Kamogawa. Tropiciele smaków (okładka  miękka, wyd. 07.2023)

✈️Kulinarne magie i emocjonalna siła splatają się w "Kamogawa - Tropiciele Smaków", przynosząc czytelnikom niewiarygodnie smaczny pościg za wspomnieniami. Autor, poprzez mistrzowskie pióro, zaprasza nas do malowniczego Kioto, gdzie emerytowany policjant Nagare wraz z córką prowadzą restaurację, której istota tkwi w odtwarzaniu dawnych smaków. To opowieść o kulinarnych detektywach, którzy przywracają życie przepysznych dań i ukrytych wspomnień. ✈️Książka składa się z sześciu starannie splecionych historii, z których każda wprowadza nas w świat innych postaci, pragnących powrócić do smaków przeszłości. Każde danie jest jak klucz otwierający drzwi do magicznych wspomnień, które zdają się być utkane w strzępach smaku. Autor z gracją i wrażliwością ukazuje, jak jedzenie ma moc przenoszenia nas w czasie, ożywiając dawne uczucia i wydarzenia. ✈️Wątek kulinarnej detektywistyki jest fascynujący i oryginalny. Właściciele restauracji nie tylko odtwarzają zapomniane smaki, ale także dają możliwość odbudowywać mosty między teraźniejszością a przeszłością. To więcej niż tylko posiłek - to podróż sentymentalna, w której każdy kęs jest krokiem wstecz ku cennym chwilom życia. ✈️Pióro autora jest pełne uroku i zachęcającej prostoty, a jednocześnie głęboko emocjonalne, że aż sama czułam dreszcze emocji gdy udało się bohaterom znaleźć dane potrawy. Opisy są tak realistyczne, że czytelnik może poczuć smak i zapach opisywanych dań, co sprawia, że ślinka pocieknie nam niejednokrotnie. Książka wywołuje zmysłowe doznania i uruchamia kaskadę wspomnień, podobnie jak zapach chleba prosto z pieca babci czy smak pierwszego loda w upalne lato. ✈️"Kamogawa - Tropiciele Smaków" to nie tylko książka o jedzeniu i smakach. To głęboka refleksja nad mocą wspomnień i ich związkiem z naszym tożsamością. Autor udowadnia, że jedzenie to nie tylko kwestia biologiczna, lecz także kulturowa i emocjonalna. Wartość książki tkwi w tym, jak z łatwością czytelnik może się utożsamić z bohaterami, a ich historie mogą wyzwolić burzę własnych przemyśleń i wspomnień. ✈️Kamogawa zostawia po sobie piękny smak w duszy czytelnika. Wzruszająca, pełna uroku i wyjątkowo smaczna podróż przez przeszłość, której każdy powinien doświadczyć. Polecam tę książkę wszystkim, którzy pragną sięgnąć po coś więcej niż tylko opowieść - to wyjątkowe doświadczenie, które ożywi najukrytsze zakamarki wspomnień. Przeczytajcie ją, ale - zalecam na pełnym żołądku, aby uniknąć pokusy sięgnięcia po coś pysznego w trakcie lektury!

