Gdzie święty traci głowę. Jemiołki. Tom 2 (okładka  miękka, wyd. 02.2024)

Pierwszy tom zdecydowanie ciekawszy, ten w porządku jednak nie porywa i nie wciąga już tak bardzo ☹️

Ta książka to rewelacja jak pozostałe książki tej autorki.

ok. szybka dostawa. książki super.

Bardzo dobry

Polecam

Polecam

Kolejny raz wybrałam się do Jemiołek, wsi spokojnej, wsi uroczej, wsi wyjątkowej, w której jak się okazuje można wieść życie równie ciekawe, jak w Paryżu. W tej wsi tak wiele się dzieje, że od mnogości zdarzeń nawet święty traci głowę. Czy znajdzie się ktoś, kto pomoże mu ją odzyskać? Czy uda się zatrzeć granicę, która od wieków dzieli wieś na pół? Jemiołki to bardzo nietypowa wieś, od wieków podzielona na dwie części na włościańską i szlachecką. Niewidoczna granica przebiegała przez główny ołtarz w kościele i dzieliła wieś na pół, a w bocznych nawach wisiały dwa identyczne obrazy Matki Boskiej z Dzieciątkiem, do których wzorem przodków modlili się potomkowie włościan i szlachty. Oddzielnie, nigdy wspólnie. Ten podział sięgał niepamiętnych czasów, jakimś cudem przetrwał do współczesnych i nadal był przyczyną nieporozumień. Gaja obdarzona jest niezwykłymi zdolnościami i choć wciąż miewa przeczucia, to często stara się je ignorować. W dniu, gdy zasłabł Walenty, na szczęście ich posłuchała i dzięki temu uratowała życie swojemu przyjacielowi, który był dla Gai kimś wyjątkowym. Zresztą nie tylko dla niej, ale także dla Fabiana uważanego za wioskowego głupka, małomównego kościelnego Hieronima Knuta i Małgosi Podhoreckiej zwanej babcią Pogodą oraz dla każdego, komu los Walentego leżał na sercu. Wszystkich zastanawia, co takiego zobaczył Walenty na rozdrożu, gdzie bardzo często lubił przesiadywać, że o mało nie umarł na zawał serca. Po drugiej stronie rozlewiska w ciągu jednej nocy powstaje tajemniczy dom. We wsi pojawia się przystojny Francuz Colin, który szuka tu swoich korzeni, a swoją obecnością denerwuje Radka. Gaja z Emilią czują, że ich miejsce pracy może być zagrożone, bo nie wiadomo, czyją własnością jest dwór. Hanna, siostra Gai doczekała się wymarzonego dziecka, ale przeżywa problemy związane z macierzyństwem. Ciężarna Tereska niepokoi się o dziecko i o pracę, a Wargoniowa przejmuje losami swojego sklepu. Radek zazdrosny jest o Gaję, bo dziewczyna ociąga się z podjęciem decyzji o wspólnej przyszłości. Natomiast Walerka, ekscentryczna ciotka z Ameryki, ujawnia wszystkie zakurzone tajemnice i prawda w końcu wychodzi na jaw. Jemiołki to taki kawałek małego świata, w którym ksiądz Eryk chce dokonać zmian. Jest przeciwieństwem proboszcza Piekiełki, który dla własnej wygody i spokoju, potrafi tworzyć pozory. Eryk uparty jest jak osioł ma głowę pełną pomysłów dotyczących zmian we wsi. Wydawało mu się, że jego misją jest zbawianie świata, nawet jeśli ten świat tego nie chciał. Jemiołki to miejscowość, w której nic nie da się ukryć, bo prędzej, czy później wszyscy się o wszystkim dowiadywali, chociaż niektóre tajemnice nigdy nie powinny wyjść na światło dzienne. Piękna powieść o Walentym, który ciągle czekała na Jasię, o Małgosi, która bez przerwy wyglądała swojego Jaska, o Colinie, który mimo starań miał problem z odnalezieniem przodków, o pełnym dobrych i szczerych intencji Eryku, o świętym, który ciągle nie miał głowy i wielu jeszcze innych sprawach. Opowieść o rodzinach, które żrą się od pokoleń, chociaż powód do waśni dawno już nie istniał. „Gdzie święty traci głowę”, to opowieść pełna tajemnic z przeszłości i zaskakujących powiązań. Od wszelkiego rodzaju zależności, mnogości imion i nazwisk nie tylko święty mógł stracić głowę. Podziwiam autorkę, że nie pogubiła się w tych wszystkich wątkach i nazwiskach. Przyznaję, że chwilami miałam nie lada problem, kto z kim i dlaczego? „Gdzie święty traci głowę”, to piękna powieść, która doskonale obrazuje polskie społeczeństwo. Historia Jemiołek jest takim małym skrawkiem naszego kraju, gdzie z jednej strony autorka przedstawia polski naród jako zasłużony i pracowity, w którym od pokoleń przekazywane są honor, szacunek dla starszych i troska o rodzinę, a z drugiej pokazuje, że nie jest on wolny od podziałów prowadzących do niechęci i braku zrozumienia. „Gdzie święty traci głowę” to powieść idealna, prawie pozbawiona wad, jedyne zastrzeżenie, jakie mam dotyczy wątku poprawnego politycznie, w który ostatnio obfituje nasza współczesna literatura, jakby bez niego nie mogła się obejść. Ta bardzo dobra powieść stworzona przez Renatę Kosin, wcale go nie potrzebowała.

