Nic piękniejszego od miłości (okładka  miękka, wyd. 05.2023)

Super

[...] 𝒕𝒐 𝒕𝒆 𝒏𝒂𝒋𝒎𝒏𝒊𝒆𝒋 𝒐𝒄𝒛𝒆𝒌𝒊𝒘𝒂𝒏𝒆 𝒛𝒅𝒂𝒓𝒛𝒆𝒏𝒊𝒂 𝒏𝒂𝒋𝒄𝒛𝒆𝒔𝒄𝒊𝒆𝒋 𝒛𝒎𝒊𝒆𝒏𝒊𝒂𝒋𝒂 𝒍𝒖𝒅𝒛𝒌𝒊𝒆 𝒛𝒚𝒄𝒊𝒆. Są takie historie, które zaskakują. Opowieści przepełnione życiową prostotą, które trafiają prosto do serca, a niekiedy łamiąc je wyciskają też łzy.  Bardzo lubię książki Agaty Przybyłek, a jej najnowsza historia zdecydowanie ląduje w moich ulubionych, jeśli chodzi o jej twórczość. Życie to ciagla podróz, w ktorej te dobre chwile przeplataja się z roznymi kryzysami W młodości pojawiają się plany, marzenia, wizje jak potoczy się życie, jednak dopiero z upływem lat widać dokąd niektóre wybory doprowadziły. Czasem na przestrzeni lat dochodzi do zmian, małżeństwa które były szczęśliwe stają się dwójką ludzi, którzy żyją razem, a jakby osobno. Nagle człowiek otwiera oczy  budzac się z transu i jest zaskoczeny tym, dokąd go doprowadziło życie, nie poznaje siebie, swojej drugiej połówki, dociera do niego, że gdzieś po drodze sie zagubił. To, co miało być piękne, radosne straciło sens, wkradła się monotonnie, zabrakło czasu na rozmowy.. Są też w życiu takie momenty, ktore niczym churagany sieją spustoszenie i sprawiają, że już nigdy nic nie będzie takie samo. Pomimo, że tę historię czytałam kilka dni temu to ciągle ona siedzi w mojej głowie. Niezwykle autentyczna, przeplatajaca w sobie życiowe dylematy, z realistycznymi bohateram, a do tego okraszona chwilami które sprawiają, że w oczach pojawiają się łzy. W najnowszej książce autorki mamy trzech bohaterów, których losy niespodziewanie się ze sobą przeplatają. Orest uciekł od przeszłości, odgradzając  się też o ludzi. Mężczyzna zamieszkał na uboczu w małej przyczepie kempingowej, cenił sobie spokój, a podstawowe potrzeby zaspakajała praca na żwirowni. To właśnie poniekad dzięki niej poznaje Emilie. Kobieta jest żoną jego szefa i na pierwsze spojrzenie jest jego kompletnym przeciwieństwem. Ma pieniądze, piękny dom, ambitnego męża jednak w tym wszystkim jest ona niezwykle samotna. Emilia zaczyna dostrzegać, że jest ona traktowana jak gospodyni domowa, sprzątaczka a rola żony, wzajemna troska, rozmowy, wspólny czas już dawno w jej małżeństwie zanikły. Poznanie Oresta pokazuje jej jak wiele zgubiła w swoim życiu, zatracając też siebie. Trzecia postacią jest nastoletnia Lena, która nade wszystko stara się zrobić wszystko, aby jak najprędzej uciec z domu. Dziewczyna odkłada każdy możliwy grosz, opiekuje się bratem, a ich "dom" to emocjonalna ruina. Nie brakuje w nim przemocy, nadużywania alkoholu itp. Ścieżki też trójki niespodziewanie się przecinają i sprawiają, że nagle zupełnie obcy sobie ludzie stają się sobie bliscy. W ich relacji pojawia się troska, przyjaźń, chęć niesienia pomocy. Agata Przybyłek w przepiekny, a jednocześnie prosty sposób ukazuje różnych ludzi na życiowych zakrętach. Każdy z nich zmaga się z własnymi dylematami, troskami, rozterkami, a jednak nagle w wyniku niespodziewanego splecenia ich dróg łacza się ich losy. Czasem pomoc przychodzi z zupełnie niespodziewanej strony, od obcych którzy są wstanie dać wiecej niż najbliższe osoby. Agata Przybyłek maluje relacje między ludźmi ukazując cienie i blaski jakie przynosi życie. Ukazuje miłość która była piękna, a która zniszczył czas, obojetnosc, szarą codziennosc, z drugiej strony pokazuje miłość która w życiu przychodzi cichutko, niespodziewanie, w dojrzałym wieku. Ukazuje rodzinę, która powinna być wsparciem, portem na zyciowej zegludze, a jest przepełnioną samotnością, chłodem, ignorancją, a także tą w której nie brakuje