Gate (okładka  miękka, wyd. 02.2022)

💚💚

Ok

Chciałabym napisać, że książka mnie zaskoczyła, ale nie mogę. Dlaczego? Bo byłam pewna, że będzie równie dobra jak „Grand” albo jeszcze lepsza i w tej kwestii się nie myliłam. Janusz Leon Wiśniewski nie wychodzi z wprawy. Po raz kolejny oczarował mnie lekkością z jaką opowiada historie. Historie, które hipnotyzują, wprowadzają w melancholię i skłaniają do refleksji. W „Gate” autor kontynuuje losy trójki bohaterów z poprzedniego tomu. Najbardziej cieszę się oczywiście, że mogłam ponownie spotkać się i dowiedzieć „co nowego” u Lichutkiego i Joachima. Obie historie poruszyły mnie po raz kolejny. Po raz kolejny też, autor sięga w swoich opowieściach do przeszłości bohaterów, do ich wspomnień. Porusza temat tęsknoty, żałoby, niespełnionej miłości, nieświadomości i robi to w sposób jasny i czytelny opowiadając historie, które miałam wrażenie, że wydarzyły się naprawdę. A wszystko zaczęło się w sopockim Grand Hotel... Miejsce to stało się dla naszych bohaterów początkiem czegoś nowego. W „Gate” muszą stanąć twarzą w twarz z demonami przeszłości. Muszą zdecydować, który kierunek obrać, jaką podążyć drogą. Decyzje przed którymi staną nie będą łatwe, ale to od nich zależeć będzie jakich kształtów nabierze ich przyszłość. Marian Szczepan Lichota skradł moje serce już w poprzedniej części i zrobił to po raz kolejny. Uwielbiam tę postać. Kulturalny i mądry. Lichutki docenia to co ma, nigdy nie narzeka, cieszy się z najdrobniejszych rzeczy, na które ja czy ty pewnie nawet nie zwrócilibyśmy uwagi. Pamiętacie Justynę? Dziewczynę, którą Lichutki poznał na plaży przed Grand Hotel a która zaprosiła go na śniadanie? To ona pozwoliła mu uwierzyć w siebie. Po śmierci córki bardzo długo nosił w sercu żałobę topiąc smutki w alkoholu i pomału staczając się na dno. Justyna uświadomiła mu, że można żyć inaczej. Nie przestając pielęgnować w sercu pamięci o Julce Lichutki w końcu ruszył przed siebie. Joachim Maria Pokuta znalazł się w Grand Hotel nie przypadkowo. Zaplanował to sobie bardzo dokładnie. To miało być miejsce, w ktorym wszystko się skończy. Wydarza się jednak coś co psuje plany Joachima. W jego głowie rodzi się nowa myśl. Rusza w ostatnią podróż. Kierunek Rosja... Losy Joachima bardzo mnie poruszyły i uświadomiły, że w obliczu choroby wszyscy jesteśmy równi, bo ona nie wybiera bogaty czy biedny, stary czy młody. Stopniowo odbiera człowiekowi wszystko. Zarówno „Grand” jak i „Gate” to książki uświadamiające jak jeden moment, krótka chwila potrafią zaważyć na naszym życiu. Jak są w stanie to życie przemeblować, przewartościować. To książki ukazujące różne oblicza miłości od rodzicielskiej zaczynając na zakazanej, niewłaściwej i niespełnionej kończąc. Polecam wam serdecznie tę serię.