3,5/5 ⭐️ „ᴋɪᴇᴅʏ ᴄᴢᴌᴏᴡɪᴇᴋ ᴊᴇsᴛ ᴍᴌᴏᴅʏ, ʙᴇᴢ ᴢᴀsᴛᴀɴᴏᴡɪᴇɴɪᴀ ᴀᴋᴄᴇᴘᴛᴜᴊᴇ ʀóżɴᴇ sᴍᴀᴋɪ. ᴀ ᴋɪᴇᴅʏ ɴᴀʙɪᴇʀᴢᴇ ᴛʀᴏᴄʜę ʟᴀᴛ, ᴊᴀᴋ ᴊᴀ, ɴᴀᴊsᴍᴀᴄᴢɴɪᴇᴊsᴢᴀ sᴛᴀᴊᴇ sɪę ᴛᴀ ᴘʀᴢʏᴘʀᴀᴡᴀ, ᴊᴀᴋą ᴊᴇsᴛ ᴡsᴘᴏᴍɴɪᴇɴɪᴇ.” Restauracja bez szyldu i bez menu, w której przy pierwszej wizycie to kucharz decyduje o tym, jakie danie otrzymamy, a zapłata wynosi tyle, ile uznamy za stosowne. Wchodzicie? Ja pewnie bym się zawahała. Bohaterowie & bohaterki tej powieści są zresztą tak samo zaskoczeni odwiedzając Jadłodajnie Kamogawy. Niepozorna, ukryta gdzieś w jednej z uliczek Kioto, oferuje bardzo nietypowe usługi. I fantastyczne dania. Ten biznes prowadzony jest przez emerytowanego policjanta i jego córkę. Czym się zajmują, poza gotowaniem? Poszukiwaniem zaginionych smaków. Trafiają do nich przeróżn_ klienci i klientki tęskniący za potrawami z przeszłości, których nie są w stanie odtworzyć. Czasem wydaje się, że przepis jest ten sam, a mimo to smak inny. Powieść zwraca uwagę na to, jak to samo danie, w zależności od nastroju, czy pochodzenia składników lub ich jakości, a nawet tego kto je przygotował, może smakować zupełnie inaczej. Dlatego ważny jest tu każdy aspekt - gdzie dana osoba kupowała składniki, gdzie mieszkała, kto właściwie przyrządzał to danie. Przyjemna, lekka i nostalgiczna, działa na mnie dokładnie tak samo jak ciepły rosołek od babci. Czy zmieni wasze życie, wyciśnie łzy, powali na kolana? Raczej nie, co nie zmienia faktu, że wywoła uśmiech, obudzi parę wspomnień, ogrzeje i ukoi. Dla fanów & fanek „Zanim wystygnie kawa” to pozycja obowiązkowa - obie dostarczyły mi podobnych emocji. Okazuje się, że gdzieś na przestrzeni ostatniego roku, literatura azjatycka stała się dla mnie idealnym wyborem na relaks i pocieszenie - jest prosta, a jednocześnie przyjemna. Jeśli jeszcze nie próbowaliście/próbowałyście - warto dać szansę i sprawdzić, czy podobnie działa na was. A teraz poproszę o dokładkę! To znaczy tom drugi, bo to dopiero początek tej smacznej serii. 🍜

Jeśli macie ochotę na coś lekkiego, wyjątkowego, przepełnionego bogactwem smaków i aromatów, to powieść „Kamogawa. Tropiciele smaków” poleca się na danie główne. Kolejna z książek literatury azjatyckiej zachęcająca do spojrzenia w przeszłość. Po tym jak klimatyczna kawiarnia z „Zanim wystygnie kawa” pozwalała cofnąć się do wybranego momentu z przeszłości, a „Fotograf utraconych wspomnień” dawał szanse by ostatni raz spojrzeć w kalejdoskopie na kadry ze swojego życia, przyszedł czas na tropicieli smaków, których zadaniem jest wytropić i odtworzyć wybrany smak z przeszłości, do którego klienci restauracji mają szczególny sentyment. Było smacznie, kolorowo, a przed wszystkim niespiesznie i nostalgicznie jak przystało na literaturę azjatycką. Dialogi jak zwykle nie były skomplikowane, w przeciwieństwie do samej kuchni, która zdumiała mnie bogactwem składników. Czytając tę książkę czułam, że wpadam w nieco melancholijny nastrój. Wróciły do mnie wszystkie smaki z dzieciństwa, które chciałabym poczuć jeszcze raz, a przed oczami stanęły mi osoby, które przyrządzały je w moim odczuciu najlepiej na świecie. Chętnie wybrałabym się do tej niepozornej restauracji mieszczącej się przy bocznej uliczce Kioto i z zaufaniem powierzyła swoje wspomnienia detektywom wyspecjalizowanym w poszukiwaniu smaków. Znajdziecie w tej książce oryginalny pomysł na fabułę, który mocno skłania do przemyśleń i pozwala odbyć cudowną sentymentalną podróż. Jedno jest pewne, wasze ślinianki będą pracowały na najwyższych obrotach! Jest to powieść absolutnie na każdą porę roku, idealna do tego by skonfrontować się z własną przeszłością, odpocząć w towarzystwie cudownych wspomnień, podelektować się smakami z dzieciństwa i nie tylko. Tych, którzy będą potrzebowali dokładki po tej niesamowitej uczcie informuję, że „Kamogawa. Tropiciele smaków” to pierwsza część smakowitej serii japońskiej, zatem… czekamy na więcej!

