Latające anioły (okładka  miękka, wyd. 05.2022)

Świetna książka,polecam jej przeczytanie każdej kobiecie!

Piękna opowieść, polecam!

Super extra

Polecam

Danielle Steel zawsze kojarzyła mi się z pisaniem poczytnych romansów. To niewątpliwie jedna z najbardziej znanych i popularnych autorek na świecie. Przyznam, że nie ciągnęło mnie do jej książek. Postanowiłam wyjść ze swojej "strefy komfortu" i przeczytać najnowszą powieść tej pisarki. "Latające anioły" to historia sześciu kobiet, które podczas II wojny światowej pracowały jako pielęgniarki ewakuujące pacjentów drogą lotniczą. Cała opowieść zaczyna się w momencie, gdy poznajemy Audrey. Ta młoda dziewczyna bardzo dużo przeszła w swoim życiu. Opiekowała się ojcem, a po jego śmierci, dba o ciężko chorą matkę. W pewnym momencie idzie do szkoły uczyć się zawodu pielęgniarki. Tam poznaje Lizzie, z którą połączyła ją głęboka przyjaźń. Na wojnie ginie ktoś bardzo im bliski, dlatego kobiety postanawiają wstąpić do armii i ratować ludzi. Tam poznają Alex, Louise, Pru i Emmę. Czy w tak trudnych czasach można mieć jeszcze nadzieję na lepsze jutro? Czy można się zakochać? "Latające anioły" to powieść o odważnych, zaangażowanych, walecznych i silnych kobietach, które robią wszystko co w ich mocy, by pomagać żołnierzom. To wspaniałe bohaterki, które ratują niejedno życie. Nieważne skąd pochodzą, ani dlaczego wstąpiły do armii. W pracy są sobie równe i tak samo potrzebne. Między kobietami rodzi się przyjaźń. Każdego dnia czyha na nie niebezpieczeństwo. Wiele z nich straciło kogoś ze swoich bliskich, ale nie poddają się i godnie pełnią swoją służbę. "Latające anioły" to powieść obyczajowa pełna emocji, która trzyma nas do końca w niepewności. Trzymałam kciuki za wszystkie kobiety i chciałam, żeby przeżyły wojnę, a potem spełniały swoje marzenia. To porywająca, wciągająca i wyjątkowa lektura od pierwszej do ostatniej strony. Serdecznie polecam.

Jako młoda dziewczyna zaczytywałam się w książkach Danielle Steel. Zachłysnełam się wtedy jej piórem, historiami jakie ze skrupulatnością i lekkością przedstawiała swoim czytelnikom. Byłam ciekawa, jak teraz, po tylu latach odbiorę opisaną przez nią historię. I choć "Latające Anioły" jest zupełnie inna niż te, które pamiętam, to nie zawiodłam się, wręcz byłam szczerze zaskoczona. Jest rok 1941. Audrey i Lizzie - wyszkolone pielęgniarki, które straciły kogoś bliskiego w ataku na Pearl Harbor - zgłaszają się do wojskowych oddziałów lotniczej ewakuacji rannych. Tam poznają pochodzącą z bogatej rodziny Alex, czarnoskórą Louise, życzliwą liderkę Pru oraz niezbyt ufną, lecz silną Emmy. Ich odwaga oraz chęć ratowania innych w wojennej rzeczywistości zadziwia niejednego mężczyznę. Jak zakończy się historia przyjaciółek? Czy przeżyją wojnę? "Latające Anioły" to wspaniała historia o kobietach, które zrezygnowały ze spokojnego życia, często z luksusu i wygód, podejmując się bardzo niebezpiecznej misji, wbrew przerażeniu swoich najbliższych, nie bacząc na to, iż narażają swoje życie. Decydują się służyć tym najsłabszym – rannym na polu walki żołnierzom. Zostają wysłane do Anglii, gdzie każdego dnia zmagają się z