Kobieta, która kochała owady (okładka  miękka)

Po przeczytaniu opinii spodziewałam się czegoś lepszego. Niestety nie wciągnęła mnie, doczytałam do końca na siłę.

Piękna

Kobieta, która kochała owady - Selja Ahava. Czy kobieta może być wolna? Czy może wierzyć w co chce, zachowywać się jak chce i mówić co chce? Czy w dzisiejszych czasach może…? A kiedyś? Maria, wspaniała inspirująca kobieta. Owady, które ją zainspirowały i pozwoliły rozłożyć skrzydła i poczuć wiatr… Od początku jesteśmy obserwatorami dziewczyny, która zachwyca się tym, co widzi. Poznaje owady, ich życie i… zaczyna to odnotowywać. Rysuje i opisuje cykl życia poszczególnego owada. Z czasem ma o nich coraz więcej wiedzy. Nasza bohaterka jest inspirowana prawdziwą przyrodniczką, Marią Sibyllą Merian, która pochodziła z Niemiec i żyła w latach 1647-1717. Wtedy religia i nauka stały się przeciwnikami na ringu życia. Jeśli ktoś zamiast Boga widział rozwiązanie w nauce stawał się wrogiem numer 1. Kobieta naukowiec? Stos był już gotowy. Książka zdecydowanie prowadzi nas przez zadumę nad życiem i egzystencją. Lekkie pióro tłumaczki Justyny Polanowskiej i przepiękne rysunki wprawiają, że człowiek przewraca stronę za stroną rozkoszując się słowem pisanym. Miałam już wcześniej możliwość poznać autorkę, gdy czytałam „Rzeczy, które spadają” i przypadła mi ona dużo bardziej do gustu niż ta pozycja, ale również jestem zachwycona sposobem pisania. Dodatkowo wzmianka o opuszczonej wiosce w środku lasu i jej mieszkańcach. Dla mnie MEGA. Sama postać Marii nie przypadła mi do gustu. Myślę, że nie polubiłabym jej gdybyśmy się poznały. Miała odmienny styl bycia i szanuję to. Nie każdy każdego lubić musi ;). Zresztą, pamiętajmy przy ocenie, że ciężko jest zrobić to przy czytaniu o czyimś życiu. Niemniej, dzięki niej dowiadujemy się wielu ciekawych rzeczy związanych nie tylko z owadami ale również ze wschodem. Bohaterka bowiem przemieszcza się w swoim życiu nawet do Japonii, doświadcza różnych stanów emocjonalnych, poznaje wielu ludzi. Momentami było mi smutno, zwłaszcza jeśli chodzi o jej relacje z dzieckiem. Warto tutaj podkreślić jedną z rzeczy, jakie wyniosłam z tej lektury. Kobieta postrzegana była jako matka założycielka ogniska domowego, podporządkowana mężczyźnie itd. Wiemy, jaki obraz górował kiedyś (i niestety dość mocno jeszcze jest zakorzeniony dzisiaj). Czy można oceniać kobietę przez to, że nie chciała płynąć z prądem? Że chciała żyć „po swojemu” i oddawać się swojemu życiu. Czy każda kobieta jest STWORZONA do bycia matką? Gospodynią? Żoną? etc…no NIE. Kilka pięknych cytatów z książki: „W ciszy atelier, pustce kartki papieru byłam wolna i nauczyłam się słuchać własnego spojrzenia”. „Zaledwie jedna rybia łuska jest pustynią, na której wiatr usypał wydmy w nadchodzące na siebie pierścienie a gdy myślę o liczbie łusek na ciele jednej tylko ryby, ta jednoczesna małość i wielkość, wielość i jednostkowość przyprawia mnie o zawroty głowy”. „Ptak latem wyprowadza dwa lęgi, ale w tym samym czasie klacz wydaje na świat tylko jedno źrebię. Człowiek nie umie nawet postawić swojego młodego na nogi, dopóki ten nie skończy roku!”. „Ale Bóg szepcze do mnie w szczegółach”.

