Fałszywy Pieśniarz. Szamanka od umarlaków. Tom 3 (okładka  miękka, wyd. 10.2019)

Bardzo dobrze się ją czyta. Polecam

Pierwsze dwa tomy były dużo lepsze

Wciągająca, a jednocześnie lekka.

Najlepsza trylogia jaką czytałam

Dobra książka do czynienia

Super książka

Polecam

W trzeciej powieści Martyny Raduchowskiej o szamance od umarlaków, Ida Brzezińska stara się na nowo zdefiniować zakres swojej pracy - swojego powołania? - co do słuszności której nie jest stuprocentowo przekonana, a poza tym: doprowadzić do szczęśliwego końca sprawę Demona Luster, oraz rozwiązać zagadkę tożsamości mężczyzny, którego grób znaleziono w ogrodzie Kusiciela-Karewicza. Przy tej okazji wszystko, co tylko może pójść nie tak, IDZIE (ha!) wybitnie nie tak, trup ściele się gęsto, a Tekla skrywa mroczne sekrety. I wyjątkowo nie jest to (wyłącznie) wina Idowego Pecha. "Fałszywy Pieśniarz" jest zdecydowanie najmroczniejszą odsłoną opowieści o zmaganiach Idy z "zawodem" szamanki od umarlaków. Oprócz złożonej zagadki kryminalnej, którą próbuje rozwiązać zespół WON-u, główną oś książki stanowi próba odpowiedzi na pytanie, co by się stało, gdyby niegdysiejsze życzenie Idy spełniło się, i szamanka została uwolniona od swego daru. Bez wgłębiania się w fabułę - nie chcę Wam odbierać przyjemności z poznawania kolejnych przygód Idy - powiem tylko tyle: rację miał ten, kto powiedział, żebyśmy uważali na to, czego sobie życzymy, bo jeszcze może się to spełnić... A skoro już mowa o spełnianiu się czegokolwiek: chcieliście kiedyś, żeby spełnił się jakiś Wasz sen? Pewnie tak - ja, na przykład, przyznaję się bez bicia do takich marzeń. Problem w tym, że koszmar to też rodzaj snu... Nastrój w książkach Martyny Raduchowskiej ewoluuje podobnie do stylu okładek. "Fałszywy Pieśniarz" jest o wiele straszniejszy i pełen suspensu od poprzednich części cyklu - bynajmniej nie wpływa to jednak negatywnie na płynność czytania tudzież wartkość fabuły. Każdy rozdział przynosi nowe informacje, zwroty akcji oraz pogłębienie wiedzy czytelnika w zakresie wiedzy tajemnej funkcjonującej w opisywanej przez Autorkę rzeczywistości. Dostajemy zatem nową porcję legend, bajęd i klechd (po angielsku nazywa się to ładnie: lore), które wprowadzają nas jeszcze dalej w mistyczny świat Idy oraz jej współpracowników. Przy okazji rozpracowywania sprawy Kusiciela zaglądamy również do "trzewi" komendy WON-u, i przyglądamy się bliżej pracy czytaczy umysłów, korzystających ze... swoistych myślodsiewni, tym różniących się od podobnych artefaktów z literatury światowej, że... czasami wypełniają je nie wspomnienia, ale... pierniczki. Cały sercem popieram ten projekt. Dużym plusem są również powroty zaprzyjaźnionych z czytelnikami bohaterów (Kwiatek!!), jako również nowe postacie - w tym "zwyczajny" policjant, rzucony w sam środek mocno "nadzwyczajnego" śledztwa, oraz dziewczyna, która stanowi niejako odwrotność Idy... choć nie zawsze i nie do końca. Zaintrygowani? Bardzo dobrze, tak właśnie być powinno! Jeśli miałabym otwierać Kącik im. Gordona Ramsaya ("What would I do differently?"), to w zasadzie mam "Fałszywemu Pieśniarzowi" do zarzucenia jedną, jedyną, ale za to bardzo poważną rzecz: rażący niedobór Tekli! Taką Teklę, proszę Czytelników, powinniśmy mieć wszyscy: najlepiej w formie sarkastycznego anioła stróża, która przyglądałby się naszemu postępowaniu i zimno stwierdzał: Niech się natychmiast otrzepie i ogarnie!, ilekroć przyjdzie nam do głowy strzelenie sobie w stopę. A nawet w kolano. Niniejszym proponuję zatem Autorce (nie powiem: domagam się, żeby nie wyjść na przepotwornie roszczeniową zołzę, ALE...) rozważenie pomysłu prequela do przygód Idy, poświęconego młodości kochanej ciotki - im dalej w las, tym więcej wskazuje na to, że z Tekli było swego czasu niezłe ziółko... i świetny materiał na powieść! Podsumowując: "Fałszywy Pieśniarz" świetnie wpasowuje się w klimat serii o szamance od umarlaków, a także klimat ten podtrzymuje i pogłębia. Jeśli jesteście fanami przygód Idy Brzezińskiej, zdecydowanie polecam Wam najnowszą powieść Martyny Raduchowskiej - a co więcej, nieśmiało sugeruję również powtórkę poprzednich tomów... W tym miejscu ważna uwaga: przygotowując się do lektury "Pieśniarza", wróciłam również do opowiadania Autorki z antologii "Harda Horda" - ośmielam się jednak stwierdzić, że (jeśli jeszcze go nie czytaliście, lub planujecie sobie przypomnieć) naprawdę warto jest NAJPIERW przeczytać "Fałszywego Pieśniarza", a dopiero potem "Bezduch". W ten sposób utrzymacie wysoki poziom suspensu, a potem wszystko się Wam ładnie poukłada.