awantur, krzyku, uzaleznienien, przemocy, strachu. Rodziny, w której dzieci starają się samodzielnie walczyć o każdy kolejny dzień, w której nie brakuje głodu i obaw w których jedna chwila, złe słowo, gest wystarczy aby rozpętało się piekło. "Nic piękniejszego od milosci" to historia, która mnie ogromnie poruszyła, wywołała łzy, wzruszyła ale też która pozostawiła mnie z takim poczuciem niesprawiedliwosci. Nie spodziewałam się takiego zakończenia, ale z drugiej strony myślę, że to jest właśnie ta autentyczność bo w życiu nie zawsze wszystko kończy się happy endem. To właśnie ta prawdziwość i te emocje jakie zaserwowała tu autorka mnie tak dotknęły i zostawiły z natłokiem myśli, refleksji.

Życie tak różnie się układa. Spotykamy swoją drugą połówkę, bierzemy ślub, pojawia się dziecko. Wszystko jest idealne. Udany związek, eleganckie mieszkanie, dobry status społeczny. I choć wydawać by się mogło, że nic więcej nie potrzeba nam do pełni szczęścia, to z czasem zaczynamy rozumieć, że piękne przedmioty, którymi jesteśmy otoczeni, nie zastąpią nam ciepła i podtrzymywania relacji z tymi, którzy powinni być nam najbliżsi. W takich chwilach niepostrzeżenie miłość wychodzi frontowymi drzwiami, a my stajemy się dla siebie transparentni, niczym współlokatorzy, których łączą wyłącznie obrączki - symbole minionego uczucia... W najnowszej powieści Agata Przybyłek kreśli obraz miłości. Tej, która kiedyś była najpiękniejsza, ale zniszczył ją upływ czasu i obojętność współmałżonków, ale i tej, która pojawia się w życiu niespodziewanie. Nieproszona, bo nasza codzienność jest już poukładana, a jednak wkracza do niej i wywraca do góry nogami, przywołując znów motyle trzepoczące w brzuchu oraz ofiarowując szczęście, które wynika z bycia z osobą niejako nam przeznaczoną. Czytelnik ma okazję obserwować, jak rodzi się nowe uczucie. W małym domku, który nie ma nic wspólnego z luksusem, a jednak staje się niemym świadkiem miłości, która nie miała prawa się wydarzyć. Ale się stała… Kobieta po przejściach i mężczyzna z przeszłością – spotkają się przypadkiem, aby móc poznać smak drugiej szansy. Szansy, by znów poczuć czym jest szczęście, by znów dla kogoś być tym jedynym/jedyną, nawet jeśli cały świat i ludzie mieliby być przeciwko nim… I choć zarówno tytuł, jak i jeden z głównych wątków traktują o miłości, to autorka podjęła się także wzięcia na tapet tematu życia dzieci z rodzin patologicznych. Na przykładzie nastolatki Leny kreśli smutny obraz codzienności bez rodzicielskiego wsparcia; rzeczywistości, która okupiona jest cierpieniem, bólem i strachem przed tym, co może spotkać dziecko ze strony ludzi, którzy powinni być mu najbliżsi… A jednak nie są. Agata Przybyłek nie szczędzi czytelnikowi wzruszeń, kiedy kolejny raz współodczuwamy emocje dziewczyny, której głównym celem w życiu jest wyrwanie się z domu i odcięcie toksycznej pępowiny. Co więcej, stara się ona dbać nie tylko o siebie, ale również o młodszego brata. Zwłaszcza w świetle rodzinnej tragedii sprzed lat… „Nic piękniejszego od miłości” to powieść, która wywołuje łzy. Autorka złamała mi serce, a kiedy przewracałam ostatnią stronę, miałam poczucie niesprawiedliwości. Z jednej strony, bo z drugiej, prawdziwie życiowa powieść nie zawsze jest wyłącznie sielankowa. Ta książka na myśl przywodzi serię „domkową”, zwłaszcza jeśli chodzi o klimat oraz emocje jakie wywołuje jej lektura. Z jednej strony mamy miłość, piękne uczucie, które dopiero kiełkuje, a z drugiej, trudną rzeczywistość dzieci z rodzin dysfunkcyjnych, których losy śledzimy z nieskrywanym poruszeniem. Podsumowując: Ta powieść jest na wskroś „przybyłkowa”. Nostalgiczna, klimatyczna, sensualna, a z drugiej strony życiowa, przejmująca i prawdziwa. Opowieść o tym, że wciąż są wokół nas ludzie, którzy potrafią bezinteresownie wyciągnąć pomocną dłoń, kiedy potrzebujemy wsparcia. Historia, która pokazuje, że nawet z bagażem trudnych doświadczeń nadal mamy szansę na to, by rozpocząć życie z czystą kartą, by znaleźć kogoś, kto nas pokocha takimi, jacy jesteśmy. Książka, która uświadamia, że życie jest zbyt krótkie, że liczy się to, co jest tu i teraz. Dlatego trzeba celebrować wyjątkowe momenty, jakby jutra miało nie być... Jednak przede wszystkim to piękna opowieść o miłości, która z jednej strony wywołuje uśmiech, a z drugiej, morze łez, którego nie sposób powstrzymać, czytając zakończenie… Jeśli pokochaliście serię z domkami, to pokochacie także „Nic piękniejszego od miłości”.

W moim niewielkim gronie zaufanych oraz cenionych polskich autorów twórczość Agaty Przybyłek odgrywa bardzo ważną rolę. Miałam wielką przyjemność czytać wszystkie jej książki i śledzić rozwój literackiej kariery, która imponuje na wielu płaszczyznach, więc sięgnięcie po "Nic piękniejszego od miłości", najnowsze dzieło, było dla mnie priorytetem. To piękna, nastrojowa opowieść utrzymana w melancholijnym klimacie, która pokazuje jak trudne bywa życie dla każdego z nas. Autorka w swojej charakterystycznej odsłonie wprawnej obserwatorki świata prowadzi nas przez meandry myśli, niewypowiedzianych słów oraz pragnień, pozwalając utożsamiać się z pojawiającymi się postaciami a także ich problemami. To proza pisana samym życiem, uczciwa w przekazie, nie przerysowana, chwytająca za serce, ponieważ otwierająca oczy. Czytamy o losach bohaterów, którzy na pierwszy rzut oka wydają się zupełnie ze sobą nie powiązani. Jednak im dalej w fabułę tym więcej pojawia się ukrytych znaczeń oraz subtelnych kroków ku połączeniu ich wszystkich we wspólną całość. Nie po raz pierwszy dostrzegamy jak losy postaci w twórczości Przybyłek zakreślają koło jednocześnie zmieniając swoje nastawienie wobec niektórych spraw, gdy przeżyte doświadczenia kształtują ich charaktery. W ten sposób poznajemy Oresta, który próbuje wieść proste życie i odciąć się od demonów przeszłości, nastolatkę Lenę walczącą o lepsze jutro dla siebie oraz swojego brata a także Emilię, która mimo posiadania rodziny czuje się bardzo samotna. Reprezentują sobą bagaże doświadczeń znane nam z codzienności, których czasami nie dostrzega się u drugiej osoby a które powinny być bodźcem do wyciągnięcia pomocnej ręki. Motywów przewodnich jest tutaj cała masa, ale najważniejsze z nich to bez wątpienia te nawiązujące do potrzeby akceptacji, zrozumienia i bycia chcianym. Nawet najtwardsza osoba bywa samotna i w pewnym momencie potrzebuje drugiej osoby, która ją podtrzyma. Nie ukrywam, że towarzyszyło mi wzruszenie podczas czytania, ale nie jest to książka odwołująca się do negatywnych emocji. Nie! Jest w niej tyle samo przeciwności co nadziei na lepsze jutro dlatego wydaje się tak bardzo prawdziwa oraz dojrzała. "Nic piękniejszego od miłości" przywołuje wiele emocji a każda jest piękna i warta zapamiętania. Agata Przybyłek po raz kolejny pokazała wielką klasę serwując nam opowieść wyciągniętą z prawdziwego życia, pisaną rutyną oraz otaczającymi nas typowymi sprawami. Dzięki temu przepełnia nas treść oraz jej świadomy przekaz a losy postaci ani przez moment nie są nam obojętne. Cudowna lektura, która porządnie daje do myślenia i trzyma w swoich objęciach na długo po zamknięciu ostatniej strony.