No tak smacznej lektury już dawno nie jad… nie czytałam! Ale przyznam, że jak czytałam ją w autobusie po powrocie z pracy, nie raz narobiła mi apetytu. Coś jest w tej literaturze azjatyckiej takiego, że za każdym razem pozostawia po sobie ten niesamowity nastrój i czar. Istnieje sobie pewna Jadłodajnia o nazwie „Kamogawa”. Prowadzi ją ojciec z córką. Restauracja, mimo zdjętego szyldu, nie świeci pustkami, bowiem przychodzą do niej Ci goście, którzy spragnieni są konkretnego smaku! I tak Nagare (ojciec) najpierw częstuje ich wybranym przez siebie daniem, a następnie Koishi (jego córka) przeprowadza z gośćmi rozmowę i wypytuje o smak, jaki mają odszukać. To jest tak niesamowita lektura, że się przy niej totalnie rozpłynęłam. Jest urocza, jest piękna. Poza tym, że Nagare wraz z córką serwują przepyszne dania, to robią coś jeszcze. Przywracają dawno zapomniane, zepchnięte w kąt, przyjemne wspomnienia. A to jest bezcenne. „Pani Koishi, jest pani jeszcze młoda. Kiedy człowiek jest młody, bez zastanowienia akceptuje różne smaki. A kiedy nabiera trochę lat, jak ja, najsmaczniejsza staje się ta przyprawa, jaką jest wspomnienie” [Kashiwai: 2023: 86]. Bo właśnie po to przychodzą tam Ci ludzie. Po miłe wspomnienie, które już się powoli zaciera. Ten sentymentalny gest, może wydawać się złudny, zwykły i bezsensowny. Ale nie dla nich. I myślę, że też nie dla nas. Bo każdy z nas ma jakąś dawno zapomnianą z dzieciństwa wartość. Czy to smak, czy zapach, czy nawet jakieś miejsce, które być może już teraz nie istnieje. Bo przecież kto z nas nie chciałby się cofnąć choć na chwilę w czasie, by tego zasmakować? I wiecie za co jeszcze pokochałam całym sercem tę książkę? Za Ospalucha! I ja mam też przy sobie takiego przyjaciela. Jest rudy, lubi jeść i dużo spać. Chyba wszystko się zgadza. No i czasem zapozuje mi do zdjęcia!

"Kamogawa tropiciele smaków" to najsmaczniejsza lektura, jaką miałam okazję czytać w ostatnim czasie :D Nagare, emerytowany policjant, wraz z córką prowadzą małą restaurację w Kioto, ale nie taką zwykłą. W tym miejscu można odnaleźć smaki z przeszłości. Jeśli ktoś zatęskni za jakimś daniem, detektywi próbują zrobić wszystko aby je odtworzyć. Genialne, prawda? Książka składa się z sześciu historii. W każdej z nich poznajemy inną osobę, która przychodzi do restauracji po pomoc w odtworzeniu konkretnych dań, jakie miała okazję jeść w przeszłości. To cudowna, urocza książka pełna niesamowitych smaków. Nie raz w czasie lektury ciekła mi ślinka na myśl o tych wszystkich smakowitych daniach. Jednak poza aspektem kulinarnym główną rolę odgrywają tu wspomnienia. Poza tym, że właściciele restauracji pozwalają raz jeszcze skosztować przepysznej potrawy, robią przy tym coś znacznie ważniejszego. Pozwalają na powrót to przeszłości i przywracają wspomnienia. Wspomnienia o osobach, miejscach, które były ważne dla tych, którzy zwrócili się do nich o pomoc. Jedzenie często potrafi przenieść nas w czasie, sprawić, że przypominamy sobie najpiękniejsze chwile z naszego życia. Dzięki tej książce ja również odbyłam cudowną podróż do mojego dzieciństwa. Od razu przypomniała mi się kuchnia babci, która potrafiła wyczarować cuda. Potrawy mojej babci kojarzą mi się z cudownymi, beztroskimi chwilami w moim życiu. Ależ bym chciała jeszcze mieć możliwość, aby ich skosztować... To niezwykle ciekawa książka, którą czyta się ekspresowo. Pomysł na prowadzenie restauracji, która pomaga w odtworzeniu smaków uważam za genialny. To pierwsza część, więc już nie mogę się doczekać lektury kolejnej. Polecam! I pamiętajcie, nie czytajcie tej książki na pusty żołądek :D