Mówi się, że od przybytku głowa nie boli. Wszak lepszy nadmiar niż dotkliwy deficyt. Co jednak, kiedy obfitość odnosi się do mnogości zdarzeń i ludzkich sekretów? Czy od takiego przybytku nawet święty nie straci głowy? W nowej książce Renata Kosin pokazuje, że "kogel-mogel" w wiejskiej scenerii to jest coś, co naprawdę potrafi wywołać nie lada emocje! Autorka ponownie zaprasza w gościnne progi Jemiołków. Odwieczny podział nadal w mocy, a mieszkańcy wciąż przekazują sobie niejako z pokolenia na pokolenie, dawne urazy. Nawet jeśli ich powód dawno nie istnieje lub został zapomniany… W tej właśnie scenerii rozgrywa się fabuła nowej powieści, w której dzieje się tak wiele, że czytelnik musi wykazać się spostrzegawczością, by nadążyć za tempem akcji. A ta rozwija się dynamicznie, dostarczając kolejnych wrażeń. Jesteśmy bowiem świadkami dochodzenia do prawdy, próby jednoczesnego odkrycia i nieujawnienia niektórych sekretów, a nawet wydarzeń z pogranicza kryminału, kiedy chęć odwetu dochodzi do głosu. Nie zabraknie i tych, które chwytają za serce, bowiem nie mamy pewności, czy nie przyjdzie nam pożegnać się z niektórymi z bohaterów... W nowej książce autorka poświęca uwagę lokalnym przywarom oraz przekonaniom, że pewnych zachowań czy praktyk należałoby się wstydzić, bo co ludzie powiedzą? Jak chociażby skorzystanie z pomocy psychoterapeuty jest dla niektórych wyzwaniem nie do pokonania, nawet jeśli potrzeba jest paląca. Jak w każdym społeczeństwie znajdą się jednak i tacy, którzy w życiu już tak wiele przeszli, że kiedy złapali przysłowiowego pana Boga za nogi, nie zamierzają się przejmować cudzą opinią. A gdy trzeba, postawią na siebie, a także w kilku dosadnych słowach ustawią tych, którzy zapominają o szacunku do drugiego człowieka. Nawet jeśli ceną miałaby być utrata ich sympatii. Wizyta w Jemiołkach przypomina nieco seans serialu „Rancho”, bowiem i tu, poza codziennym galimatiasem ludzkich spraw, spotkamy także rozterki natury społeczno-politycznej. Nie do końca etyczne praktyki raz ukrócone, nie przyniosły niestety oczekiwanego efektu. Wszak niektórzy, nawet jeśli powinni się wstydzić swoich czynów i zasługują na to, by noga im się w końcu powinęła, spadają wciąż na cztery łapy. Czy tym razem sprawiedliwość zatriumfuje? A ci, którzy wciąż mają obawy, czy powinni piastować dane stanowisko, stawią czoła swojemu lękowi? Podsumowując: Nowa książka Renaty Kosin to opowieść, która skupia się przede wszystkim na wątku poszukiwania swoich korzeni oraz odkrywaniu rodzinnych tajemnic z przeszłości. Autorce udało się barwnie odmalować obraz wsi, na którego tle rozgrywają się zabawne, momentami wzruszające, a bywa, że wywołujące szybsze bicie serca, sceny. Plejada ciekawych postaci, która się powiększa, sprawia, że czytelnik jeszcze bardziej angażuje się w ich losy i z niecierpliwością czeka na rozwikłanie sekretu pewnych zagmatwanych więzów rodzinnych oraz uczuciowych zawirowań sprzed lat. To opowieść o tym, że los zawsze daje nam szansę na spełnienie marzeń, nawet jeśli trzeba na to cierpliwie poczekać, a także o magii pewnego rozdroża, które wielu przyniosło upragnione szczęście... Ciepła, urocza, momentami przewrotna historia o wyjątkowości lokalnej społeczności, która mimo przywar, w momentach kryzysowych potrafi stanąć na wysokości zadania i wesprzeć tych, którzy tego w danym momencie potrzebują.