dramatem wojennym, balansują na cienkiej granicy między życiem a śmiercią. Autorka nie idealizuje wojny, która nie wybiera ofiar, jest bezwzględna i potrafi zaatakować w najmniej oczekiwanym momencie. Zmienia ludzi i pozostawia ich bez większych nadziei. Podobało mi się to, że Steel nie skupiła się jedynie na wątku romantycznym, ale przede wszystkim na wątku przetrwania i pokazania życia sanitariuszek niejako od kuchni. Jesteśmy świadkami zmagań pielęgniarek na polu bitwy. Śledzimy z zapartym tchem kolejną akcję, po cichu modląc się, aby bohaterki, z którymi zdążyliśmy się już zżyć, wyszły z niej całe. Autorka przedstawia relacje sześciu niezwykłych kobiet, ich siłę, zaangażowanie, upór i determinację. Z dala od domu, bez kontaktu z najbliższymi, w samym środku piekła, gdzie zdane są tylko na siebie. Każda z tych młodych kobiet, ma swoją historię, każda jest inna, a jednak misja jakiej się podjęły, to mianownik, który połączy je na zawsze. To bardzo silne, zdeterminowane kobiety, a jednocześnie kruche w środku, empatyczne, potrafiące czyjeś dobro postawić nad swoje. W tych trudnych, niepewnych czasach, rodziły się przyjaźnie, miłości podszyte strachem i lekiem o drugą osobę. Nie mogły być pewne czy ten dzień nie będzie ostatnim... Podobała mi się zarówno historia, jak i jej konstrukcja. Spodziewałam się powieści obyczajowej z romansem w tle, opartej na schemacie, w której życie bohaterki podążać będzie za wyidealizowaną wizją miłości i wszystko jej będzie podporządkowane.  Tymczasem otrzymujemy historię o odwadze i harcie ducha kobiet wykonujących niezwykle trudną oraz niebezpieczną pracę, pomagać rannym żołnierzom, ewakuując ich z linii frontu. Wojna potrafi być wieczna i bezosobowa, szczególnie dzisiaj widzimy jej krwawe ślady. Bądźmy więc uważni i wrażliwi na to, co dzieje się dookoła nas. Rozpacz, ból to motyw przewodni tej powieści. Mimo to w książce znajdziemy także nadzieję.. Nadzieję na zakończenie wojny i na nową, spokojną przyszłość. Treść powieści Steel wciąga już od pierwszych stron, za sprawą ciekawej fabuły, lekkości pióra i prostego języka. Mimo ciężkiego tematu - książkę czyta się jednym tchem. Losy głównych bohaterek zaciekawiają nas do tego stopnia, że chcemy poznać ich zakończenie, które nie w każdym przypadku jest dobre. Mnie ta historia wciągnęła, zatrzymała na dłużej, wzruszyła i sprawiła, że dobrze się przy niej (mimo tematyki) bawiłam. To jedna z tych niezywykłych opowieści, taka podróż w czasie do ogarniętej wojna Europy i niebezpieczeństw, które że sobą niosła. To wielowymiarowa, bardziej wartościowa historia. Autorka porusza tutaj ważne tematy dotyczące klasowosci, rasizmu, oraz polityki rodzin z wyższych sfer, które kierują się własnymi zasadami i poglądami. Tylko, że w obliczu wojny, to wszystko traci ważność. Każdy staje się równy i każdy podejmuje się nierównej walki z wrogiem. "Latające Anioły" to książka jest dla mnie niezwykle ważna i wyjątkowa, jestem nią totalnie zachwycona. Powieść rozgrywająca się w czasach o których należy przypominać. Wspaniała powieść o niezłomnych, dzielnych kobietach i o kobiecej solidarności wbrew wszystkim i wszystkiemu.  

