Nie pytaj (okładka  miękka, wyd. 06.2024)

Z tytułem książki należy uważać: - Co czytasz? - "Nie pytaj" - odpowiadam, zgodnie z prawdą. I foch gotowy... Książka jest pełną emocji i tajemnic opowieść o dziennikarce, której życie wywraca się do góry nogami po tragicznej śmierci matki w wypadku samochodowym. Z każdą stroną bohaterka odkrywa kolejne warstwy rodzinnych sekretów, które rzucają nowe światło na jej pochodzenie i tożsamość. Czy warto drążyć przeszłość, zwłaszcza gdy może ona kryć bolesne prawdy? Kto pomaga i ułatwia poszukiwania, a kto wręcz przeciwnie: próbuje zatuszować przeszłość i dlaczego? Początkowe rozdziały mogą sprawiać wrażenie chaotycznych, gdyż autorka zręcznie przeplata wydarzenia z przeszłości z teraźniejszością. Z czasem poszczególne wątki zaczynają splatać się w spójną całość. Podobnie jak w poszukiwaniach geologicznych, bohaterka zbiera strzępy informacji, które powoli układają się w większy obraz, chociaż nadal wymaga on wielu potwierdzeń i weryfikacji. Książka zaskakuje nieoczekiwanymi zwrotami akcji, które dodają dynamiki i trzymają czytelnika w napięciu. Pod koniec następuje duży przełom, może trochę pójściem na skróty przez autorkę, ale logicznie wpisany w rozwój wydarzeń. Nie zdradzając zbyt wiele, moim zdaniem ten moment staje się kluczowy dla zrozumienia wielu wcześniejszych zawiłości. Historia jest nie tylko wciągająca, ale również wzruszająca. Tragiczne wydarzenia, które ją spotykają, zmuszają do refleksji nad kruchością ludzkiego życia i znaczeniem prawdy. W poszukiwaniach prawdy bohaterka spotyka zarówno osoby gotowe jej pomóc, jak i tych, którzy za wszelką cenę próbują zatuszować przeszłość. Motywy ich działania są zróżnicowane i często zaskakujące, co dodaje historii głębi i realizmu. Relacje między postaciami są skomplikowane i pełne napięć, co sprawia, że czytelnik do końca nie jest pewien, komu można zaufać. Książka jest doskonałą propozycją dla miłośników thrillerów psychologicznych, którzy cenią sobie wielowątkowe, dobrze napisane historie. Jest to opowieść, która nie tylko bawi, ale również zmusza do zastanowienia się nad własnym życiem i decyzjami podjętymi przez naszych przodków. Gorąco polecam tę książkę wszystkim, którzy szukają w literaturze czegoś więcej niż tylko chwilowej rozrywki. Książka porusza uniwersalne tematy, takie jak więzy rodzinne, tajemnice z przeszłości i dążenie do poznania samego siebie. Wydawnictwu Muza dziękuję za egzemplarz recenzencki.