“Kiedy coś się popsuło, należało to naprawić od razu. Bo kiedy człowiek odkłada coś na później, coraz trudniej mu się do tego zabrać”. Z przyjemnością i ciekawością kolejny raz przeniosłam się na wieś do Jemiołków i dobrze mi tu było. Jemiołki to niewielka wieś, która przed laty zastała podzielona na Jemiołki Górne – tę szlachecką, lepszą i Jemiołki Dolne – tę chłopską, gorszą. Upływ czasu niczego nie zmienił, tak było i tak jest. Mieszkańcy z uporem utrzymują ten podział, który przechodzi z pokolenia na pokolenie, upływ czasu niczego nie zmienia. Ten podział nie podoba się Gai, dziewczynie, która ma dar przewidywania przyszłości. Po wyborach sołtyski, życie niektórych mieszkańców uległa znaczącej zmianie, goście mają swoje plany. Świat jakby stanął na głowie, dzieje się dużo i intensywnie. Skrywane prawdy zaczynają wychodzić na jaw. Akcja powieści toczy się dynamicznie i intryguje. Fabuła ciekawie poprowadzona, niesie emocje, ukazuje, pozornie, tylko pozornie spokojne życie na polskiej wsi. Tutaj nie ma mowy o nudzie, cały czas coś się dzieje. Na uwagę zasługują dialogi, przekomarzania, wzajemne docinki między bohaterami, często wywoływały szczery uśmiech. Wyraźnie ukazane emocje, jakie stają się udziałem naszych bohaterów. A ci zajmująco, nietuzinkowo ukazani, każdy z nich dźwiga na swych barkach jakiś ciężar. Dużą sympatię poczułam go Gai ciepłej, serdecznej dziewczyny obdarzonej niezwykłym darem. Polska wieś pełna kontrastów, między mieszkańcami panuje niechęć, wręcz wrogość. Zadawnione spory, w których nikt już tak naprawdę nie pamięta, o co poszło. Wciąż, na nowo podgrzewane, nieustannie obecne w życiu mieszkańców. Chęć zemsty przybiera na sile. Tajemnice z przeszłości, skrywane sekrety, wiara w zabobony i przesądy. Tradycje przekazywane z pokolenia na pokolenie. Zamknięta społeczność, tutaj wszyscy wszystko o sobie wiedzą, niczego nie da się ukryć, a najważniejsze sprawy załatwia się przed miejscowym sklepem. Plotki krążą, krytyczne odbieranie nowości i inności. Ukrywanie pewnych rzeczy, bo co ludzie powiedzą i ci, którzy zawsze pomimo swoich złych uczynków wychodzą z każdej sytuacji bez szwanku. Szukanie swoich korzeni, rodzinne sekrety, miłosne uniesienia. Przyjemna, zabawna, klimatyczna, ciepła opowieść. Ukazuje codzienność mieszkańców wsi, zwyczajne życie w całej okazałości, skrywane tajemnice, więzy rodzinne, trudne uczucia. Bardzo polecam całą serię, Tatiasza i jej książki :)

„Lubię... Lubię wracać tam, gdzie byłem już…” śpiewał Zbigniew Wodecki. A ja lubię wracać do znajomych postaci i ich historii i z wielką przyjemnością zaglądnęłam ponownie do Jemiołek, żeby wraz z Renatą Kosin sprawdzić, co słychać we wsi i książce „Gdzie święty traci głowę”. W Jemiołkach minął rok od wyborów na sołtysa i poprzednich wydarzeń. W tym czasie sporo się zmieniło, jednak nie zadawnione podziały i waśnie mieszkańców. Z nawy kościelnej nadal spoglądają dwie Madonny, a życie toczy się w miejscowym sklepie, choć ten ma nową właścicielkę. Tymczasem nadciągają kolejne wypadki i to wcale nie za sprawą Gai i jej niezwykłego daru, a gości, którzy skutecznie zamieszają we wsi i wyjawią niejedną tajemnicę, skrywaną dotąd pod kamieniem. Nowy wikary chce naprawiać świat, pewien Francuz szuka swoich korzeni, a owiana legendą ciotka z Ameryki namiesza w niejednym żywocie. To było szalenie miłe i sympatyczne spotkanie, jak wakacje w ulubionym miejscu, które odkrywa się na nowo, więc jeśli stęskniliście się za bohaterami „Na dwoje babka wróżyła”, śmiało sięgajcie po nową książkę autorki. Życie okazuje się tu wcale nie tak sielskie i spokojne, jak mogłoby się wydawać, gdyż codzienność i obowiązki nie oszczędzają nikogo, rzeczywistość zaskakuje, a trupy z szafy wypadają w najmniej spodziewanych momentach. I chyba właśnie to lubię w tej powieści. Pokazuje życie takim, jakie jest, z jego blaskami i cieniami. Wszak jak twierdzi babcia Pogoda, po każdej burzy wychodzi słońce, choćby i przyszło czekać na nie pięćdziesiąt lat. A magiczne i nieco tajemnicze rozdroża nadal są źródłem zmian i refleksji. Kosin w lekki sposób, z humorem, ale i wzruszeniem pokazuje, że wszędzie prędzej czy później nadchodzi nowe, a rozliczenie ze sprawami z przeszłości wydaje się nieuniknione. Niezależnie czy dotyczy to ekscentrycznej i przebojowej ciotki Walerki, której przyjazd stawia wiele wiejskich spraw na głowie, leciwej babci Pogody, lubianego przez wszystkich Walentego, ale też Wioskowego Głupka, zapaleńca Eryka, czy nawet Gai z Radkiem. Bo przecież życie nie zawsze układa się tak, jak tego chcemy… a czasami nawet lepiej. Trzeba tylko dać mu szansę.