„Latające anioły” to książka autorstwa Danielle Steel, wydana przez Wydawnictwo Luna. Audrey nie ma łatwego życia. W młodym wieku straciła ojca, który zachorował na raka, a niedługo później okazało się, że jej matka choruje na Parkinsona. Dziewczyna poświęca swoją młodość na opiekowanie się rodzicami. Nie ma znajomych, nigdzie nie wychodzi. Jej jedyną odskocznią od problemów są książki. Jednak dziewczyna nie narzeka na swój los – jest dzielna, pomocna, opiekuńcza. Ze względu na sytuację rodzinną, Audrey postanawia szkolić się na pielęgniarkę, aby móc jeszcze bardziej pomagać mamie przy jej pogarszającym się stanie zdrowia. Niestety czasy, w których żyje Audrey to czasy wojny, niewyobrażalnych strat ludzkich, cierpienia. Jest rok 1941 i zostaje przeprowadzony japoński nalot na amerykańskie bazy floty i lotnictwa w Pearl Harbor na Hawajach. Jest to atak na najważniejszą bazę amerykańskiej Floty Pacyfiku oraz kilka baz armii amerykańskiej. Nalot ten wciąga Stany Zjednoczone do II wojny światowej. Audrey wyjeżdża na studia, gdzie poznaje Lizzie. Obie dziewczyny doświadczają straty bliskiej osoby podczas ataku, a po czasie żałoby postanawiają włączyć się w działania wojenne. Dziewczyny zostają wyszkolone na pielęgniarki i zgłaszają się do wojskowych oddziałów lotniczej ewakuacji rannych. Zostają wysłane do Anglii. Zespół, do którego dołączają, sprowadza żołnierzy z frontu. Będzie to niebezpieczna misja, w której liczy się odwaga, brawura, zaangażowanie i lojalność. Audrey i Lizzie pracują u boku koleżanek, od których mogą się wiele nauczyć – mają wsparcie Alex, Louise, Pru i Emmy. Na pierwszy rzut oka różni je wszystko – status społeczny, kolor skóry, doświadczenia życiowe. Jednak łączy je to, co okazuje się najważniejsze – przede wszystkim są to kobiety o złotym sercu, które chcą zmienić świat na lepsze. Ramię w ramię przezwyciężają trud życia i z oddaniem wypełniają swoją misję. Dziewczyny z ogromnym poświęceniem ratują żołnierzy, opatrują rannych, są dla nich wsparciem. Dają z siebie wszystko, a nawet i więcej. Latające Anioły walczą o wolność, poświęcają się dla dobra innych, ryzykują wszystkim. Przede wszystkim – nie poddają się, są ambitne, zdolne i zdeterminowane. Ryzykują własnym życiem dla możliwości uratowania życia cudzego. Są od stóp do głów przepełnione udzielającą się nadzieją i niesamowitym podejściem do świata i wiarą. I tak oto dziewczyny próbują odnaleźć się w wojennej rzeczywistości, gdzie cierpienie jest na porządku dziennym, a podejmowanie trudnych decyzji to chleb powszedni. Wszystko to składa się na pytanie - ile tak naprawdę jest w stanie znieść człowiek? Książka opisuje trud i zaangażowanie kobiet podczas wojny, ich doświadczenia, współpracę przekształcającą się w niezwykłe wsparcie i przyjaźń. Porusza także tematykę emancypacji kobiet, walki o swoje prawa i możliwość decydowania o własnym losie. Autorka w genialny sposób, przejmujący, emocjonalny i refleksyjny przedstawia nam tak bardzo znaczącą rolę kobiet w trakcie wojny. Kobiety te, niepewne kolejnych dni i własnej przyszłości, musiały zmierzać się nie tylko z dramatycznymi wydarzeniami, ale także własnymi uczuciami, obawami, lękami i pragnieniami. „Latające anioły” to książka ciężka i trudna. Nie chodzi tutaj o sposób pisania autorki czy słownictwo, którego nie rozumiemy, wręcz przeciwnie. Autorka w sposób bardzo przekonujący stara się dotrzeć do czytelnika. Co prawda na początku miałam wrażenie, że każdy akapit jest osobnym bytem, w którym muszę się odnaleźć, ale przyzwyczaiłam się do tego bardzo szybko. Co więc w książce jest takiego ciężkiego? Ogrom emocji, których dostarcza i jednostkowe spojrzenie na świat pełen cierpienia, brutalności, niesprawiedliwości, co składa się na przerażające warunki, doświadczenia i ogląd na sytuację na świecie. Przytłaczająca, a zarazem motywująca i skłaniająca do refleksji jest także świadomość tego, jak ciężkie decyzje musiały podejmować bohaterki. Ich nakład siły, odwagi, determinacji jest wprost zaraźliwy, przekonujący, udzielający się. Autorka stworzyła postaci, które zapadają w pamięć i imponują czytelnikowi. „Latające Anioły” to książka o wspaniałej przyjaźni, miłości, lojalności, poświęceniu i odwadze w otoczce paskudnej rzeczywistości. Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Luna.