Czy statek, w którym wymieniono najpierw deski, a później pozostałe, zbutwiałe elementy jest wciąż tym samym statkiem? Powyższa zagwozdka dotyczy paradoksu statku Tezeusza, który według legendy, powróciwszy do Aten został zachowany, a z czasem też odrestaurowany jako pamiątka z tamtego okresu. Nie bez powodu został on wspomniany także w powieści „Kobieta, która kochała owady” S. Ahavy, który można potraktować jako jeden z symboli wielokrotnej przemiany głównej bohaterki. „Słyszałam, ze dawniej przed praniem kimona pruto w szwach i w miarę jak materiał się zużywał, te czworokątne fragmenty można było zamienić miejscami. Myślałam o ubraniu, którego części przemieszczają się i niszczą, jak jedno i to samo ubranie zmienia się i odnawia, tak jak drewniany statek, w którym koniec końców nie zostaje ani jeden oryginalny fragment, a mimo to nosi tę samą nazwę i zachowuje ten sam, oryginalny kształt.” Marię poznajemy w dniu jej narodzin i wraz z nią podróżujemy, przeobrażamy się, kwitniemy, ale też usychamy, by odrodzić się na nowo. W zaledwie 300 stronnicowej książce przeżywamy życie wielu pokoleń przez kilka wieków, a zarazem jesteśmy w stanie wyłapać każdy, najmniejszy szczegół historii. Lektura na wstępie zachwyciła mnie przepiękną okładką z fragmentem obrazu oka kobiety oprószonej owadami, który jak się okazuje faktycznie pojawia się w życiu Marii. Wnętrze, zaś wzbudziło we mnie pokłady najróżniejszych emocji – od żalu, smutku, gniewu, poprzez zachwyt, radość i dumę. Dumę w pozytywnym tego słowa znaczeniu, pisaną przez wielkie D, jako odwagę, pozwalającą uwolnić się od społecznego ucisku i roli, którą z pokorą trzeba odgrywać. W „Kobiecie, która kochała owady” drzemią ogromne pokłady feministycznej siły. Powieść niezwykle mnie zaintrygowała, ale i zachwyciła dbałością o detal, pochwałą artyzmu i czułością z jaką darzyło się tytułowe owady. Książka ta nie jest długa, lecz odniosłam wrażenie, że Holandię, Japonię i Niemcy zwiedzałam przez co najmniej kilkanaście lat. A czytelnicza podróż nie tylko przepoczwarzyła Marię, ale i we mnie, niczym u świetlika, zapaliła się iskra zwiastująca zmianę. Gorąco polecam tę przepiękną i iście kobiecą powieść, którą nazwałabym raczej „Kobietą, która chciała być owadem”- kobietą, która chciała odzyskać wolność.

Opowieść, o kobiecie, która od ludzi wolała owady. Wolność widziała w leżeniu na łące z twarzą wciśniętą między trawę, a szczęście odczuwała w chwilach, gdy kolejne larwy przekształcały się na jej oczach w dorosłe osobniki. Małżeństwo nie dało jej miłości, pierwszy poród sprawił, że jakaś część w niej umarła, a inna zapragnęła życia; macierzyństwo było jedynie kolejnym obowiązkiem, od którego nie mogła uciec. Malowała kwiaty, choć ich piękno nie poruszało jej serca, a o tym, co naprawdę kochała, nikt nie chciał z nią mówić. Podróżowała po świecie, chcąc poznać go i doświadczyć nowego, ale nieważne gdzie była — wciąż zdawała się tkwić w jednym miejscu. Pogrążona w myślach o wierze, prawach kobiet czy relacji człowieka z naturą. Oszczędna w emocjach, zdolna do empatii niemalże wyłącznie w stosunku do owadów. Stawiała na swoim w czasach, gdy zdanie kobiet niewiele było warte, a choć społeczeństwo mocno ją ograniczało, wykradała z niego skrawki przestrzeni dla siebie. Maria żyła za procesów czarownic i odkrywania przez Europejczyków dobrodziejstw innych