Jak kochać swoje dziecko i wyznaczać mu granice (okładka  miękka, wyd. 04.2021)

Polecam

Świetna

Polecam

Super

ok

Ok

Czy to w ogóle możliwe? Jak znaleźć równowagę między dyscypliną a wolnością? Drugi rok życia dziecka to jeden z najtrudniejszych etapów. Kończy się opieka nad słodkim niemowlęciem, a zaczyna etap wychowania. Dziecko staje się coraz bardziej niezależne. Może się samodzielnie poruszać, chodzić, biegać i nie zawaha się przed zademonstrowaniem swojego zdania. Niektórzy mówią, że to okres buntu, ja wolę sobie powtarzać, że niezależności. Jak nad tym wszystkim zapanować? Wybuchy złości i niezadowolenia z pewnością nas nie ominąć. Jak przetrwać i nie skrzywdzić swojego dziecka? Głęboko wierzą w to, że jest możliwe wychowanie w atmosferze szacunku do małego człowieka. Bez bicia, klapsów, poniżania i wyśmiewania. Nie jest łatwo, ale na pewno jest to możliwe. „Głównym przesłaniem, które odbierają dzieci, kiedy rodzice krzyczą czy dają klapsy, jest komunikat, że dorośli są więksi, silniejsi i potężniejsi od dzieci, więc mogą wzbudzać strach i zadawać ból, jeśli są niezadowoleni, bo ich polecenia nie zostały wykonane”. Wzywamy S.O.S.! Wydawnictwo MUZA przychodzi z pomocą do rodziców. „Jak kochać swoje dziecko i wyznaczać mu granice” to poradnik z konkretnymi pomysłami i odpowiedziami, na najbardziej nurtujące nas pytania. Jerry L. Wyckoff i Barbara C. Unnel stworzyli prawdziwe kompendium wiedzy – wystarczy spojrzeć na spis treści, by zachwycić się bogactwem możliwości. Został skomponowany według konkretnych problemów, np. „przejada się”, „zazdrości”, „wybucha złością” czy „sprawdza granice”. Mamy tutaj prosty schemat – problem wychowawczy i propozycje rozwiązań. Bardzo ciekawe jest uzupełnienie rozdziałów o opisy poszczególnych przypadków. Możemy wtedy sprawdzić, jak inni rodzice sobie z tym poradzili. Takie przykłady sprawiają też, że mamy poczucie, że nie jesteśmy sami w tym trudnym momencie na drodze wychowania młodego człowieka. „Nie martw się tym, że dzieci nigdy cię nie słuchają; martw się tym, że nieustannie cię obserwują”. Jak reagować? Jednym z najtrudniejszych momentów są chyba wybuchy złości i niezadowolenia. Nie jesteśmy w stanie zrobić tak, by zawsze było wszystko po myśli naszej pociechy. I chociaż bardzo chciałabym wychować moją córkę w poczuciu wolności, to jednak pewne zasady muszą nas obowiązywać. W moim przypadku dotyczą one głównie kwestii związanych z bezpieczeństwem i mam nadzieję również z pewnymi rytuałami, np. posiłki jemy wspólnie przy stole, dziecko siada w krzesełku. I chociaż są dni, że moje dziecko na wszystko odpowiada „tak” – ubierze się, zje, wyjdzie na spacer, pobawi się, to bywa i tak, że się mocno zdenerwuje i nie omieszka tej złości pokazać. Do tej pory działałam intuicyjnie i mogę potwierdzić, że rzeczywiście to, co proponują autorzy poradnika może być skuteczne. Przede wszystkim uczą nas, że ważne są trzy etapy: najpierw trzeba samemu się uspokoić. Gdy się złościmy, przenosimy negatywne emocje na swoje dziecko i na pewno nic dobrego z tego nie wyjdzie. Zacznijmy zatem od tego, by powiedzieć sobie w myślach: spokojnie, to nic osobistego. Drugi etap to empatia, czyli staramy się spojrzeć na sytuację oczami swojego dziecka. W ten sposób można zrozumieć jego złość i pokazać większą wyrozumiałość. Bardzo ważne jest tu, by nie oceniać, nie poniżać i nie wyśmiewać swojego dziecka. Wydaje mi się, że jako dorośli, sami powinniśmy się wiele nauczyć – przede wszystkim panowania nad swoimi emocjami i tego, że każdy ma prawo do złości, tylko trzeba ją w odpowiedni sposób wyładować, nie robiąc ani sobie, ani nikomu innego krzywdy. Dopiero w trzecim etapie, gdy emocje opadną, następuje moment nauki. Tutaj trzeba pomyśleć o tym, jaki długofalowy cel chcemy osiągnąć. Przekupstwo czy targowanie się są dobre, ale na chwilę, w dalszej perspektywie warto sięgnąć po inne metody. Autorzy poradnika wskazują nam kilka takich metod, w zależności od wieku dziecka. Trzy kroki do rozwiązania problemu zgodnie z metodą zdrowego podejścia: Dialog wewnętrzny Empatia Nauka Większa świadomość Gdy biorę do rąk takie książki, bardzo się cieszę, że docierają do naszego kraju tak wartościowe publikacje i mam nadzieję, że świadomość w zakresie wychowania będzie rosła. I choć wciąż słyszę, że klapsy są takie świetne, bo wszyscy byli bici i nic im się nie stało – to jednak mam ogromne wątpliwości w tym zakresie. No chyba jednak nie wszystko z nimi jest w porządku. Dzięki temu poradnikowi można zobaczyć, że jako rodzice mamy pewne narzędzia, z których możemy skorzystać, gdy czujemy się bezradni i jesteśmy o krok od wybuchu. To w połączeniu z intuicją i miłością do dziecka powinno przynieść świetne efekty. A jakie? Dziecko powinno wyrosnąć na człowieka, który potrafi sobie poradzić z każdym problemem i własnymi emocjami. „Ów ostateczny cel naszych dzieci jest jednocześnie aktualnym celem dla nas – mamy być emocjonalnie odporni, umieć rozwiązywać problemy i radzić sobie, kiedy życie się komplikuje”.

