Księga śmiechu i zapomnienia (okładka  miękka, wyd. 09.2013)

Mówię wprost, ta książka już mniej ciekawsza od pozostałych, ale również i w niej autor odnosi się krytycznie do ustroju komunistycznego. Zarówno państwa byłego bloku wschodniego, jak i dzisiejsze, w tym między innymi Polska, zapewniają nam lepszą przyszłość, że będzie żyło się lepiej, a jak się okazuje, to nasze jutro to najzwyczajniejsza pustka, nie ma tam nic. Rycerz z ,,Gości, gości” mówił, że gubi się ten, kto nie widzi przed sobą celu. Gdy tak czytam Kunderę, mam wrażenie, że dziś to już cały świat jest pogubiony. Przyszłość jest niejasna, i nie wiadomo, co się jeszcze wydarzy. Póki, co wszystko idzie ku gorszemu. Natomiast przeszłość? Jest piękna, dlatego dziś politycy, pragną ją przemalować i zniszczyć, choćby zmieniając fakty historii. Dzieci są przyszłością narodu, owszem! Ale tylko, dlatego, że ta ich dziecięcość umożliwia politykom nimi manipulować. Dziecko najłatwiej jest zindoktrynować. W ogóle podzielam zdanie Kundery, że dziś dorośli dziecinnieją. Mało, kto dziś, rozwija szare komórki, wszystko zmierza ku bezmyślnemu egoizmowi, głupocie. Gdy tak czytałem, wiem, że warto mieć takie własne Modus Vivendi, czyli sposób na życie. Jeśli żyje się bez światopoglądu, to największe dzieło nasze życie, którym jest nasz własny byt, to twór bez ciekawej treści. Wszystko jest zależne od nas. Nie podoba mi się krytyka poetów, że to młodzi mężczyźni, którzy najdłużej chowają się pod spódnicą mamusi. Skąd! Moim zdaniem w życiu każdego chłopca, to właśnie matka jest pierwszą miłością… Ciekawa nawet, lecz mnie nie urzekła aż tak…

Filozoficzne opowieści w wykonaniu Kundery, coś pięknego. Czasem razi seksizmem, jedyny minus

Kundera - to nazwisko mówi samo za siebie! Polecam z całego serca!

Książka ciekawa. Cieszę się, że ja u Was zamówiłam. Polecam!

Uwielbiam jego styl, jak dla mnie - kolejny must have.

Przyjemnie się czyta, szybko wciąga

Kundera, po prostu.

Wspaniała

Księga śmiechu i zapomnienia nie jest łatwą leturą. Żeby ją przeczytać potrzeba czasu i skupienia. Może właśnie dlatego mnie tak urzekła. Styl autora jest bardzo specyficzny i na pewnoe nie przypadnie każdemu do gustu… na pewno nie od razu. Warto się jednak przełamać bo to wspaniała lektura.

Jak dla mnie jest typowa powieść milana kundery nie specjalnie wyróżniająca się na tle innych jego książek uważam że jeżeli ktoś dopiero chce poznać tego autora to jest to jedna z gorszych pozycji (odsyłam początkujących do "Nieznośnej lekkości bytu" albo "Walcu pożegnalnego") ze względu na to że nagle przyziemna historia o losach wdowy która uciekła z komunistycznego kraju zmienia się nagle w coś abstrakcyjnego i niedorzecznego co ktoś nie znający innych dzieł pisarza mógłby źle odebrać musze jednak przyznać że bardzo podobało mi się jak kundera w losy swojich bohaterów zaczął wplatać historie swoją i swojego ojca pokazując jednocześnie że jego historie wcale nie są o niczym tylko są odbiciem jego własnych przeżyć