krajów. Żyła też w dobie internetu. Towarzyszymy jej od chwili narodzin do śmierci, a czas jej egzystencji zdaje się wydłużać do czterech stuleć. Pojawiają się bohaterowie, którzy znani są ze swoich dokonań w wieku siedemnastym czy dwudziestym. Jest Darwin, Bourignon czy Bird. Sama Maria natomiast luźno wzorowana jest na Marii Sibylly Merian, która zmarła w 1717 roku. Nie ma jednak dużych wojen. Selja Ahava bierze więc cztery wieki, tnie je na kawałki, a wybrane fragmenty łączy na realia życia swojej bohaterki. Dzięki temu jej losy zyskują na ponadczasowości. Lubię prozę Ahavy i nie wiem, czy bardziej podobała mi się powieść „Kobieta, która kochała owady", czy „Rzeczy, które spadają z nieba". Oba tytuły są napisane językiem, jaki pobudza wyobraźnię i przemawia do mojej wrażliwości, a realizm magiczny zostaje nakreślonymi w tak subtelny sposób, że granica świata snów a rzeczywistości jest ledwo widoczna. Po zakończonej lekturze moja głowa pełna jest myśli, a serce cieszy się na wszystko, co przeżyło dzięki autorce. Potrzebuję więcej jej zgrabnej prozy w życiu, znacznie więcej! przekł. Justyna Polanowska

W trakcie czytania często atakował mnie jeden wniosek - jeżeli podobało Ci się Gdzie śpiewają raki, to istnieje duże prawdopodobieństwo, że Kobieta, która kochała owady Cię zachwyci. Nie ukrywam, że widzę duże podobieństwo między tymi historiami, przy czym odnoszę wrażenie, że jednak Kobieta, która kochała owady ma więcej do zaoferowania, ale chyba jest jednak jest ciut cięższa w odbiorze.   Ta książka oferuje wszystko co najlepsze, dostaniemy w niej melancholijny klimat, fascynacją naturą, wyjście poza ramy narzuconej roli kobiety, przez co właśnie główna bohaterka jest uznawana za inną, fascynuje ją natura i malarstwo. Stroni od ludzi i relacji z nimi. Przez całość obserwujemy różne etapy jej dojrzewania, jak i widzimy, gdy powoli odkrywa własną wartość, dość mocno analizuje sprawę wiary - czy aby na pewno wierzy, na czym polega religia...   Bardzo zaskoczył mnie niespodziewany wątek Japonii, ponieważ jestem miłośnikiem tego kraju, jak i nieustannie namawiam do tamtejszej literatury, a był to wątek istotny i obszerny, jednak mimo to nie był w pełni japoński, więc proszę się na to nie nastawiać, ale jednak ta Japonia i jej elementy się pojawiają, więc warto mieć to na uwadze!   Za połową lektury uderzyła we mnie kolejna myśl na temat stanu głównej bohaterki, a dokładniej samotności, ponieważ to do jakiej się doprowadziła mnie przeraziło. Muszę przyznać, że ta książka była dla mnie pełna emocji. Budziła we mnie fascynację, może lekkie wzdrygnięcia, ciut odrazy, tak naprawdę sporo sprzeczności, jak zrozumienie, ale i jego brak... Wywołała u mnie nieco irytacji, czasem nie zgadzałam się z podejściem głównej bohaterki albo z jej opinią, nieraz drażniło mnie jej podejście, ale jednocześnie ją rozumiałam, tak naprawdę to wszystko było jej drogą do pełnej świadomości. Drogą okraszoną masą potknięć(?), w zależności od tego jak na to spojrzymy, ale w końcu uczymy się na własnych błędach, to one w dużej mierzy tworzą naszą życiową drogę.   