W 2014 roku premierę miała książka GRAND, jedna z najbardziej przeze mnie lubianych książek Wiśniewskiego. Po 8 latach, w lutym tego roku, wielka ekscytacja, będzie ciąg dalszy!! Czy spełniła oczekiwania, czy przyniosła satysfakcję? Narzekań nie będzie choć pewnie jestem nieobiektywna i wykażę się zbyt dużą tolerancją co do tej pozycji. Książce brakuje świeżości części wcześniejszej, jest też bardziej przegadana ale i tak dostarczyła wystarczającej porcji emocji. Autor kontynuuje opowieść o bohaterach, których losy przybliżył nam w pierwszej części. Jest wprawdzie sporo nawiązań, sporo przypomnień (jak dla mnie zbyt dużo i niepotrzebnie się książki dublują) ale i tak uważam, że warto odświeżyć GRAND. Mam wrażenie, że GATE nabierze wtedy głębszego sensu, przyniesie znacznie więcej emocji podczas czytania. Wiśniewski ma wszystko to czego oczekuję od świetnego autora, lekkość pióra, morze uczuć i mądrość. Tak, mądry mężczyzna, który potrafi pisać tak wzruszające historie miłosne potrafi zahipnotyzować słowem. Prawdziwie opisuje rzeczywistość, przenikliwie obserwuje ludzi. Mknę po stronach, bo nikt tak jak On nie potrafi mnie wzruszyć. Czuję bohaterów, wierzę w te historie, przeżywam. Kiedyś płakałam okrutnie teraz, z wiekiem wydaje się, że już nabrałam skóry. I choć wielu czytelniczkom książki o miłości kojarzą się dziś z prostymi, wyuzdanymi erotykami to szczęśliwie są pisarze, którzy o miłości piszą mądrze a o seksie potrafią uderzyć w subtelne tony. Lubię też tą wnikliwość potrzebną podczas czytanie, wyłapywanie między słowami nawiązań do historii czy nauk ścisłych. Wydarzenia z "wiadomości" stają się tłem dla rzeczywistości bohaterów, wiele historycznych momentów z kraju i ze świata odnotowuje Wiśniewski w swoich powieściach. Podsumowując, od 21 lat 🙈 książki Wiśniewskiego mają na moim regale specjalną półkę. Jeżeli miałoby się coś zmienić, to tylko zmiana półki na większą.

Bardzo rzadko sięgam po książki, w których nic się nie dzieje, a za takie uważam te pozbawione wątków kryminalnych. Są one obecnie tak różnorodne, że w zupełności spełniają moje czytelnicze oczekiwania, można trafić zarówno na krwawe opisy zbrodni, jak i niezwykle głębokie rozważania o konsekwencjach wynikających z ich popełnienia, przyjrzeć się jej z perspektywy sprawcy, ofiary albo policjanta. Jednak kilka razy w roku "zmuszam" się do wyjścia poza strefę komfortu, bo tylko tak mogę się rozwijać. Wiele lat temu, jeszcze jako nastolatka, próbowałam zmierzyć się z "Samotnością w sieci" Janusza Leona Wiśniewskiego i poległam po kilku stronach. Wtedy jeszcze nie kończyłam każdej rozpoczętej książki, więc zwyczajnie oddałam ją do biblioteki i zapomniałam o autorze. Jednak gdy zapoznałam się z opisem powieści "Gate", poczułam, że warto dać Wiśniewskiemu jeszcze jedną szansę. W końcu teraz jestem te kilka lat starsza i dojrzalsza. A jednak zaczęło się dokładnie tak samo, po jakiś dwudziestu stronach odłożyłam książkę i zabrałam się za inne, aż po jednej wyjątkowo mocnej lekturze uświadomiłam sobie, że potrzebuję chwili wytchnienia i "Gate" ponownie znalazła się w moich rękach. To najlepszy dowód na to, że na to jak odbieramy daną powieść, ogromny wpływ ma zarówno czas w jakim ją czytamy oraz to, co czytaliśmy wcześniej. "Gate" mnie pochłonęła, sprowokowała do całej masy refleksji. O życiu, miłości, przemijaniu, niewykorzystanych okazjach. I o Rosji, innej niż ta, która dominuje w naszych myślach w tym roku. O Rosjanach wypędzonych z kraju, a mimo to noszących ojczyznę głęboko w swoim sercu. Autor nie mógł wiedzieć, pisząc tę powieść, że ukaże się ona w rzeczywistości, w której nikt nie chciał znaleźć. I że stworzeni przez niego bohaterowie przyniosą mi jakiś rodzaj ukojenia, wleją w moje serce nadzieję, że może być zupełnie inaczej, że gdzieś daleko nad Bajkałem Rosja może być piękna. I że jest różnica między narodem a jednostką, o czym tak łatwo jest teraz zapomnieć. Potrzebowałam tej książki, tych emocji, które we mnie wywołała. Właśnie teraz, właśnie w momencie, gdy zaczęłam przewracać jej strony. To niesamowite, że za pomocą słów można otulić duszę. Nie pozostaje mi nic innego, jak zapoznać się z wcześniejszymi losami bohaterów "Gate". "Gate" to opowieść, dzięki której zrozumiałam w pełni, czym jest literatura piękna. Polecam ją każdemu, choć nie na siłę. Tę powieść trzeba poczuć, sięgnąć po nią wtedy, gdy będzie się jej potrzebować, nawet o tym nie wiedząc. Moje 8/10.