To moje pierwsze spotkanie z autorką, lecz z pewnością nie ostatnie, gdyż na pewno wezmę się za lekturę jej debiutanckiego kryminału "Za żywopłotem", który mam na swojej wirtualnej półce. Przyznam, że dość trudno jest mi pisać o tej książce, bo jakaś jej część dotyczy jakby mojego życia. Ja również chciałam poznać swoje korzenie, które ukrywała moja mama, lecz odpuściłam i po lekturze tej książki, myślę, że raczej dobrze zrobiłam... I chociaż mówi się, że kto pyta, nie błądzi, lecz czasem lepiej nie pytać. "Bo chęć poznania prawdy działa jak narkotyk." "Jeśli uparcie zadajesz pytania, to w końcu usłyszysz odpowiedź. A co, jeżeli ci się nie spodoba?" Inga jest szczęśliwą żoną i matką, jednak po tragicznej śmierci matki czuje jakąś wewnętrzną potrzebę, żeby poznać jej przeszłość. Matka Ingi wychowała się w domu dziecka, nie znała swoich rodziców, była podrzutkiem, więc tym "gorszym" rodzajem sieroty nieznającej nawet imion swoich rodziców, któremu nawet inne dzieci dokuczają najbardziej... Po osiągnięciu dorosłości próbowała szukać swoich korzeni, chciała poznać swoją przeszłość, lecz ciągle trafiała jak kulą w płot, może dlatego właśnie ją to bardzo dręczyło. Ta niewiedza, ta dziura, biała plama w życiorysie. Gdyby chociaż wiedziała, gdzie zaczyna się jej rodzinna historia... "Dom dziecka, nawet najlepszy, nie jest rajem dla nikogo." Inga ma żal do siebie, że nie pojechała w ostatnią podróż z matką, więc chce nie tylko wyjaśnić przyczyny jej śmierci, ale także zdobyć informacje o pochodzeniu rodzicielki. Chociaż i ojciec i mąż odradzają jej, ona jednak wiedziona ciekawością i tak postanawia przeprowadzić jakby małe, prywatne śledztwo. Lecz gdyby wiedziała do czego ją to doprowadzi, może nie zadawałaby tylu dręczących ją pytań. Powoli i cierpliwie Inga zbiera wszystkie, nawet te wydawać by się mogło, nic nie znaczące fragmenty historii dotyczące dzieciństwa jej matki i stara się wnikliwie składać je jak puzzle w jedną i spójną całość. Tylko, że ciągle jej nic do siebie nie pasuje. Drugim wątkiem jest historia pianistki wracającej po wielu latach w rodzinne strony. Dawno tu nie była, lecz o dom dbali sąsiedzi, którzy nawet dziwili się, czemu nikt tu nie mieszka, ale skoro za to im płacono, więc nie interesowali się zbytnio. "Przez otwarte drzwi do salonu widziała fortepian. W ich domu nie stanowił ozdoby. Był przyjacielem, który odpowiednio potraktowany stawał się duszą towarzystwa." Natomiast takiego zakończenia nie spodziewałam się zupełnie... Co może łączyć te wątki z wieloma jeszcze innymi snutymi przez autorkę? Sama miałam wątpliwości czy cokolwiek je łączy. Tak właściwie to ta dość intrygująca historia jest zbyt mocno zagmatwana i wielowątkowa a nawet czasem można się pogubić. Mimo to, czyta się tę książkę z zaciekawieniem i trudno odłożyć ją na później, bo chce się jak najszybciej poznać odpowiedzi na wszystkie zagadkowe pytania. Czasem naprawdę lepiej nie pytać, bo odpowiedzi mogą okazać się zbyt bolesne a nawet niebezpieczne. To bardzo dobry thriller, poruszający we mnie wiele strun szarpiących serce. Bo nie dość, że w moim życiu (właściwie to mojej mamy) również jest wiele niewiadomych, to wiele lat mieszkałam obok domu dziecka i byłam tam częstym gościem, więc znam realia panujące w tamtych czasach w takich placówkach. Polecam, ta historia na pewno długo zostanie ze mną. Wydawnictwu Muza dziękuję za egzemplarz recenzencki.