Ta książka była inna niż się spodziewałam, tak naprawdę była zlepkiem kilku historii, mimo że była jedną ciągłą. Pod tym względem bardzo mi się podobała, bo te zmiany są odzwierciedleniem etapów życia głównej bohaterki i zmian, które w niej zaszły. Chociaż nie ukrywam, że na początku byłam lekko zdezorientowana kwestią ujęcia czasu przez autorkę - od tak gdzieś XVII wieku (nie pamiętam czy ten początek został zdefiniowany, ale oceniam po tle historycznym) do współczesności, a przez cały ten okres mamy tę samą bohaterkę o standardowej długości życia (od dzieciństwa po starość i śmierć) - ale ostatecznie pozytywnie odbieram ten zabieg.   Podsumowując, polecam. To była intrygująca lektura, bardzo ładnie napisana, dość lekko, a jeszcze tak doniośle, pojawiło się w niej mnóstwo pytań o sens istnienia, trochę sprzeczności z moimi przekonaniami. Nie będzie to książka mojego życia, ale cieszę się, że ją przeczytałam i z ręką na sercu zachęcam, jeśli lubisz literaturę piękną, bo to dobra pozycja. Dodam jeszcze, że podobała mi się bardziej niż Rzeczy, które spadają z nieba, ale w pewnym momencie da się odczuć podobny klimat.    Ode mnie 7.5/10. Warto, naprawdę. Współpraca barterowa z wydawnictwem Relacja. 

Zanim jeszcze sięgnęłam po tę książkę czytałam o niej wiele ciepłych słów. Gdy w końcu przyszedł czas na lekturę już po pierwszych kilkudziesięciu stronach odkryłam, że pod tą piękną okładką kryje się równie piękne wnętrze. Selja Ahava zaprasza czytelnika do świata Marii - kobiety, która od dzieciństwa zafascynowana jest życiem owadów. Obserwuje je w środowisku naturalnym, zbiera do słoików i cierpliwie czeka na przepoczwarzenia larw różnorodnych gatunków, zapisuje swoje obserwacje i rysuje je w różnych fazach rozwoju. Silnie związana z naturą Maria podczas kontaktu z owadami jawi się jako osoba wrażliwa i czuła, jednak jej relacja z ludźmi, nawet najbliższą rodziną, jest bardzo trudna. Kobieta nie potrafi okazywać uczuć i nie poświęca czasu córce i matce. To przyroda stoi u niej na pierwszym miejscu i jej poświęca w całości swoje serce, w którym brakuje miejsca dla ludzi. Bohaterka obserwując owady i przyrodę dostrzega różnorodne zjawiska, które potem odnosi do ludzkiego życia. Książka wypełniona jest jej filozoficznymi i teologicznymi rozważaniami, ujętymi w zachwycające słowa i metafory. Pierwszoosobowa, niespieszna narracja sprawia, że powieść czyta się z niesamowitą przyjemnością, mimo fragmentów pełnych cierpienia i bólu. Oczarować mogą też opisy przyrody, które silnie oddziałują na wyobraźnię i stanowią kolejny posiłek w tej literackiej uczcie zaserwowanej przez autorkę . Historia została wzbogacona nutą realizmu magicznego, który wpasował się do opowieści o życiu Marii wyśmienicie. Podróżujemy z bohaterką w przestrzeni i czasie, odwiedzamy Niemcy, Holandię, a także odległą Japonię; płyniemy od XVII w., kiedy to świat nauki był niedostępny dla kobiet, aż do czasów współczesnych. W powieści pojawiają się też postaci historyczne, m.in. pierwsza w Japonii kobieta zajmująca się medycyną zachodnią, a także Karol Darwin. Sama postać głównej bohaterki inspirowana jest osobą niemieckiej przyrodniczki Marii Sibylli Merian. „Kobieta, która kochała owady” to świetnie skonstruowana i napisana pięknym językiem historia. Opowieść o kobiecie, która niczym uwielbiane przez nią owady ulega przemianom, a jej życie można podzielić na kolejne etapy. O wielkiej miłości człowieka do natury, o odrzuceniu przez ludzi, o poszukiwaniu sensu życia i własnej drogi. Zachwyca, wywołuje mnóstwo emocji, zachęca do rozważań i, co najważniejsze, zostaje w czytelniku na długo.

