Franco (okładka  miękka)

„Promyczek” postawił tej trylogii bardzo wysoką poprzeczkę i niestety „Franco” na tle poprzednich dwóch tomów wypada najsłabiej.Zabrakło w nim przede wszystkim emocji,bo chociaż to była naprawdę słodka i piękna historia,bo uwielbiam Gemma i Franco przez to,że razem są tak bardzo przeuroczy,a już przede wszystkim Franco,który rzeczywiście ma wyciągnięte serce na dłoni,jest dobry i ma świetne poczucie humoru,to mimo to ta historia nie uderza wprost do mojego serca,bo za mało się w niej działo,a wręcz miałam wrażenie,że dzieje się ciągle to samo,nie było zwrotów akcji i nie było scen,na których mogłabym wylewać łzy,a po pierwszym tomie właśnie tego oczekuję od tej trylogii.Ten tom jest trochę niedopracowany,nudny i przewidywalny,bez żadnego elementu zaskoczenia.A cała historia jest fajnym dopełnieniem kończącym tę serię, ale zdecydowanie wolałabym przeczytać ten ostatni tom z perspektywy Kellera niż Franco,bo na pewno więcej,by wnosił i byłby jeszcze lepszym dopełnieniem.

Rewelacyjna książka polecam wszystkim.

Cudowna historia ❤️

Okładka przedstawiona jest w pastelowych kolorach, widzimy również mężczyznę. Nie posiada skrzydełek, które chroniłyby przed uszkodzeniami mechanicznymi. Stronice są kremowe, czcionka wystarczająca, odstępy między wersami i marginesy zostały zachowane. Literówek brak. Podzielona została na rozdziały, które nie są ani za długie ani za krótkie. Zarówno Promyczek, Gus jak i Franco pasują do siebie okładkami i świetnie się prezentują na półce. Moje kolejne spotkanie z piórem autorki przebiegło pomyślnie. Czytało mi się szybko, lekko i przyjemnie. Bardzo przyjemnie. Chłonęłam stronę za stroną, byłam tak zaaferowana losami bohaterów, że nawet nie wiem, kiedy ją skończyłam. Nie mogłam się oderwać, a nawet i po prostu nie chciałam. Historia, jaką napisała Kim jest ogromnie... PRAWDZIWA. Takie problemy jak oni mamy również i my i może też przez to człowiek od razu inaczej też patrzy na powieść. Wie, że to, o czym czyta jest prawdziwe. A gdy dochodzą emocje, to już w ogóle pozamiatane... Franco i Gemma to główni bohaterowie. Na samą myśl o nich robi mi się cieplej na sercu, czuję wzruszenie. Takich ludzi jak oni to... ze świecą szukać. Podejmują różne decyzje, nie każda z nich jest dobra, bo wielokrotnie ja bym zmieniła ich bieg. Jednak wszystko jest po coś i tutaj też miało to sens. Franco wzbudził we mnie wzruszenie w wielu sytuacjach, nie spodziewałam się, że jeszcze oprócz mojego męża (serio mówię) istnieje taki ktoś. :) A poza tym coś czuję, że dla wielu czytelniczek to taki książkowy "crush". Jest to taki mężczyzna idealny jako facet, ojciec dzieci, przyjaciel, kochanek... Ideał, po prostu. Zaś jeśli chodzi o Gemmę, to też dziewczyna, która ma poukładane w głowie. Co prawda poznajemy ich w nietypowej scenie, ale to nie jest aż tak ważne. Każdy z nas ma prawo do robienia głupot, a oni je sobie dawkują. Przecież... I tak stan rzeczy nie potrwa długo. A przynajmniej tak im się wydaje. Uważam, że postacie wykreowane w tej pozycji są naprawdę mocne. Każdy z nich jest inny, ma swój charakter. I zdecydowanie są to postacie, które polubiłam i za nimi tęsknię. Nie są płascy i nijacy. Zapadają w pamięć. Z kolei jeśli chodzi o wątek marzenia Gemmy - nieco się zdziwiłam, ale... Jest też to takie mocno realne. I to, jak postrzega go ona jak i Franco... Czuję naprawdę ogromne wzruszenie! To bardzo wrażliwy temat, który Kim Holden naprawdę w lekki sposób opisała, a jednocześnie dosadny. Emocji czułam tutaj sporo, bowiem wszystkie rozterki głównych bohaterów były tak jakby moje. Stąd to ogromne wzruszenie, przyspieszone bicie serca. A serce w ogóle wyskoczyło mi niemal z piersi, gdy napotkałam nawiązanie do Maybe someday - czyli mojej ulubionej jak dotąd powieści Hoover! 💓 Reasumując uważam, że warto sięgnąć po ostatni, najspokojniejszy tom z tej trylogii. Znajdziecie tutaj relację, która uzależnia, prawdziwe uczucia i problemy - samo życie bez koloryzowania. Przyjaźń, miłość w różnych barwach. Akcja ma odpowiednie tempo, a lektura nie nudzi. Ja byłam tak zaczytana, że nawet nie wiedziałam kiedy, a doczytywałam ostatnie zdanie. POLECAM szczerze!