Przed Tobą pierwsza część bestsellerowej japońskiej serii. A cóż to? Smaki? Usługi detektywistyczne? Co to ma być? Dzisiejsza propozycja zdecydowanie spodoba się osobom, które kochają kuchnię! 🥧 Czy masz jakiś smak, który utkwił Ci na lata, ale nie potrafisz go odtworzyć i wciąż męczysz się z jego odszukaniem? Nic straconego. W jednej z bocznych uliczek w Kioto znajduje się restauracja, w której Nagare Kamogawa – emerytowany policjant zajmuje się kuchnią, a jego córka całą resztą czyli zbieraniem informacji od przybysza czytaj klienta. Druga sprawa - Jak znaleźć to miejsce? Co prawda jest ogłoszenie w gazecie, ale nie zawiera cennych wskazówek jak tam trafić. Ba! Nie mają nawet szyldu! A jednak kilku osobom udaje się tu dotrzeć, a właściciel ochoczo udaje się na poszukiwania ich utraconych smaków. Przemierza wiele ulic, wiele miejsc, ucina pogawędki z innymi ludźmi. I to wszystko po to, by pałaszujący podane im danie byli zadowoleni z eksplozji smaków. To miejsce troszkę przypomina kawiarnię z książki „Zanim wystygnie kawa”. Wywołuje całkiem podobne wrażenia i miłe wspomnienia, ale są one umiejscowione w świecie realnym. „Kamogawa…” podobała mi się ze nie tylko ze względu na sentymentalne podróże do ludzkich podniebień. Książka celebruje wiele wspomnień, które powracają do bohaterów wraz z każdym kęsem. Jedyne czego mi zabrakło to bardziej rozbudowanej części, w której Nagare pokazuje jak znalazł to, czego szukają klienci. Można by pomyśleć, że albo Nagare jest cudotwórcą, albo genialnym kucharzem, albo jedno i drugie. Bo jak odtworzyć smak niekiedy na podstawie kilku informacji? Pozostaje nam zaufać tropicielowi smaków. Zajrzyj do książki i dowiedz się sam 😊

Moim ulubionym smakiem jest umami i właśnie „Kamogawa. Tropiciele smaków” pozwoliło delektować się tym bardzo charakterystycznym dla japońskiego ramenu czy udonu aromatycznego waloru jedzenia. Tropiciele smaków to sześć przepysznych opowieści o smakach do jakich tęsknili ich bohaterowie. To wspomnienia sześciu zupełnie przypadkowych osób, które po wielu latach nadal myślą o najlepszej potrawie jaką mieli okazję spróbować w swoim życiu. I w tych sześciu historiach zawiera się wszystko to co dla japończyków jest niezwykle ważne i cenne - wybór składników po przygotowaniu aż do celebracja posiłku, przywiązanie to tradycyjnych wartości i kultury czy umiłowanie do kotów. To historie przez które się płynie i można celebrować piękne wspomnienia wraz z uczestnikami tych kulinarnych podróży do przeszłości a przy tym ponapawać się wspaniałymi potrawami kuchni japońskiej, bo ma ona o wiele więcej do zaoferowania niż znane wszystkim sushi. To bardzo niespieszna historia o tym co po latach okazuje się w życiu najważniejsze i do czego tęsknimy bo to właśnie z tymi konkretnymi smakami bohaterowie kojarzą piękne chwile ze swojej młodości. A to wszystko w niepozornej restauracji, którą prowadzi ojciec z córką i w dość typowy dla japończyków sposób kierują się do niego jedynie osoby, którym pisane było się tam znaleźć. To na pewno zupełnie inny świat dla kogoś kto nie miał okazji nigdy interesować się czy czytać o kraju kwitnącej wiśni i myślę, że ideanie wpisuje się jako pierwsza książka dla zaciekawionych krajami dalekiego wschodu. I jedna rada na koniec - nie czytać na pusty żołądek bo grozi niekontrolowanymi napadami głodu od tych wszystkich wymienionych potraw! いただきます!

Jedzenie w kilka chwil potrafi przenieść nas w czasie. Jego zapach, konsystencja oraz smak przywołują wspomnienia poprzednich posiłków. Czasami mgliste, czasami wyraźne i ważne, bo towarzyszą mu istotne wydarzenia czy emocje. Tym tropem poszedł Hisashi Kashiwai i stworzył powieść o niepozornej restauracji, w której można skorzystać z niestandardowych usług detektywistycznych. Wystarczy opowiedzieć wszystko, co pamiętamy, a emerytowany policjant, aktualny szef kuchni, Nagara zajmie się odszukaniem smaku, za jakim tęsknimy. „Kamogawa. Tropiciele smaków“ to kolejny tekst na kanwie podróży w czasie (jak „Zanim wystygnie kawa" czy „Fotograf utraconych wspomnień“ od tego samego wydawnictwa), ale tym razem osadzony w świecie realnym, bez nadprzyrodzonego aspektu. Jest w nim jednak znacznie mniej wchodzenia do głowy bohaterów, wzruszenia są subtelne, a opisy oszczędne. Wychodzi z tego powieść przyjemna, ale nie poruszająca serca. Taka co to sprawia, że odkładamy ją głodni i spragnieni eksperymentowania z kuchnią. Próbowania odtworzenia smaków dzieciństwa. Powieść Hisashi czyta się podobnie jak felietony z „Wspomnienia podniebienia“ (od wydawnictwa Yumeka), choć te posiadają dodatkowo atrakcyjny aspekt kulturowo-historyczny, kiedy „Kamogawa. Tropiciele smaków“ między skupieniem na kolejnych potrawach ma niewinną fabułę. A jednak podoba mi się zestawienie tych książek obok siebie. Bo każda skupia się całkowicie na jedzeniu (głównie japońskim), choć robi to w zupełnie innej formie. W każdym razie — akurat ten tytuł bardziej mnie nudził, mniej angażował, a jedyne, co ze mną zrobił, to sprawił, że byłam głodna. Ale. Ma swój unikalny urok. przekł. Anna Zalewska