"W obserwowaniu owadów najlepsze jest to, że trzeba się zatrzymać. Trzeba wyzbyć się swojej natury, swojego produktywnego czasu, jej skali kroków, swoich wymagań i tylko znaleźć miejsce i zacząć patrzeć." "Kobieta, która kochała owady" to opowieść pełna piękna, melancholii i osób, które swoje życie oddały naturze. Za wiele o fabule Wam niestety nie powiem, ponieważ ciężko jest opisać czyjeś życie. Historia bazuje na egzystencji głównej bohaterki, Marii, która żyje w epoce procesów czarownic. Kocha owady, z czasem przywyka do podróży, poznaje różne osobistości, a nawet rodzi dzieci. Jest to kobieta ciekawa świata, której rozmyślania i uwagi możemy poznać w pisanych przez nią dziennikach. Jak możemy również zauważyć, każdą wolną chwilę poświęca naturze i owadom; tym małym, dla niektórych nic nie znaczących istot. Dzięki zajęciom z entomologii, tej książce, utwierdziłam się w przekonaniu, ile tak naprawdę zawdzięczamy przyrodzie. Jak wiele elementów się ze sobą łączy. A żeby dostrzec te podobieństwa, trzeba się zatrzymać (jak w powyższym cytacie) i spojrzeć na otoczenie pod innym kątem. Czasami można się zaskoczyć! Na przestrzeni całej książki, której rozdziały zostały nazwane poszczególnymi stadiami rozwojowymi owadów, śledzimy losy Marii. Zaczynamy od dzieciństwa a kończymy na śmierci. Każda kolejna część zbliża nas do nieuniknionego. Ciekawie było przebywać tą podróż wraz z entomolożką; bo chyba mogę ją tak nazwać. Poczułam jej pasję, oddanie owadom i to poświęcenie, na jakie musiała się niekiedy zdobyć. Autorka poruszyła tu ważny temat jakim jest rola kobiety w społeczeństwie. Urodzić dziecko, najlepiej chłopca, siedzieć w domu, nie interesować się nauką, a już na pewno nie brodzić w ziemi. Jak się to czyta w dzisiejszych czasach, można się łapać za głowę... ale czy to na pewno tylko fikcja? Po "Kobieta, która kochała owady" spodziewałam się dobrego klimatu, mnóstwa natury i pięknego języka. Dostałam to, a nawet i więcej. Jeśli jednak liczycie na szybką akcję, to nie tutaj. Powieść niekiedy snuła się jak 🐌 jednak jej klimat stale zachwycał. Na koniec dodam, że przy niektórych rozdziałach, możecie spodziewać się nutki realizmu magicznego. Kto nie marzył, by zostać motylem?🦋

Nie wiem czy pamiętacie jak pod koniec sierpnia dodałam tutaj (na Instagramie) filmik z przepięknym paziem królowej, którego wyhodowałam razem z dzieckiem. Znaleźliśmy gąsiennicę leniwie przechadzającą się po liściach marchwi, przenieśliśmy ją do słoika, obserwowaliśmy jak owija się kokonem by na kilka dni zaszyć w bezruchu i wyjść jako okazały motyl. Przejść całkowitą metamorfozę. Kobieta, która kochała owady to historia napisana z delikatnością i kruchością niczym motyle skrzydła. Przepiękna opowieść o uwielbieniu i głębokim szacunku do przyrody i wszystkiego co nas otacza, a jednocześnie wypełniona wielką siłą jaką zawsze wymaga podążanie swoimi ścieżkami. Wielowymiarowa, wypełniona ukrytymi znaczeniami i głębokimi myślami, które gdy już w człowieku zakiełkują to długo nie chcą wyjść z głowy. Książka do powolnego delektowania się, zakreślenia ulubionych fragmentów i pełnych refleksji chwil. Przy tym wszystkim bardzo ciekawa i napisana z lekkością. Każda strona rozwija przed czytelnikiem pasjonujący świat owadów, zmian jakie zachodzą na świecie, rozważań