Wśród autorów, których propozycje książkowe pojawiają się na naszym rynku, mamy wielu debiutantów, ale też znani i lubiani autorzy dzielą się z nami kolejnymi swoimi nowościami. I Ci nasi „znani i lubiani”, to taki pewnik, wiemy, czego się po ich książkach spodziewać, szukamy wręcz w nich charakterystycznych cech dla danego pisarza. Jedną z moich ulubionych autorek jest niewątpliwie Danielle Steel. Czytam ją od lat i nieustannie tak samo mnie wzrusza i zachwyca. Jej najnowsza propozycja „Latające anioły” to kolejna pięknie opowiedziana historia o kobietach i ich drodze do szczęścia i miłości, osadzona w trudnych czasach drugiej wojny światowej. Audrej, wywodząca się z rodziny, w której mężczyźni służą od pokoleń w marynarce wojennej, opiekuje się swoją ciężko chorą matką. Kierowana chęcią lepszego opiekowania się matką, zaczyna szkołę pielęgniarską. Jej brat, Will, idzie ślady ojca i dziadka i wstępuje do marynarki, zostaje w niej jednak pilotem. Lizzie pragnie zostać lekarzem, jak jej ojciec, niestety jej rodzice uważają, że nie jest to odpowiedni zawód dla młodej damy i dziewczyna rozpoczyna studia pielęgniarskie. W ich trakcie poznaje Audrej i stają się najlepszymi przyjaciółkami, a Will obiektem jej westchnień. Alex, pochodząca z bogatej nowojorskiej elity, ma dość swojej snobistycznej rodziny i pragnie nieść pomoc innym, decyduje się na zostanie pielęgniarką. Louise, dorastająca na południu kraju, jako czarnoskóra kobieta, nie chce się pogodzić z panującą segregacją rasową. Dlatego poprzez niesienie pomocy rannym, pragnie zawalczyć z nietolerancją. Życie tych czterech amerykańskich dziewcząt zmienia się w dniu zaatakowania USA przez Japonię. Niestety, w Pearl Harbor przebywa brat Audrey, a ukochany Lizzie i nie udaje mu się przeżyć ataku na bazę wojskową. Lizzie postanawia pod wpływem jego śmierci wstąpić do wojska i służyć, jako pielęgniarka. Wkrótce dołączają do niej Audrej, Alex i Louise. Nie zważając na swoje pochodzenie, czy kolor skóry, cała czwórka staje się nierozłączna i bez wahania decyduje się na wspólny wyjazd do ogarniętej wojną Europy. W Anglii trafiają do jednostki ratowniczej, której sanitariusze ratują rannych i samolotami zawożą do szpitali. Wśród dowódców takiej latającej karetki jest Pru, wywodząca się z angielskiej arystokracji i Emma, córka prostytutki, pochodząca z londyńskiej biedoty. Wszystkie kobiety z oddaniem i ogromną odwagą odbywają codziennie loty, w czasie których ich zadaniem jest nie tylko udzielenie pierwszej pomocy, ale nie raz po prostu towarzyszenie rannym żołnierzom w ich ostatnich chwilach. Ze względu na ich dobroć, ogromną odwagę i poświęcenie zostają nazwane „latającymi aniołami”. Jak potoczą się losy przyjaciółek? Czy uda im się przeżyć wojnę? Czy w takich ciężkich czasach jest miejsce na miłość i na szczęście? Autorka udowadnia, że zjednoczenie się ku wspólnemu celowi nie tylko pokonuje wszelkie uprzedzenia, ale może być też podwalinami naprawdę pięknych relacji. Ja jestem zachwycona tym, jak umiejętnie wywołuje ona szereg różnych uczyć u czytelnika. U mnie była to paleta różnych emocji, od płaczu, smutku, poprzez radość i taką nadzieję na lepsze jutro. Tego oczekiwałam po Pani Steel i nie zawiodła mnie absolutnie. Dodatkowo bardzo podobało mi się poruszenie niesamowicie ważnych kwestii związanych z podziałem klasowym, segregacją rasową, czy nierównością płci i pokazanie walki kobiet, nie tylko z okupantem niemieckim, ale właśnie z nietolerancyjnym i podzielonym uprzedzeniami społeczeństwem. „Latające anioły” to piękna i wzruszająca książka, udawadniająca jest wielka potrafi być siła i odwaga kobiet. Dlatego koniecznie trzeba ją przeczytać.