Jak się czujecie z początkiem kolejnego miesiąca? Macie już porobione swoje TBR na ten miesiąc? Z chęcią dowiem się co macie w planach czytać w najbliższym czasie. Miłość, która spada na człowieka w niewłaściwym momencie życia.  I nowy początek, który pojawia się, gdy wszystko wydawało się już skończone.   Sopocki hotel Grand ich połączył. Życie rozdzieliło. Nie przeczuwają, że spotkają się ponownie. Lotnisko stanie się poczekalnią przed rozpoczęciem nowego rozdziału w życiu. Konfesjonałem, w którym wyznają swoją prawdę. I rozdrożem, gdzie będą musieli dokonać wyboru: czy żyć przeszłością i wspomnieniami, czy wyruszyć na spotkanie nieznanego.   Pełna czułości opowieść o ludziach, którym przytrafiło się życie, ze wszystkimi odcieniami szczęścia i cierpienia. To historie o tym, że los potrafi upomnieć się o nas w najmniej oczekiwanym momencie, by wyrównać rachunki.   Janusz Leon Wiśniewski po raz kolejny udowadnia, że nie ma sobie równych w opisywaniu tego, co wydarza się między dwojgiem bliskich sobie ludzi. „Gate” Janusza Leona Wiśniewskiego. Jest to kontynuacja wcześniej już recenzowanej przeze mnie książki „Grand”. Obie te pozycje można czytać oddzielnie. Nie wpływają jakoś mocno na siebie, choć są ze sobą powiązane. Po raz kolejny mamy tutaj przedstawione historię różnych ludzi. Każda z tych opowieści ma w sobie coś interesującego. Wiadomo, jedne są ciekawe inne nieco mniej, ale ze wszystkimi warto się zapoznać. Niestety tak jak przy „Grand”, tak i tutaj uderzył mnie brak dialogów. Ja osobiście przy zbyt długich opisach bądź przemyśleniach niekiedy odpływam. Zdecydowanie jestem większą fanką konwersacji. Jednak uważam, że ten zabieg również miał swój klimat i zapewne znajdzie także swoich zwolenników. W tej książce trzeba, się więc umieć odnaleźć. Autor ma swój niepowtarzalny styl i trzeba, się na nim trochę skupić, by się nie zamotać. Nie ma więc sensu gnać przez treść, a lepiej po prostu zwolnić i skupić się dokładniej na tym, co się czyta. Jeśli już wczujecie się, w opowieści to będą na was czekać wszelakie emocje. Niekiedy idzie się wzruszyć kiedy indziej rozczulić albo nawet nieco uśmiechnąć. Ostatecznie książkę czytało mi się dobrze. Ja ten tom odebrałam lepiej niż wcześniejszy. Czułam się mniej znudzona i zmieszana. Na pewno za często nie będę sięgać po podobne pozycje. Ja jestem raczej fanką czegoś bardziej żywiołowego. Zachęcam jednak do wydania samodzielnej opinii.

IG: zaczytana_archiwistka Jaka jest Wasza definicja miłości? Tak, zdaję sobie sprawę, że Walentynki już dawno za nami, ale chciałabym wprowadzić Was do mojej recenzji, na temat najnowszej książki od Pana Janusza Leona Wiśniewskiego, która nosi dość ciekawy tytuł: „Gate”. „Miłość, która spada na człowieka w niewłaściwym momencie życia. I nowy początek, który pojawia się, gdy wszystko wydawało się już skończone. Sopocki hotel Grand ich połączył. Życie rozdzieliło. Nie przeczuwają, że spotkają się ponownie. Lotnisko stanie się poczekalnią przed rozpoczęciem nowego rozdziału w życiu. Konfesjonałem, w którym wyznają swoją prawdę. I rozdrożem, gdzie będą musieli dokonać wyboru: czy żyć przeszłością i wspomnieniami, czy wyruszyć na spotkanie nieznanego.” „Gate” jest powieścią pełną czułości, która opowiada o losach ludzi, których mijamy na co dzień podczas wyprawy do pracy, szkoły, uczelni, czy nawet sklepu. Autor pokazał, że życie bywa piękne, ale z drugiej strony bywa trudne i nieszczęśliwe. To historia o tym, że los potrafi upomnieć się o nas w najmniej oczekiwanym momencie, by wyrównać rachunki. Nie wiem czemu, miałam wrażenie, że już od pierwszej strony, autor rzucił na mnie pewnego rodzaju czar, przez który nie potrafiłam myśleć o niczym innym niż słowa, które przelał na kartki tej powieści. Lektura ta, zaraz po jej przeczytaniu, zmusiła mnie do głębokich refleksji na niektóre tematy. Pisarz, w swojej książce udowodnił jak ważny w naszym życiu jest drugi człowiek... Bardzo spodobała mi się okładka tej powieści - niby jet prosta, zwyczajna, jednak posiada pewnego rodzaju urok. Z dumą będę prezentować tę pozycję na swojej półce. Spodobała mi się również prawdziwość tej historii. Nie znajdziecie tutaj wyimaginowanych fragmentów, Pan Janusz pokazał prawdziwą prozę naszego życia, czym zdobył moje uznanie. Janusz Leon Wiśniewski po raz kolejny udowodnił, że nie ma sobie równych w opisywaniu tego, co wydarza się między dwojgiem bliskich sobie ludzi. Co tu dużo mówić... Jeśli pragniecie chociaż na chwilę oderwać się od otaczających Was problemów, polecam zaopatrzyć się w dobrą herbatkę i poznać twórczość tego Pana i pozwolić mu poprowadzić się przez jego powieść!