Zastanawialiście się czasem, dlaczego ludzie czytają poradniki? Jak wiele informacji można z nich wynieść? I czy tak naprawdę pomagają w rozwiązaniu problemów? Jak byłam młodsza uwielbiałam czytać poradniki o motywacji, samodoskonaleniu, czy nawet o tym jak zdrowo się odżywiać. Nawet kiedyś przeczytałam książkę Alana Carra „Jak skutecznie rzucić palenie” i naprawdę je wtedy rzuciłam! (ale nie na stałe ;)). Jak zostałam matką, przy pierwszym dziecku wręcz chłonęłam wiedzę poradnikową, no bo człowiek nie wiedział co i jak. Jak pojawiło się drugie, tak wszystkie zasady poradnikowe poszły w odstawkę, no bo bądźmy szczerzy sami ze sobą – stosujemy się do tych zasad? Czy rzeczywiście nie dasz, droga mamusiu, dziecku smoczka, gdy wydziera się na całe gardło, bo w poradniku pisze, że smoczek to złooo? Czy w momencie, gdy masz już dość wszystkiego i marzysz o chwili ciszy i spokoju, nie włączysz tych bajek? Otóż, życie sobie, a poradnik sobie. Dlatego owszem – poradnik to pożyteczna rzecz, bo może nam poniekąd pomóc zmienić własne myślenie, ale żeby na taki dobry poradnik trafić to też trzeba zrobić niemały research i na pewno nie da się w 100 procentach do niego stosować… „Jak kochać swoje dziecko i wyznaczać mu granicę” to na pewno jeden z tych poradników, który pomoże okiełznać rodzicom swoje nieokiełznane potomstwo. Już na samym wstępie autorzy tłumaczą nam dlaczego wychowywanie dzieci jest tak bardzo stresujące! I czytając to można stwierdzić, że to od nas przede wszystkim zależy jak zareagujemy na wybuchy złości, czy napady płaczu dziecka, bo „warto pamiętać o jednym : dzieci będą się zachowywać jak dzieci i, chociaż ich zachowanie bywa denerwujące czy irytujące, nie w tym tkwi problem. Problem w tym, jak reagować…” I tak też w osobnych rozdziałach można dowiedzieć się co robić, aby uniknąć toksycznego stresu i czego przede wszystkim nie robić. A powiedzmy sobie szczerze, czasem emocje wygrywają i zamiast najpierw pomyśleć, swoją reakcją możemy narazić dziecko na niepotrzebny stres. Przez co, po pewnym czasie pojawić się mogą różne problemy wychowawcze. I te również zostały tutaj opisane. Między innymi jest tu mowa o nieśmiałości, o niszczeniu przedmiotów, o nie jedzeniu, o przejadaniu się, zazdrości, kłamstwach, marudzeniu, rzucaniu przedmiotami – no po prostu o wszystkim, czego może doświadczyć rodzic, w momencie gdy dziecko zacznie pokazywać swoje humory! A tego niestety nie da się uniknąć. Mnie osobiście najbardziej z tej książki podobały się właśnie te rozdziały, bo oprócz tego, że tłumaczą dlaczego dziecko robi to co robi, to jeszcze dodatkowo radzi jak w tej sytuacji powinien zachować się rodzic (ewentualnie co złego robimy MY, że dziecko właśnie zachowuje się w taki, a nie inny sposób). Poradnik „Jak kochać swoje dziecko i wyznaczać granice” jest na pewno dobrym „pomocnikiem” przy wychowywaniu dzieci. Warto zapoznać się z tą pozycją, bo może przynieść nam więcej korzyści, a i może trochę więcej spokoju w życiu, bo w momencie gdy zmienimy niektóre rzeczy, okaże się, że jednak nasze dziecko umie być ugodowe :P a cisza to piękna rzecz :D