Franco to perkusista zespołu i najlepszy przyjaciel Gusa, znanego z poprzednich części serii. Pochodzi z kochającego się i wielodzietnego domu, w którym mieszają się kultury, a nadrzędna wartością jest właśnie rodzina. Sam też wie, że chciałby tego samego w rodzinie, którą stworzy, jednak nie udało mu się dotąd poznać nikogo, kto przykułby jego uwagę na dłużej. Oczywiście kocha muzykę ponad wszystko, ale wyobraża sobie siebie także w roli męża, a nawet ojca, i nie ma z tym problemu, pomimo stosunkowo młodego wieku. Gemma pochodzi z Wielkiej Brytanii. Jej pobyt w Stanach jest związany ze zobowiązaniami zawodowymi i zdecydowanie ma swój termin ważności. To niezwykle inteligentna, ciężko pracująca i ambitna kobieta, lecz w swoim wnętrzu ma coś niezwykłego. Przyciąga do siebie ogromnym optymizmem, pozytywnym i niewymuszonym podejściem do ludzi, co rzadko się spotyka. Szkoda jedynie, że takim promyczkiem dla Franca może być jedynie tymczasowo. „Franco” to ostatnie powiązanie z moim ukochanym „Promyczkiem”. Niestety, poziom tej książki, w mojej ocenie, jest dużo niższy, aniżeli jej poprzedniczek. Co prawda, nie jest ona zła, pozostaje angażująca, a historia w niej opowiedziana jest wyjątkowa, momentami poruszająca, przekonuje i daje emocje. Jednak oceniając ją przez pryzmat innych tomów serii oraz twórczości Autorki wiem, że mogło być dużo lepiej. Być może to kwestia objętości powieści, przez co nie mamy możliwości na tak dogłębne poznanie postaci oraz wszystkich rozterek nimi targających. Z drugiej strony, co ciekawe, gdybym sięgnęła po tę powieść w pierwszej kolejności, jestem przekonana, że zakochałabym się w piórze Autorki i jej sposobie prowadzenia narracji. Bo pomimo wszystko, to nie jest zła książka – absolutnie! To życiowa opowieść o ludziach z realnymi problemami i potrzebami, bez wymyślnych sytuacji czy nadinterpretacji rzeczywistości dla ubarwienia fabuły. Wszystko, co tu znajdziemy, jest takie, jakim być powinno, a sam związek głównych bohaterów kreowany jest naturalnie i zgodnie również z tym, co czytelnik, podczas lektury odczuwa. Dodatkowo, Autorka oprócz tematu przedwczesnej straty bliskich osób – co jest naturalnym elementem tej trylogii, podnosi temat kobiecości i macierzyństwa – niezwykle ważny i świetnie tu przedstawiony. Co ciekawe, w książce znajdziemy także nawiązanie do „Maybe someday” C. Hoover, co dla mnie było przesympatycznym i zupełnie niespodziewanym elementem. I pomimo wszystko polecam tę książkę, tę trylogię i ogólnie twórczość Holden, bo naprawdę jest warta uwagi!

Franco perkusista zespołu Rook, który odnosi ogromny sukces. Zespół tworzą przyjaciele, którzy zawsze mogą na siebie liczyć. Przypadek sprawia, że na jego drodze staje Gemma. Piękna Brytyjka, która przebywa służbowo w Stanach. Niewinna rozmowa oraz flirt to tylko zaczątek pięknej przyjaźni a może pięknego uczucia ? Czytając "Promyczka" połowę książki przepłakałam, gdyż jest to bardzo piękna i emocjonująca, choć bolesna historia. Czytając "Gus" również wzruszyłam się na wspomnienia Kate, ale cieszyłam się razem z bohaterami z ich sukcesów. Czytając "Franco", wzruszenie także się pojawiło, nietylko kiedy była mowa o Kate'y. To była bardzo smutna historia o walce z przeciwnościami losu, o trudnych wyborach i tęsknocie, ale również o marzeniach, miłości, spełnieniu zawodowym i przyjaźni. Urzekła mnie postać Franco, jego troska, opieka, przyjaźń i poczucie humoru. Jego przepychanki słowne z Gemmą były wyśmienite i sprawiły, że płakałam ze śmiechu. Kocham całym sercem wszystkie 3 tomy i serdecznie wam polecam

Bardzo polecam każdą książkę kim ❤️ Wszystkie 3 tomy są cudowne i warte przeczytania 😁