Miłość przeróżne ma oblicza i spada na człowieka z zaskoczenia, w najmniej oczekiwanym momencie. Nie zawsze przynosi szczęście, zadowolenie i spełnienie. Często bywa tak, że to uczucie sprawia ból, rozdziera serce i zmusza do podejmowania wyborów, których żałujemy do końca życia. Autor w swej książce wykorzystuje postaci ze swego wcześniejszego dzieła „Grand”. W trzech opowieściach przedstawia niezwykle smutne, rozdzierające serce historie, które pisało prawdziwe, bezlitosne życie. Na lotnisku w Sopocie, przy bramkach, po latach spotykają się bohaterowie, którzy niczym jak na spowiedzi wspominają to co ich spotkało. Wyznają wzloty, upadki, dobre i złe chwile oraz jak doświadczyła ich rzeczywistość. Pierwsza postać po stracie córki tyle wycierpiała. Jednak jego miłość do kwiatów oraz pragnienie wyhodowania białej róży sprawia, że czeka na samolot do Dubaju. Czy będzie on wstanie pozostawić za sobą przeszłość, by rozpocząć całkiem nowy rozdział w swoim życiu? Kolejna bramka i samotny mężczyzna, który porzucił ukochaną kobietę oraz dziecko. Dlaczego podjął tak radykalną decyzję, która sprawia mu ból i wywołuje tęsknotę. Czy ten krok był tym właściwym? Postąpilibyście tak samo? Trzecia historia opowiada o miłości zakazanej, która oparta była na kłamstwie, dlatego nie miała prawa istnieć. Czy to uczucie miało szansę bytu? Ta bramka jest krokiem, by zawalczyć o lepsze jutro i zostawić przeszłość za sobą. Czy te zamierzenia się powiodą? Przekonajcie się sami! Początkowo ciężko było mi się wczytać i przyzwyczaić do stylu autora. Akcja jest wolna, toczy się swoim tempem, bez dynamicznych zwrotów. Jednak z każdą kolejną stronicą wciągała mnie fabuła i wczuwałam się w przeżycia bohaterów. Muszę przyznać, iż autor wspaniale operuje słowem, wie jak sprawić by czytelnika ogarnęła cała gama emocji i odczuć, które wstrząsają. Zmusza do refleksji i zadawania masę pytań? Pisze bardzo plastycznie, bez przesady, rzuca same fakty, które powodują, iż wierzymy we wszystko i wiemy, że takie są realia. Samotność i cierpienie są nieodłącznymi towarzyszkami nas oraz miłości. Są zawsze z nami i tylko od nas zależy jaką przybiorą postać. Polecam !