Kamogawa Tropiciele smaków autorstwa Hisashi Kashiwai wydana przez Grupę Wydawniczą Relacja #współpracabarterowa "To tutaj jest ta restauracja, której właściciele prowadzą usługi detektywistyczne i potrafią wytropić jedzenie dla klienta?" str. 43 - to chyba najlepszy cytat, który przedstawi Wam, czego dotyczy książka. Mamy do czynienia ze strukturą, która bardzo przypominała mi "Zanim wystygnie kawa", gdzie osią fabuły jest restauracja z różnymi opowiadaniami jej klientów. Jednak szybko zauważyłem też różnice, które nadały Tropicielom smaków indywidualnej tożsamości. Przede wszystkim całość nie ma elementów fantastycznych, wszystko jest realistyczne z dużym naciskiem na ludzkie przywiązanie do własnych wspomnień. Siła emocjonalna lektury jest nieco niższa niż się spodziewałem ale całość skłania do refleksji nad budowaniem własnych wspomnień w ciągu życia i jaką rolę ma zmysł smaku w tym wszystkim. To lekko napisana powieść, która może pochłonąć na 1-2 wieczory - wciągająca, ciekawa i przede wszystkim smakowita. Duży nacisk na przyrządzanie różnorodnych potraw sprawia że może nie raz zaburczeć w brzuchu dlatego ostrzegam: NIE CZYTAĆ NA GŁODNEGO. Jeśli komuś spodoba spodobała sie historia opisana w "Zanim wystygnie kawa" to po "Tropicieli smaków" może sięgać w ciemno. Nie jest to lektura must read, ale sprawi, że szybciej minie czas czekając na trzeci tom Kawaguchiego! Nie wątpię, że fani gastronomii lepiej się odnajdą w tej tematyce!

Czy macie taką potrawę, której smak pozostanie z Wami na zawsze? Która przywołuje wspomnienia? Ja mam. To głównie potrawy z dzieciństwa. Te gotowane przez babcię i przez mamę. Wracając do nich wracam do wspomnień. Tak samo, jak bohaterowie zbioru opowiadań "Kamogawa. Tropiciele smaków" Hisashi Kashiwai od @relacja "Kamogawa. Tropiciele smaków" to niezwykle apetyczna książka. Pokazuje, jaką moc mają wspomnienia i jak ważne jest w nich jedzenie. Każdego z bohaterów łączy miejsce. Mała, rodzinna restauracja w Kioto. Nie jest ona jednak zwykłym miejscem. Właściciele, ojciec i córka oferują też usługi detektywistyczne. Na zlecenie gości prowadzą śledztwa by przywrócić dla nich smaki ze wspomnień. Wiele tu wzruszeń i uśmiechów. Dużo prostory, którą lubię w tego typu literaturze. Dużo też inspiracji kulinarnych! Te wszystkie opisy jedzenia pobudzały moją wyobraźnię i przysięgam, że cały czas byłam głodna podczas czytania. "Kamogawa. Tropiciele smaków" to wspaniała odskocznia od stresów dnia codziennego. Pozwala przenieść się do wspomnień. Po skończeniu jej długo siedziałam i wracałam do dawnych smaków. Jeżeli tak, jak ja jesteście fanami "Zanim wystygnie kawa" to musicie wprost przeczytać "Kamogawa. Tropiciele smaków". Gwarantuję, że będziecie zadowoleni. Dajcie sobie przestrzeń do podróży w przeszłość. We wspomnienia i dawne smaki.