Drzewo genealogiczne myślę, że każdy z nas robił coś takiego w szkole. Z jednej strony to fajne zadanie, bo przy okazji tworzenia takiego drzewa można sporo dowiedzieć się o swoich przodkach, a z drugiej strony to może być problem. Bo przecież nie każdy z nas zna swoje korzenie. Są ludzie wychowywani w domach dziecka, adoptowani i oni nie zawsze mają okazję poznać swoich biologicznych rodziców, a co za tym idzie innych krewnych. "Przeszłość każdego człowieka jest w nim zamknięta jak karty książki, którą on zna na pamięć, a przyjaciele mogą przeczytać tylko tytuł." Virginia Woolf Maria Korcz ginie w wypadku samochodowym. Inga jej córka próbuje się dowiedzieć, co było przyczyną wypadku, bo w rzekome samobójstwo matki nie wierzy. Jej mama była bardzo ostrożnym kierowcą, więc tym bardziej zastanawiające jest, jak mogła zginąć na pustej drodze. Dziewczyna rozmyśla nad tym, dlaczego w jej domu temat przodków był tematem tabu. Wiedziała, że jej mama wychowywała się w domu dziecka, ale o jej przeszłości w domu się nie mówiło. Dlaczego? Maria każdego dnia przywdziewała maskę szczęścia i dzieliła się tym szczęściem z innym, ale tak naprawdę sama cierpiała i skrywała tajemnice. Życie zawodowe Ingi dziennikarki radiowej na co dzień składa się z zadawania pytań i szukania odpowiedzi. Dlatego w życiu prywatnym dziewczyna postanawia wykorzystać swoje umiejętności i zdobyte doświadczenie i znaleźć odpowiedzi na nurtujące ją pytania dotyczące przeszłości jej mamy. Zagłębiając się w historię pochodzenia swojej matki, Inga otwiera puszkę Pandory. Po tym, czego się dowiaduje, jej świat rozsypuje się na drobne kawałki. Nie tego się spodziewała... Dwie przestrzenie czasowe, trzy różne miejsca i trzy różne historie. Jan Babicz, Wanda Thalberg i Maria Ignatowicz i tajemnica z przeszłości, która połączyła te osoby na zawsze. "ZOSTAW PRZESZŁOŚĆ W SPOKOJU. BĘDZIESZ SZCZĘŚLIWSZA I BEZPIECZNIEJSZA, NIE ZNAJĄC JEJ." Szukamy prawdy za wszelką cenę, ale to, co znajdujemy, nie zawsze nam się podoba. Czy naprawdę warto drążyć w przeszłości, zadawać niewygodne pytania? Czy może lepiej zostawić przeszłość przeszłości i żyć teraźniejszością? Prawda bywa bolesna, czasami nie do udźwignięcia i burzy nasz poukładany świat. "Nie pytaj" to książka, od której nie sposób się oderwać. Jeżeli planujecie ją czytać, to proponuję wygospodarować sobie na nią kilka godzin. Gwarantuję Wam, że jej nie odłożycie, póki czytać nie skończycie. "... Jeszcze w zielone gramy, jeszcze nie umieramy Jeszcze się spełnią nasze, piękne dni, marzenia, plany..." Daria Zawiałow " Jeszcze w zielone gramy "

Maria Biernacka-Drabik nie jest jeszcze pisarką rozchwytywaną- napisała dopiero dwie książki. Pierwszej, „Za żywopłotem”, nie znam, ale przedstawiona w opisie fabuła brzmi zachęcająco i wydaje się być bardzo na czasie. Świetnym zabiegiem dla czytelników jest więc poznawanie nowych nazwisk w świecie literatury. Ile by człowiek nie poświęcił na czytanie, zawsze trafi się ktoś nieznany, tajemniczy, a to nie wada, tylko ogromna zaleta. NN- niby tylko dwie litery, a mogą nas smucić, przytłaczać, zmieniać nasze istnienie w pustą, białą kartkę. Tak dzieje się w przypadku jednej z głównych bohaterek, Marii. Jako wychowanka