Nie czytałam części pierwszej, aczkolwiek wcale mi to nie przeszkadzało. Zastanawia mnie tylko, czy śmierć córki bohatera nie nastąpiła w tomie pierwszym, ale wzięłam pod uwagę fakt, że odeszła i na takim myśleniu czytałam ją dalej. Od razu rzuciło mi się w oczy, że książka niby jest miła, choć, kiedy bohater przytacza nam rozmowy z inną postacią, to często naśladuje jej sposób wypowiedzi, dlatego zdarzały się tutaj przekleństwa. Piszę o tym, gdyż niektóre książki w ogóle ich nie zawierają. W wielu kwestiach potrafi wypowiadać się z czułością, niemal wczuwając się w historię, która wtedy miała miejsce. Bardzo często wspomina swoją córeczkę i medalik, który mu po niej został. Chciałabym, aby każdy człowiek był tak kochany, jak ona:-) Niby książka rozpoczyna się nieco smutno, jednak później następuje pewien zwrot. Nasza postać w ogóle nie spodziewa się, że takie emocje zawładną jego ciałem. Tym bardziej, że dla niego życie już się skończyło. Ból przepełnia jego serce, a dusza krwawi w rytmie uderzeń starego zegara. Bardzo chciałby cofnąć czas, jednak wie, że nie jest to możliwe. W pewnym momencie jego losy się zmieniają o czym obficie nas informuje. Niczego nie ukrywa, niemal w sposób babcinych opowieści opowiada o wszystkim po kolei. Nigdy nie zapomina też jaki był wtedy czas, w jakim miejscu co mu się przytrafiło i co z czym mu się kojarzy. Dosłownie jakbyśmy przeniknęli do jego świadomości i widzieli obrazy i sytuacje o których opowiada. Powiedziałabym, że zamiast powieść, jest to bardziej opowieść, gdyż ilość dialogów jest jak jak letni deszczyk. Czasem się pojawiają, a czasem ich po prostu nie ma. Ma niesamowity styl, który potrafi nami zawładnąć. Były takie momenty w których wydawało się, iż nic już go nie spotka i nagle bum, działo się i to sporo. Za nic nie potrafiłam przewidzieć zachowania, czy też opowieści bohatera, gdyż niczego nam wcześniej nie zdradza. Każda sytuacja jest jakby sekret, którego nie wszystkim może zdradzić. Jest tu wielu bohaterów, którzy pojawiają się i znikają, jednak każdy z nich pozostawia po sobie to coś.

To moje kolejne spotkanie z twórczością autora i jak zwykle, jestem w pełni usatysfakcjonowana. Pióro Janusza Leona Wiśniewskiego ponownie mnie uwiodło, zahipnotyzowało, zabrało w głęboką, refleksyjną podróż, która pozostawi po sobie ślad w sercu już na zawsze! Pisarz funduje bowiem swoim czytelnikom trzy odurzające, niespieszne opowiadania, będące kontynuacją losów wybranych bohaterów z części pierwszej. Każde z nich nasycone jest ogromnym ładunkiem emocjonalnym, wyróżnia się intymnością, refleksyjnością, a także smutkiem czy bezradnością wobec przewrotnego losu. Każde z nich dotyka odmiennej, ale równie czułej struny, albowiem miłość ma rozmaite oblicza, nie zawsze jest szczęśliwa, chciana czy dana człowiekowi na zawsze. Jej skutkiem wcale nie musi być radosne, wspólne życie i ta pozycja ukazuje to w niezwykle błyskotliwy i przejmujący sposób. Nakreślone postacie są interesujące, boleśnie prawdziwe, wielowymiarowe, zatem wywołują całą lawinę skrajnych emocji. Nie zabrakło również trudniejszej bolesnej tematyki, która momentalnie trafia do serca. Ta subiektywnie naszkicowana głęboka opowieść jest niczym samo życie. Mieszanka słodko-gorzkich chwil, nasączona niebywałym realizmem i prześladującymi demonami przeszłości, jakie nie pozwalają ruszyć na przód, albo planują powrócić bez względu na konsekwencje, a wszystko to dopieszczone głębokim, nadzwyczaj refleksyjnym, przeszywającym duszę klimatem, angażującym niemal wszystkie zmysły. "Gate" jest zmysłową, głęboką, odurzającą powieścią o prawdziwym życiu, pełnym trudnych wyborów, których konsekwencje są nieuniknione. To także skłaniająca do zadumy, jakże wiarygodna historia o różnych obliczach miłości, jej blaskach i cieniach, a także przewrotności, talentu do pojawiania się w najmniej odpowiednim momencie. To wreszcie przepiękna, dotykająca duszy opowieść o człowieku, jego słodko-gorzkim życiu, przepełnionym szczęściem, ale i w dużej mierze potwornym cierpieniem, jakie kształtuje już na zawsze. Czy miłość zawsze będzie odpowiednim lekiem na ból istnienia? Polecam gorąco!