszej części i z ciekawością przyglądałam się, jak wygląda teraz jej życie. Książkę czytało mi się bardzo szybko i z dużym zainteresowaniem. Znalazłam tu intrygującą zagadkę kryminalną, którą z chęcią rozwiązywałam wraz z bohaterami. Spotkałam się tutaj ze światem sztuki, z którym łączy się zagadkowe morderstwo. Miałam także okazję poznać ciekawych bohaterów, których polubiłam od pierwszej strony. Po przeczytaniu pierwszej części o Celinie Stefańskiej sięgnęłam po trzecią. Nie polecam tego sposobu. Bez problemu odnalazłam się w historii, ale było dużo odniesień do wydarzeń z drugiej części, a to sprawiało, że żałowałam, że jeszcze jej nie przeczytałam. Wygrała tutaj moja niecierpliwość i chciałam jak najszybciej przeczytać „Niezbity dowód” po tym jak wpadł w moje ręce. Cykl o Celinie Stefańskiej ląduje wysoko w moim prywatnym rankingu książek. Muszę koniecznie poznać inne książki pani Rogali, bo coś czuję, że może stać się jedną z moich ulubionych pisarek.