domu dziecka nie może sięgnąć do swoich korzeni, co jest dla niej powodem do nostalgii. Sama nigdy nie chciałabym znaleźć się na jej miejscu. Gdy kobieta umiera, stery nad jej niejasną przeszłością przejmuje córka. Inga, dziennikarka radiowa, nie chce porzucić tajemniczej sprawy, choć wiele osób uważa dokładnie odwrotnie- na przykład jej ojciec, ciotka, a nawet zapracowany mąż. Czy Inga dobrze robi, że próbuje sensownie poukładać drzewo genealogiczne swojej matki? Warto samemu to sprawdzić i przygotować się na przeskoki czasowe w fabule, które jednak czasami bywają chaotyczne. Zauważałam takie partie tekstu, które wydawały się niepotrzebne, zaś inne zasługiwały na wnikliwą lekturę. Bywało po prostu różnie. Autorka nie napisała długiej opowieści- jest to klasyczna powieść mająca tylko nieco ponad 300 stron, w której nie brakuje zarówno elementów wzruszających, jak i mrocznych, niespodziewanych. Sama, jako fanka sensacji/thrillera/kryminału, nierzadko marszczyłam lub unosiłam wysoko brwi- dany gest zawsze zależał od okoliczności, w których znalazła się Maria lub Inga. Chciałam wiedzieć, czy śledztwo córki Marii ma jakikolwiek sens. Czy miało? O tym już niech każdy sam zadecyduje. Autorka w bardzo wyraźny sposób podkreśliła, że CZAS poświęcony rodzinie jest najważniejszy. Niestety, dziś rządzi nami pogoń za karierą i rozwój osobisty. Szkoda, że często jest za późno, by porozmawiać, nacieszyć się widokiem bliskich osób. Warto po przeczytaniu mocno zastanowić się nad tym zagadnieniem. Czy możesz. Drogi Czytelniku, spotkać się z rodzicami, wypić kawę czy wybrać się na spacer do parku? Zrób to, a będziesz szczęśliwy. Późniejsze wyrzuty sumienia nic Ci nie dadzą. Nic nie stoi na przeszkodzie, by zapoznać się z wcześniejszą książką pani Biernackiej-Drabik. Docenić należy także twórców nowej okładki- jest ona bardzo dobrze opracowana i pasuje do całości.

Myślę, że pani nie rozumie. (...) Żeby zrozumieć, trzeba przejść przez to samo." 🖤🖤🖤 Ależ to była dobra książka! Pełna tajemnic. Pełna zawiłości. Pełna niejasności. Maria Biernacka-Drabik, po swoim udanym debiucie, jakim był thriller psychologiczny "Za żywopłotem", nie spoczywa na laurach. Bo oto "Nie pytaj" - również zaliczana do tego gatunku, jest tak samo mocna, tak samo refleksyjna. Chociaż autorka bardziej skupia się tutaj na wartstwie obyczajowej, to dla mnie jest to skrojony na miarę dramat rodzinny. Dramat, który wciąga od pierwszych stron, który przeraża, i który zaskakuje. Na pewno większość z nas chciałaby znać swoje korzenie. Chciałaby poznać historię swoich przodków. Pochodzenie. Skrywane tajemnice. Tym bardziej, gdy większość ich życia zostaje skrzętnie ukrywana, chroniona przed światłem dziennym. A im więcej sekretów, tym większa chęć ich poznania. Inga, po wypadku samochodowym, w którym ginie jej mama, nie może dojść do siebie. Chociaż od tragedii minęły już cztery miesiące to kobieta nie wierzy, że był to nieszczęśliwy wypadek. Tym bardziej, gdy dostaje maile od Galla Anonima, który zasiewa w niej nutkę niepewności. Inga na własną rękę pragnie dowiedzieć się prawdy nie tylko dotyczącej śmierci matki, ale także jej przeszłości, którą ta zabrała do grobu. W takcie jej prywatnego śledztwa, na jaw wychodzi wiele faktów, a sentymentalna podróż na Mazury, odkrywa przed nią wiele kart. "Nie pytaj" to książka, która została podzielona na dwie strefy czasowe. Mamy tu rok 1970 - gdzie możemy poznać historię matki Ingi. Historię bolesną. Trudną. Niesprawiedliwą. Historię zawiłą. Wielowątkową. Mamy tu rok 2023 - gdzie możemy śledzić poczynania Ingi w sprawie rozwiązania zagadki dotyczącej śmierci jej matki. Oba te czasy łączą się, tworząc naprawdę intensywną, pełną emocji całość. Maria Biernacka-Drabik stworzyła historię dotyczącą rodzinnych dramatów. Nasączyła ją tajemnicami. Nasączyła napięciem, które rośnie z każdą przewróconą stroną. Nasączyła strachem, ale także nadzieją. Bo w sercu Ingi wciśż tliła się ta iskierka nadziei, że wszystko się wyjaśni i raz na zawsze będzie można zamknąć za sobą drzwi przeszłości. Czy jednak tak będzie? "Nie pytaj" to naprawdę fantastycznie napisany i dopracowany w każdym calu dramat rodzinny. Czytaliście? Jeśli nie, to koniecznie musicie to nadrobić 🖤

Uwielbiam czytać książki, które poruszają od pierwszych stron. Lubię połączenie strachu, tajemniczości z bólem, frustracją, która powoduje przyspieszenie serca z dużą dawką adrenaliny. Lubię historie mające różne zwroty akcji. Lubię analizować ludzką psychikę, wnikać w umysł głównego bohatera, by móc poczuć co myśli i czuje, by samemu odczuć tę historię wręcz na własnej skórze. Tak było tym razem, bo nie raz włos mi się jeżył na rękach. Tragizm głównej bohaterki można poczuć od początku tej książki. Inga traci matkę w wypadku samochodowym, ojciec zamyka się w swoim świecie i przechodzi żałobę na swój sposób. Iga z zawodu jest dziennikarką radiową. Sama o swojej rodzinie wie niewiele, mama nigdy nie chciała o tym rozmawiać i panowała na ten temat ogólna zmora milczenia. Teraz po jej śmierci, czuje chęć poznania korzeni rodzinnych swojej matki, wiedząc tylko tyle, że będąc małą dziewczynką została oddana do domu dziecka. Wewnętrzna siła każe jej pojechać w miejsce, gdzie jej matka oddała ostatni dech i gdzie zakończyła swój żywot. Tam spotyka pewną kobietę, która w niej zasieje ziarenko niepewności... czy to zdarzenie to nieszczęśliwy wypadek, czy samobójstwo. Inga jest przekonana, że dopóki nie zgłębi gęstniejących nagle rodzinnych tajemnic, nie zazna spokoju, podobnie jak nigdy nie zaznała go Maria. Im dalej i głębiej grzebie w dawnych dziejach swej matki, tym ta historia robi się bardziej mroczna. Okazuje się również, że dawne lata mają teraz swoją kontynuację i komuś zależy na tym, by to ukryć. W tej książce wiele się dzieje i wiele nowych faktów wychodzi na jaw. Trzeba niezwykle uważnie je śledzić. Książka pełna napięcia, ciągłego zagrożenia, które rośnie, nie pozwala tej książki odłożyć. Czy warto grzebać w przeszłości? Czy przeszłość ma tak wysoką cenę, by do niej wracać? Czy przeszłość może zniszczyć teraźniejszość? O tak... takie książki, to ja lubię. Dociekanie prawdy, która robi się coraz bardziej mroczna, a jej chęć poznania nie pozwala przestać jej odkrywać. Inga i ja razem, niczym detektywi odkryliśmy całą prawdę. Chęć jest silniejsza, niż zdrowy rozsądek, a zakończenie, to obrót o 180 stopni, od tego, co sugeruje początek książki. Polecam.

Kto pyta nie błądzi? W przeszłości tkwi prawda. W niej zapuszczone są korzenie. Z przeszłości wyrastamy. Jesteśmy jej kontynuacją. Wszystko dobrze jak ją znamy. Gorzej, gdy jest tajemnicą i nie mamy kogo o nią zapytać, bo jesteśmy sami jak palec. Jakby znikąd. Inga Ignatowicz-Korcz, dziennikarka, już jako osoba dorosła została sierotą. Została też z tymi samymi pytaniami, które dręczyły jej matkę: skąd jestem? Kim jestem? Inga nie odpuści jak jej matka, Inga odkryje prawdę choćby nie wiem co. Bliscy zniechęcają kobietę, by się lepiej zajęła żywymi a nie umarłymi, ale ona brnie w tajemnicę. Wierzy, że prawda wyzwala i ona tego wyzwolenia potrzebuje. Zadanie przed nią trudne, bo mało jest śladów. Jest jednak ktoś kto podsyła jej okruszki prawdy. Kto to jest? Dlaczego to robi? Dlaczego w ukryciu? Książka od początku wciąga czytelnika tajemnicą. Groźną, niebezpieczną. Pojawia się też śmierć nieoczekiwana, ale czy z tą tajemnicą powiązana? Czyta się z wypiekami na twarzy a jednocześnie zaklina rzeczywistość, żeby autorka nie zepsuła zakończenia jakąś miałką historyjką! Od połowy książki towarzyszył mi ten lęk. Obawa raczej. W połowie opowieści tajemnica staje się ciężka a czytelnik zniecierpliwiony. Do tego nie każdy lubi jak bohaterowie pokazują swoje emocje w sposób przesadny. Poetycki i egzaltowany np. ma dusza konająca, kraina ułudy, cierpienie wprzęgnięte w los, przekroczenie granicy cierpienia. Nie lubię nadmiernej afektacji, ale doceniam i zasób słów i sposób ich zestawienia.😀 W tle powieści pięknie odmalowany słowami Lublin, po którym spaceruje Inga. Jak skończą się poszukiwania przez kobietę własnej tożsamości? Historii rodziny? Korzeni? Uspokajam. Zakończenie odpowiedziało na spiętrzone pytania i odkryło tajemnicę pochodzenia Marii i jej córki Ingi. I nie było miałkie.😉

“Nie pytaj” Marii Biernackiej-Drabik to książka z pogranicza thrillera i literatury obyczajowej. Jest to historia, która pod płaszczykiem intrygi kryminalnej, zagadki dziwnej śmierci, pobudza czytelnika do refleksji - i właśnie na przemyśleniach, zagadnieniach do zastanowienia głównie się skupiamy, pozostawiając zagadkę gdzieś w tle - na tyle wyraźną, że cały czas ciekawi, ale nie na tyle istotną, by to ona była tym powodem, dla którego czyta się tę książkę (co absolutnie nie jest minusem tej powieści, jednak aspektem wartym podkreślenia, by do tej lektury odpowiednio się nastawić - sama dopiero zaczęłam czerpać z niej przyjemność, kiedy zaakceptowałam, że to właśnie na tej warstwie obyczajowej, refleksji społecznych się w ej skupiamy). Tematycznie tyczy się ona rodziny i wagi dzieciństwa - bohaterka po śmierci matki próbuje odkryć to, co matce się nie udało, czyli jej pochodzenie, które w aktach z domu dziecka jest wielką niewiadomą. I tak obserwujemy kolejne dramaty rodzinne, krzywdy, historie pełne smutku, które zmuszają do zastanowienia na tym, ile dzieciństwa przenosimy do życia dorosłego i czy od dziecięcych demonów można się tak naprawdę kiedyś uwolnić. Zastanawiamy się nad rodziną, nad zaufaniem pomiędzy członkami rodziny, nad przekleństwem tajemnic, które nawet, gdy zachowywane w dobrej wierze, raczej przynoszą ostatecznie tylko krzywdy. Fabularnie historia podzielona jest na dwa czasy - teraźniejszość i przeszłość oraz na kilka postaci, których losy bardzo długo nie chcą zbić się nam w jedną całość. Dopiero pod koniec faktycznie dochodzą do głosu cechy thrillera, wtedy też akcja lekko przyspiesza, choć nadal jest spokojna i melancholijna. Myślę, że mogę polecić „Nie pytaj” czytelnikom chętnych zgłębiać historie, które można określić mianem dramatów rodzinnych.

Chcecie prostej lektury, podczas której odpoczniecie i nie będziecie zmuszeni do refleksji, a zagadka okaże się prosta do rozwiązania? Jeśli odpowiecie twierdząco to nie sięgajcie po najnowszą książkę Marii Biernackiej – Drabik. Ta już od pierwszych stron zasieje ziarna zaintrygowania, a pierwsze pytania, będą zapowiedzią kolejnych, na jakie odpowiedzi będziecie poszukiwać do samego końca. Każdy rozdział przyniesie nowe znaki zapytania oraz kolejne sekrety, rzucające mroczny cień na przeszłość, lecz także i na teraźniejszość. Gdzie kryje się prawda i jaka ona jest? Czy warto dla niej ryzykować to, co się ma? „Nie pytaj” powinno mieć podtytuł „Przeczytaj nie zwlekając!” i nie są to słowa na wyrost, a ogromne niedopowiedzenie, co na was czeka podczas lektury. Książka wcale nie zaczyna się niepozornie, już prolog wprowadza tajemniczy klimat i jest doskonałą zapowiedzią tego, co będzie dalej. Z jednej strony to swoista rodzinna saga, a z drugiej wytrawny dreszczowiec, gdzie zło odsłania swoją twarz powoli, zrzucając maskę za maską. Nie oczekujcie prostego podziału na biel oraz czerń, tak samo jak i tego, iż odgadniecie finał. Zresztą szybko zorientujecie się, że lektura „Nie pytaj” to wielowarstwowa układanka, w jakiej ani na moment nie gości oczywistość. Podczas czytania zdajemy sobie sprawę, że wątki muszą mieć punkt wspólny, jednak, co nim okaże się zaskoczy nas zupełnie. Przeszłość i teraźniejszość są połączone ze sobą nierozerwalnie, ale więzy w tej konkretnej historii okazują się być zagadką, kryjącą w sobie wiele ludzkich tajemnic i bólu.

"To, co uważają inni, to jedno. A to, jacy jesteśmy naprawdę, to drugie". Inga nie może sobie poradzić z tragiczną śmiercią matki. Jest przekonana, że tuż przed wypadkiem mama chciała powiedzieć jej coś ważnego, a ona zbagatelizowała tę prośbę. Teraz Inga na własną rękę szuka odpowiedzi, choć zewsząd dostaje ostrzeżenia NIE PYTAJ... Autorka zabiera nas w niebezpieczną podróż daleko w przeszłość, do roku 1970, gdzie historia ma swój początek. Rozgrywająca się w dwóch płaszczyznach czasowych akcja powieści, przeprowadza nas przez zawiłą sieć rodzinnych tajemnic, latami budowaną zmowę milczenia i kilka złamanych życiorysów. Koniec zwieńczony jest kryminalnym akordem zbudowanym wokół miłości, zazdrości i zemsty. "Nie pytaj" to właśnie powieść o zadawaniu pytań i poszukiwaniu odpowiedzi. To próba odnalezienia własnych korzeni, tożsamości i chęć zbudowania swojej historii opartej o prawdę, nawet tę niewygodną, a nawet przeklętą. Choć jest to powieść bardziej obyczajowa niż kryminalna, to całość mi się podobała, bo bardzo lubię wielowątkowe i rozbudowane fabuły z mnóstwem podejrzeń, przypuszczeń i coraz to nowych tez. To zawsze gwarantuje moc wrażeń, a do tego Autorka potrafi dolewać oliwy do kociołka ciekawości i zbudować ponurą atmosferę. Pani Maria również wywiodła mnie w pole kierunkiem, w jakim podążył związek Ingi i Igora... właściwie to byłam pewna innego obrotu sprawy... i w sumie to by się Indze należał taki kubeł zimnej wody 🫤 no ale szanuję licentia poetica i biorę to na klatę 😇 Plus za klimatyczny Lublin.