Fałszerz. Historia największego polskiego oszusta (okładka  miękka)

Dość lekka. Czyta się przyjemnie. Po za tym nic nie wnosi. Wieloletni kryminalista trochę się wybielił.

Nie zawsze dawanie drugiej szansy przynosi oczekiwane rezultaty, ale tym razem było warto. Muszę przyznać, że zainteresowała mnie przede wszystkim tematyka tej książki, zwłaszcza że nie znalazłam innych materiałów na ten temat. Tym razem autorka oszczędziła nam osobistych i tendencyjnych przemyśleń, oddała głos głównemu bohaterowi tej historii i wszystkim wyszło to na dobre. "Fałszerz. Historia największego polskiego oszusta" to książka powstała na podstawie rozmów Magdy Omilianowicz ze Zdzisławem Nęcką. Jej formę trudno określić, nie jest to ani wywiad-rzeka, ani płynna opowieść. Ważne jest jednak to, że przyjemnie i szybko się ją czyta. Na co dzień interesuję się zbrodniami kryminalnymi, ale nie miałam pojęcia, że fałszowanie pieniędzy przez polskie prawo traktowane jest jako zbrodnia. Nie będę się tu jednak rozwodzić nad absurdami polskiego kodeksu karnego, chciałam tylko wyjaśnić dlaczego ten tytuł pasuje do tej kategorii moich postów. Zaskoczyło mnie to, że Zdzisław Nęcka związany był z moim rodzinnym miastem i to w nim rozwijał swoje plastyczne umiejętności. Rozumiem, że władze się tym nie chwalą, ale dla mnie to naprawdę ciekawostka warta uwagi. Podobnie jak to, że później trafił też do tutejszego więzienia. Tych zresztą zwiedził całkiem sporo, choć kojarzony jest głównie z tym krakowskim, od którego pochodzi jego pseudonim - Matejko z Monte. Zdaję sobie sprawę z tego, że cała historia mogła być mocno ubarwiona przez Nęckę, ale informacja, że Omilianowicz też przy niej manipulowała sprawiła, że poczułam się oszukana, zwłaszcza że na okładce zamieszczono informację, że to reporterska biografia. Szkoda, że autorka nie przyznała tego na początku książki, wtedy podeszłabym do lektury w inny sposób i nie traktowała jej jako rzetelnego źródła informacji. "Fałszerz. Historia największego polskiego oszusta" to barwna opowieść stworzona na kanwie życiorysu Zdzisława Nęcki. Magda Omilianowicz jednak po raz kolejny postanowiła na siłę zabłyszczeć i dać o sobie znać na ostatniej stronie. Szkoda, ale doceniam to, że świetnie się tę książkę czytało. Moje 6/10.