"Jak kochać swoje dziecko i wyznaczać mu granice" Jerry L. Wyckoff, Barbara C. Unell to trochę takie poradnik dla rodziców napisany bardzo przystępnym językiem. I co najważniejsze zawiera mnóstwo ciekawych oraz wartościowych porad, w jaki sposób rozwiązać wiele problemów, które przytrafiają się na co dzień rodzicom i dzieciom. Książka jest podzielona na 6 rozdziałów. Pierwsze pieć rozdziałów jest takim wprowadzeniem i wyjaśnieniem najważniejszych informacji. Dowiadujemy się z nich czym jest zdrowe podejście, jak unikać wywoływania u dzieci toksycznego stresu, poznajemy techniki wychowawcze oraz dowiadujemy się w jaki sposób książka ma nam pomóc, jak się nią posługiwać oraz jakie ważne informacje przemyca czytelnikom. Ostatni rozdział jest najdłuższy i to właśnie on jest najbardziej interesujący. To w nim znajdziemy odpowiedzi na pytania jak poradzić sobie z najczęstszymi problemami wychowawczymi, jakie techniki możemy zastosować, a także poznajemy historie innych rodziców i dowiadujemy się jak oni poradzili sobie z konkretnym problemem. Z książki dowiemy się m.in. jak poradzić sobie z marudnym dzieckiem, jak poradzić sobie ze złością dziecka, jak zapobiegać sytuacjom konfliktowym i jak sobie z nikim radzić. Poznamy również sposoby radzenia sobie z niejedzeniem, przejadaniem się dzieci, a także innymi zachowaniami niepożądanymi przez dorosłych. Książka skłania do refleksji i sprawia, że zaczynamy zastanawiać się czy właściwie postępujemy. Mimo tego, że o wielu technikach wychowawczych wiedziałam to często uświadamiałam sobie, że w sytuacjach trudnych po prostu poddawałam się emocjom. A emocjonalne podejście do sytuacji trudnych z dzieckiem jest złym rozwiązaniem. Najważniejsze jest zdrowe podejście, na które sklada się: dialog wewnętrzny - uspokojenie, wyciszenie siebie oraz pozytywne nastawienie, empatia oraz nauka prawidłowego zachowania - tak, bo mały człowiek najpierw musi nauczyć się prawidłowych zachowań, a my jesteśmy dla niego przykładem. Książka uczy empatii, zarówno okazywania empatii dziecku, jak i pokazuje jak nauczyć empatii dziecka. Pokazuje jak zbudować empatyczną relację z dzieckiem, wspierać je oraz uczyć. Mnie książka bardzo się podobała. Uważam, że jest bardzo wartościowa i powinien ją przeczytać każdy rodzic. Przystępny język, dużo przykładów, a także historie innych rodziców sprawiają, że książkę czyta się przyjemnie. Mimo wielu oczywistych (przynajmniej dla mnie) przykładów, techniki wychowania, książka pozwala usystematyzować wiedzę, a także zastanowić się nad własnym postępowaniem, postępowaniem dziecka. Szczerze polecam przeczytać każdemu rodzicowi oraz osobom, które mają wpływ na wychowanie dzieci!

