Jezioro (okładka  miękka)

To brutalna, ale bardzo refleksyjna książka. Czyta się ją lekko, chociaż jej ładunek jest zgoła inny. Doskonałe studium odwiecznej walki dobra ze złem. Miałam mocne skojarzenia z polską wsią popegeerowską. Ale też z Markiem Hłasko i siermiężnością jego "Następnego do raju". Z tym, że tutaj dodać trzeba skażone jezioro, którego mroczne widmo – duch – zabiera ze sobą mieszkańców. Cztery rozdziały, ale zasadniczo jedna całość, albowiem książka zawiera spiętrzenie wielu wydarzeń składających się na historię jednego bohatera. Język Autorki jest mięsisty, nie brakuje tu wulgaryzmów. Wszystko jest surowe i pozbawione złudzeń. Adekwatne, ale nie bez nadziei. Bellová doskonale zachowuje proporcje w każdej płaszczyźnie swojej historii. Jest tu mnóstwo ważnych kwestii, swoisty kolaż pytań i odpowiedzi.

Duch Jeziora i jezioro, które jest skażone i wywołuje wysypkę na skórze i drapiesz się wiecznie po rękach. Każdy w tej wiosce się drapie, bo skóra swędzi. Swędzi i życie, które jest beznadziejne, bez przyszłości, bez niczego. Przyszłość to pustka. Mieszkańcy wioski nad jeziorem mają swoje wierzenia - Duch Jeziora zabiera ciała i dusze ludzi, którzy umarli. Kładzie się ich na łódkę i odpycha od brzegu. Zwłokami karmi się wody tego okropnego, skażonego jeziora. A potem chłopy idą popijać bimber, czy cokolwiek, wracają do domów i w czterech ścianach wyrzucają swoją złość i frustrację na bliskich. Dziadek tak bije babkę - co widzi Nanu. Oni go wychowują, bo matka chyba była, ale go zostawiła. A może jest i przyjedzie po niego, ale potem? Nanu nie zna prawdy o niej. Coś mu pamięć podpowiada, trzy trójkąty i włosy nad nimi i ciepły głos, kobiecy... ale to ni jawa, ni mrzonka, ni tylko marzenie... Nanu żyje tu, koło babki i dziadka i czuje się jakoś ... poza tym. Poza tym miejscem i poza tymi ludźmi. A gdy zostaje sam, bo Duch Jeziora zabiera mu dziadków, podejmuje decyzję o samodzielności poza tą wioską. Wyrusza w poszukiwaniu matki... w Tej powieść jest ból, strach i łzy. "Jezioro" pęcznieje od samotności, od wiecznie drgających pragnień bohaterów. "Jezioro" to mapa prób życia dorastającego chłopca, którego nikt niczego nie nauczył. To powieść o poszukiwaniu i siebie i życia - tego właściwego i wygodnego, tego normalnego. To poszukiwanie radości i swobody i miłości jednocześnie. Nanu, chłopiec, którego dzieciństwo zamieniło się w dorosłość, pomijając jednocześnie dorastanie i dojrzewanie do wszystkiego, co wiekowi należne. Tu są łzy spracowanego człowieka, smród bezdomności i wieczna, permanentna pustka, którą może wypełnić jedynie mama. Czytasz i od samego początku, choć swędzi cię skóra od tego, choć nieświadomie drapiesz przedramiona, by ukoić to uczucie, czytasz. Czytasz, bo to koi ową wysypkę. Czytasz, bo JEZIORO to lek na Ciebie. Czytasz, choć gdzieś głęboko w sobie boisz się tego, że Duch Jeziora upomni się o ciebie.

Historia Namiego, głównego bohatera "Jeziora", zaczyna się jak straszna bajka. Na brzegu wielkiego i brudnego jeziora leży wioska. Mężczyźni są w niej wiecznie pijani, kobiety spracowane i nieszczęśliwe. Dzieci chorują na wysypki i mało kto myśli o innym życiu. Jest jednak ktoś, kto decyduje się popłynąć na drugi brzeg, aby doświadczyć życia. Bianca Bellova napisała przeszywającą powieść o wchodzeniu w dorosłość. Książkę ponadczasową i uniwersalną. Książka została podzielona na cztery rozdziały, a każdy z nich to nowy etap życia głównego bohatera. Z każdą kolejną częścią rozszerza się perspektywa. Nami obrasta w doświadczenia, w większości przerażające, żeby ostatecznie zmierzyć się z koniecznością określenia swojej tożsamości. W "Jeziorze" życie jest plątaniną nieszczęśliwych sytuacji, trudnych wyborów, tęsknotą za miłością i poszukiwaniem wewnętrznego "ja". Drogą, którą każdy musi przejść jeśli chce pewnie stąpać po świecie. Fragmentami "Jezioro" nawiązuje do "Germinal" Zoli, gdzie bród i nędza przenikają do podświadomości czytelnika. Skażone jezioro, umierająca przyroda to alegoria rozpadającego się społeczeństwa. Razem z naturą powoli giną ludzkie więzi, system wartości ulega degradacji. Przerażający jest fakt, że obraz wykreowany przez Bellovą, coraz szybciej zbliża się do współczesnego świata. Ta krótka powieść jest doskonałym przykładem, że mniej znaczy więcej. Bianca Bellova napisała powieść inicjacyjną, szanując słowa i trafiając nimi w samo sedno. W "Jeziorze" jest aura tajemniczości, a co za tym idzie miejsce do uruchomienia wyobraźni. Czytając "Jezioro" trzeba być gotowym na egzystencjonalny ciężar, a zaraz otwartym na spotkanie z mocną częską prozą.

Całkiem fajna. Oddaje mrok 10/10