na temat ewolucji i Boga. To też opowieść o kobiecie, która w czasach gdzie światem rządzili mężczyźni nie bała się kierować własnym rozumem. To historia stworzona na podstawie życiorysu Marii Sybilli Merian, żyjącej na przełomie XVII i XVIII wieku, która była przyrodniczką, badaczką i z pewnością kobietą niezłomnej siły i wiary, ponieważ dawniej każdy przejaw zainteresowania nauką u płci pięknej był traktowany jako magiczne sztuczki i można było trafić za nie na stos. Zagraniczne podróże, zajmowanie się owadami, które w ubiegłych latach były uważane za powstałe z gnijącej materii nie były czymś co było traktowane przez ówczesnych ludzi za zajęcie w dobrym smaku, a bohaterka wytrwale dążyła do podjętych przez siebie celów. Często kosztem samej siebie i własnej rodziny. Pasjonująca historia wymykająca się ramom czasowym. Ogromnie polecam. Dla mnie to jedna z najlepszych książek tego roku. Miałam jeszcze jej nie czytać, zajrzałam na pierwszą stronę celem podejrzenia ilustracji. Przeczytałam motto autorstwa Nabokova i oderwałam się dopiero kilkadziesiąt stron dalej. Piękna, w każdym aspekcie. 🦋

„Kobieta, która kochała owady” zabierze Was w niezwykłą, inspirującą podróż po świecie Marii - jej pasjach i sekretach. To nieoczywista historia jej życia, pełna tajemnic i oczywiście owadów 😉. Napisana w zajmujący, poetycki sposób, urzeka czytelnika swoim klimatem i atmosferą… Była to bardzo intrygująca i fascynująca opowieść. Tak jak jej okładka (która swoją drogą jest boska!), „Kobieta, która kochała owady” hipnotyzuje nas od pierwszych stron. Jest coś przyciągającego w tej historii, coś co nas porwie i nie wypuści, dopóki nie skończymy lektury. Zasiadając do pisania tej recenzji, wiedziałam, że będzie to bardzo trudne zadanie, że żadne słowa nie będą odpowiednie - nie będą potrafiły oddać piękna i wyjątkowości tej książki. Jest to bowiem historia inna niż wszystkie, które do tej pory miałam okazję czytać. Trudno jest powiedzieć wiele o samej fabule, żeby nie zdradzić za dużo, z drugiej strony mam wrażenie, że mogłabym o niej pisać godzinami, a i tak nie doszłabym do sedna. Zdaję sobie jednak sprawę, że nie każdemu spodoba się ten tytuł. Niektórym czytelnikom nie podpasuje ta inność, powolne tempo, czy nuta realizmu magicznego. Sama miałam momentami problemy z dużymi przeskokami czasowymi, po prostu się w nich gubiłam. Czasami książka mi się dłużyła, miałam także wrażenie, że nadal wiele wątków zostało niedopowiedzianych. Dodatkowo nie przepadam za tak dużą ilością motywów religijnych w książkach, które tu niestety często napotykamy. Jest to wymagająca lektura - surowa i skomplikowana. W „Kobiecie, która kochała owady” jest jednak coś czarującego. Na pewno podbiła moje serce i nie zniknie tak szybko z mojej pamięci. Być może właśnie ze względu na swoją oryginalność? Albo silną, charakterną bohaterkę, która potrafi tak uchwycić naturę, że nawet ja – kobieta, która nie przepada za owadami 😉 – była w stanie to piękno docenić? „Kobieta, która kochała owady” to wspaniałe doświadczenie czytelnicze, które polecam wszystkim, szukającym nowych literackich wrażeń. PS: Jeśli podobały Wam się „Gdzie śpiewają raki” istnieje duża szansa, że ten tytuł również przypadnie Wam do serca! Bardzo dziękuję za egzemplarz @wydawnictworelacja ❤️ (współpraca)