Zacznijmy od okładki, która bardzo mi się spodobała. Prosta, a jednak piękna, świetnie dobrana kolorystyka. Do tego bardzo podoba mi się, że przy każdym rozdziale jest cytat. Układ książki jest bardzo przejrzysty i przystępny. Macie już swoje pociechy? Ja nie, za to mam siostrzyczkę która ma zaledwie dwa łatka tak duża różnica wieku sprawia, że czasem czuje się bardziej jak jej mama niż siostra. Książka jest must read każdego rodzica. W końcu każdy chce dac swojemu dziecku miłość na którą bezwarunkowo zasługuje i wychować je jak najlepiej. Jak wiadomo to nie jest proste, duże pracy, zmęczenia, irytacja. Małe dziecko dopiero się rozwija, jego układ nerwowy nie jest jeszcze tak ukształtowany jak u dorosłego człowieka, przez co wystarczy mały drobiazg, aby dostało napadu złości. Jak sobie z tym radzić? Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziecie właśnie w tej książce. Znajdziecie tutaj rady z konkretnymi przykładami zachowań jak pomóc dziecku z jego nieśmiałością, agresją, lękiem przed separacja z rodzicami, czy nawet marudzeniem w czasie podróży samochodem. "Kary jako główna metoda uczenia dzieci są nieskuteczne. Zamiast powstrzymać konkretne zachowanie, kara tylko wy pycha je z pola widzenia. Rodzic może już go nie dostrzegać, bowiem jest ukryte. W rzeczywistości dzieci uczą się, jak nie dać się przyłapać i dochodzą w tym do perfekcji." Ta książka to przewodnik dla każdego obecnego i przyszłego rodzica, dla każdego, kto chce zrozumieć małe dzieci. "To, co mówisz o swoim dziecku, kształtuje sposób, w jaki ono siebie postrzega. Nazywając je niechlujem, jeśli nie pozbiera zabawek, kiedy o to poprosisz, nie spowodujesz, że zabawki zostaną pozbierane i nie nauczysz dziecka porządku. Jedyne, co osiągniesz, to budowanie w dziecku niezdrowej samooce ny: będzie się uważać za niechluja, bo ty tak powiedziałaś." Jeśli jesteście zainteresowani tematem, koniecznie sięgnięcie po tą książkę bo ten poradnik jest genialny. Nie zawiera jedynie suchych faktów, a merytoryczne i przystepnie wytłumaczone rady, pokazanie co powinno się robić, a czego nie, realne przykłady zachowania, inspirujące cytaty i wytłumaczenie zachowanie dziecka Mi ta książka się spodobała zarówno pod kątem wizualnym, jak i treści. Wiele mi wyjaśniła i cieszę się, że mogłam ją przeczytać. Teraz moja wiedza na temat dzieci jest większa i będę stosować ją w praktyce.