Fałszywy Pieśniarz to już trzeci tom Szamanki od umarlaków, autorstwa Martyny Raduchowskiej. I tym razem wątki rozpoczęte we wcześniejszych częściach są kontynuowane, rozwijane oraz ubarwiane kolejnymi pechowymi sytuacjami. W końcu musimy pamiętać, że Ida ma niesamowicie demonicznego Pecha, więc ekshumacja magicznych zwłok nie może skończyć się niczym dobrym... Raduchowska stopniowo buduje atmosferę tego tomu. Żałowałam, że w czasie lektury za oknem nie padał deszcz, ponieważ to byłoby najlepszym wizualnym odzwierciedleniem wydarzeń (no, najlepiej jakby na moim podwórku rozpętał się huragan). Spotkałam się z opiniami, że Fałszywy Pieśniarz to najsmutniejsza z części i zdecydowanie zgadzam się z tym stwierdzeniem. Wydarzenia zaprezentowane w trzecim tomie są mroczne, niepokojące, a przeszłość bohaterów napawa nas żalem. Co więcej ilekroć pojawia się płomień nadziei na lepsze losy bohaterów, jest on gaszony przez splot nieszczęśliwych wypadków. Jednak ten dość dekadencki klimat nie sprzyja nudzie – czytelnik z ciekawością śledzi losy Idy oraz Kruchego, żałując ich oraz zastanawiając się, jak potoczy się ich wspólna przygoda. Od mniej więcej setnej strony nie mogłam się już oderwać od książki, zafascynowana tym, jakie jest rozwiązanie zagadki. I muszę przyznać, że zostałam naprawdę nieźle zaskoczona, ponieważ niektórych zwrotów akcji zupełnie się nie spodziewałam. Wśród recenzentów pojawiały się głosy, że jest to najlepszy ze wszystkich tomów. Nie zgodzę się z tym, ponieważ kilka drobnych kwestii fabularnych nie do końca mnie przekonało, aczkolwiek nie oznacza to, że uważam Fałszywego Pieśniarza za złą książkę. Jak dla mnie utrzymuje równie wysoki poziom, jak poprzednie dwie części, ale pierwsze miejsce na podium zajmuje (na przekór popularnemu stwierdzeniu) drugi tom, czyli Demon Luster. Bardzo dużo dobrego dla tej powieści robią postacie. Myślicie sobie, że Ida nie mogła już mieć się gorzej? Okazuje się, że mogła. Jak dla mnie kreacja głównej bohaterki jest naprawdę udana. Postawiono na dużą dawkę realizmu w zachowaniu Idy oraz budowaniu się jej relacji z innymi osobami. Z ulgą przyjmuję fakt, że nareszcie przyjaźnie oraz romanse nie wyskakują po zaledwie pięćdziesięciu stronach od poznania się postaci! Czapki z głów! A skoro już o drugoplanowych postaciach mowa, nie mogę i o nich tutaj nie wspomnieć! W końcu poznajemy lepiej historię Kruchego, która może niejednego czytelnika zszokować (o ile nie każdego). Na dużą pochwałę zasługuje także kreacja czarnych charakterów, którzy napawają niepokojem, a zarazem mają w sobie coś niesamowicie fascynującego. Styl Raduchowskiej jest jak zawsze nienaganny. Absolutnie nie mam mu nic do zarzucenia. Ostatnimi czasy wręcz przekonuję się, że wolę sposób pisania polskich autorów, ponieważ pozwala na większą naturalność w tworzeniu dialogów czy opisów (a tego w Fałszywym Pieśniarzu na pewno nie zabraknie!). Dlatego jeżeli ktoś jeszcze kieruje się bezpodstawnym uprzedzeniem, że styl polskich autorów jest gorszy – Raduchowska prowadzoną narracją całkowicie temu zaprzecza. Zbierając wszystkie moje pochwały w całość: cóż mogę rzec? Fałszywy Pieśniarz to świetna kontynuacja, która wbija w siedzenie i roztacza wokół zimną, nieco niepokojącą, jesienną aurę. Jestem przekonana, że fani cyklu będą się świetnie bawić! Zresztą jeżeli ktoś nie czytał wcześniej tej serii, czym prędzej powinien nadrobić straty, bo naprawdę warto!