W czasach kiedy my — kobiety mamy nieograniczony dostęp do edukacji, mamy prawo wyboru i decydowania o swoim życiu, trudno jest być może przyjąć do wiadomości, że kiedyś tak nie było. Ja nie wyobrażam sobie, aby ktoś stanął mi na drodze do upragnionego celu. Abym musiała poddać się woli rodziny, społeczeństwa i robić coś wbrew sobie... Danielle Steel zabiera nas do czasów II wojny światowej, gdzie poznajemy kilka kobiet, które zdecydowały się służyć tym najsłabszym – rannym na polu walki żołnierzom. Zrezygnowały ze spokojnego życia, pięknego domu, często luksusu i wygód, aby zaciągnąć się do wojskowych oddziałów lotniczej ewakuacji rannych. Zostały wysłane do Anglii, gdzie każdego dnia balansowały na cienkiej granicy między życiem a śmiercią, której świadkami były niemal bez przerwy. I choć autorka kojarzona jest przede wszystkim z powieściami romantycznymi, tutaj skupia się w głównej mierze na wątku przetrwania i pokazaniu życia sanitariuszek niejako od kuchni. Na kobiecej sile i niezwykłej przyjaźni, która w wielu przepadkach rodziła się w trudnych momentach, na które były narażone bohaterki. Każda z nich ma swoją historię, każda jest inna, a jednak misja, jaką obrały w życiu, połączyła je na zawsze. Dzięki autorce mamy okazję obserwować zmagania pielęgniarek na polu bitwy. Śledzić z zapartym tchem kolejną akcję, po cichu modląc się, aby bohaterki, z którymi zdążyliśmy się już zżyć, wyszły z niej całe. Steel opisuje losy niezwykłych kobiet, które nie marzyły o domu, rodzinie i dzieciach, ale o tym, aby czuć się potrzebne. Aby pomagać, często rezygnując z kontaktu z najbliższymi, kiedy ci nie patrzyli przychylnym okiem, a wręcz sprzeciwiali się wyborom swoich córek. W tych trudnych czasach, kiedy jutro było wielką niewiadomą, rodziły się uczucia. Miłość nieśmiało kiełkowała, przygnieciona strachem o to, czy zdoła przetrwać i rozkwitnąć, kiedy to wszystko się skończy. Kiedy skończy się wojna, a oni będą mogli wrócić do domu, kontynuując swoją misję w normalnych warunkach, bez huku bomb i wystrzałów. Podsumowując: Jako młoda dziewczyna zaczytywałam się w książkach Danielle Steel. Byłam ciekawa, jak teraz odbiorę opisaną przez nią historię. I choć „Latające Anioły” jest inna niż te, które pamiętam, to nie zawiodłam się. Podobało mi się to, że autorka nie skupiła się jedynie na wątku romantycznym, ale pokazała niezwykłe relacje, jakie łączyły bardzo różne kobiety. Bo „Latające Anioły” to przede wszystkim powieść o kobietach, które musiały zmagać się nie tylko z dramatem wojny, ale z własnymi tragediami, których nie szczędził im los. Były takie młode, a już zdążył je boleśnie doświadczyć… Traciły najbliższych, były z dala od domu i rodziny, a mimo to ich zaangażowanie w pomoc rannym i determinacja w codziennej, nierównej walce ze śmiercią, była godna podziwu. Mówi się, że kobiety są kruche i wrażliwe. A jednak drzemią w nich niezmierzone pokłady siły, która wychodzi na światło dzienne, kiedy jest najbardziej potrzebna. I takie były Latające Anioły. Niosły pomoc, nadzieję, wsparcie, same wciąż pozostając niezłomne.

