Źródła Wełtawy (okładka  miękka, wyd. 09.2023)

IG: @zaczytana_archiwistka Sięgacie po książki czeskich autorów? Ja niestety nie miałam do tej pory okazji, jednak kiedy tylko otrzymałam propozycję współpracy od Wydawnictwa Afera oraz dowiedziałam się, że w tym kryminale czeka na mnie wątek archiwistyczny - wiedziałam, że nadszedł ten moment, by sięgnąć po literaturę autorstwa naszych sąsiadów. ZARYS FABUŁY Surowa zima w lasach Szumawy. Przerażające znalezisko wstrząsa mieszkańcami pobliskich wsi. Ciało ubranej w obozowy pasiak trzynastolatki leży na pustkowiu, jakby wypluła je któraś z okolicznych gór. Terezka Velková, wzorowa uczennica, dobre dziecko. Skąd się tam wzięła? Dlaczego była tak ubrana? Sprawa jest łakomym kąskiem nie tylko dla brukowców, ale też dla prowincjonalnego komisarza, który widzi w niej szansę na ratowanie swojego dobrego imienia. Śledztwo budzi w miejscowej ludności wspomnienia dawnych krzywd, a w jego trakcie wychodzą na jaw zadziwiające fakty o tajnym obozie jenieckim, działającym kiedyś w głębi parku narodowego, przy samych źródłach Wełtawy. To stąd wypływa matka czeskich rzek. Wszystko wskazuje na to, że wypływa stąd także zło... „Źródła Wełtawy” autorstwa Petra Klabouchova to kryminał, który trzyma w napięciu, a każda kolejna strona powoduje coraz to większe ciarki. Macie ochotę na książkę pełną mrocznego klimatu? Jeśli tak, koniecznie zapisujcie sobie ten tytuł na swoją listę! „Źródła Wełtawy” to kolejna pozycja z małomiasteczkowym klimatem, jednak spokojnie, ta powieść wyróżnia się spośród innych książek tego gatunku stylem oraz niezbyt pospieszną akcją. Bez nerwów, fabuła nie jest nudna jak flaki z olejem - jest wręcz przeciwnie. Dzięki narracji z wizji kilku postaci książka nabiera pazura, a Wasza ochota na zakończenie wzrasta jeszcze bardziej. A skoro o finale mowa - muszę przyznać, że było one całkiem dobre. Może i zabrakło mi pewnego boom, który w kryminałach uwielbiam, jednak Petra bardzo subtelnie zwieńczyła swoje dzieło, co w pełni mnie usatysfakcjonowało. I na koniec kilka słów o wątku archiwistycznym, którego nie mogę przemilczeć ;) Może i nie było go tutaj zbyt wiele, to jednak przyznam, że autorka miała świetny pomysł, by dodać go do swojej intrygi - jak widzicie ja, Zaczytana Archiwistka w tej kwestii nie mam się do czego przyczepić, więc to musi być dobre. Czy książkę polecam? Jeśli marzy się Wam lektura całkiem spokojnego kryminału, który zawiera w sobie bardzo dogłębne przedstawienie postaci - mam coś dla Was. „Źródła Wełtawy” to bardzo dobry kryminał, o którym musi być po prostu głośno.

