Fantazje niewinnych lat. Saga krynicka. Tom 2 (okładka  miękka, wyd. 05.2023)

Świetna książka od której nie można się było oderwać.

Produkt spełnił moje oczekiwania w 100 procrntach

Piękna saga! Czyta się jednym tchem!! Polecam.

Dobre na wieczorny seans z książką

Super sie czyta, piekna ksiazka.

Czyta się lekko i przyjemne

Wszystko OK.

Super

Czy istnieje coś takiego jak pierwiastek zła? Coś, co może być przekazywane z pokolenia na pokolenie, niczym gen, którego nie da się wyplenić? Siła wyższa, która kieruje poczynaniami członków rodziny, powodując, że ich zachowanie dalekie jest od ideału. Zupełnie, jakby nie byli zdolni do pozytywnych uczuć, całe życie karmiąc się cudzą krzywdą. Czerpią satysfakcję z nieszczęścia tych, których upatrzyli sobie na „ofiary”. Czy zatem istnieje lekarstwo, które może zmienić taki stan rzeczy? Ktoś lub coś, co sprawi, że potomkowie takich osób, otoczeni miłością, zostaną tego pierwiastka pozbawieni? „Tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono" – te słowa zdają się myślą przewodnią drugiego tomu „Sagi krynickiej”, bowiem autorka ponownie postanowiła postawić przed swoimi bohaterami niełatwe wyzwania. Aurelia, choć dotąd wiele przeszła, będzie musiała zmierzyć się z nowymi obowiązkami, wbrew konwenansom przejmie stery w rodzinnej firmie, a do tego przyjdzie jej się sprawdzić w roli opiekunki i zastępczego rodzica dla dzieci zmarłej w tragicznym wypadku Emilii. I choć wydawać się mogło, że nowa funkcja w tartaku, może nastręczać więcej problemów, to kobiecie bardzo szybko przyjdzie się przekonać, że bycie jednocześnie matką i ojcem dla sierot będzie wymagało od niej dużo więcej odwagi, a nade wszystko… cierpliwości. W drugim tomie serii dominującym uczuciem jest podziw dla tej wyjątkowej osoby, która tak wiele przeżyła, a znajduje w sobie wystarczającą ilość siły, by trwać i jeszcze być wsparciem dla bliskich. A musicie wiedzieć, że ich również nie ominęło sprawiedliwie dzielące problemami ramię autorki… W „Fantazjach niewinnych lat” Edyta Świętek skupia się w głównej mierze na rodzinnych relacjach. Na międzypokoleniowych różnicach, na zmieniającym się świecie, który zdaje przełamywać nieco skostniałe konwenanse, dopuszczając kobiety do głosu. Jest i miejsce dla miłości, którą, choć wielu wciąż widzi wyłącznie przez pryzmat dobrego kontraktu finansowego, to pojawiają się kolejne osoby, dla których prawdziwe uczucie nie ma ceny, a już tym bardziej ograniczeń wynikających z różnic w zajmowanych na drabinie społecznej szczeblach. W drugim tomie „Sagi Krynickiej” autorka zdaje się przygotowywać czytelnika na pokoleniową „zmianę warty”, bowiem to młodzież stanowi tę grupę, której losy będą wywoływać wiele emocji, nie zawsze pozytywnych, zwłaszcza w drugiej części powieści. Edyta Świętek na przykładzie jednej z bohaterek pokazuje, jak naiwne jest postrzeganie świata przez młodą kobietę, jak powierzchowne jej osądy, zwłaszcza wtedy, gdy są podsycane negatywnymi podszeptami tych, w których zło zdaje się wciąż krążyć w żyłach. Pojawiają się zatem pytania: czy można odziedziczyć po rodzicach, poza cechami charakteru lub wyglądem, także negatywny pierwiastek, który wychodzi na światło dzienne niemal na każdym kroku? Czy można go wyplenić poprzez pokazanie latoroślom zupełnie innego życia? I czy karygodne czyny rodziców mogą kłaść się cieniem na przyszłości ich dzieci, które mogą ponosić ich konsekwencje...? Czy Aurelia podoła opiece nad coraz bardziej niesforną dwójką? Czy będzie w stanie stawić czoła nowym ciosom, jakie przyniosą jej kolejne lata i czy w tym całym życiowym galimatiasie znajdzie się miejsce na nowe uczucie? Tego nie zdradzę, sami się przekonajcie, sięgając po nową powieść autorki. Podsumowując: Edyta Świętek ma niewątpliwy dar pisania sag rodzinnych. Niezależnie od tego, czy fabuła jest mocno zakotwiczona w historii, a wydarzenia z danego okresu współgrają z losami bohaterów, czy też są związane z określonym miejscem akcji, zawsze jest to świetna, niemal koronkowa, zwłaszcza jeśli o realia chodzi, robota. „Fantazje niewinnych lat” to bardzo udana kontynuacja, która trzyma czytelnika w napięciu, dostarcza wielu emocji, a jednocześnie sprawia, że czuje się on coraz bardziej zżyty z postaciami przezeń wykreowanymi. Choć i w tym tomie nie obeszło się bez wzruszeń, to zdaje się, że autorka dała w nim „odetchnąć” swoim bohaterom, zsyłając na nich nieco szczęścia, bo nie sposób nie zauważyć, że kontynuacja miłością stoi, często zupełnie zaskakującą. To opowieść o błędach młodości, o raptowności i bezmyślności w zachowaniu, co często wynika z braku dojrzałości i negatywnego wpływu innych, a także o tym, że czasami zatajanie prawdy, nawet w dobrej wierze, może przynieść więcej złego niż dobrego... Zakończenie ponownie zostawia czytelnika z ogromnym znakiem zapytania. Pozostaje zatem czekać na ciąg dalszy. Polecam!