Audrey nigdy nie miała łatwego życia, jednak ona nie narzekała. Jej brat poszedł do wojska, a ona została z chorą matką. Młoda dziewczyna, zamiast jak inne spotykać się ze znajomymi, przeżywać pierwsze miłości, bawić się, korzystać z młodości, bez słowa sprzeciwu zajmowała się mamą. To ze względu na jej chorobę wybrała szkołę pielęgniarstwa. Chciała dowiedzieć się, jak może lepiej się nią zajmować, jak ulżyć jej cierpieniu. To w tej szkole poznaje Lizzie - dziewczynę z dobrego domu, która chciała być lekarzem, jednak jej rodzice na to nie zezwolili i tak trafiła na pielęgniarstwo. Obie dziewczyny bardzo się zaprzyjaźniły, wspólnie przeżywały sukcesy i porażki. Kiedy wybuchła wojna Lizzie pierwsza dołączyła do niej, aby nieść pomoc rannym, a kiedy zmarła mama Audrey, również ona się zaciągnęła. Tam poznały również inne dzielne kobiety, które w pocie czoła pomagały innym. Jak potoczyły się losy przyjaciółek? Jak wpłynęła na nie wojna? Jak je zmieniła? Historia w książce wielokrotnie wywoływała w moich oczach świeczki. To opowieść o miłości do rodziny, poświęceniu, marzeniach, bezinteresownemu niesieniu pomocy, okrutnej wojnie. Książkę czyta się szybko, osobiście nie mogłam się od niej oderwać, a poznana historia tych dzielnych kobiet zostanie w mojej pamięci na długo. Bohaterów, a raczej bohaterek mamy kilka. Początkowo poznajemy Audrey, później Lizzie, a kiedy kobiety trafiają do „Latających aniołów”, również inne bohaterki. Każda z nich jest inna, każda wiele wnosi do historii, jednak nie o każdej mogę więcej napisać bez zdradzania zbyt wiele z książki. Audrey jest bohaterką, którą podziwiałam praktycznie od samego początku. Poświęciła swoje lata młodości, opiekując się mamą i dla niej to nie było coś dziwnego. Kiedy tylko dowiedzieli się o chorobie, wiedziała, że to ona się nią zajmie. To bohaterka odważna, dobra, pomocna, uczynna. Jej po prostu nie da się nie lubić. Lizzie miała swoje plany i marzenia, niestety zupełnie inne niż jej rodzice. Chciała zostać lekarzem i niby mogła się przeciwstawić, jednak prawda jest taka, że nie byłoby jej stać na naukę w tym kierunku. Pogodziła się z losem i poszła do szkoły pielęgniarskiej, jednak daleko od domu. Kiedy nastała wojna sprzeciwiła się rodzicom i wbrew ich woli zaciągnęła się do wojska. Nie wyobrażała sobie postąpić inaczej. To kobieta wywodząca się z wyższych sfer, jednak nigdy nie czuła się lepsza, nie pomiatała innymi. To bohaterka odważna, dobra, pomocna innym. „Latające Anioły” to książka, którą według mnie zdecydowanie warto przeczytać. Ze swojej strony polecam. Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA