Czarodziejska góra (okładka  twarda)

Moja przygoda z Tomaszem Mannem rozpoczęła się bardzo wcześnie, jeszcze w podstawówce. Nie wiem dlaczego pożyczyłem tą książkę, jestem za stary by to pamiętać. Wiem, że po około stu stronach odniosłem ją do biblioteki jak niepyszny. Potem minęło chyba z 20 lat. Tym razem był to strzał w dziesiątkę. Odczytałem ją jako wielki traktat społeczny oraz traktat o wymiarze filozoficznym, szczególnie o koncepcji czasu jako takiego.
Było mi dość łatwo podążać tropem zmagań intelektualnych Settembriniego z Napthą, stanowiących ważny, jeśli nie najważniejszy wątek powieści (choć centralną postacią jest niejaki Hans Castorp), jako, że miałem wystarczający podkład wiedzy z pogranicza socjologii (studiowałem ekonomie, potem socjologię). Te intelektualne boje są zresztą jak najbardziej na czasie i dziś, nawet w realiach polskich gdzie wspaniałości zielonej wyspy postępu można byłoby postawić naprzeciw koncepcji polityki pojmowanej poprzez prymat wartości. Dla Manna zmagania te przebiegały na osi systemów myślowych Comte`a / Durkheima versus poglądy quasi-religijnej utopii rewolucyjnej (krok do bolszewizmu?). Zaraz potem mieliśmy I wojnę światową, która stała się spełnieniem tamtego opisanego wrzenia idei w Europie.
Ale zostawmy wizje i spory intelektualne na boku. Kolejne spotkanie z "Czarodziejską Górą" nastąpiło u mnie znów po kilku latach, to dziwne, ale ta powieść przyciąga jak magnes do kolejnych czytań. Za kolejnym razem odkryłem w niej wspaniały wątek z Myneerem Peeperkornem (mijnheer to po niderlandzku po prostu "pan"). I choć ten wątek jest obecny w tej opasłej powieści tylko przez 85 stron (chyba to nawet policzyłem), to jest to kolejna kapitalna sub-opowieść o kształtowaniu się złożonej relacji pan-niewolnik, mimo, że książka mówi o ludziach wolnych. Niemniej ten wątek to niemal klasyczna rzecz o tym jak następuje uzależnienie ludzi od woli silnej jednostki, choćby była to jednostka naszkicowana tak karykaturalnie jak właśnie Myneer Peeperkorn przez Thomasa Manna.
Myślę, że za kilka lat znów wrócę do arcydzieła Mannowskiego, być może odkryję kolejny wątek, który dotychczas pomijałem. Jednym słowem, to jest książka, którą trzeba mieć w biblioteczce, nigdy nie wiadomo kiedy nas zawezwie do odczytania jej na nowo:-)

Moja ukochana książka. Toteż wymagania duże. A nawet większe - bo tym razem kupiona jako prezent urodzinowy dla przyjaciółki. Wydawnictwo piękne. Porządna twarda oprawa, zszywana. Odpowiednio melancholijna (i wprowadzająca w nastrój) okładka. Może być ozdobą każdej biblioteki. Klasyka światowa (przez duże "K")! Dla wielu - też dla piszącej te słowa - jedna z ważniejszych książek życia. Pozycja obowiązkowa na półce miłośnika dobrej prozy.

Książka od strony wizualnej robi dobre wrażenie, jest duża, ciężka i każdy kto by ją trzymał w ręku wydawałby się mądry. Utwór ma niesamowity klimat, oddalone od świata sanatorium w górach, dodatkowo nieco mistyczna narracja pisana przez osobę znająca życie i ludzi, kapitalne. Tak czuje się po przeczytaniu kilkudziesięciu stron i mam ochotę wracać do tej książki, ponad filmy, czy gry.

autor roztkliwia się i dogłębnie analizuje każdy najmniejszy gestem, spojrzenie, słowo. książka dla cierpliwych. Lubiących zagłębiać się w meandry ludzkich osobowości i zachowań. Ale must read, także kubek kawy z energetykiem w dłoń i czytamy :) polecam sztukę teatralną dla utrwalenia przekazu

Książka, do której się wraca. Nie jest na jeden wieczór. Chyba trzeba do niej po prostu dorosnąć. Minus za cenę i bardzo mały druk (przy takiej ilości stron to jest katorga), lepszym wyjściem byłyby 2 tomy.

Klasyka. Współcześni wielcy pisarze wymieniają tę pozycję jako jedną z najsilniejszych inspiracji literackich. Warto!

Czytam już kolejny raz, chciałam sobie odświeżyć, ale nie znalazłam mojej starej książki, to zastąpiłam ją nową:)

Najlepsza książka, długo się czyta i momentami ciężko, ale warto poświecić czas.

Wielka literatura. Chętnie po latach wróciłam do tej książki.

Pięknie napisana opowieść o... starzeniu się. Mentalnie.