"Jakich mamy ludzi wkoło siebie, takie życie" Lubicie kryminały mocno osadzone w historycznych wydarzeniach? Jeśli tak, to zachęcam do sięgnięcia po "Źródła Wełtawy". Petra Klabouchova wraca bowiem do czasów wojennych i powojennych. Przywołuje wydarzenia jakie wydarzyły się w Szumawie, małej wsi przy granicy z Niemcami i Austrią związane z obozami oraz przemarszem Żydów. Podczas poszukiwań zaginionego chłopca w okolicznych lasach Szumawy, mieszkańcy znajdują ciało trzynastolatki ubranej w obozowy pasiak. Tragedia ta wstrząsa nie tylko mieszkańcami, ale i całymi Czechami. Dlaczego dziewczynka była tak ubrana? Kto dokonał tego bestialskiego mordu? I dlaczego właśnie tu i w dzień pamięci ofiar holocaustu? Miejscowy policjant ma przed sobą sporo pracy. Wszyscy we wsi znają bowiem historię rodziny zamordowanej Terezki. Czemu jednak winne było dziecko? Czy historia zatoczyła koło? Przez Szumawę bowiem przechodził Marsz Śmierci i niektóre więźniarki próbowały uciekać. Z jakim skutkiem? Czy mieszkańcy im pomogli? Tego dowiecie się czytając. Jest tu bowiem mnóstwo odniesień do czasów wojny i tuż po wojnie, które mają związek ze śledztwem. Warto również zwrócić uwagę na położenie Szumawy i pobliskich, rzeczywistych! miejscowości do których autorka nas zabiera. Po wojnie życie w takim miejscu było dla mieszkańców prawdziwą udręką. Przetrwali najtwardsi, a niektórzy tęsknie spoglądali zza granicy. Kto jest swój a kto nie? Bohaterowie powieści jakimi są mieszkańcy wsi odgrywają też tu dużą rolę. Autorka bardzo dobrze ich wykreowała. Każdy ma bowiem swoją historię, która związana jest z historią miejsca, kraju jak i z innymi mieszkańcami wsi... To zazębianie się losów powoduje zmowę milczenia oraz jedność wynikającą ze strachu... Czego lub kogo się boją, że po latach milczą? "Źródła Wełtawy" to wciągający kryminał zainspirowany prawdziwymi wydarzeniami. Widać, że autorka zadbała o szczegóły przedstawionej historii. Po początku, który był dla mnie nieco słabszą częścią powieści (aż za mocno naszpikowanym historią) nie spodziewałam się, że dostanę tak emocjonujący kryminał z takim zwrotami akcji, które wprost zapierały dech w piersiach! Ile tu się wydarzyło! Petra Klabouchová miała świetny pomysł na kryminał i w 100% go zrealizowała. Nie dziwię się nagrodom, które za tę książkę otrzymała i czekam na kolejną 😁

To kryminał mroczny i chłodny jak skandynawskie powieści, a przebijające się w tle historyczne wydarzenia sprawiają, że czyta się go jak wciągającą powieść sensacyjną. Ale.. Nie obędzie się bez bólu i zaskoczenia. To nie jest typowy czeski kryminał. Czytelnik nie odnajdzie w powieści specyficznego czeskiego humoru. A absurd, owszem jest, ale w innym kontekście, raczej tym dotkliwie negatywnym niż wywołującym cień uśmiechu na twarzy. Bo w powieści „Źródła Wełtawy” każde słowo tnie jak ostrze, powoduje bulgotanie krwi i rozsadzające czaszkę emocje. Książkę odkładałam kilka razy dla zaczerpnięcia oddechu. I nie chodzi wcale o makabrę rodem z horroru, ale o ból, strach i przerażenie zbudowane słowem, historią, wspomnieniami, zapominaniem, obrzydliwą ludzką naturą i kłamstwem. Wszędzie jest kłamstwo. Wszystko jest kłamstwem. To potęguje tragizm całej opowieści, zakrzywia też rzeczywistość, która staje się jak odbicie w tafli krystalicznego źródła. Zachwyciła mnie spójna i jednocześnie zaskakująca konstrukcja powieści. Autorka wielokrotnie wprawiła mnie w podziw, skrupulatnie łącząc ze sobą wszystkie elementy i tworząc strukturę niczym gęsta pajęczyna. W tym kryminale wszystko się zgadza, każdy utkany fragment skomplikowanej układanki został dopracowany w najmniejszym szczególe. Nawet jeśli czytelnik w pewnym momencie odniesie wrażenie, że już wszystko jest oczywiste, to i tak będzie miał poczucie satysfakcji z przeczytania naprawdę świetnego tekstu. A potem autorka go zaskoczy, wybije ze strefy komfortu, w której się schował, kiedy już zdążył się oswoić i przyzwyczaić do grozy opowieści. Czy ktoś zainteresowałby się faktami historycznymi, pochylił nad smutną przeszłością i przejmującym drżeniem drzew Szumawy, gdyby nie martwa dziewczynka porzucona w śniegu?