Obrazująca papuzi okres belle époque, który obfituje w debiutanckie bale i skandale. Odmalowująca barwne scenerie krynickiego uzdrowiska, prężnie się rozwijającego i kuszącego wizją swobodnego wypoczynku. Przenikająca wyraźnie zaakcentowane trudy macierzyństwa. „Fantazje niewinnych lat” to powieść po raz drugi eksplorująca malownicze zakątki, życiowe zawirowania osadzone na początku XX wieku i klarujące się w ich obliczu emocje. Zatrważające incydenty, wieńczące pierwszy tom „Sagi krynickiej”, jaskrawie determinują odważne decyzje, które stają się fundamentem tej literackiej odsłony. Z czułością dla wyimaginowanych kreacji, Edyta Świętek naznacza los bohaterów odpowiedzialnością odmienianą przez wszystkie przypadki – zanurzoną w obietnicy, stracie i rozsądku. To spektakl porywów serca, tęsknoty, zarazem obaw, które podstępnie wkradają się w niespieszną, zilustrowaną w klimatycznie oddającym ducha minionych lat prozę dnia. I w końcu to kolaż bolesnej tajemnicy, która uwiera na dnie serca, oraz pomniejszych sekrecików niosących fabularną przestrzeń ku prawdzie. Tak nagle obnażającej wykreowaną w pamięci wizję. Krynickie pejzaże tworzą tło dla dziecięcych psot w latach dorastania, pełnej frasunku opieki nad małoletnimi wychowankami, ale i romantycznych uniesień, które absolutnie nie kontrastują z drzemiącą w duszy kobiecą siłą. To okres coraz zuchwalej panoszącej się emancypacji, która wciąż budzi kontrowersje wśród ociemniałej i niechętnej zmianom społeczności. Edyta Świętek eksponuje ewoluujące znaczenie płci pięknej w codziennych zmaganiach z egzystencją w pojedynkę w portrecie Aurelii. To właśnie jej samodzielność i inteligencja, które zarazem nie pozbawiają osobowości ciepła i delikatności, budują filar kobiecej niezależności. Podróż w czeluść epoki będącej źródłem intensywnego rozkwitu sztuki i postępu gospodarczego dostarcza wielu doznań! Jawiąca się kojąco Krynica, sielsko naszkicowana wieś Powroźnik czy nawet nieco surowy, ale oferujący filuterną zabawę Kraków aranżują panoramę zachwycających miejsc, które z zaangażowaniem się chłonie. Edyta Świętek nie stroni jednak także od materii nakrytej całunem smutku – odebranego brutalnie wybaczenia, jawnej wrogości podszytej żalem czy zwykłej niesprawiedliwości losu. I dokładnie ta ostatnia wizualizuje się w dziecięcych, zapłakanych oczach i struchlałym sercu matki. W pasji, która konfrontuje się z biedą i niezrozumieniem. W formowaniu nasączonych realizmem i prawdziwymi uczuciami sag niewątpliwie autorka nie ma sobie równych. Kompiluje trwałość relacji z życiową ulotnością, obyczajność z nieokiełznanym żarem miłości, gorzkie przeznaczenie ze słodyczą szczęścia. I formuje finalną płaszczyznę tak intrygująco, że odbiorca z niecierpliwością oczekuje na kolejny tytuł. To piękny wizerunek rodzinnych więzów i wartościowej przyjaźni!