Z twórczością Martyny Raduchowskiej zdążyłam się już dobrze zaznajomić, a nawet zaprzyjaźnić, moją przygodę rozpoczęłam od książki „Łzy Mai”, następne było „Spektrum’, które dość głęboko zakorzeniło mi się w głowie, powodując w niej wielki armagedon myśli. Przemyśleniom i rozważaniom nie było końca, a także bookstagramowym dyskusjom, które sprawiały ogromną przyjemność. Następnie doczekałam się „Szamanki od Umarlaków”, gdzie czasem chichotałam do kartek z tego pecha głównej bohaterki, a czasem jej współczułam. Sami powiedzcie, ile może spaść na jedną duszyczkę? „Demon Luster” przypominał mi o sobie swoją okładką, postać karcąco wskazywała na mnie palcem, abym w końcu wzięła się do pracy i wyruszyła z główną bohaterką w kolejną podróż. Nie musiał zbytnio mnie namawiać, a jeśli chodzi o „Fałszywego Pieśniarza”, kusił i kusił, nie było mowy, abym ominęła jego czarne oczodoły i zapadniętą klatę. Jak można się oprzeć takiemu mężczyźnie? Czy musze Was bardziej ku niemu zachęcać? Ekipa śledcza Wydziału Opętań i Nawiedzeń przybywa do ogrodu Kusiciela, gdzie zostanie dokonana ekshumacja, co budzi wiele kontrowersji, a także niepokoju. Nekromanci są przekonani i zdeterminowani, aby zbadać zwłoki. Mimo wszystko Ida przygląda się temu sceptycznie, czy to za sprawą pecha, czy złych przeczuć, jedno jest pewne, należy się z bohaterką liczyć. Ida wywołała „wilka z lasu”, niczym Czerwony Kapturek zmierzający do babcinego domku. Klątwa na zwłokach niczego nie ułatwia, jedno jest pewne należy słuchać przeczuć Idy, która nieco uważniej zaczęła analizować swój dar. W pewien sposób dojrzała do tego, żeby go bardziej w sobie zaakceptować, chociaż może i nie do końca dostrzega tego słuszność. Nie ma się co dziwić, nikt nią nie pokieruje, nie doradzi, musi słuchać własnego głosu, buntowniczego i nieco upartego, ale za to ją właśnie lubię. Dziewczyna wie, co jest dla niej dobre, a jeśli nie jest przekonana to z pewnością wydarzy się coś, co ją nakieruje. Sprawa, którą prowadzą nie należy do prostych, zwroty akcji sprawią, że wpadniemy w misternie utkaną sieć kłopotów, za które nie można będzie obwinić Pecha, nie tym razem. Pech ma czyste ręce, macki, czy odnogi, cokolwiek posiada! Z każdą kolejną książką można zauważyć, jak rozwija się pióro Martyny Raduchowskiej, ile pracy wkłada w napisaną przez siebie historię. Dojrzewa wraz z bohaterami szykując nas na nieuniknione. „Fałszywy pieśniarz” jest bardziej mroczny od poprzednich tomów. Można odczuć, że jest poważniejszy, nie ma w nim tyle dowcipu, w końcu sprawy, które badają nie należą do łatwych i przyjemnych. Akcja jest bardziej rozbudowana i dynamiczna, sprawiała, że siedziałam jak na szpilkach mocno zaciskając dłonie na książce, wyczekując na kolejne strony, które przybliżą mnie ku rozwiązaniu wszystkich problemów. Zagadka kryminalna, którą opracowała autorka jest bardzo ciekawa. Przygotujcie się na niesamowite tempo i wiele emocji z nim związanych, miałam wrażenie, że trzeci tom przygód szamanki pochwycił mnie widmowymi mackami, wciągając do lustra, w którym skryty był demon, abym dotrzymała mu towarzystwa, przy akompaniamencie muzycznym „Fałszywego Pieśniarza”. Gorąco Wam polecam cały cykl o przygodach Idy Brzezińskiej, z cała pewnością stanie się dla Was odskocznią od trudów codzienności, wprowadzi w dobry humor i sprawi, że inaczej zaczniecie spoglądać na tego „swojego pecha”.