Czwartkowy Klub Zbrodni (okładka  miękka, wyd. 08.2023)

Wedlug mnie wątek kryminalny jest tylko tłem do poruszenia tematu przemijania, starości, samotności . Zapowiadanego humoru jak na lekarstwo. Porównywanie do Agathy Christie moim zdaniem jest sporym nadużyciem. Książka ma swoje walory. Moim zdaniem jednak zapowiedzi i opisy wprowadzają czytelnika w błąd.

Doskonała książka dla lubiących po prostu kryminały, takie bez szalonego tempa, spokojne, a jednak z trupami i suspensem., nieoczywiste. A typowo angielski dowcip to wartość dodana.

Książka fabuła miała ciekawą lecz nie mogłam się połapać w bohaterach i w scenach w książce. Nie pamiętałam bohaterów znaczących dla akcji. Napewno nie kupię następnych części.

Pełna humoru 1czesc serii kryminalnej z seniorami w roli głównej. Warta uwagi stanowi świetną odskocznię od cięższych thrillerów .

Słaba . Ciągnie się jak flaki z olejem. Nie ma w niej nic zaskakującego. Trochę rozczarowanie .

Całkiem sympatyczna. Wreszcie coś innego niż jeden detektyw z asystentem.

Bardzo interesujący kryminał, w którym dużo się dzieje!

Zabawna i przyjemna lektura.

Przereklamowany tytuł.

Bez ściemniania! Na samym początku książka podobała mi się tak bardzo, że chłonęłam każdy jeden rozdział w ekspresowym tempie. Im byłam dalej, tym entuzjazm słabł i zdecydowanie pozytywne wrażenie bladło… Faktycznie mamy tutaj bandę uroczych emerytów, którzy z racji tego, że lubią gdy coś się dzieje, biorą się za rozwiązywanie zagadek sprzed lat. Super sprawa! Będąc na emeryturze z masą wolnego czasu to świetna zabawa. Tylko, że ta zabawa nie jest już taka wspaniała, gdy odkrywa się pewne tajemnice. W trakcie dochodzi do prawdziwych morderstw, które oczywiście nie są obojętne naszym wspaniałym emerytom. W moim odczuciu, zagadka kryminalna to tylko tło. W pierwszej chwili oczywiście skupiamy się na rozwiązaniu sprawy i podążamy tropami, razem z naszymi szalonymi przyjaciółmi. Ważny aspekt jest bardzo niewinnie przedstawiony i ktoś, to tylko przeleci tę książkę, może go nie dostrzec. Mam na myśli temat starości i samotności. Każdy z naszych bohaterów, pod skorupą zgrywusa (bo naprawdę książka była z humorem), boryka się ze strachem, że wszystko dobiega końca. Nasi klubowicze odrywają swoje wzajemne tajemnice, które były ukrywane nawet i pół życia. Wcześniej nikt nie poniósł konsekwencji, a teraz na starość, gdy są samotni, tak naprawdę tych konsekwencji nie poniosą i mają poczucie, że już nie mają dla kogo żyć (bo przecież są sami). Niektórzy bohaterowie bardzo świadomie wybrali wyjście z tej sytuacji (oczywiście nie mówię tutaj o przyznaniu się do winy przed policją). Inni, biorąc pod uwagę lata przyjaźni, przystają na ich wybór. Ciągle w głowie siedzi mi taka scena, w której Elizabeth, wychodząc z domu patrzy na męża, daje całusa, bo nie zna dnia ani godziny…przecież może to być ostatni raz, prawda? To samo tyczy się, co choroba i wiek, zrobiły z jedną z nich... Gdy jesteśmy młodzi, mamy plany, ambicje i poczucie, że „przecież mamy na wszystko czas”. Perspektywa zmienia się, gdy jesteśmy na emeryturze i mamy przed oczami nasze całe życie. Rzeczy, które zrobiliśmy mogły mieć większy lub mniejszy wpływ na dalsze wydarzenia. Każdy podąża inną drogą, którą w danym momencie wydaję się tą najlepszą. Słuchajcie….ta książka moim skromnym zdaniem jest trochę smutna. Pomimo humoru i tego, że faktycznie jest bardzo ciepła, to ona jest też o stracie i samotności. Starość jest z jednej strony piękna, a z drugiej, powala każdego i nie da się od niej uciec. https://www.instagram.com/p/CxfI_eCoE2P/?img_index=1