Nastoletnia Lena wywodzi się z przemocowej rodziny. Niecierpliwie wyczekuje pełnoletności, by wraz z bratem wyrwać się z tego toksycznego środowiska. Emilia mimo pełnej rodziny czuje się do głębi samotna i niedoceniona. Orest odciął się od dawnego życia. Zamknął pewien jego etap i stara się ułożyć wszystko od nowa. Skrywa jednak pewną mroczną tajemnicę. Emilia, Lena i Orest - troje zupełnie różnych bohaterów, znajdujących się na innych etapach życia. Łączy ich pragnienie szczęścia oraz wzajemne zrozumienie. "(...) im dłużej pracuję w tym zawodzie, tym częściej łapię się na myśli, że nie ma w stu procentach zdrowych rodzin. Każdą dręczą jakieś problemy." W najnowszej powieści Agata Przybyłek pochyla się nad rodziną, a konkretniej nad problemami jakie drążą wiele rodzin na całym świecie. Nadużywanie alkoholu, oraz prawo pięści to największe z nich. Taki stan najbardziej odbija się na psychice dzieci, które niekiedy bez pomocy z zewnątrz nie są w stanie poradzić sobie z trudną rzeczywistością i własnymi emocjami. Okaleczają się, a nawet podejmują próby samobójcze. Nie można jednak bagatelizować też obojętności i rutyny jaka wkrada się w związki, powoli doprowadzając do ich rozpadu. Rutyna sama w sobie nie jest zła. Daje pewien spokój i stabilizację, jednak długotrwała stagnacja może prowadzić do znużenia. To z kolei może nakłaniać do poszukiwania silniejszych emocji, innych rozrywek, nie zawsze właściwych. Bez względu na staż każdą relację należy pielęgnować. Dbać o drugą stronę i liczyć się z jej potrzebami. Autorka w tej powieści nie szczędzi zarówno bohaterów jak i czytelnika. Nie brakuje różnorodnych emocji. Po policzku może popłynąć łza. Jest romantycznie i dramatycznie. Zakończenie natomiast zadaje cios prosto w serce. Pozostaje z nadzieją czekać na ciąg dalszy.

CO TO BYŁO ZA ZAKOŃCZENIE! 😭😭😭 Jestem w szoku. "Nic piękniejszego od miłości" to powieść, która poruszy nie jedną romantyczną duszę. Poruszająca, mówiąca o wyrządzonej ludzkiej krzywdzie i tym, jak uczucie miłości potrafi nieraz uskrzydlić, wznieść na wyżyny. ~ Powieść Agaty Przybyłek jest historią tajemniczego Oresta kierowcy żwirowni, który raczej stroni od ludzi i mieszka w przyczepie kamperowej. "Nic piękniejszego od miłości" to też historia o nastoletniej Lenie, która żyje w patologicznej rodzinie razem ze swoim młodszym bratem Olkiem. Poznajemy również Emilię, która w swoim małżeństwie i codzienności czuje się od dłuższego czasu bardzo osamotniona. ~ Okładka cudna. Jednak nie myślcie, że ta historia jest tak samo cukierkowa, bo wręcz przeciwnie. To powieść, która Was zrani i wyciśnie łzy. Jest piękna, ale i bolesna. Mówiąca o samotności w związku, uzależnieniu od alkoholu, rodzinnych problemach i życiu w nieustającym strachu. O dysfunkcyjnej rodzinie i pragnieniu wyrwania się z domowego piekła. ~ Bardzo mnie ta powieść dotknęła. Z twórczością autorki mam takie wzloty i upadki. Zazwyczaj komedie autorki niezbyt mnie przekonują za to tego typu życiowe historie bardzo. Ta powieść zaplusowała i z pewnością będę wyczekiwać kontynuacji! ~ Nie spodziewałam się, że autorka tak zakończy tę historię, i choć wiem, że ma być kontynuacja, to ten koniec mnie złamał 💔. ~ "Nic piękniejszego od miłości" to historia, która zapada w pamięć. Ukazuje ludzkie drogi i i życie, które nie zawsze jest malowane w kolorowych barwach. Przedstawieni bohaterowie i ich losy tylko pokazują, jak często nasze ścieżki się różnią, ale bez wątpienia miłość jest takim uczuciem, które potrafi dodać otuchy i nadziei na lepsze jutro. Polecam, ale miejcie przy sobie chusteczki.

„Nic piękniejszego od miłości” – też tak uważacie? Dziś mam dla Was recenzję książki „Nic piękniejszego od miłości” @agata_przybylek . Książki Agaty Przybyłek są ze mną od początku bookstagramowania, od jednej z nich zaczęła się moja przygoda i pomysł na to co teraz robię. Dlatego z ogromną przyjemnością zawsze siadam do powieści autorki i spędzam z nią przyjemny czas, I tak było i tym razem z „Nic piękniejszego od miłości”, mimo że książka nie należy najłatwiejszych. Mnóstwo emocji kotłowało mi się po przeczytaniu, bo nie spodziewałam się tak mocnego zakończenia. Jednak lubię, gdy autorka porusza trudne tematy w swoich książkach. Tym razem była to samotność, alkoholizm, przemoc domowa czy trudne doświadczenia z przeszłości. Ale … żeby nie było, że są tylko trudne tematy poruszone. Agata Przybyłek przekonuje, że miłość może nam się przytrafić zawsze, niezależnie od wieku, tylko trzeba dać jej i sobie szansę. Jeśli lubicie i znacie serię z domkami, myślę, że i ta książka wam się spodoba. Ilość emocji gwarantowana. Orest jest rozwodnikiem i mieszka w przyczepie kempingowej. Pracuje w pobliskiej żwirowni. Lena, przyszła maturzystka, jest ofiarą przemocy domowej i chce jak najszybciej uciec z domu i zabrać ze sobą brata. Emila, kobieta, która w teorii ma wszystko, rodzinę, dom, pieniądze i piękny ogród, jednak jest bardzo samotna. To trójka bohaterów, których historie przeplatają się i mają wpływ na życie bohaterów. Ogromnie Wam polecam tę powieść!

Agata Przybyłek umilała mi czas podczas ciąży. Bardzo przyjemnie wspominam jej książki. Później przez dłuższy czas już nic tej autorki mi nie wpadło mi w ręce, nawet nie wiem czemu. Dlatego też cieszę się bardzo, że miałam ostatnio okazję czytać ,,Nic piękniejszego od miłości" Jest to pozycja, której okładka jest wprost cudowna, a jak wiecie, ja jestem sroka okładkowa. Jednak treść książki nie jest wcale taka sielankowa, jak mogłoby się wydawać. Powiem nawet, że jest smutna i życiowa. Wegetacja w życiu jest najgorsza. Żyjesz i nie wiesz, po co i dla kogo. Nasi trzej książkowi bohaterowie zmagają się właśnie z takim uczuciem. Cały czas szukają tego, co dałoby im poczucie sensu bytowania na tym świecie. Każdego z nich ganiają demony przeszłości i teraźniejszości. Czujemy ten ból i cierpienie bohaterów na własnej skórze. Jednak mimo tego, książka ukazuje samo życie. Nie jeden z nas boryka się z podobnymi problemami i dylematami, więc mimo iż boli, to nie przeraża. Agata Przybyłek stworzyła wyjątkową historię, w której ból miesza się z samotnością, a przyjaźń z miłością. Czy bohaterowie odnajdą to, czego szukają? Czy będzie wyczekiwany happy end tej historii? Zakończenie dosłownie mnie emocjonalnie rozbiło. Czekam na dalszy ciąg z niecierpliwością. Mimo iż każda książka autorki przypadła mi do gustu i podobała mi się, to ta chyba najbardziej mną wstrząsnęła. Polecam pióro Pani Agaty jest niesamowite

Ależ piękną powieść popełniła ta nasza Agatka. Autorka przed premierą swojej najnowszej książki wielokrotnie wspominała, że oddała jej serce, że ukochała ją sobie wyjątkowo i przepłakała nad nią wiele chwytających za gardło momentów. Teraz, już po przeczytaniu „Nic piękniejszego od miłości”, w stu procentach ją rozumiem, wręcz odczuwam wszystkie te emocje, które i jej towarzyszyły. Ta powieść wywołała we mnie emocjonalną burzę. Przenikła do serducha i mocno nim potrząsnęła. Jest sielsko, owszem. Agata zadbała o to, byśmy zachwycili się pięknem natury, która ukoi nasze wewnętrzne poruszenie fabułą. Tym razem jednak porwała się na niezwykle mocny temat, jakim jest przemoc domowa. Auć, prawda? Bolało, oj bolało. Przy całej brutalności zjawiska, ukazała także jak pomocny może okazać się drugi człowiek, jak bardzo potrzebny jest w życiu każdego z nas, a przede wszystkim jak istotne jest, by nie zamykał oczu na krzywdę bliźniego - dziecka, nastolatka, dorosłego. Dobitnie zobrazowała, ile dobra, może wnieść w jego życie, jak bardzo je zmienić na lepsze :) To cudowna powieść, taka w stylu Agaty: sielska, ociekająca dobrem, choć nieunikająca życiowych, czasem naprawdę niełatwych tematów, podanych w przystępny, nawet dla największego wrażliwa (czytaj: MNIE) sposób. To zdecydowanie jedna z moich ukochanych książek autorki.

Poruszająca, nasycona prawdziwymi emocjami i wciągająca fabułą, która daje czytelnikowi do myślenia. Trzech zupełnie różnych bohaterów i trzy trudne, życiowe historie. Aż ciężko uwierzyć, że spotkają się one w jednym punkcie. Orest jest niezwykle skrytym mężczyzną, który uciekając przed duchami przeszłości porzucił dotychczasowe życie. Utrzymując się z prac dorywczych, zamieszkał w przyczepie kempingowej, z dala od ludzi. Lena nie jest typową nastolatką. Patologiczne warunki, w których przyszło jej dorastać sprawiły, że dziewczyna musiała dojrzeć dużo wcześniej niż jej rówieśnicy. Jej marzeniem jest wyrwanie się z domu rodzinnego i stworzenie bezpiecznej przystani dla siebie i swojego młodszego brata… Wydawałoby się, że z całej trójki to Emilia jest osobą, która nie ma powodów do zmartwień. Ma piękny dom, męża, syna, pracę i pieniądze. Dlaczego jednak jej serce wypełnia poczucie pustki i osamotnienia? Autorka oddała w ręce czytelników kolejną historię pisaną życiem. Mamy tu jego wszystkie barwy i odcienie. Problemy, ból i cierpienie przeplatają się tu z nadzieją, zaufaniem, przyjaźnią, a także z miłością. Z zapałem brnęłam przez kolejne rozdziały i z całego serca kibicowałam bohaterom tej historii, kompletnie nie spodziewając się jej zakończenia… Bardzo polecam!